Ο Ηγούμενος Ιεράς Μονής Δοχειαρίου

περί της Παγκοσμιοποίησης και του Οικουμενισμού

 

GrigoriosDoxeiarioy3

 

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Μὴν ἐπιρρίπτουμε εὐθῦνες μόνον στὴν παλιοκατάσταση ποὺ ἦρθε σιγά-σιγὰ ἀπὸ τὸν κόσμο. Καὶ τὰ κακὰ ποὺ προῆλθαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ὀλίγα. Εἶναι ἴσως καὶ περισσότερα καὶ σοβαρότερα. Παρασύρθηκε ἡ Ἐκκλησία σὲ πολλοὺς τομεῖς ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου καὶ ἐγκαινίασε, ἂς πῶ ἄθελά της, πράγματα ποὺ ἀντίκεινται στὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων. Οἱ συμπροσευχές, πότε δῶθε καὶ πότε κεῖθε στὸν κόσμο, βάζουν τοὺς ἀνθρώπους σὲ δύσβατους δρόμους καὶ διεστραμμένους. Πρώτη ἡ Ἐκκλησία ἄρχισε νὰ ὑποδεικνύη στὸν κόσμο τὶς συμπροσευχές. Εἶναι ἀλήθεια αὐτό. Ὀρθόδοξοι, βουδιστές, ζωροάστρες, μουσουλμάνοι, καθολικοί, προτεστάντες, ἑβραῖοι, ὁ ἕνας δίπλα στὸν ἄλλον στέκονται σὲ προσευχή! Δὲν τοὺς εἶδα, ἀλλὰ ἔχουμε ντοκουμέντα τὶς φωτογραφίες. Μὲ πόνο ψυχῆς θεωρεῖς καὶ λές: «Αὐτοὶ ἐκεῖ πέρα τί κάνουν; Παίζουν; Τὴν νηπιακὴ ἢ τὴν ἐφηβική τους ἡλικία περνᾶνε; Τί εἴδους λειτουργία εἶναι αὐτή; Τὰ πιστεύω τους διαφέρουν παρασάγγες. Ποῦ βρίσκεται ἑνότητα προσευχῆς; Στὸν πρῶτο ἢ στὸν ἕβδομο οὐρανό;»

Ἔλεγε ἕνας ἀπὸ τοὺς τελευταίους ἀσκητὲς τοῦ Ὄρους σὲ νεαροὺς μοναχούς: «Στὸν ἀέρα συναντῶ τὸν Γέροντά σας τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς». Αὐτῶν τῶν ἑτεροθρήσκων καὶ ἑτεροδόξων ἄραγε ποῦ συναντᾶται ἡ προσευχή τους; Ἀφηνόμαστε σὲ μιὰ προσευχὴ σὰν τοὺς σφουγγαράδες στὴν ἄβυσσο τῆς θαλάσσης. Καὶ ἐμεῖς οἱ μικροὶ καὶ ἐλάχιστοι διερωτώμεθα: «Ποῦ εἶναι τὸ κέντρο τῆς προσευχῆς αὐτῆς; Στὸν σταυρὸ ἢ στὴν ἀνάσταση;»

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπαρχὴ τῆς παγκοσμιοποίησης. Βάζω στὸν μύλο ἀπ᾽ ὅλα τὰ γενήματα, γιὰ νὰ πάρω ζύμη νὰ ζυμώσω ἄρτον ζωῆς! Ποιᾶς ζωῆς; Ἂς μοῦ τὸ ποῦνε, προτοῦ χάσω τὰ μυαλά μου. Ἐγὼ ψάχνω στὸν παράδεισο τὴν θέα τοῦ Θεοῦ. Ὁ μουσουλμάνος, ὁ ζωροάστρης, ὁ βουδιστὴς τί ζητᾶ; Πιλάφι; Ταιριάζει τὸ αἴτημα τοῦ ὀρθοδόξου μὲ τὰ αἰτήματα τῶν ἑτεροδόξων καὶ ἀλλοθρήσκων;

Μύλε, ἀνεμόμυλε, σταμάτα νὰ γυρίζης τὰ πανιά σου. Μὴν ἀλέθης. Δεῖξε ἀγάπη στὸν κόσμο καὶ μὴ σιτίζης τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸ ψωμὶ τῆς παγκοσμιοποίησης. Τὰ ἀγκάθια καὶ τὰ τριβόλια, ἂν τὰ ἀλέσης, δὲν θὰ δώσουνε τροφὴ ζωῆς ἀλλὰ θανάτου.

Κύριε, μὴ σταματᾶς νὰ μᾶς ἀγαπᾶς καὶ κατάστρεφε τῆς παγκοσμιοποίησης τὰ κέντρα, ὅπου καὶ νὰ λειτουργοῦνε αὐτά.

Μάννα Ἐκκλησία ὀρθόδοξη, ἡ τρέφουσα καὶ ἀνατρέφουσα καὶ διατηροῦσα τὰ σύμπαντα, μὴ βάζης στὸν μύλο σου τοῦ σατανᾶ τὶς καλλιέργειες. Δῶσε μας ψωμὶ καθάριο, σιταρένιο. Δεῖξε τὸ ἔλεός σου στὰ παιδιά σου καὶ φώτισε τοὺς ταγούς σου νὰ μὴν ἐπιχειροῦν αὐτὰ ποὺ ἐσὺ δὲν δίδαξες, αὐτὰ ποὺ ἐσὺ δὲν ἔδωσες στὸν κόσμο.

Ἂς γίνωνται συμπροσευχὲς στὴν Ἀσίζη καὶ σὲ ὁποιαδήποτε πλατεῖα τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ ὄχι μὲ τὴν παρουσία ὀρθοδόξων ποιμένων. Ἐμεῖς θέλουμε καὶ ἐκζητοῦμε κάθε μέρα τὴν ἀληθινὴ προσευχή, τὴν ἀληθινὴ συμπροσευχή, κατὰ τὴν ὁποία παρακαλοῦμε ὅλοι μπροστὰ στὴν ἁγία τράπεζα νὰ κατέλθη τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον καὶ νὰ κάνη τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, νὰ τὸ λάβουμε, νὰ τὸ φάγουμε, νὰ τὸ πίουμε, γιὰ νὰ ζωοποιηθοῦμε καὶ ὄχι γιὰ νὰ ἀποθάνουμε. Οἱ συμπροσευχὲς εἶναι ὁ θάνατος τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Θέλουμε νὰ βλέπουμε συμπροσευχὲς καὶ κοινωνία τοῦ ἁγίου Πνεύματος μπροστὰ στὸ θυσιαστήριο καὶ μόνον μὲ αὐτοὺς ποὺ ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Οἱ ἄλλες συμπροσευχὲς δὲν θὰ μᾶς δώσουν τίποτα. Σύγχυση καὶ ταραχὴ θὰ φέρουν στὴν ψυχή μας. Βαβέλ, Βαβέλ, πάλι στήνεσαι μπροστά μας; Πάλι μᾶς βάζεις νὰ κτίσουμε πύργους;

Σὲ δυσωποῦμε, Κύριε, καὶ παρακαλοῦμε ρῦσαι μας ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς παγκοσμιοποίησης. Ὄχι πιὰ ἐμφανίσεις καὶ ἐπιδείξεις ἄκαρπων προσευχῶν καὶ δεήσεων σὲ θεοὺς ἀλλοτρίους. Ζώντας οἱ ἄνθρωποι μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν σύγχυση καὶ ταραχή, δὲν γνωρίζουν ποῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια καὶ ποῦ εἶναι τὸ ψέμα. Στὴν Ἀσίζη συμπροσευχή, δῶθε-κεῖθε συμπροσευχές. Λὲς καὶ τὰ θυσιαστήρια μᾶς τὰ γκρέμισε ἡ ἀπιστία καὶ ψάχνουμε τόπους νὰ προσευχηθοῦμε.

Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ μᾶς διαλευκάνη τὶ εἶναι ἡ παγκοσμιοποίηση καὶ πόσα κακὰ φέρνει σ᾽ αὐτὸν τὸν κόσμο. Μὲ πόνο ψυχῆς ἀκοῦς νὰ λένε ὅλοι οἱ ἁπλοῖ καὶ ὅλοι οἱ διεστραμμένοι ἄνθρωποι «Τὸ ἴδιο εἴμαστε». Τὸ ἴδιο εἶναι τὸ κρυστάλλινο ποτήρι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὸ ἴδιο καὶ τὸ μπακιρένιο; Θόλωσε τὸ νερὸ τῆς Ἐκκλησίας, θόλωσαν καὶ τὰ νερὰ τοῦ Γένους. Ποῦ νὰ προστρέξουμε νὰ πιοῦμε καθάριο νερό; Ὅλα εἶναι ἀνάμεικτα, ὅλα εἶναι ταραγμένα. Ἐὰν δὲν τὰ ξεμπερδέψη ἡ Ἐκκλησία, ποιός θὰ τὰ φιλτράρη νὰ μᾶς τὰ δώση; Εἶναι φοβερὸ κακὸ ἡ παγκοσμιοποίηση. Κάποιος ποὺ ξέρει περισσότερα ἂς μᾶς δώση τὴν πραγματικὴ διάσταση τῶν πραγμάτων καὶ ἂς μᾶς βγάλη ἀπὸ τὴν δίνη τῆς φτερωτῆς τοῦ μύλου ποὺ πέσαμε. Μᾶς ἔβρεξε, μᾶς μούλιασε, μᾶς τάραξε.

Κύριε, ταχὺ προκατάλαβε, πρὶν δουλωθῆναι ἡμᾶς. Διῶξε ἀπὸ τοὺς δρόμους ποὺ βαδίζουμε τὸν πανσεξουαλισμό, τὸν παγχριστιανισμό, τὸν μηδενισμὸ καὶ τὴν παγκοσμιοποίηση.

Μάννα Ἐκκλησία, ἀνασκουμπώσου καὶ ζύμωνε στὴν σκάφη τῆς ζωῆς μόνον καθάριο ἀλεύρι, γιὰ νὰ μᾶς δίνης καθαρὸ ψωμί. Βοήθησέ μας, γιατὶ μπερδεύτηκε τὸ φῶς μὲ τὸ σκοτάδι, ἡ ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, ὁ διάβολος μὲ τὰ ἔργα τοῦ φωτός. Ξόρκισέ τονε, νὰ μὴ ρίχνη στὴν σκάφη τῆς ζωῆς κακὰ θολώματα. Ρῦσαι ἡμᾶς καὶ σῶσον ἡμᾶς ἐν τῇ ἀγαθότητί σου, ἐν τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου, ἐν τῇ συμπαθείᾳ σου. Ἀμήν.

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

 

 

ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ - ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΦΡΑΓΚΙΑΣ

GrigoriosDoxeiarioy2

Ηγούμενος Μονής Δοχειαρίου Γρηγόριος

Όταν διερχώμαστε την ιστορία, βρίσκουμε εκατοντάδες κάστρα: των Ασσυρίων, των Αιγυπτίων, των Εβραίων, των αρχαίων Ελλήνων, των Βυζαντινών… Όλα αυτά έμειναν μόνον στην ιστορία, μόνον από περιγραφές τα γνωρίζουμε η από ελάχιστα λείψανα που έχουν απομείνει από αυτά τα μνημεία.

Πες οι εχθροί, πες οι απολίτιστοι και βάρβαροι κατακτητές, τα ρήμαξαν, τα κατέστρεψαν, δεν μπορούνε πιά να χρησιμοποιηθούν για ακροπόλεις, αλλά μόνον τόποι να τους περιδιαβαίνουν οι τουριστάδες. Το κάστρο όμως της Φραγκιάς, που λέγεται Βατικανό, προστατευόμενο πάντοτε από τις σκοτεινές δυνάμεις, έμεινε άσειστο και εμείς, η χιλιοματωμένη ρωμιοσύνη, ενώ πραγματικά σουβλιστήκαμε από την παπική ρομφαία, σαν τάχατες να είμαστε οι καλοί χριστιανοί, οι αμνησίκακοι, τα ξεχνάμε όλα, επισκεπτόμαστε τους αιώνιους εχθρούς μας και ανοίγουμε κουβέντες για ένωση.

Ο Θεός, μετά την πτώση του διαβόλου, δεν έκανε κανένα διάλογο μαζί του για την επαναφορά του. Κι εμείς σήμερα πάμε να γίνουμε ανώτεροι από τον Θεό της αγάπης και συνάπτουμε διαλόγους, που χαρακτηρίζονται «θεολογικοί».

Στην αρχή, σχεδόν όλοι είχαμε παρασυρθή. Λησμονήσαμε τα συγγράματα που κυκλοφόρησε η Δύση μετά το σχίσμα, «απαλλαγή από τις ελληνικές βλακείες». Κι αφού, κατά κάποιον τρόπο απηλλάγησαν από τις ελληνικές «βλακείες», από τις ελληνικές παραδόσεις, από την ορθόδοξη παράδοση, μετρήστε μόνοι σας πόσες εκατοντάδες βλακείες έκανε η Ρώμη με τα συγχωροχάρτια, με το καθαρτήριο πυρ, με την ιερά εξέταση, με την ανάληψη της Παναγίας, και τόσα άλλα φρικτά και φοβερά, που δεν έχουμε τον χρόνο να τα μνημονεύσουμε. Ξεχάσαμε τις καταραμένες σταυροφορίες. Ξεχάσαμε ότι οι Φράγκοι, όταν μπήκαν στην Αγια-Σοφιά, όπως λέγει ο ιστορικός του ελληνικού έθνους, επάνω στην αγία Τράπεζα ασέλγησαν και εβίασαν τις Ρωμιοπούλες, ενώ ο Μωάμεθ ο κατακτητής, εισερχόμενος στην Αγία Σοφία, ανέβηκε πάνω στην αγία Τράπεζα και προσευχήθηκε στον θεό του, που τον αξίωσε να καταπλακώση την ρωμιοσύνη.

Υπήρξε μεγάλη συσκότιση από αυτήν την οικουμενική κίνηση, έως ότου το αγιασμένο στόμα του Ιουστίνου Πόποβιτς ήρθε και είπε: «Ο οικουμενισμός είναι η παναίρεσις όλων των αιώνων». Αναρτούσαν εικόνες, στην μέση ο Χριστός και δεξιά κι αριστερά ο πάπας κι ο Αθηναγόρας να τους ευλογή ο Θεός! Όταν πήγαινα να προσκυνήσω τις άγιες εικόνες, βλέποντας κι αυτήν την εικόνα, δεν μου πήγε ποτέ να την προσκυνήσω.

Αν η σύνοδος της Κρήτης μας έλεγε τι καρπώθηκε η Ορθόδοξη Εκκλησία από αυτόν τον «θεολογικό» διάλογο όλα αυτά τα χρόνια, θα λέγαμε κάτι έγινε. Τώρα αναφωνούμε: «Τίποτα δεν βγήκε ποτέ από τον θεολογικό αυτόν διάλογο για την Ορθόδοξη Εκκλησία». Ο ποντίφικας του Βατικανού ούτε μια πατησιά δεν υποχώρησε από την φρικώδη θεολογία του. Γιατί λοιπόν αγκαλιές και ασπασμούς από τους ορθοδόξους με τον αληθινά μεταμορφωμένο διάβολο της Δύσης; Είπε ποτέ έστω κι ένα ελάχιστο «σφάλλαμε που απομακρυνθήκαμε από την Ανατολική Εκκλησία»;

Εκείνα τα χρόνια ένας καρδινάλιος κακόφημος από την Δύση κι ένας επίσκοπος από την Ανατολή έσερναν τον χορό. Ο μακαριστός Ρόδου Σπυρίδων είπε γι᾽ αυτούς: «Κοιτάξετε βρε, που δύο θηλυδρίες θα ενώσουνε την Δύση με την Ανατολή!».

Όχι, δεν το ᾽χουμε χαμένο, ούτε τους ζηλωτές παριστάνουμε. Αλλά αυτόν τον θεολογικό διάλογο ήδη μέσα μας τον έχουμε απορρίψει ως ορθόδοξοι και Ρωμιοί. Δεν θέλουμε τέτοια ένωση ούτε ευχόμαστε για τέτοια ένωση. Εδώ που είμαστε, εδώ θα μείνουμε. Δεν θέλουμε στα δίπτυχά μας τον μέγα καταστροφέα μας. Δυό υπήρξαν οι πολέμιοι της ρωμιοσύνης: ο παπισμός και ο μουσουλμανισμός. Αυτά όχι απλώς τα ᾽χουμε σημαία, αλλά στην καρδιά μας πυρωμένα καρφιά, γι᾽ αυτό δεν θέλουμε στον τόπο μας ούτε παπιστές ούτε ισλαμιστές. Ισλαμικές σπουδές στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης! Πράγματι, αυτή η Σχολή έχει εισέλθει στον οικουμενισμό από πολλά χρόνια και κολλάει μπρίκια κολοβά. Πως μετά από αυτήν την πτώση να μη δεχθή και ισλαμικές σπουδές μέσα στους κόλπους της; Και αυτοί που συμμετέχουν στην οικουμενική κίνηση έχουν να μας δείξουν κάτι από την ζωή τους που να είναι προσαρμοσμένο στην ορθόδοξη παράδοση; Και τι κακό είναι αυτό, να γίνωνται οι συνεδριάσεις αυτές εκεί που δεν υπάρχει σχεδόν κανένας ορθόδοξος; Τι μιζέρια κι αυτή, να μιλάμε περί Ορθοδοξίας σε ξένα χώματα, σε ξένους τόπους και σε ξένα δώματα. Ο τόπος μας είναι αγιασμένος και μαρτυρικός και δεν χρειάζεται επεμβάσεις από τους κοσμοκράτορες αυτού του αιώνα.

Παρακαλώ πολύ την αγία μου Εκκλησία -να μου επιτρέψη εμένα τον άσημο και μικρό- ας μείνη ο οικουμενισμός μια σκιά στην ιστορία μας κι ας σταματήση η Ορθόδοξη Εκκλησία να παιανίζη αυτό το πικρό τραγούδι του οικουμενισμού. Ξεχάστε το για την ειρήνη της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας. Ούτε να το ψιθυρίζετε. Κουραστήκαμε να ακούμε την φράση «οικουμενική κίνηση». Ας την αφήσουμε στον Θεό, γιατί αυτός είναι το μεγάλο κουμάντο στην Εκκλησία και σε ολόκληρη την οικουμένη. Ξεθολώστε επιτέλους τα νερά και καθαρίστε την ατμόσφαιρα, για να δούμε τον βυθό της θάλασσας και τον έναστρο ουρανό, και μη μας ρίχνετε στην πραγματικά άβυσσο του οικουμενισμού. Κουραστήκαμε. Δεν έχουμε μάτια να δούμε την Δύση. Εμείς την Ανατολή κοιτάζουμε και μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία φωλιάζουμε. «Δεν θέλουμε τις πτέρυγές σου, ποντίφικα της Ρώμης. Κράτησέ τες για την ρημαγμένη Ευρώπη. Έχουμε πτέρυγες να μας σκεπάσουν, είναι οι απ᾽ αιώνος άγιοι Πατέρες και Διδάσκαλοι.»

Ένας φοιτητής πήγε στο Βατικανό για σπουδές, Κάθε πρωί σε παράταξη οι φοιτητές ασπάζονταν το δακτυλίδι του πάπα. Αλήθεια, πόσο μεγάλα είναι αυτά τα παραμύθια της Ρώμης! Αυτός ο φοιτητής δεν ασπαζόταν το δακτυλίδι του πάπα. Τον προσκάλεσε στο γραφείο του και του λέγει: «Νομίζεις ότι τα πέντε εκατομμύρια ορθοδόξων θα αλλάξουνε τον κόσμο;» και τον εκδίωξε από την Σχολή. Αυτός είναι και αυτός θα μείνη ο ποντίφικας του Βατικανού.

Ο μακαριστός καθηγητής μας Καρμίρης είπε από την έδρα της Θεολογικής Σχολής: «Να πήτε στον πατριάρχη ότι η ένωσις των Εκκλησιών δεν είναι αγκαλιές και ασπασμοί. Είναι πίστις και αλήθεια. Όποιος την αρνηθή διακυβεύει την σωτηρία του».

Ανεξάντλητο το πηγάδι του οικουμενισμού. Όποτε και να ρίξης κάδο, βούρκο θα ανασύρης.

Μένουμε στην Εκκλησία μας. Από το δεύτερο αυτό παράθυρο φωνάζουμε και βοώμεν: «Ρύσαι ημάς, Κύριε, από των παπικών και οικουμενιστικών παγίδων».

Γρηγόριος ο Αρχιπελαγίτης