ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ
Η μόρφωση εκ του Αγίου Πνεύματος
Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 98
20 Οκτωβρίου 1963
(Εν Αθήναις, οικία Θ. Πάτση)
Αικατερίνη, όλοι οι κήρυκες του Χριστού, δηλαδή οι Απόστολοι και οι Άγιοι, είχαν μόρφωσιν, που την απέκτησαν με την επιφοίτησι του Αγίου Πνεύματος. Με θέλησι και με υπομονή ενίκησαν την αχαλίνωτη δραστηριότητα της σαρκός, την οποίαν καθαράν και εξαγνισμένην έθεσαν στην προσταγή του Θεού. Διότι ο Θεός είναι η απαρχή της ζωής μας. Όλα είναι δημιουργήματα του Θεού. Και όταν θέλωμε να είμεθα πλησίον Του, πρέπει να εκτελούμε την προσταγήν Του την αγαθήν».
Το πρώτο και το δεύτερο στάδιο του Αγίου Πνεύματος
Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 99-100
21 Οκτωβρίου 1963
(Εν Αθήναις, οικία Θ. Πάτση)
«Όταν ο Θεός εκάλεσε τους Μαθητάς, τους παρεχώρησε το πρώτο στάδιο του Αγίου Πνεύματος, για να τους οδηγήση στο δρόμο της αληθείας. Έπειτα όμως για να δη κατά πόσον θα επορεύοντο στην ζωή που τους εχάραξε, τους εδοκίμασε.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγον πρέπει να προσέχουν πάντοτε οι μαθηταί του Χριστού, δηλαδή τα πνευματικά μας τέκνα, που έταξαν την θέλησίν τους στον δρόμο του Θεού. Θα έλθη η ώρα που και αυτοί θα λάβουν το δεύτερο στάδιο, που είναι και το δύσκολο. Πρέπει να δοκιμασθούμε πρώτα στην ταπείνωσιν, την υπομονήν, την εγκράτειαν της γλώσσης και την θλίψιν.
Υπάρχουν μερικές δυσκολίες από διάφορα ανεξιχνίαστα και ανυπολόγιστα εμπόδια. Διά τούτο κατά πρώτον, η αρχή θα κουράση λίγο τον αγωνιστήν εκείνον, που περιμένει ταχείαν και τελείαν ύψωσιν από τον Κύριον.
Προχώρει όμως, εσύ τέκνον μου, και μη σκέπτεσαι καθόλου. Είναι θέλημα Θεού και έχεις δύναμιν από τον ουρανόν. Άλλος φρουρεί την σκέψιν σου και την θέλησίν σου και χαρίζει υπομονήν μέσα στη ζωήν σου».
Εργάσου λέει ο Κύριος
τα τάλαντα που σου έδωσα
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 149-150
Πώς θα εξιλεωθή η ψυχή σου, ώ άνθρωπε; Εάν θησαυρίζεις γήϊνα αγαθά, και ζητάς ανάπαυσιν σωματικήν;
Εργάσου, λέει ο Κύριος, τα τάλαντα που σου έδωσα.
Τάλαντον είναι το παιδί που ανατρέφεις και νουθετείς στον δρόμο του Θεού.
Τάλαντον είναι να βοηθάς τον συνάνθρωπόν σου.
Τάλαντον είναι να δέχεσαι την συκοφαντίαν.
Τάλαντον είναι να δέχεσαι τους συνεχείς πόνους.
Τάλαντον είναι να δοκιμάζεσαι εις την γην διά να εύρης οδόν ευπρεπή.
Τάλαντον είναι και το ομιλείν γλυκά εις τον συνάνθρωπόν σου με γοητευτικούς λόγους, αλλά όχι με σκέψιν πονηρήν, διά να τον κατακτήσεις προς ιδικόν σου θαυμασμόν, διότι ένας μόνον θαυμάζεται και για κείνον θα πούμε τους καλυτέρους λόγους μας. Ο Θεός.
Τάλαντον είναι η ευγλωττία εις την υπηρεσίαν του καλού και της αγάπης της χριστιανικής.
Τάλαντον είναι να μην πικραίνεις συνεχώς την ψυχήν του συνανθρώπου σου.
Τάλαντον είναι το να εργάζεσαι σκληρά και ακούραστα.
Τάλαντον είναι να ρίχνεις εις τον βυθόν τα παραπτώματα των άλλων. Ουδείς αναμάρτητος, ουδείς τέλειος, ουδείς ελκυστικός, ουδείς στολισμένος με στολήν αγνήν.
Στολή εννοείται η ψυχική κατάστασις κι αυτήν διά να την απολαύση ο χριστιανός πρέπει να χτυπά το σήμα της αγάπης μέσα του. Η στολή δεν είναι ρούχο, είναι σύνθημα και παλμός αγάπης, όπως ένα μόριον που κινείται μέσα εις τον οργανισμόν μας.
Τάλαντον είναι η πίστις, η αγάπη, η υπομονή εις την ζωήν του ανθρώπου.
Οι δύο φωλιές στην καρδιά του ανθρώπου
Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 97-98
20 Οκτωβρίου 1963
(Εν Αθήναις, οικία Θ. Πάτση)
«Μέσα εις την καρδιά του ανθρώπου υπάρχουν δυο φωλιές. Η μία είναι της αγάπης και η άλλη του κακού. Για να νικήση η αγάπη πρέπει η σκέψις μας να προσαρμόζεται στους δρόμους της αρετής, διότι το κακό καιροφυλακτεί με ανυπομονησίαν, μήπως ξεγελάση και ξερριζώση την αγάπη από την φωλιά της και εξουδετερώση αυτήν, ώστε να τρέξη η σκέψις μας στο κακό. Και τούτο προσπαθεί, για να βυθίσωμεν την αθάνατη ψυχή μας στον ρύπον της αμαρτίας. Διά τον λόγο αυτόν χρειάζεται μεγάλη προσοχή και μεγάλη δραστηριότης, ως προς την εξάσκησι της αγάπης, ως προς την φωλιά που φωλιάζει η αγάπη. Αυτά πρέπει να σας γίνουν παραδείγματα ζωντανά, για να ημπορήτε να ακολουθήτε την φωνήν του Θεού. Πρέπει να μείνουν μέσα στην σκέψι σου, να τα εγκολπώσης μέσα στο νου σου, διότι η ζωή είναι θάλασσα με φουρτούνες αναπάντεχες, τις οποίες πρέπει να αντιμετωπίζης χωρίς δισταγμό.
Φυλάξετε την θύραν της σκέψεως
κλειστήν εις τον Πονηρόν
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 121
Πρέπει να αφήσωμεν την θύραν της σκέψεως ανοικτήν μόνον εις το καλόν, διότι η σκέψις έχει θύραν.
Ενόσω ξεύρομεν πως πράττομεν κάτι προς ζημίαν της ψυχής, γιατί δεν κλείνομεν την θύραν;
Γιατί δεν την φυλάγομεν κλειστήν και ακαταμάχητον, μόνον την ανοίγομεν διάπλατα εις το μη αγαθόν; Μη αγαθόν είναι ο Πονηρός.
Δι’ αυτό χρειάζεται να γίνεται καλλιέργεια με συστηματικές πράξεις και φιλεργίες προς αναγέννησιν της ψυχής. Είθε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να γεμίση την ζωήν μας με την αγάπην του προς ημάς.
Τα κρυπτά σκήπτρα της αμαρτίας
ομοιάζουν με παράνομον καλλιέργειαν
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 122
Υπάρχουν εις την καρδίαν κρυπτά σκήπτρα της αμαρτίας, που ομοιάζουν με την παράνομον καλλιέργειαν και ρίπτουν την ψυχήν εις το κενόν, ώστε να βρίσκεται μακριά από την προστασίαν του Θεού.
Πρέπει να αφήσετε τα βλαβερά σκήπτρα να βυθιστούν εις τον χαμόν και να γεννηθούν σκήπτρα με αγάπην και πίστιν.
Τα βέλη του Πονηρού είναι πλεγμένα με ατσαλένιους κόμπους και καταστρέφονται μόνον με την αγάπην και την προσευχήν.
Τέτοιους κόμπους μην τους αφήνετε να σας πλησιάζουν και να σας κάνουν την ζωήν εφιαλτικήν και να μη μπορήτε να αισθανθήτε τα αγαθά πλούτη της χριστιανικής ζωής.
Πλουτίσετε την σκέψιν σας με την αγάπην του Χριστού, την εύσπλαχνη γλυκειά ματιά Του, που ζωογονεί την κάθε χριστιανικήν ύπαρξιν.
Μην πλανάσθε, αδέλφια, διότι είμεθα ζυμωμένοι όλοι με την πνοήν του Θεού, που είναι αστείρευτη.
Περί ορφάνιας
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 140-141
Η ορφάνια έρχεται από τον πατέρα και την μητέρα για το παιδί. Λέμε: «έχασε τον πατέρα του ή την μητέρα του», αλλά το σωστό είναι όχι έχασε, γιατί δεν χάνεται για πάντα, αλλά έφυγε και εκεί που πήγε η ψυχή, περιμένει τους άλλους.
Αλλά η πραγματική ορφάνια είναι να μείνουμε από τον Θεόν ορφανοί.
Διότι η ορφάνια από τον Ουράνιον Πατέρα είναι ο χαμός της ψυχής.
Έφυγε ο Χριστός από κοντά μας; Ο σύντροφος; Εχάθη η ψυχή.
Γι’ αυτό εδόθη αυτό το κομμάτι το εκλεκτό. Αν το μελετήσετε, θα βρήτε όλην την ζωήν του ανθρώπου και τον φόβον του, μήπως μας εγκαταλείψη ο Θεός. Τον πατέρα και την μητέρα θα τους ανταμώσουμε, εάν είμαστε προσκεκλημένοι, κατά τα έργα μας.
Η προσευχή είναι η εξής:
«Πέμπτη της Αναλήψεως, εν τω Εσπερινώ»
Κύριε, οι Απόστολοι ως είδον σε εν νεφέλαις επαιρόμενον, οδυρμοίς δακρύων, ζωοδότα Χριστέ, κατηφείας πληρούμενοι, θρηνούντες έλεγον:
«Δέσποτα, μη εάσης ημάς ορφανούς, ους δι’ οίκτον ηγάπησας δούλους σου, ως εύσπλαχνος, αλλ’ απόστειλον, ως υπέσχου ημίν το πανάγιόν σου Πνεύμα, φωταγωγούν τας ψυχάς ημών».
Αυτό το κομμάτι πρέπει να το λέη ο άνθρωπος κάθε μέρα.
Το μυστήριον της ανθρωπότητος
κρύπτεται εις τους Ουρανούς
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 129-131
Το μυστήριον της ανθρωπότητος κρύπτεται εις τους Ουρανούς και δίνει στην ψυχή την αίσθησιν να αισθάνεται τα πέριξ αυτής.
Όταν δύο άνθρωποι μαλώνουν και δεν ξεύρουν τι ζητούν ο ένας από τον άλλον, είναι κάτι το φρικτόν. Εφόσον είμεθα πρόχειροι επάνω στη γη και βλέπομε τον πραγματικόν χαμόν της σαρκός, πώς γινόμεθα άρπαγες και μοχθηροί ο ένας απέναντι του άλλου; Λίγη προσοχή, να γίνετε συνετοί και καρτερικοί, διά να έλθη η ώρα της αναστάσεως, διά της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου και των εκλεκτών Αυτού. Ευημερεί προκαταβολικώς η ψυχή και χαίρεται, όταν ο άνθρωπος αισθάνεται και προσέχει από πολλούς κινδύνους, που διατρέχει εις την ζωήν του.
Προσέχετε και μην αφήνετε την σκέψιν σας να πλανάται εις τα άπρεπα μέρη, τα οποία είναι του Πονηρού. Μόνον να αφήνετε την σκέψιν να αγάλλεται εις το αγαθόν και να ποιή τα αγαθά και να ζητήτε να τα εγκολπώνεσθε, να τα συνδέη η θέλησις του Κυρίου.
Αφήσετε την σκέψιν σας αμόλυντη και καθαρή, χωρίς δισταγμούς και επισκιάσεις του κακού. Αφήσετε την σκέψιν σας να ακολουθήση τον δρόμον τον αληθινόν, τον δρόμον τον χαραγμένον από την φωνήν του Θεού. Αφήσετε την σκέψιν σας να την επισκιάση η ακλόνηρη αγάπη, η αληθινή, η πραγματική, η ευλογημένη από τον Κύριον, τον εν τοις ουρανοίς. Διότι μόνο η ουράνια χαρά φωτίζει την ψυχήν μας και την ενθαρρύνει εις την πραγματικήν αλήθειαν. Μόνον η ουράνια χαρά του Κυρίου μπορεί να μας επισκιάση και να μας βοηθήση την σκέψιν, χωρίς τον δισταγμόν, ο οποίος υπάρχει πολλές φορές μέσα εις την ψυχήν του ανθρώπου, που βρίσκεται μακράν του Κυρίου και προχωρεί χωρίς την διάνοιάν του καθαρήν.
Μόνον οι Δυνάμεις των Ουρανών μας βοηθούν και μας ενδυναμώνουν και χαρίζουν την χαράν του Κυρίου, η οποία είναι η μεγαλυτέρα και ενδοξοτέρα και η Αγία και η αμόλυντος.
Γι’ αυτό, να προσαρμόζετε την σκέψιν σας πάντα στο αγαθόν, προσανατολισμένοι εις τους λόγους του Κυρίου.
Μόνον οι Δυνάμεις των Ουρανών και οι Αγγελικές ανταύγειες θα μας φυλάξουν από την παγίδα του Πονηρού, που βρίσκει έδαφος μέσα στην σκέψιν μας και μας κάνει να μην πλησιάζωμεν και να μην ευρισκώμεθα εις την χαράν του Κυρίου.
Μόνον οι Ουράνιες Δυνάμεις θα μας οδηγήσουν διά την σωτηρίαν της ψυχής μας, διότι η σωτηρία της ψυχής μας είναι η μεγαλυτέρα χαρά.
Όταν κατορθώσει ο χριστιανός να σώση την ψυχήν του, τότε θα χαρή την χαράν την ουράνιον και θα αγάλλεται και θα βρίσκεται κοντά εις την δόξαν του Κυρίου.
Πρέπει να καλλιεργούμε την πίστιν στον Θεό και την καλήν πράξιν
Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 100-102
30 Οκτωβρίου 1963
«Ο άνθρωπος που έχει βαθειά την πίστι μέσα του και προσηλώνεται στον καλόν δρόμο και προσπαθεί να καλλιτερεύση την ψυχικήν του κατάστασι και να προσαρμόζη την σκέψιν του στο αγαθόν, είναι ευτυχισμένος.
Διά τούτο, η ευτυχία της ζωής του ανθρώπου, συνίσταται εις την πίστιν προς τον Θεόν και εις την πράξιν την καλήν, η οποία γίνεται με αγάπην. Πρέπει συνεπώς να καλλιεργούμε το έδαφος. Έδαφος εννοώ την πίστιν στον Θεό και την καλήν πράξιν, όπως καλλιεργούμε την γην και διά της καλλιεργείας θέλομε να μας δώση εκείνη τον πλούσιον και ευλογημένον καρπόν της, για την συντήρησιν του φθαρτού σώματός μας. Αυτό είναι ένα παράδειγμα, πως χωρίς την καλήν καλλιέργειαν, δεν μπορούμε να απολαύσωμε τα αγαθά. Αυτά δε, πρέπει να μας παραδειγματίζουν, για να πλησιάζωμε τον Θεόν.
Μια φορά, στην παλαιάν εποχή, υπήρχαν δύο άνθρωποι, ευσεβείς λεγόμενοι, και ηθέλησαν να κάμουν μίαν πράξιν αγαθήν. Με αυτήν την σκέψιν ενήργησαν, δεν εξεκίνησαν όμως ταπεινά και προσεκτικά, για να επιτύχη η εργασία την οποίαν εσκέφθησαν, αλλά μπήκε μέσα στο βάθος του κόλπου της ψυχής των η σκέψις, ότι κάνοντας μια καλή πράξι θα δοξασθούν. Κάνοντας δε αυτήν την πράξι την ελάχιστη, με ελατήρια εγωϊστικά, αυτή σαν καπνός διελύθη. Γι’ αυτό να τους έχετε σαν παράδειγμα και να μελετάτε τας “Πράξεις των Αποστόλων”. (Εννοεί ενταύθα ο Άγιος τον Ανανίαν και την Σαπφείραν, περί των οποίων ιδέ Πράξ. ε’, 1-11)
Πράξις καλή – Θεού ευχή.
Πράξις αγαθή και ταπεινή – ευλογία.
Πράξις με αγάπη θεϊκή – αγαλλίασις Θεού,
ευχή και ειρήνη στην ψυχή.
Θεού προστασία – χαρά και υγεία.
Αγάπη αγνή – δύναμις Θεού και στοργή.
Να μη γινώμεθα ευεργέται με υπολογισμόν
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 150-151
Κάποτε υπήρχε ένας πλούσιος και ευσεβής άνθρωπος. Είχε πολλά πλούτη και εμοίραζε εις τους πτωχούς, δηλαδή ήταν ένας πλούσιος άνθρωπος με χέρι ανοικτό εις την ελεημοσύνη και πολύς κόσμος ετρέφετο από αυτόν. Μά όταν ξαφνικά ήρθε μια ακαρπία εις τους αγρούς του, άρχισε να οργίζεται και να αδημονεί στον Θεόν και να λέγη:
«Εγώ, Κύριε, έτρεφα πολύν κόσμον από τα γεννήματά μου και δεν τα έκρυβα εις τας αποθήκας μου και τώρα με αδίκησες και με κατέστρεψες. Ας φύγουν εκείνοι που έτρεφα και βοηθούσα. Εγώ θα φυλάξω μόνον την οικογένειάν μου». Και αμέσως εσταμάτησε ό,τι έκανε.
Όμως, δεν πρέπει, τέκνα μου, κατ’ αυτόν τον τρόπον να γινώμεθα ευεργέται εις τον πλησίον μας, με τον υπολογισμόν, ότι θα σώσωμεν την ψυχήν μας εις τον ουρανόν και θα απολαύσωμεν την αιώνιον χαράν.
Και ενώ αυτός ο άνθρωπος έπρεπε να αρχίση την δέησιν και την προσευχήν και να μην παύση αυτές τις καλές πράξεις που έκανε και ακόμα να παρακαλέση από τα έγκατα της ψυχής του τον επουράνιον Πατέρα μας, να τον βοηθήση, εκείνος ενόμιζε ότι έπρεπε να έχη πάντα εισόδημα και όχι εκ του υστερήματός του να κάνη τις καλές πράξεις και αυτά που διδάσκει το Ευαγγέλιον.
Προσέχετε, προσέχετε, αγαπητά μου παιδιά, να βοηθάτε εκ του υστερήματός σας και με αγάπην προς τους πάσχοντας.
Η μεμβράνη της πονηρίας
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 142-143
Ο κάθε άνθρωπος στην ζωήν του φροντίζει διαφορετικά να βλάψη τον συνεσταλμένον άνθρωπον που προχωρεί γαλήνια. Όχι. Δεν είναι τρόπος ζωής αυτός, ο ένας να καταποντίζει τον άλλον σε διάφορες ανώμαλες και αναίσχυντες τροπές, δήθεν το μαύρο, δήθεν το άσπρο, δήθεν το κόκκινο, δήθεν το κίτρινο.
Μέσα σ’ αυτές τις μετατροπές, υπάρχει η πονηρή μεμβράνη, διότι εάν υπάρχη το καθαρόν δεν θα δημιουργείται ένα χάσμα μεταξύ των ανθρώπων. Η πονηρή μεμβράνη δημιουργεί το άστατον και το πονηρόν, διά να βλάψη την βασικήν αρχήν που πρέπει να λάβη ο καθείς και να γίνη αυτεξούσιος και όχι εις το την «κεφαλήν κλίναι» προ της πονηρής μεμβράνης των άλλων προς ζημίαν ψυχικήν και σωματικήν συνάμα, αλλά να γίνει αυτεξούσιος σε μίαν πορείαν ζωής, που θα αναπτύξει ένα μέλλον προς ωφέλειαν χριστιανικής μελέτης, και θέλξεως.
Ξέρετε τι θησαυρός των αγαθών είναι όταν ο άνθρωπος ενδυθή την θέλξιν; Η θέλξις εμποδίζει τον άνθρωπο να προχωρεί ασκόπως εις την ζωήν του, διότι δημιουργείται μέσα του το θέλγητρον του αγαθού, της υπομονής, της υπακοής, το θέλγητρον της αιωνίου ζωής.
Και η γηΐνη ζωή θέλγητρον έχει, αλλά όταν σκεφθής τι πρέπει να πράττης διά να απολαύσης το θέλγητρον της αιωνίου ζωής, αυτό και μόνον θα σε ανακουφίση.
Μη συνερίζεσθε
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 151
Ο άνθρωπος που είναι ευλύγιστος στην ψυχική μόρφωσι και διαμόρφωσι, γίνεται άκακος και άβλαβος και ασυνέριστος. Ασυνέριστος θα πη, να μη λαμβάνης υπ’ όψιν σου ωρισμένες παρατυπίες και παράλογες σκέψεις, συζητήσεις, εμφανίσεις παράλογες και άλλα ποικίλα που τα βρίσκεις στην καθημερινή ζωή.
Μη συνερίζεσθε. Είναι μεγάλο ελάττωμα αυτό, που επηρεάζει την ζωήν του ανθρώπου.
«Βοηθάτε αλλήλους»
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 134-135
Είναι άριστον έργον, διότι η ζωή μας είναι πρόχειρη εδώ και πρέπει η ψυχή μας να έχη το θάρρος να παρουσιασθή ενώπιον του δικαίου Κριτού, διά να απολαύση ζωήν αιώνιον, όπου δεν υπάρχει λύπη και στεναγμός.
Πρέπει να βρίσκωμε το θάρρος αυτό, να στολίζωμεν τον δύσκολον και ανηφορικόν δρόμον της ζωής, όπου ο Κύριος πέρασε το σταυρικόν του μαρτύριον, διά τας ιδικάς μας αμαρτίας. Μας ωμίλησε καθαρά και οι λόγοι Του αντανακλούν εις την ψυχήν κάθε ανθρώπου, που έχει ειλικρινή και πραγματικήν την πίστιν του εις την Σταύρωσιν και την Ανάστασίν Του. Πρέπει να αφήσωμεν την θέλησίν μας ελεύθερη προς το «βοηθάτε αλλήλους». Να προσευχώμεθα διά την σωτηρίαν της ψυχής μας και απομακρυνώμεθα από την γηΐνην έλξιν που μας πλανά εις τον χαμόν της ψυχής.
Αδελφική αλληλεγγύη, ριζωμένη με την αγάπην του Χριστού
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 152-153
Μία φορά υπήρχαν δύο αδέλφια, τα οποία προχωρούσαν εις την ζωήν τους με ακλόνητην αλληλεγγύην ριζωμένην με την αγάπην του Χριστού. Περνούσε ο καιρός και ξαφνικά ο ένας εκ των δύο εβλαστήμησε το όνομα του Κυρίου.
Πέρασε αρκετός καιρός και η ζωή του κυλούσε, αλλά χωρίς την ευλογίαν του Κυρίου.
Ο άλλος αδελφός βλέποντας αυτόν πώς είχε μεταβληθή και εξαχριωθή, δεν του μίλησε καθόλου. Εσκέπτετο μόνον, τι έπρεπε να κάνη και έμενε πολλές φορές μόνος προσευχόμενος δι’ αυτόν, λέγοντας:
«Κύριε, ελέησον το απολωλός σου πρόβατον. Κύριε, ελέησον το τέκνον σου. Κύριε, ευσπλαχνίσου, Κύριε, βοήθησέ τον και μην αφήσης το κακό πνεύμα, το οποίον υπάρχει αδιαλείπτως εις την ψυχήν του ανθρώπου, να τον κυριεύση, αλλά γίνου βοηθός του, στείλε τον Άγγελόν σου να τον τυλίξη και να τον ελεήση».
Και εισηκούσθη η προσευχή του και ήλθε και πάλιν η Χάρις του Θεού και μετενόησε ο αδελφός του και εζήτησε συγχώρησιν από τον Κύριον.
Πώς θα κρατήσωμεν την χριστιανικήν
Ορθόδοξον εκκλησίαν εις ακεραίαν ακμήν
από τα βέλη του Πονηρού
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 128-129
Όλοι μαζί οι Χριστιανοί με την αγάπην και την ευλογίαν του Ουρανίου Πατρός να φυλάττωμεν τας εντολάς Του και όλοι μαζί να προσπαθούμε ενωμένοι να κυκλώνωμε τους αδελφούς μας, που είναι μακρυά από την εκκλησίαν. Διά να το κατορθώσωμεν αυτό πρέπει να προσευχώμεθα αδιαλείπτως, να ζητούμεν από την ακατανίκητον αγάπην του Χριστού να μας γεμίζη την σκέψιν μας με την ανταύγειαν της θείας χάριτος, που λούζει την ψυχήν και το σώμα του ανθρώπου.
Πρέπει να ομιλούμεν με αγάπην.
Πρέπει να κηρύττωμεν τους θείους λόγους.
Πρέπει να ανοίγωμεν την φωνήν μας εις την διάδοσιν του Ευαγγελίου. «Ώ, αγαπητέ μου αδελφέ, πόσο θα ήθελα να έλθης εις την εκκλησίαν, διά να αγιάσης την ψυχήν σου».
Φυλαχθήτε από τον καρνάβαλον, που μεταβάλλει την ομορφιά σας εις παίγνιον σατανικόν.
Φυλαχθήτε από τον καρνάβαλον, που σας παρεκτρέπει σε ποικίλας ενδυμασίας.
Προσέχετε τα χείλη σας να μην ψιθυρίσουν άπρεπα λόγια και κάνετε το στόμα σας να είναι περιβεβλημένον με θανατηφόρα μόρια του Πονηρού.
Μην παίρνετε το καθετί χωρίς φόβον Θεού.
Ώ Χριστιανοί, μην αφήσετε να σας επισκιάζη η κακία που σας κάνει δυστυχισμένους και σας ρίχνει το δηλητήριον του Πονηρού.
Σας απομακρύνει από την προσευχήν και σας εκμεταλλεύεται με τις πανουργίες και τις διαβολικές ενέργειες. Διότι το πονηρόν πνεύμα θέλει να σας κάνη οπαδούς του. Ώ Χριστιανοί, αφήσετε την καρδιά σας ανοιχτή προς την αγάπην. Αφήσετε τα παραπτώματά σας και ελάτε κοντά εις τον Χριστόν.
Διώξετε το σκότος των σκέψεων και ντυθήτε
το ανεξάντλητο φως του Παραδείσου
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 132-134
Σκότος των σκέψεων, εννοώ, την μέριμναν, να διερωτάσθε καθημερινώς, διά το προσεχές μέλλον. Αυτό δεν εξαρτάται από ανθρώπων βουλάς, αλλά από τον Ουράνιον Πατέρα, που είναι ο μόνος φύλακας και κυβερνήτης των ανθρώπων.
Σκότος των σκέψεων είναι εκείνο επίσης, που σας σύρει να γίνεσθε απρόσεκτοι και αμελείς εις τους αθανάτους λόγους του Κυρίου, που πρέπει να μελετάτε καθημερινώς, και με περισσότερη προσοχή, διά να εγκολπωθήτε την αλήθειαν, την αγάπην, την υπομονήν.
Σκότος των σκέψεων, είναι ακόμη, η τρομερή συκοφαντία προς τον πλησίον, που αδιαλείπτως προφέρουν τα χείλη σας.
Μην ομιλήτε κακόν. Μην ομιλήτε με την μολυσμένην σκέψιν και νομίζετε ότι ομιλείτε ορθώς.
Μην προφέρουν τα χείλη σας ποικίλα θέματα, προς ζημίαν της ψυχής.
Μην ομιλήτε κάθε λεπτό διά τον συνάνθρωπόν σας. Μόνον με στοργήν και υπομονήν, διδάξετέ του το σωστό.
Μην πλάθη η σκέψις σας ποικίλες ονειροπολήσεις προς το ζην. Ναι, χρειάζεται μία μελέτη και είναι απαραίτητη, αλλά πάντοτε με τα ρήματα του Ευαγγελίου.
Μην περιπατήτε σε έδαφος ανώμαλον. Μην περιπατήτε με πνεύμα άλαλον. Μην περιπατήτε με υπολογισμόν κακόν.
Μην περιπατήτε στο σκότος και απομακρύνεσθε από τας εντολάς του Κυρίου, που σας διδάσκουν και πάντα σας οδηγούν με το φως της αγάπης και της ελπίδας.
Μην προχωρήτε και κουράζετε τας δυνάμεις του σώματος, διότι αυτές είναι μέχρις ενός σημείου.
Γίνετε νικηφόροι της αγάπης του Χριστού και σηκώσετε τον Σταυρόν σαν καλοί οπαδοί του Θεανθρώπου. Πρέπει το σώμα που διατηρεί την αγνή ψυχή να φροντίζετε να το έχετε πάντοτε ευλύγιστο και ακούραστο από τα βλαβερά και ανώφελα κτυπήματα.
Γίνετε μετριόφρονες, γίνετε λογικοί, γίνετε σαν ένα θυμάρι μυρωδάτο, διότι από το θυμάρι τρέφεται η μέλισσα και δίνει το αγνό της μέλι.
Γίνετε ευπρόσδεκτα πουλιά, γίνετε μυρωδάτα άνθη, απαλά, με χρώματα διάφορα, που το μάτι του ανθρώπου τα συλλαμβάνει με γλυκύτητα.
Μην αφήσετε ποτέ την καρδιά σας να την αγγίζουν τα πικρά λόγια και η ζωή σας να κυλήση στο σκοτάδι.
Μην μεριμνάτε εις την ζωήν
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 127
Μη μεριμνάτε και χάσετε την ψυχήν σας.
Μη μεριμνάτε διά να έχετε την ευλογίαν του Θεού.
Μη μεριμνάτε διά να έχετε εις την ζωήν σας σύντροφο τους Αγίους του Θεού.
Μη μεριμνάτε και αμαρτάνετε. Αφήσετε την μέριμναν καταποντισμένην και χαμένην. Προσεύχεσθε αδιαλείπτως και παρακαλείτε τον Χριστόν και την Παναγίαν να οδηγούν την σκέψιν σας εις το αγαθόν.
Δεν πρέπει να κερδίζωμεν υλικά αγαθά
μόνον διά τον εαυτόν μας
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 125-127
Είναι ανάγκη να φροντίζωμεν διά την ψυχήν μας διά μέσου της προσευχής, και να ζητώμεν την βοήθειαν του Θεού, να μας δυναμώνη την σκέψιν μας προς το ζην με άριστες διαθέσεις, που δεν ζημιώνουν την αθάνατον ψυχήν. Να φροντίζωμεν και να βαδίζωμεν με την καλήν αρχήν, προς τα εμπρός, διά να κερδίσωμεν τα υλικά αγαθά, που πρέπει από αυτά να διαθέτωμεν εις τας υπάρξεις που υποφέρουν εις την ζωήν και στο κρεβάτι του πόνου.
Δεν πρέπει να κερδίζωμεν υλικά αγαθά μόνον διά τον εαυτόν μας. Να στρέψωμε την σκέψιν μας προς τον συνάνθρωπόν μας.
Τότε μόνον ο Θεός βοηθά και ευλογεί τα τέκνα του, να απολαμβάνουν υλικά αγαθά, τα οποία δεν πρέπει να είναι μόνον διά τας αποθήκας του άφρονος εκείνου πλουσίου. Όταν η σκέψις του ανθρώπου λειτουργεί με αυτάς τας χριστιανικάς αρχάς και έχει τοιαύτας διαθέσεις, ο Κύριος ευλογεί και υψώνει τον ταπεινόν αυτόν δούλον που σκέπτεται ορθά. Ο Θεός μάς εχάρισε τόσα αγαθά διά την συντήρησιν του σώματος, αλλά μας έγραψε τους νόμους Του και τους εδίδαξε σαφώς και μας άφησε αυτεξουσίους να ακολουθήσωμεν Αυτόν και να γίνωμε πιστοί οπαδοί Του και όχι να γίνωμε όργανα του Σατανά και να πλανώμεθα συνεχώς με διάθεσιν άνευ λογικής.
Πλησιάσετε χωρίς δισταγμούς.
Πλησιάσετε χωρίς να είσθε ταλαντευόμενοι και να πελαγώνετε εις το πέλαγος των θλίψεων. Πλησιάσετε χωρίς την παραμικράν αμφιβολίαν που σας κουράζει και δεν σας αφήνει να ζήσετε κοντά εις τον Χριστόν, τον Σωτήρα των ψυχών ημών.
Ενδυθήτε την σεμνήν στολήν. Ενδυθήτε την ενδυμασίαν της αγάπης. Ενδυθήτε την ταπεινοφροσύνην και μην αφήνετε την σκέψιν σας να πλανάται εις τον αιθέρα της αμαρτίας που αναστατώνει τον ψυχικόν σας κόσμον με τα υλικά αγαθά, τα οποία σας ελκύουν και σας σύρουν εις τον χαμόν της ψυχής. Η χριστιανική ενδυμασία είναι όπλον αγάπης, όπλον του Σταυρού, όπλον της αρετής, όπλον της υπομονής, όπλον είναι και η νηστεία της γλώσσης, όπλον και η νηστεία των κακών επιθυμιών. Αν ο άνθρωπος έχη όλα αυτά, έχει την ενδυμασίαν της ψυχής του. Ο Κύριος μας άφησε αυτεξουσίους. Αλλά ποιον δρόμον πρέπει ν’ ακολουθήσωμεν ίνα μη παραπλανήσωμεν τους λόγους του Κυρίου; Πρέπει να γίνωμεν ικανοί, να πλησιάσωμεν την Ουράνιον Βασιλείαν, που περιμένει την ψυχήν να έλθη καθαρή. Αμήν.
Κλείετε την θύρα του κακού
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 147-149
Τέκνον μου, ας παρακαλέσωμε τον Θεόν να κλείση την θύραν του κακού, για να μπορέσουμε να ευδοκιμήσουμε και να εργασθούμε προς το «αγαπάτε αλλήλους». Κλείνω την σκέψιν μου, κλείνω την θύρα για να φυλαχτώ απ’ το κακό, κλείνω της ζωής μου το βάδισμα το άπρεπον, το άτακτον, το ανώφελον, το απροστάτευτον, το υπερφυσικόν, δηλαδή το να υπερβαίνεις την φύσι, τον νόμο του Θεού. Χρειάζεται προσανατολισμός και συναρμολόγησις της σκέψεως. Προχώρα στο καλό και λέγε «ευχαριστώ» στον Θεόν και φρόντισε να είσαι συνετός και συνεσταλμένος.
Η ζωή μας είναι ευκολωτάτη. Δεν έχει εμπόδια. Εμείς τα δημιουργούμε. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν απορροφηθή τόσο πολύ από την γηΐνην ζωήν, που δεν τους αφήνει η πλεονεξία να δουν τίποτε περισσότερον από την ύλη. Βέβαια και τα γήϊνα είναι φύσις και η φύσις είναι Θεός. Αλλά, γιατί αφού έχομε τα πάντα, παίρνουμε τον κακό, τον λανθασμένο δρόμο; Ζούμε στα σπίτια μας, τα έχουμε όλα. Αν όμως σκεφτούμε αυτούς που είναι στα ιδρύματα, στο κρεβάτι του πόνου; Γιατί, άλλο να ζης στο σπίτι σου και άλλο στο ίδρυμα. Στα νοσοκομεία, πού να δης τον ήλιο που χαίρεσαι στην αυλή σου, και πώς θα ευχαριστηθής… Γι’ αυτό και τόσο φτερουγίζει η καρδιά τους, όταν βλέπουν τους επισκέπτας να έρχωνται… Να εύχεσθε, παιδιά μου, μέσα στο σπίτι σας να σας βρη το γήρας. Και τα ιδρύματα βέβαια είναι μια μεγάλη φιλανθρωπική πράξις και μακάριοι εκείνοι που τους περιθάλπουν, όπως οι γυναίκες εκείνες που τους περιποιούνται. Ο Θεός δίνει τη δύναμι και τις βλέπεις πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, γιατί ο Θεός διαλέγει τους ανθρώπους και δίνει στον καθένα το τάλαντο. Δίχως το τάλαντο, πού θα πάμε; Το τάλαντο που μας δίνει ο Θεός θα το σπείρουμε στο καλό έδαφος να φυτρώση κι ύστερα, βήματα καθαρά και λογική καθαρή.
Κλείσετε, τέκνα μου, την θύραν του κακού και προσανατολισθήτε εις το ορθόν βάδισμα της ζωής, να έχετε την ευλογίαν του Θεού.
Η επισκίασις του Θεού, τροφή πνευματική
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 147
Όταν η χάρις του Κυρίου επισκιάζει τον άνθρωπον, τον έχει πάντα εις τα δεξιά του. Πρέπει να φροντίζωμεν να εγκολπωθούμε την επισκίασίν του, που ανακουφίζει την ψυχήν με έλαιον ειρήνης, διά να ζη ήσυχη και ευχαριστημένη, χωρίς τον ανηφορικόν δρόμον, που είναι διεστραμμένος και δύσκολος.
Η επισκίασις διά τον άνθρωπον είναι τροφή πνευματική που συντελεί στην πλήρη ανάπτυξίν του. Διά τα φυτά η επισκίασις είναι πολύ βλαβερή, διότι, όταν ένα δέντρο κρύπτεται κάτω από τα κλαδιά του άλλου, δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν και τα δύο. Πρέπει να τα φυτεύωμεν εις την κανονικήν των θέσιν διά να μη βλάπτει το ένα το άλλο, διότι πάντα παίρνει το πρώτο την δύναμιν. Και τα φυτά έχουν τις αισθήσεις τους, τέκνα μου, και δε θέλουν να ενοχλούνται και να κόπτωνται ατάκτως.
Η μόνη επισκίασις που δεν βλάπτει εις τον άνθρωπον αλλά τον ευνοεί και τον ενδυναμώνει, είναι η επισκίασις του Θεού.
Συμπεριφορά εν ώρα φαγητού
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 144-145
Εις το τραπέζι όταν βρίσκεται ο άνθρωπος, πρέπει να σκεφθή, πως πραγματικά αυτήν την ώρα βρίσκεται η παρουσία του Κυρίου και θα πρέπη να μην υπάρχει καμμία ανώμαλη συζήτησις, αλλά σεβασμός και χαρά, που αξιώνεται ο άνθρωπος να λαμβάνη την τροφήν του και να χαίρη και να δοξάζη τον Θεόν.
Θα πρέπη, κάθε άπρεπη συζήτησις να σταματά, εφ’ όσον προπορεύεται η προσευχή. Πώς εσύ παίρνεις θέσιν και συζήτησιν απρεπή; Αυτό δείχνει μεγάλη ασέβειαν απέναντι της προσευχής και το πιο σοβαρόν είναι, η εικόνα που μένει εις τας ψυχάς των ακουόντων ημάς. Η δε βρεφική ηλικία πέφτει στον χαμόν και δημιουργεί μίαν ακτίνα ασεβείας.
Εξαλείψετέ την και φροντίσετε να αποφεύγετε τας απρεπείς εξάψεις εν ώρα φαγητού και σε κάθε περιστατικόν και στην κάθε περίπτωσιν, που προβάλλει έμπροσθέν σας.
Όπου υπάρχει Χριστός, υπάρχει ευλογία και όταν ο Χριστός θελήσει να ανακουφίση την ύπαρξιν του ανθρώπου, τίποτα δεν ημπορεί να την βλάψη. Πρέπει ο κάθε άνθρωπος να ξέρει την ικανότητά του, να ελέγχη τον εαυτόν του και κάποτε να ομιλεί με ερωτηματικόν:
Ποίαν αξίαν έχω μόνος μου και ποίαν ικανότητα;
Αυτό εάν ελέγξη, θα εύρη την λύσι που είναι μία και μόνη:
Χωρίς την βοήθειαν του Θεού, δεν είμαστε τίποτα.
Απομακρυνθήτε από τα χαρτοπαίγνια
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 123
Οι πραγματικοί χριστιανοί δεν πρέπει να συχνάζουν στα χαρτοπαίγνια, αλλά να βοηθούν τους πτωχούς και να εργάζωνται διά την εκκλησίαν. Πρέπει με ταπεινήν καρδίαν να απομακρυνθούν από το πονηρόν και με επιτακτικήν θέλησιν να επιβληθούν προς το καλόν, διότι δεν είναι σωστό να τρέχουν εις τας συγκεντρώσεις του ακαθάρτου πνεύματος.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι εις την ζωήν του ανθρώπου, που θέλει να περπατά τον δρόμο του Θεού για να βρίσκη την χαρά, την πνευματική χαρά –του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Πρέπει να έχη την αληθινήν χαρά μέσα στην ψυχήν του και όχι την σατανικήν ενέργειαν, η οποία ρίχνει την ψυχήν εις την αμαρτίαν.
Διά το κάπνισμα
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 129
Εις την θέσιν που υπάρχουν εικόνες Αγίων, απαγορεύεται το κάπνισμα. Είναι μεγάλη ασέβεια και δείχνει ότι προέρχεται εκ του πονηρού, διότι δεν σεβόμεθα την παρουσίαν του Θεού.
Και γενικά, το κάπνισμα βλάπτει τα κύτταρα του εγκεφάλου και όλον τον οργανισμόν του ανθρώπου.