ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΥ
Είναι μόνον η προσευχή, που στης ζωής το πέλαγος γαλήνη μας χαρίζει
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 51-53
Είναι η ζωή σαν ένα πέλαγος, σαν ένα μονοπάτι, που έχει αγκάθια και γκρεμούς και λίγη πεδιάδα. Πρέπει πολύ προσεκτικά, πρέπει με την αγάπη να διαβαίνουμε.
Ποιος είναι ο δρόμος ο ευθύς; Ποιος είναι ο στρωμένος; Ποιος χαίρει κι ακτινοβολεί στο πέλαγος το φουρτουνιασμένο;
Είναι μόνον η προσευχή, που στης ζωής το πέλαγος γαλήνη μας χαρίζει και το λιμάνι το κλειστό διάπλατο μας ανοίγει.
Πρέπει να είμεθα πολύ προσηλωμένοι στην προσευχή και στο καλό, για να μας συγχωρέση ο Κύριος. Πρέπει αγάπη να έχωμε μεγάλη στην ζωήν μας εις τον πλησίον, τέκνα μου, και εις τον αδελφόν μας. Μόνον η αγάπη είναι το βάλσαμο, να γαληνεύει η ψυχή από τα αμαρτήματά μας.
Να κάνετε την προσευχή μέσα απ’ την καρδιά σας, ν’ ανοίγη ο ουρανός να βρίσκεσθε κοντά μας. Εμείς σας προστατεύουμε και θα σας βοηθούμε, γιατί έχομε την δύναμι να σας καθοδηγούμε. Πρέπει και εσείς να έχετε πίστι μες στην καρδιά σας, για να μπορέσουμε και μεις να μεσιτεύσωμε στον Ιησούν Χριστόν μας. Ο Ιησούς μας ο Χριστός είναι πάντα κοντά σας και σας χαρίζει την χαρά μέσα εις την καρδιά σας.
Η προσευχή μάς ανακουφίζει, μας αναγεννά, ανατρέπει την κάθε πονηράν σκέψιν ή πράξιν ή επιθυμίαν ή ασχημίαν γλώσσης ή ασχημίαν πράξεως ή θανατικήν σκέψιν. Ας προσανατολισθώμεν καλώς και ας προφυλαχθώμεν καλώς από το βέλος του Πονηρού, όσον το δυνατόν.
Είθε η χάρις του Θεού να είναι πάντα μαζί μας.
Κάθε στιγμή και κάθε ώρα να παρακαλούμε τον Ουράνιον Πατέρα μας, μέσω των Αγίων του, να μας συντηρή την σκέψιν μας, να γινώμεθα μακρόθυμοι, πολυέλεοι, πολυεύσπλαχνοι, και να μιμούμεθα τον Εσταυρωμένον Κύριον, που δι’ ημάς εσταυρώθη και εσυκοφαντήθη.
Μη δειλιάζετε εις τα κατορθώματα του Πονηρού. Αγαπάτε και προσεύχεσθε, ίνα απολαύσετε την βασιλείαν των ουρανών. Αυτή θα δώση το θέλγητρον εις την ψυχήν που το καρτερεί και διψά.
Πάρετε την ένταξίν σας εις τας εντολάς του Κυρίου, διά να αγιασθή η ψυχή, να διορθωθούν οι λογισμοί και να στραφή η σκέψις στο καθαρό, και όχι να υποφέρη από θλίψιν και οδυνηρά συγκροτήματα. Αλλά οι Άγγελοι και οι Άγιοι να κατευθύνουν τα βήματά σας εις έναν ορίζοντα πίστεως, προς δόξαν Θεού, προς αλληλεγγύην πτωχών και πονεμένων ανθρώπων.
Μη μένετε πίσω από κάθε πράξιν αγαθήν και καρποφόρον. Επισκεφθήτε τους αόμματους αδελφούς με δώρα, και αφήσετε τα παραπτώματα των άλλων αδελφών.
Ας ελέγξη ο καθείς τον εαυτόν του. Αν ο άνθρωπος μακροθυμή, είναι πάντοτε ευλογημένος παρά Θεού. Όταν ο άνθρωπος αγαπά και συγχωρή τα σφάλματα των συνανθρώπων του, είναι ευλογημένος παρά Θεού. Όταν ο άνθρωπος προχωρή χωρίς υπολογισμούς άπρεπους, είναι ευλογημένος παρά Θεού. Όταν ο άνθρωπος συνομιλή με τον απέναντί του, ας γίνεται περισσότερον προσεκτικός, διά να μη ζημιώνη την ψυχήν του. Όταν ο άνθρωπος προχωρή με βήμα σταθερόν προς δόξαν Θεού, είναι ευλογημένος παρά Θεού. Όταν ο άνθρωπος αισθάνεται αναστάτωσιν σωματικής ανάγκης προς βλαβεράν οδόν, ας καταφεύγη εις την προσευχήν, που είναι όπλον θεϊκής δυνάμεως, που είναι όπλον αγαθόν.
Γιατί προσεύχομαι
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 53-55
Προσεύχομαι, διά να μην ημπορούν τα βέλη του Πονηρού να μου καταστρέψουν την ψυχικήν μου γαλήνην.
Προσεύχομαι για να γίνω ευπρόσδεκτος εις τον Κύριον. Διά να έχω το θάρρος να ζητώ από Εκείνον το ωφέλιμον και διδακτικόν, να ζητώ να γίνω ενάρετος και φιλόστοργος εις τους συνανθρώπους μου.
Προσεύχομαι ταπεινά, ίσως βρω έναν δρόμον ανοικτόν να ζήσω εν ειρήνη και να αισθάνωμαι πάντα, ότι μόνον η πίστις προς τον Θεόν σώζει τον άνθρωπον. Πίστις ακράδαντος, αληθινή, που ξεχειλίζει απ’ της ψυχής μου το βάθος. Να εύρω το μονοπάτι της ζωής μου ανθισμένο, με βλαστόν ευλύγιστον. Ευλύγιστος θα πη να μεταφέρεσαι εύκολα στα διδάγματα του Ευαγγελίου, ώστε να σταθούν σαν άστρο φωτεινό, να σε συγκρατούν να μένης πάντα ακούραστος και διατεθειμένος προς το ορθόν και καλόν, διότι υπάρχει και μη ορθόν και μη καλόν, που το δυναμώνει το πονηρόν πνεύμα και σε απομακρύνει από την προσευχήν και σου γεμίζει τον νουν σου γήινες σκέψεις και προφάσεις.
Πρόφασις είναι ένας τρόπος που σε κάνει να αισθάνεσαι μίαν αδυναμίαν και να λες: «Δεν βαριέσαι, δεν είδα τίποτα το ωφέλιμον. Δεν κέρδισα τίποτα τόσα χρόνια που ζω. Τι κατάλαβα; Προσεύχομαι, προσεύχομαι, αλλά του κάκου».
Όχι, αδελφέ, μεγάλο λάθος κάνεις. Δεν ξεχώρισες μέσα σου το αγαθόν από το κακόν. Θα μου πης, πώς να το ξεχωρίσω. Ξεχωρίζεται εύκολα, διότι, όταν κάνεις την καλήν σκέψιν, μένει μέσα στα φύλλα της καρδιάς μία σταγόνα που λέγεται αγάπη. Πρέπει να αγαπάς τον Θεόν πραγματικά, πρέπει να τον λατρεύης, διότι μόνον τον Θεόν πρέπει να λατρεύωμεν. Κανέναν άλλον.
Η λατρεία του Θεού είναι τα ρήματα του Ευαγγελίου, είναι η αλληλεγγύη εις τον πάσχοντα, είναι η μετριοφροσύνη που φέρνει την υπομονή, είναι η αναζήτηση του καλού, είναι η εργασία η σταθερή, είναι να κρατάς τους κανόνας ακεραίους, είναι να υπομονεύεσαι εις την δοκιμασίαν, είτε απλή είναι είτε δύσκολη. Είναι να φροντίζης με ειλικρίνειαν να ομιλής. Είναι να συγχωρής τον άλλον, είναι να αισθάνεσαι τον απέναντί σου αδελφό, είναι να διορθώνης τα ελαττώματα του αδελφού σου με αγάπη, είναι να δέχεσαι με ευλάβειαν τα δώρα του Κυρίου. Είναι να αγαπάς τον πλησίον σου με γεμάτη αγάπη. Η γεμάτη αγάπη είναι όταν σέβεσαι το πρόσωπον που αγαπάς. Όταν δεν το σέβεσαι, η αγάπη είναι άδεια και τότε χάνεσαι μέσα σε ένα μονοπάτι της ζωής, που γίνεται τόσο ανηφορικό, τόσο αδιαπέραστο, τόσο σκοτεινό, τόσο βλαβερό, που σκλαβώνει την ζωήν της γης και του ουρανού. Δηλαδή την αιώνιον ζωήν.
Ακατανίκητος προσευχή
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 56-57
Οι παραβολές του Ευαγγελίου είναι ένα δίδαγμα διά τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος έχει ανάγκην από συνεχή προσευχήν. Πρέπει με προσευχήν ακατανίκητον να απομακρύνωμεν την σκέψιν μας από το κακόν και να προανατολισθούμε ολοψύχως εις τας διαταγάς του Θεού. Πρέπει ο κάθε χριστιανός να παρακολουθή με μεγάλη λεπτομέρεια τας ημέρας της ζωής του. Να κρατά την σκέψιν του καθαρή και να την ενδυναμώνη με την προσευχή. Όπως το λίπασμα δυναμώνει τα φυτά, για να μας χαρίσουν τον καρπό τους, έτσι και ο άνθρωπος έχει ανάγκη από την προσευχή διά την σωτηρίαν της ψυχής του.
Διά τον άνθρωπον, προσευχή είναι η πράξις η καλή, η αγάπη, η εγκράτεια της γλώσσης. Ας προσέξη ο χριστιανός και ας σκορπά στη ζωή του την πράξιν την καλήν, χωρίς να σκέπτεται πονηρά, ώστε να μπορέση να παρουσιασθή ενώπιον του Θεού με την ακλόνητον αγάπην, την ταπείνωσιν και την υπομονήν. Να γίνη η σκέψι σου καθαρή, χωρίς να την περιτριγυρίζουν τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού.
Τι λάμπει στη ζωή μας σαν αστέρι της αυγής;
Η χαρά της προσευχής
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 57-58
Κάποτε ήταν δύο αδελφοί. Ο ένας εχάραξε την ζωήν του με δικήν του κρίσιν, ο άλλος προχωρούσε και σκεφτόταν, ότι υπάρχει Θεός αληθινός και καμμιά φορά, όταν συναντούσε κάτι στη ζωή του έλεγε: «Μου έτυχε κάτι στη ζωή μου κακό˙ θα παρακαλέσω τον Θεόν να με οδηγήση και να με ξεκουράση». Ο άλλος με περιφρόνησι εκ της ασεβείας του δεν απαντούσε.
Μίαν ημέραν ο άπιστος αδελφός περιπατούσε κάπου και σκεφτόταν τα δικά του. Στον δρόμο που βάδιζε βρήκε εμπρός του ένα ποτάμι. Στη μία άκρη του ποταμού στεκόταν ένα θηρίο και εκείνος πήγαινε προς τα κει. Καθώς πλησίαζε, το θηρίον είπε: «Αυτός ο άνθρωπος είναι δικός μου. Έρχεται προς εμένα». Όταν έφτασε όμως ο άνθρωπος κοντά στο θηρίο, για μια στιγμή ησθάνθη μέσα του κάτι τρομερό και είπε στον εαυτόν του: «Μα αυτό που βλέπω μπροστά μου, είμαι εγώ ο ίδιος. Τι μου συμβαίνει και βλέπω τον εαυτόν μου στην άκρη του ποταμού σε τέτοια αγριότητα;»
Αναζήτησε τον αδελφόν του να συζητήση το πράγμα, αλλά ήταν μόνος. Εκείνη την στιγμή, γύρισε το βλέμμα του προς τα δεξιά και τότε βλέπει στην άλλην όχθη του ποταμού να στέκεται ο αδελφός του και να κρατά έναν Σταυρό στο χέρι του. Αμέσως σταμάτησε και τον κοίταξε. Ο Σταυρός έλαμπε και το φως είλκυσε τον άπιστον και έγινε μεγάλη πάλη μέσα του.
Για μια στιγμή είπε στον εαυτόν του: «Ας κάνω και εγώ τον σταυρόν μου μια φορά». Ακόμα μια φορά έκανε τον σταυρόν του αλλά μέσα του συνεχίζετο η πάλη του θηρίου με τον Σταυρό. Αμέσως γονατίζει, υψώνει τα χέρια του προς τον ουρανόν και λέει: «Κύριε ημών, Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησόν με». Και ξαφνικά από τον Σταυρόν σαν νεφέλη βγήκε μια δύναμις και ενέκρωσε και εξαφάνισε το θηρίον. Και τότε από αγάπην εδόξασε τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, που τον ωδήγησε στο άσβεστον φως.
Ο Κύριος ημών, Ιησούς Χριστός, τέκνα μου, είναι μακρόθυμος και περιμένει να αισθανθούμε τα ψυχικά μας βάρη. Όταν ο άνθρωπος επικαλεσθή την σωτηρίαν του διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά εξομολογήσεως και θείας Κοινωνίας, τότε παύει να φοβάται τον εαυτόν του και προχωρεί άφοβα. Αυτό συμβαίνει πολλές φορές εις τον άνθρωπον και διά να το υπερπηδήση τον καλεί η φωνή του Ευαγγελίου, διά να τον οδηγήση εις την αλήθειαν, που είναι ο Χριστός.
Ποίαν, χριστιανέ μου, χαρά βρίσκεις μέσα στη ζωή σου, που αδειαλείπτως λάμπει σαν αστέρι της αυγής;
Τη χαρά της προσευχής.
Σήμερα είναι Κυριακή. Συ, ω χριστιανέ,
τί εσκέφθης πηγαίνοντας εις τον οίκον του Θεού;
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 58-59
Σήμερα είναι Κυριακή και η σκέψις του ανθρώπου πρέπει να εκπληρώση την εντολήν του Κυρίου. Να βαδίση ο χριστιανός εις την εκκλησίαν, διά να πάρη την ευλογίαν, προσευχόμενος με καθαράν την καρδίαν και με σεμνήν ενδυμασίαν. Ας εμβαθύνωμεν στον σκοπόν γιατί πηγαίνομε εις την εκκλησίαν και τι ζητούμεν αυτήν την ευλογημένην στιγμήν που βρισκόμεθα εις τον οίκον του Ουρανίου Πατρός. Ας προσευχώμεθα να μας ράνη η λευκή περιστερά με το ράμφος της και ας ντύσωμεν με τα λευκά και ανάλαφρα φτερά της την ψυχήν μας, για να απολαύση την αιώνιαν ζωήν χωρίς πόνους και οδύνας. Ας αφήσωμεν την σκέψιν μας να πλουτισθή με την αγάπην του Κυρίου, εν ώρα λειτουργίας, και να πλημμυρίση θεία ευωδία εις τους πόρους της καρδίας. Να ζητούμε την συγχώρησιν των αμαρτιών μας με τας πηγάς των δακρύων. Ας αφήσωμεν την σκέψιν μας να πλουτισθή με την χαράν του Κυρίου, εν ώρα λειτουργίας, και να βυθίζεται εις την θείαν ευωδίαν, δηλαδή στους λόγους του Ευαγγελίου.
Από κάθε θύρα που ανοίγει, ξεκινά κανείς για έναν προορισμόν και πρέπει να βάλη όλες του τις δυνάμεις και την φροντίδα, για να φέρη εις πέρας τον σκοπόν της πορείας του.
Συ, ώ χριστιανέ, τι εσκέφθης πηγαίνοντας εις τον οίκον του Θεού; Ποίαν εξέτασιν έκανες εις τον εσωτερικόν σου κόσμον δι’ αυτό; Εάν εξετάσης τον εαυτόν σου θα το βρης μόνος σου. Πηγαίνομεν διά να πλησιάσωμεν τον εύσπλαχνον Πατέρα διά μέσου της προσευχής και να ζωογονηθή η ψυχή μας από τις υλικές και ανώφελες σκέψεις.
Τι είναι η προσευχή της Κυριακής
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 60
Η προσευχή της Κυριακής είναι απαραίτητη στον κάθε άνθρωπον. Πολλές φορές ομιλούμε: «Εγώ προσεύχομαι καθημερινώς. Δεν πηγαίνω εις την εκκλησίαν την Κυριακή, αλλά σε εξωκλήσια πηγαίνω συχνά». Πολύ καλά, αλλά της Κυριακής η προσευχή εις τον οίκον του Θεού έχει ευλογίαν και συνδέει την καθημερινήν προσευχήν ενώπιον του ουρανίου Πατρός.
Τι θα ωφεληθή ο άνθρωπος, εάν παραβιάζει τας εντολάς του Θεού και γίνεται άτακτος και απρόσεκτος απέναντί του; Χάνει όλην την προσευχήν που προσφέρει κάθε ημέραν διά να απολαύση την άνω ζωήν φωτεινήν και γαλήνιαν. Δι’ αυτό φροντίζετε με κάθε μέσον να εκκλησιάζεσθε την Κυριακήν, διά να έχετε την ευλογίαν του Θεού. Αφήσετε τα πάντα νεκρά και αναστήσετε την σκέψι σας εις την προσευχήν της εκκλησίας, την ημέραν της Κυριακής.
Πώς, εσύ άνθρωπε, παίρνεις πρωτοβουλίαν και κατατάσσεις αυτήν καθώς τις άλλες ημέρες τις εργάσιμες, εφ’ όσον ο Θεός ευλόγησε αυτήν διά της Αναστάσεώς του και έδωσε χαρά εις όλην την οικουμένην; Μην κάνετε ιδικάς σας σκέψεις, διότι αμαρτάνετε. Φυλάξετε την Κυριακήν ως αργίαν, διά να έχετε την ευλογίαν του Θεού.
Μερικοί λένε: «Δεν εκκλησιάζομαι,
αλλά πηγαίνω συχνά σε εξωκκλήσια»
Βιβλίο «Απάνθισμα», σελ. 85-87
«Τέκνα του Θεού, προσεύχεσθε διά την σωτηρίαν της ψυχής σας. Υπακοή στους λόγους του Κυρίου, στην πορείαν της ζωής σας στην γη. Εάν ο Χριστιανός προσεύχεται με προσοχήν και εκτελεί αυτό το ιερό καθήκον ενώπιον του Ουρανίου Πατρός, θέλει σωθεί.
Η προσευχή αναβλύζει εκ του Παναγίου Τάφου, διότι ο Κύριος πάνω στον Σταυρό, με προσευχήν άφησε το Πνεύμα Του στον Πατέρα.
Εάν εμείς προσευχόμεθα και δεν οργιζόμεθα, εν ώρα θανάτου θα ανοίξει η Πύλη του Παραδείσου και θα εισέλθουμε. Μη σκέπτεσθε, τέκνα μου, το αύριον, μη σκέπτεσθε το παρόν, μη σκέπτεσθε το μέλλον, μην ανησυχείτε διά το τι θα συμβεί, αφήσετε τα πάντα στην φροντίδα της Ουρανίου Δυνάμεως.»
«Η προσευχή στον Εκκλησιασμό της Κυριακής είναι απαραίτητη στον κάθε Χριστιανό. Πολλές φορές μερικοί λέγουν: “Εγώ προσεύχομαι καθημερινώς, αλλά δεν πηγαίνω την Κυριακή στην Εκκλησία. Πηγαίνω συχνά σε εξωκκλήσια.”
Πολύ καλά κάνεις, Χριστιανέ, που προσεύχεσαι καθημερινώς και πηγαίνεις σε εξωκκλήσια, αλλά η ομαδική προσευχή την Κυριακή στον Οίκον του Θεού έχει μεγάλη σημασίαν διότι συνδέει την καθημερινήν προσευχήν με της Κυριακής, ενώπιον του Ουρανίου Πατρός και ο Χριστιανός παίρνει ευλογίαν.
Τι θα ωφεληθείς, άνθρωπε, όταν παραβιάζεις τις εντολές του Θεού και γίνεσαι άτακτος απέναντί Του; Όλη η προσευχή που κάνεις κάθε ημέρα, για να απολαύσεις την άνω ζωήν την φωτεινήν και γαλήνιαν, χάνεται αν δεν προσεύχεσαι την Κυριακή στην Εκκλησίαν.
Πώς, εσύ άνθρωπε, παίρνεις πρωτοβουλίαν και κατατάσσεις την προσευχήν της Κυριακής στην Εκκλησίαν, με την καθημερινήν σου προσευχήν στις εργάσιμες ημέρες, εφ΄ όσον ο Θεός ευλόγησε την Κυριακήν διά της Αναστάσεώς Του και έδωσε χαράν σε όλη την Οικουμένην;
Μην κάνετε δικές σας σκέψεις, διότι αμαρτάνετε. Δι΄ αυτό, Χριστιανοί, φροντίζετε με κάθε τρόπον να εκκλησιάζεσθε την Κυριακή. Αφήσετε τα πάντα νεκρά και αναστήσατε την σκέψιν σας στην προσευχή της Κυριακής στην Εκκλησίαν.
Φυλάξετε την αργία της Κυριακής, για να έχετε την ευλογίαν του Θεού.»
«Προσεύχεσθε γονατιστοί με καθαρήν καρδίαν»
Βιβλίο «Απάνθισμα», σελ. 92-93
«Τέκνα του Θεού, όταν προσεύχεσθε να φροντίζετε να έχετε καθαρόν νουν, καθαρήν σκέψιν, απηλλαγμένην από βιοτικές μέριμνες, διότι από τον νουν πηγάζουν πολλές σκέψεις και όλες οι αισθήσεις του σώματος. Όταν κάνουμε προσευχήν, πρέπει να είμαστε γονατιστοί, διότι όλοι είμαστε ανάξιοι και πρέπει αδιαλείπτως να ομολογούμε την αναξιότητάν μας.
Όταν ο άνθρωπος κάνει παράκλησιν, είναι καλύτερα να ψάλλει, διότι αυτήν την ώραν δεν βρίσκεται σε προσευχή. Και στην παράκλησιν ο νους και η σκέψις πρέπει να είναι άδεια από ό,τι συμβαίνει στη ζωή σου.
Η παράκλησις, όπως και η καθ΄ οδόν προσευχή, είναι βεβαίως καλές πράξεις, αλλά δεν έχουν την δύναμιν της προσευχής, της πραγματικής προσευχής.
Προσεύχεσθε, τέκνα, γονατιστοί με καθαρήν καρδίαν και με νουν άδειον από βιοτικές σκέψεις, για να είναι ευπρόσδεκτη η προσευχή σας.»
«Ο μακράν του Θεού
νομίζει πως είναι ευτυχισμένος»
Βιβλίο «Απάνθισμα», σελ. 93-95
«Η μόνη χαρά του Χριστιανού ανθρώπου είναι η προσευχή. Η προσευχή τον παρηγορεί, τον θερμαίνει και του δίνει δύναμιν, σ΄ όλες τις περιστάσεις της ζωής του που πάντα υπάρχουν και διά να τις λύνουμε πρέπει να προσευχόμεθα.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν προσεύχονται. Όταν ο άνθρωπος είναι μακράν του Θεού, νομίζει ότι είναι ευτυχισμένος. Νοιώθει ελευθερίαν και νομίζει πως αυτός είναι ο σωστός δρόμος. “Δεν βαριέσαι”, λέγει, “εγώ ζω την ζωήν όπως θέλω, βρίσκω μόνος μου ό,τι μπορώ και χαίρομαι αυτή την ζωήν, που πρέπει να την ζήσουμε και να την χαρούμε.”
Αλλά, τέκνα μου, ξεχνούμε να διερωτηθούμε, πώς βρεθήκαμε εδώ στην γη και τι είναι αυτά που βλέπουμε και ποιος τα εδημιούργησε. Καμμίαν σκέψιν, καμμίαν προσπάθειαν δεν κάνουμε πάνω σ΄ αυτήν την ερώτησιν. Περπατάμε άσκοπα, αδιάφορα, και δεν προσέχουμε την λέξιν Θεός, που είναι η χαρά του ανθρώπου.
Ξέρεις, τέκνον μου, διατί ο άνθρωπος περπατά περισσότερον στον δρόμο τον σκοτεινόν; Διότι λέγει ότι είναι ευρύς και όχι σκοτεινός. Αλλά ο ευρύς δρόμος είναι του σατανά. Ο στενός δρόμος είναι του Θεού. Προσέχεις να μην αμαρτάνεις και φοβάσαι τον Θεό να πειράξεις τον συνάνθρωπόν σου. Μέσα σου έχεις τον φόβον του Θεού και περιμένεις την παντοτεινήν χαράν.
Τέκνον Αικατερίνη, έχουμε μπροστά μας ένα ωραίο περιβόλι. Μέσα σ΄ αυτό υπάρχουν λουλούδια διάφορα, ζώα, πουλιά, δέντρα μεγάλα και μικρά.
Στο κάθε λουλούδι ή δέντρο ή ζώο υπάρχει διαφορετικός παλμός. Κάθε παλμός χτυπά με τον δικόν του τρόπον που του έδωσε η φύσις, ο Θεός.
Ποιος είναι αυτός που τους έδωσε τον ρυθμόν, το χρώμα, την ευωδίαν; Το κάθε πετραδάκι που υπάρχει στο χώμα, έχει διαφορετικόν σχέδιο και μέγεθος.
Κανένας άνθρωπος επάνω στην γη, φιλόσοφος και ο μεγαλύτερος επιστήμων που υπάρχει, δεν είναι σε θέση να γνωρίσει πώς έγιναν όλα αυτά και πώς κινούνται με τον δικόν τους παλμόν. Και εφ΄ όσον κανένας άνθρωπος στην γη δεν μπορεί να ελέγξει με τι τρόπον έγιναν αυτά, το ίδιο συμβαίνει και στα ενσαρκωμένα φυτά, δηλαδή αυτά που έχουν σάρκα και οστά και αθάνατον ψυχήν, δηλαδή στον άνθρωπον. Αδίκως λοιπόν κουράζεσθε και σπαταλάτε τον χρόνον της ζωής σας και μεριμνάτε και θέλετε να ελέγξετε αυτό το ένσαρκο λουλούδι, τον άνθρωπον.
Ο Θεός εδημιούργησε τα πάντα εν σοφία. Εκείνος ετοποθέτησε τον έναν με τον άλλον. Δηλαδή, έσμιξε “δύο σάρκας εις μίαν” και κανένας δεν έχει την δύναμιν να το ελέγξει αυτό.
Εσείς οι άνθρωποι, φυτά ενσαρκωμένα, νομίζετε ότι εδημιούργησε ο ένας τον άλλον. Λάθος. Ο Θεός έχει προγραμματίσει το έμψυχον φυτόν, δίνει τον ρυθμόν και Εκείνος φυσικά φροντίζει, διότι είναι δημιούργημά Του. Βέβαια χρειάζεται η διδασκαλία πάνω σ΄ αυτό το θέμα, αλλά όχι με πονηράν διάθεσιν.
Φροντίσετε να καλλιεργήσετε στην ψυχήν σας την αγάπη και την πίστη προς τον Δημιουργόν του σύμπαντος, τον Θεόν. Φροντίσετε να κάνετε το πέρασμά σας στην ζωή, να αφήσει ευωδίαν διά την ψυχήν.»
Η ομαδική προσευχή
Βιβλίο «Απάνθισμα», σελ. 95-96
«Τέκνα του Θεού, η ομαδική προσευχή φέρνει πολλούς καρπούς πνευματικούς.
Εν ώρα Λειτουργίας, να προσεύχεσθε με κατάνυξιν και ιδιαιτέρως να προσέχετε τις περικοπές των Αποστόλων και του Ευαγγελίου. Διότι εκεί μέσα βρίσκονται λέξεις που σώζουν την ψυχήν του ανθρώπου.
Όταν αισθανόμεθα την ανάγκην διά προσευχήν, πρέπει να νηστεύουμε. Νηστεία στην σκέψιν και στην σάρκα. Έτσι θα προσευχόμεθα πιο καθαρά και θερμά και θα εισακούεται περισσότερον η προσευχή μας. Όλα είναι απλά και εύκολα, όταν υπάρχει η αγάπη προς τον Θεόν.
Ένας είναι ο Θεός. Ένας είναι ο Χριστός, που δίνει υγεία, ειρήνη και γαλήνη στον Χριστιανόν.
Είναι άξιον θαυμασμού να βρεθεί κανείς σε εγκαινιασμόν Εκκλησίας. Στα εγκαίνια μας επισκιάζει η Χάρις και η ευλογία του Θεού. Πρέπει να υπάρχει στον Χριστιανόν η πίστις και η αγάπη.
Στην Ιθάκη, θα αυξηθεί η ευλογία και θα αναβλύσει μία χαρά σε όλους τους ανθρώπους. Όλοι να πιστεύσετε στην αγίαν υπόθεσιν, ότι θα γίνει η Εκκλησία στην Ιθάκη.
Όταν γίνουν τα εγκαίνια της Εκκλησίας στο χωριό του Αγίου, στην Ιθάκη, θα δοθεί ένα μεγάλο δώρον, που θα ευδοκιμήσει και θα ανθίσει στην ψυχήν όλων.»
Συγχωρείτε και προσεύχεσθε
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 60-61
Συγχωρείτε και προσεύχεσθε διά να ζήσετε γαλήνια την ζωήν σας. Αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν, μην το κάνης εις τον άλλον και μην ανταποδώσης αυτό που σου έκαμαν, μόνον να το φυλάξης κρυπτόν και θα έχεις μεγάλην ανταμοιβήν από τον Κύριον.
Η ζωή του ανθρώπου είναι περίπλοκη˙ θέλει ικανότητα, θέλει υπομονήν θέλει να μην αντεπεξέρχεσαι συνεχώς εις το καθετί. Άφησε τα απερίσκεπτα, ρίξε τα εις τον βυθόν. Μην εξιχνιάζης, μην ομιλής συνεχώς, μη δίνης την συμβουλήν σου εις τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν αυτεξουσίαν. Βάδιζε ήσυχα, να κυλούν οι ημέρες της ζωής σου πάντα με την αγάπην.
Πολλές φορές έχουμε μιλήσει ότι το έμφυτον του ανθρώπου δεν ημπορείς να το αλλάξης. Και όταν προσπαθείς να το αλλάξης, βρίσκεις εμπρός σου πολλές ανωμαλίες. Άφησέ τα κι ας κυλούν με τον ρυθμόν που έχουν.
Διότι η αμαρτία είναι γλυκειά. Αμαρτάνεις αυτομάτως και διά να καθαρίσης, χρειάζεται αγώνας και ο πιο δύσκολος αγώνας είναι να φροντίσης να μην επαναληφθή η αμαρτία.
Πώς να προσευχώμεθα
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 61-64
Εγράφη όταν κάποια γνωστή μου
με ρωτούσε πώς προσεύχομαι,
διαβάζοντας ή ψάλλοντας την παράκκληση.
Όταν ο άνθρωπος κάνει παράκλησιν είναι καλύτερα να ψέλνη, διότι αυτή την ώρα που βρισκόμαστε εις την προσευχήν πρέπει η σκέψις μας να είναι άδεια απ’ ό,τι συμβαίνει εις την ζωήν του ανθρώπου, και να πλημμυρίζει μόνον με την ευωδία της πνευματικής χαράς.
Κάποτε ήταν μια γυναίκα. Αγαπούσε τον Θεόν πίστευε, και έκανε ό,τι ακριβώς ο Κύριος παραγγέλλει. Είχε όμως ένα ελάττωμα. Περνούσε διαβάζοντας μόνον την παράκλησι, κεντούσε και εργαζόταν διαβάζοντας την παράκλησι και νόμιζε ότι αυτός ήταν ο σωστός τρόπος προσευχής.
Όχι, παιδιά μου, όταν προσεύχεσθε, θα φροντίζετε να καθαρίζετε την σκέψι σας και θα καθαρίζεται και η ψυχή. Μια λύπη, ή οτιδήποτε αισθάνεται η σκέψι μας πηγαίνει και στο σώμα. Από την σκέψι λειτουργεί όλη η φύσις του σώματος.
Διά να κάνουμε την προσευχήν μας πρέπει να είμαστε γονατιστοί, διότι είμαστε ανάξιοι όλοι μας και πρέπει να ομολογούμε την αναξιότητά μας αδιαλείπτως.
Η γυναίκα αυτή έλεγε: «Εγώ αδιαλείπτως προσεύχομαι». Αλλά όταν ήρθε μία στιγμή του πόνου, είπε μέσα της: «Κύριέ μου, γιατί με εγκατέλειπες; Εγώ ήμουν πάντοτε κοντά σου, αφωσιωμένη εις την προσευχήν». Συν τω χρόνω όμως αισθάνθηκε ότι η προσευχή της, όση και αν έκανε, δεν γινόταν έμπροσθεν των αγίων εικόνων αλλά μηχανικά κατά την ώρα της εργασίας της. Όταν το κατάλαβε, έπεσε με δάκρυα εις την πραγματικήν προσευχήν, όχι την μηχανικήν και εβελτιώθη ο πόνος της, κατά βούλησιν Κυρίου.
Τέκνα μου, σας ομιλώ και θα ήθελα να κατανοήσετε τους λόγους μου διά την προσευχήν σας. Η επί ποδός προσευχή, είναι ασήμαντη. Είναι καλή πράξις βέβαια, αλλά δεν έχει την ουσίαν της πραγματικής προσευχής.
Προσεύχεσθε γονατιστοί, ψάλλετε, να είναι ευπρόσδεκτη η προσευχή σας από τον Κύριον.
Υπακοή, τέκνα μου, εις τους λόγους Του, διότι η προσταγή του Θεού είναι ζωή, είναι χαρά και χωρίς το θέλημά του δεν γίνεται τίποτε. Δεν ακούετε εις το Ευαγγέλιόν Του τι μας λέγει; «Κρούετε την θύραν και θέλει ανοίξει». Κρούετε την θύραν εν ταπεινώσει και θέλει ανοίξει με την ευλογίαν του.
Ο κακός άνθρωπος κρούει την θύραν, αλλά δεν εισακούεται και δεν ανοίγει και δεν ευρίσκει ευλογίαν.
Διά τούτο, μας λέγει, να γινώμεθα πιο προσεκτικοί εις την πρόχειρον ζωήν μας, διά να κρούωμεν την θύραν και να ανοίγη.
Μία οικογένεια κάποτε είχε πολλές δοκιμασίες, αρρώστειες, πτώχεια και πολλές άλλες ακαταστασίες και ο οικογενειάρχης με λυγμούς και δάκρυα προσπαθούσε να βελτιώση την κατάστασιν της οικογενείας του. Και μόνος έλεγε: Θα κάνω αυτό το φάρμακο γι’ αυτή την αρρώστεια ή θα εφαρμόσω αυτό διά να διορθώσω εκείνο και με πολλά και διάφορα προσπαθούσε να φέρη την χαράν εις την ζωήν της οικογενείας. Αλλά του κάκου, ό,τι κι αν μετεχειρίσθη δεν έφερε αποτέλεσμα.
Μίαν ημέραν, εκεί που καθόταν περίλυπος, ήλθαν στην σκέψιν του τα παιδικά του χρόνια, όταν ήτο παιδί, που οι γονείς του τού έλεγαν, ότι πρέπει να προσεύχεται και να προσκυνά τον Θεόν και να ζητά την βοήθειάν του σε κάθε περίπτωσι, διότι μόνον Εκείνος μπορεί και δύναται να σώση τον άνθρωπον και ότι με την δύναμιν του Θεού θ’ απολαύση ο άνθρωπος την ουράνιον χαράν. Και τώρα λέει μόνος: «Δεν πηγαίνω κι εγώ κοντά Του να μου διαλύση την κάθε μου δοκιμασίαν και να έλθη η χαρά, η υγεία και η ευλογία εις την καρδίαν μου;»
Πράγματι χωρίς να κάμη καμμίαν προσπάθειαν, μόνον που το είπε, ήλθεν η ευλογία του Θεού και εσώθηκε, και με δάκρυα μετανοίας ευχαρίστησε τον Θεόν και έγινε πιστός δούλος του Κυρίου.
Ώ Χριστιανέ, φυλάξου, μη ποτε σε επισκιάσει η κοσμική δόξα και ζημιωθής την ψυχήν σου. Άνοιξε τους πόρους της καρδίας εις την ταπείνωσιν, διά να αισθανθής την χαράν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, που είναι αγνή και γεμάτη αγάπην, που καθαρίζει την ψυχήν, και ευφραίνει αυτήν εν αγαλλιάσει. Μην αφήσετε ποτέ την θύραν της καρδίας να μολυνθή με πονηράν πράξιν, αλλά τρέξατε εγκαίρως εις την προσευχήν.
Διδαχή περί του Οίκου του Θεού
Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 108-110
«Όλοι πρέπει να πηγαίνωμε στην εκκλησία με καθαρή καρδιά και με σεμνήν εμφάνισι, διότι η εκκλησία είναι Οίκος του Θεού.
Οίκος Θεού εστίν ο Θεός.
Εν τω Οίκω Κυρίου εστίν η αγάπη.
Εν τω Οίκω Κυρίου εστίν η αλληλεγγύη.
Εν τω Οίκω Κυρίου εστίν η αλήθεια.
Εν τω Οίκω Κυρίου εστίν η προσαρμογή της σκέψεως εις το καλόν.
Εν τω Οίκω Κυρίου εστίν η υπομονή της καρδίας.
Εν τω Οίκω Κυρίου εστίν η ώθησις της ψυχής προς την αγάπην.
Εν τω Οίκω Κυρίου υπάρχει η ταπείνωσις της ψυχής.
Εν τω Οίκω Κυρίου υπάρχει η στοργή της ψυχής.
Εν τω Οίκω Κυρίου υπάρχει η στοργή του Θεού.
Εν τω Οίκω Κυρίου υπάρχουν οι Άγγελοι.
Εν τω Οίκω Κυρίου υπάρχει η Άφθαρτος και Άσπιλος Παρθένος.
Εν τω Οίκω Κυρίου υπάρχουν τα επουράνια αγαθά.
Εν τω Οίκω Κυρίου υπάρχουν ουράνια χαρίσματα.
Εν τω Οίκω Κυρίου υπάρχουν ανοικταί αι πύλαι του Παραδείσου, όταν έχωμεν αγάπην και φόβον Θεού εις την ψυχήν.
Εν Οίκω Κυρίου, ώ ψυχή, ευφραίνου.
Εν Οίκω Κυρίου, ώ ψυχή, χαίρε το αμάραντον ρόδον (αμάραντον ρόδον είναι η καρδιά του Παραδείσου).
Εν Οίκω Κυρίου, ώ ψυχή, ευρέ χαράν αιωνίαν.
Εν Οίκω Κυρίου, ώ ψυχή, χαίρε την ευσπλαχνίαν του Θεού.
Εν Οίκω Κυρίου, ώ ψυχή, αγάλλου εν μέσω προσευχής.
Εν Οίκω Κυρίου, ουχ υπάρχει φιλοσοφία ανθρωπίνη.
Εν Οίκω Κυρίου, αγαλλίασις και αγάπη ψυχής υπάρχει.
Εν τω Οίκω Κυρίου, σπείρεται ο σπόρος του καλού.
Εν τω Οίκω Κυρίου, χάριν λαμβάνει η ψυχή.
Εν τω Οίκω Κυρίου θέλω σωθήναι».
Προσευχή και συμπεριφορά εις την Εκκλησίαν
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 64-67
5 Μαρτίου 1967. Εγράφη
μόλις γύρισα από την εκκλησία.
Οίκος Θεού εστίν η προσευχή. Οίκος Θεού εστίν η προσαρμογή εις τους λόγους του Ευαγγελίου. Εν οίκω Κυρίου πρέπει ν’ αφήσετε την σκέψιν σας προς μετάνοιαν των παθών. Μην περιφέρεσθε εν ώρα λειτουργίας. Μην ομιλείτε, αφήσετε τις μέριμνες της ζωής να φύγουν μακρυά σας.
Εν ώρα λειτουργίας δεν επιτρέπεται ούτε το βλέμμα σας να περιφέρετε. Συ, ο χριστιανός, πώς δύνασαι και ομιλείς συνεχώς; Πού βρίσκεσαι; Πώς ήρθες εις τον οίκον του Κυρίου; Ποίαν ετοιμασίαν έκαμες βαδίζοντας προς την Εκκλησίαν; Ποίαν ελπίδα έχεις μέσα σου διά τις ανομίες που πράττεις εις τας ημέρας της ζωής σου; Προσανατολισθήτε εις την προσευχήν. Είναι το μόνον φάρμακον, διά να σωθήτε από τας αμαρτίας σας. Σκορπίσετε αγάπη στον πλησίον. Γεμίσετε την σκέψιν σας με αγάπην και φόβον Θεού, διά να έχετε πρόσωπον φωτεινόν εν ώρα θανάτου. Μην ασεβείτε, χριστιανοί, την ώρα της Θείας Λειτουργίας, για να είναι ο Χριστός μέσα εις την ψυχήν σας. Μην αποσπάτε την σκέψιν σας εις διάφορα θέματα συζητήσεως εν ώρα λειτουργίας. Να φροντίσετε να έχετε την ψυχήν και την καρδίαν προσηλωμένην εις τα Θεία εμβατήρια, στα Θεία λόγια. Δίχως την Θείαν Λειτουργίαν δεν υπάρχει η θρησκεία μας. Είναι το σύμβολον των χριστιανών και γι’ αυτό διαβάζομε το «Πιστεύω» και «Πάτερ ημών». Δίχως αυτά δεν γίνεται η Θεία Λειτουργία.
Η γυνή πρέπει να έχη καλυμμένην την σάρκα της διά να είναι ευπρόσδεκτη η προσευχή της. Εάν ο άνθρωπος δεν έχη υπακοήν εις τους λόγους του Ευαγγελίου, δεν ημπορεί να βαδίση τον ορθόν δρόμον εις την ζωήν του. Η Εκκλησία είναι Οίκος Θεού.
3 Μαΐου 1969
Δεν επιτρέπεται εν ώρα λειτουργίας να περιφέρωνται οι γυναίκες, διότι ερεθίζουν τους προσκυνητάς.
Μόνον ο άνδρας έχει το δικαίωμα, και αυτό με προσοχή, διότι είναι ώρα προσευχής. Εν ώρα λειτουργίας βρίσκει η ψυχή λίγη ζωή γαλήνης, διά να συμμετάσχη εις την προσευχήν, που θα δώση ζωήν αιώνια σ’ αυτήν.
Μην ομιλήτε. Μην περιφέρεθστε μέσα εις την Εκκλησία και επιδεικνύεσθε. Σεβασθήτε τον Σωτήρα του κόσμου και των ψυχών ημών.
Μες στη ζωή ο άνθρωπος συνέχεια αμαρτάνει και δεν φοβάται τον Θεόν. Για την ψυχή, ώ τέκνα μου, ο Ιησούς Χριστός μας, έγινε άνθρωπος στη γη, να την ελευθερώσει. Γι’ αυτό, προσέξετε πολύ. Σαν γίνεται η λειτουργία δεν πρέπει να ομιλήτε. Πρέπει να κλαίτε, τέκνα μου, και να παρακαλήτε, να συγχωρέση ο Θεός τα αμαρτήματά σας.
Ιανουάριος 1975. Εγράφη ενώ
εκκλησιαζόμουν στην Αγία Βαρβάρα
Να προσέξη περισσότερον το εκκλησίασμα, να μην περιφέρωνται, κατά την ώρα της λειτουργίας παρά να μένουν εις την θέσιν των, έως ότου ακούσουν το «δι’ ευχών», και την πρόσκλησιν του ιερέως, να βαδίσουν για το δώρον του Κυρίου και την ευλογίαν.
Διότι, αν περιφέρωνται και κοιτάζουν τους ανθρώπους και συζητούν, ο εκκλησιασμός είναι άνευ ευχής Θεού. Μόνον ο ταπεινός άνθρωπος που αισθάνεται πού βρίσκεται, και ποιος είναι ο προορισμός της θείας λειτουργίας, μόνον εκείνος έχει την ευλογίαν του Κυρίου. Βεβαίως ο Κύριος είναι πολυεύσπλαχνος και όλους τους ευλογεί, αλλά μιλάμε για το πώς πρέπει να φερώμαστε.
Ακόμη κανείς δεν πρέπει να διακόπτει την θείαν λειτουργίαν, διά να κάνη ανακοινώσεις, ιδίως όπως συνηθίζουν λίγο πριν από το Κοινωνικό.
Απαγορεύεται αυστηρώς, διότι δεν έχει κανείς το δικαίωμα να διακόψη την θείαν μυσταγωγίαν που μεταβάλλει τον άρτον και τον οίνον εις σώμα και αίμα του Κυρίου.
Απαγορεύεται να διακόπτεται το Κοινωνικό και μετά να παίρνει το δισκοπότηρο ο ιερεύς για να πη το «μετά φόβου Θεού».
Αι αρχαί της εκκλησίας, που είναι αντικαταστάται του Κυρίου επί της γης, πρέπει με μεγάλην προσοχήν να διδάσκουν εις τα τέκνα, που εκείναι διευθύνουν και κατευθύνουν τα βήματά τους, τον τέλειον δρόμον της αγάπης και όχι να γίνωνται οπαδοί της κακής θελήσεώς των. Τότε μόνον θα γίνωνται άξιαι της αποστολής των.
Βλέπε και:
Εις το: «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε» [Ερμηνείαι σε φράσεις από τα ιερά μας κείμενα]