ΕΡΜΗΝΕΙΑΙ ΣΕ ΦΡΑΣΕΙΣ

ΑΠΟ ΤΑ ΙΕΡΑ ΜΑΣ ΚΕΙΜΕΝΑ

 

 ermineiaIerwnKeimenwn

 

 

 

ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ

 

fwsIlaron

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 102-103

 

Με την βοήθειαν του Θεού και των Αγίων, ηξιώθην, η αναξία,

να φθάσουν τα βήματά μου την 22-6-1975 εις την Ιεράν Μονήν Μαλεβής,

της Υπεραγίας Θεοτόκου, διά να προσκυνήσω την αγίαν της εικόνα

από την οποίαν αναβλύζει ένα ανεξάντλητον θείον μύρον.

Εν ώρα Εσπερινού εγράφη η παρακάτω διδαχή προς δόξαν Θεού.

 

Φως άσβεστον.

Φως άκακον.

Φως αγάπης.

Φως υπακοής.

Φως αληθείας.

Φως διδασκαλίας.

Φως εμπιστοσύνης.

Φως μετανοίας.

Φως εγκρατείας.

Το φως το λαμπερόν τι είναι; Είναι κάτι που αντανακλά μέσα σου, και το μάτι γεμίζει από μια εκθαμβωτική και ευχάριστη αγαλλίασι της ψυχής.

Φως άσβεστον είναι ο Θεός. Είναι η αγάπη που θερμαίνει τα εσωτερικά μέρη του ανθρώπου, ώστε να προχωρεί πάντα ορθά και να ξεχωρίζει το καλό, το αγαπητό και το δίκαιο.

Φως άκακον: Είναι η ματιά που ρίχνει εις τον συνάνθρωπόν του κάθε άνθρωπος, που έχει μέσα εις τον εσωτερικόν του κόσμον, το άσβεστο φως, την αγάπην του Θεού.

Φως αγάπης είναι ο Θεός, ο Χριστός.

Φως υπακοής: Είναι όταν προχωρείς εις την ζωήν της γης με πίστι εις τα ρήματα του Ευαγγελίου. Τότε το φως της αγάπης θα σε προστατεύη από τα δεσμά του Πονηρού και η ειλικρίνειά σου θα είναι ακτίνα φωτεινή.

Φως αληθείας: Είναι όταν φροντίζη ο καθένας να λέη την αλήθεια.

Φως διδασκαλίας: Είναι οι λόγοι που θα διδάσκη ο κάθε λογικός άνθρωπος εις τον συνάνθρωπόν του. Λογικός άνθρωπος είναι εκείνος που είναι μελετημένος εις τον λόγον του Θεού, που η ακτίνα η λαμπερή διαπερνά τα μέλη της αισθήσεώς του και γίνεται άξιος διά να διδάξη το απολωλός πρόβατον.

Φως εμπιστοσύνης είναι το φως που έχει ο άνθρωπος, το φωτεινό, που φεύγει εις τα κρυπτά μέρη του εσωτερικού του κόσμου, διά να γίνη άξιος εμπιστοσύνης εις τον απέναντί του, που ανοίγει τας αισθήσεις του πόνου του και θέλει να μείνη εν τω κρυπτώ η ομιλία που εξήλθεν εκ του στόματός του.

Φως μετανοίας έχει εκείνος ο άνθρωπος που αισθάνεται τα άπειρα θλιβερά κατορθώματα στη ζωή του και ότι επίκρανε το φως της αγάπης που λέγεται Θεός.

Διά να δώση το φως το ιλαρόν, ο Κύριος, πρέπει ο καθένας να γίνη κυβερνήτης εις την ζωήν του επί της γης, να κυβερνά τον δρόμον της ζωής με ταπείνωσιν με αγάπην, με ειλικρίνειαν, με εγκράτειαν, με αλληλεγγύην, με τας βασικάς αρχάς του Ευαγγελίου και με φόβον Θεού, που πηγάζει αυθόρμητα από την πηγήν του ελέους, που λέγεται Θεός.

 

 

Εις το: «Και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου»

 

Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 110-111

 

«Πνεύμα ευθές: Εννοούμεν το άκακο, το χαρμόσυνο, το αληθινό, το εν τοις ουρανοίς. Και όταν ο άνθρωπος έχη μέσα του το πνεύμα το ευθές, έχει την αγάπην του Χριστού. Διά τούτο, πρέπει ο άνθρωπος να φροντίζη για να εισέλθη μέσα στην ψυχήν του αυτό το πνεύμα το ευθές.

Πνεύμα εύσπλαχνον: Είναι η ψυχή που γνωρίζει να αγαπά, να συμπάσχη, να βοηθή, να παρηγορή, να συμμερίζεται τον βαθύ πόνον του πάσχοντος αδελφού. Είναι η ψυχή που εργάζεται για την εξάπλωσι του Ευαγγελίου με κίνητρον την αγάπην προς τον αμαρτωλόν. Πρέπει να λυπούμεθα μέσα από την ψυχήν μας για τους ανθρώπους, οι οποίοι ζουν μακράν του Θεού.

Πνεύμα άκακον: Είναι η ψυχή, που δεν έχει κακίαν μέσα της. Η κακία είναι γνώρισμα του πονηρού, ο οποίος με κακίαν επιζητεί να αποσπάση τον άνθρωπον από τον δρόμο της αρετής και την αγκάλην του Θεού. Χρειάζεται συνεπώς μεγάλη προσοχή και πολλή προσπάθεια, για να βασιλεύση στην ψυχήν μας αυτό το άκακον και καθαρόν πνεύμα.

Πνεύμα ακούραστον: Ακούραστον πνεύμα έχομεν, όταν βαδίζωμεν στην παρούσαν ζωήν χωρίς να κουραζώμεθα από τας δυσκολίας και τας δοκιμασίας και χωρίς να παραπονούμεθα για την ταλαιπωρίαν που καθημερινώς υφιστάμεθα. Πρέπει να βαδίζωμεν με υπομονήν και να διατηρούμε μέσα μας ατμόσφαιρα γαλήνης.

Εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου: Δηλαδή θρόνιασε μέσα στα έγκατα της ψυχής μου το πνεύμα Σου το αγαθόν, από το οποίον τόσην ανάγκην έχει η ψυχή μου».

 

 

«Εν τη σκέπη των πτερύγων Σου

αγαλλιάσομαι»

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 117-118

 

Αυτό, τέκνα μου, σημαίνει ότι, όταν μας σκεπάζουν οι πτέρυγες του Κυρίου, η ψυχή μας βρίσκει την αγαλλίασιν.

Αγαλλίασις θα πη, όπως είπαμε, ξεκούρασις πνευματική, χαρά ουράνια που η σκέψις του ανθρώπου δεν παραστρατίζει εις τον δρόμον του Πονηρού, αλλά τρέχει στο καλό και απαλλάσσεται από την παγίδα του κακού.

Αι πτέρυγες του Κυρίου, ας μας τυλίγουν και ας μας σκεπάζουν πάντοτε, διά να έχωμεν την αγαλλίασιν της ψυχής.

Ας μας περιτυλίγουν μέχρι το τέλος της ζωής μας.

Είναι αγάπη του Θεού το να σε σκεπάζη η πτέρυγά Του.

Πτέρυγα θα πη η προστασία του Θεού, δι’ αυτό λέμε:

«Εν τη σκέπη των πτερύγων σου. Εν τη προστασία σου, εν τη ευσπλαχνία σου τη στοργική, τη ανεξαντλήτω».

Διότι είσαι Κύριε:

Διά τους θλιμμένους στοργή.

Διά τους αδικημένους δικαιοσύνη.

Διά τους ορφανούς πατρική προστασία.

Σε παρακαλούμεν, Κύριε, να μας σκεπάζουν, να μας τυλίγουν οι πτέρυγές Σου οι τόσον γεμάτες αγάπη και στοργή και να μας δίνουν νέες ελπίδες, να βαδίζωμεν εις τον νέον χρόνον ακούραστοι και πιστοί εις την προσταγήν σου την αγαπητήν.

Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται κοντά εις τον Θεόν, μόνον τότε απολαμβάνει την σκέπην των πτερύγων. Η σκέπη των πτερύγων είναι δι’ όλον το σύμπαν.

 

 

Εις το: «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε»

 

Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 113-115

 

«Κατ’ αρχήν, κατά λέξιν εξηγούμενον, μας λέγει: “Προσέλθετε πιστοί με τον φόβον τού Θεού, με πίστιν και με αγάπην”.

Επ’ αυτού όμως υπάρχουν πολλές έννοιες και εις αυτό αποδίδονται πολλές σημασίες.

Α΄. Μας καλεί ο Κύριος να προσέλθωμε μετά φόβου Θεού. Ελάτε, μας λέγει, κοντά Μου, αφού ενδυθήτε με το ένδυμα της αγάπης. Η δε αγάπη είναι όπλον αήττητον, όπλον άφοβον, όπλον αγαθόν, όπλον αείφωτον, όπλον δυναμικόν, όπλον αλάνθαστον, όπλον ευεργετικόν, όπλον άνευ βλάβης.

Ο φόβος του Θεού συνδέεται με την πίστιν. Πιστεύω στον Θεόν και τον φοβούμαι και ομολογώ ότι ένας είναι ο Θεός. Ο Αναμάρτητος, ο Πολυέλεος, ο Πολυεύσπλαχνος.

Ο Θεός λοιπόν μας καλεί κοντά Του, μας φωνάζει στο τέλος της θείας Ευχαριστίας και μας λέγει: “Έρχεσθε πάντα κοντά Μου με ευλάβειαν και με πίστιν και ενδυθήτε την αγάπην Μου, η οποία μόνη αυτή βλαστάνει και ανθίζει στην ζωήν σας”.

Β΄. Δευτέρα σημασία της φράσης “Μετά φόβου Θεού” είναι ο φόβος του πονηρού. Ο πονηρός είναι πάντοτε πολυμήχανος και πανούργος. Ρίχνοντας τα πονηρά του βέλη μας ελκύει σαν μαγνήτης και μας αιχμαλωτίζει και τότε δεν έχομε την δύναμι να αφήσωμεν την σκέψιν μας να πλανηθή στους ορίζοντας του αγαθού. Η ψυχή τότε μπερδεύεται στα δίκτυα του Πονηρού και της αμαρτίας, των οποίων οι κόμποι είναι στερεοί σαν ατσαλένιοι. Αλλοίμονο στην ψυχήν που θα εμπλακή σε αυτά. Διά τούτο πρέπει να φοβούμεθα τον Πονηρόν.

Γ΄. Υπάρχει όμως και τρίτη σημασία: Προσέλθετε, μας λέγει, μετά φόβου Θεού, φοβούμενοι και αποδιώκοντες την αμαρτίαν, την πλεονεξίαν, την αρπαγήν, την ανυπομονησίαν, την απρεπή φαντασίαν.

Ο τρόπος που θα ημπορέσωμε να καταταγούμε στον αγαθό και ευλογημένο φόβο του Θεού είναι ότι δεν πρέπει να αφήνωμε να μας κυκλώνη η αμαρτία, διότι τα βέλη της αμαρτίας είναι φαρμακερά και κινούνται κατ’ ευθείαν γραμμήν πάντοτε. Η αμαρτία είναι γλυκειά, είναι ευχάριστη, είναι εύθυμη διότι είναι ζυμωμένη με την ύλην του Πονηρού. Για να αποφύγωμε δε την ζύμην αυτή του πονηρού πρέπει να αναλογισθούμε τον φόβον του Θεού, και να στρέψωμε τον λογισμόν μας στην ευθείαν γραμμήν που εχάραξεν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

Ο σημερινός δρόμος που ακολουθούν οι διάφορες κοινωνίες είναι εστραμμένος προς την αμαρτίαν. Αιτία δε τούτου είναι η ανάπτυξις του πολιτισμού –του κακώς εννοούμενου πολιτισμού– στον οποίον ποικιλοτρόπως φροντίζουν διάφοροι ιθύνοντες τας τύχας του κόσμου να μυήσουν την ανθρωπότητα. Άλλη πάλι αιτία είναι η ανάπτυξις του Σοσιαλιστικού πολιτισμού, οι εκπρόσωποι του οποίου προσπαθούν με την σκέψιν των να δημιουργήσουν νέον τρόπον ζωής και να εξαγάγουν συμπεράσματα, τα οποία νομίζουν ότι θα είναι περισσότερον αποτελεσματικά για την ομαλήν ζωήν της ανθρωπότητος, από εκείνα που εθέσπισεν ο Κύριος, παραβλέποντες εν ταυτώ τον αληθινόν Σοσιαλισμόν, δηλαδή της βασιλείας του Χριστού της εν ουρανοίς».