(τελευταία ενημέρωση: Οκτώβριος 2019)
«Πιστοποιώ, μετά βεβαιότητος, ότι δεν υπάρχει ούτε ένα φάρμακο στον κόσμο, ούτε θα υπάρξει στο άμεσο μέλλον που να μπορεί να κάνει αυτό που έγινε εκείνη τη στιγμή»
Πριν από 2,5 χρόνια περίπου αρρωσταίνει η μητέρα μου. Στην αρχή φαινόταν για μια απλή ιωσούλα, λοίμωξη του αναπνευστικού. Περνάνε 2-3 μέρες και αρχίζει να εκδηλώνεται. Πηγαίνουμε, λοιπόν, στο νοσοκομείο, γιατί και γω γιατρός είμαι. Της παίρνουνε τις μετρήσεις, την εξετάζουνε και μένουμε με ανοιχτό το στόμα, διότι φάνηκε ότι είχε σοβαρό πρόβλημα, ήτανε βαριά όντως, κάτι το οποίο δεν φαινόταν έως εκείνη τη στιγμή. Προχωρούσε δηλαδή η λοίμωξη, εκείνη διαμαρτυρόταν, αλλά επειδή ήτανε σχετικά νέα, η εικόνα που είχε δεν αντιστοιχούσε στην βαρύτητα της κατάστασής της. Της κάνουμε λοιπόν εισαγωγή. Δυστυχώς, μέσα σε 2 μέρες είχε μια ταχύτατη εξέλιξη. Μπήκε στην μονάδα εντατικής με αναπνευστική ανεπάρκεια. Απ’ ό,τι προέκυψε, είχε κολλήσει την γρίπη των χοίρων, από πού και πώς δεν ξέρουμε, η οποία εξελίχθηκε ταχύτητα. Της κάνει οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια, πολύ σοβαρή, διασωληνώνεται, μπαίνει στον μηχανικό αριθμό και η πρόγνωση είναι μηδενική. Της κάνει πολυοργανική ανεπάρκεια και μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, δεν δούλευε κανένα σύστημα: Εγκέφαλος, καρδιά, αναπνευστικό, πεπτικό, τίποτα. Όλα ήταν στο μηδέν. Ζούσε με τα χίλια βάσανα. Ήταν 62 χρονών. Το μηχάνημα, στην καθομιλουμένη, έβγαζε καπνούς για να την κρατήσει στη ζωή. Με ό,τι φάρμακο είχαμε στο νοσοκομείο, για να της κρατάμε μια πίεση 7 με τα χίλια ζόρια. Και ο αναπνευστήρας να δουλεύει στο φουλ για να της κρατάει μια οξυγόνωση ικανοποιητική τέλος πάντων, πάνω-κάτω.
Κάποια στιγμή, μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν ότι «Είναι πολύ σοβαρά! Και δεν θα τα βγάλει πέρα». Μου είπανε οι γιατροί ότι ήτανε θέμα ωρών. Πήγαμε λοιπόν αμέσως στο νοσοκομείο, μαζί με τα δύο αδέλφια μου. Μόλις μπαίνουμε, με βλέπει μια νοσηλεύτρια, που με γνώριζε, στο ισόγειο καθώς πηγαίναμε, και μου λέει: «Θ. ξέρω που πας, πηγαίνεις στην μάνα σου. Πάρε αυτό το λαδάκι, λέει, είναι από τη Μυτιλήνη, από τον Άγιο Ραφαήλ. Πάρτο, και άμα θέλεις, σταύρωσέ την!». «Ευχαριστώ πολύ», της είπα, το πήρα και έφυγα. Πηγαίνουμε πάνω και βλέπουμε την μητέρα μου, στο χάλι αυτό που περιέγραψα. Κι’ είμαστε μέσα τώρα στο δωμάτιο της Εντατικής, εγώ, τα αδέλφια μου, μια νοσηλεύτρια, ο γιατρός που εφημέρευε και άλλη μια νοσηλεύτρια. Και βλέπουμε λοιπόν το μόνιτορ πάνω, που έδειχνε περίπου πίεση 60κάτι με 40, με τα φάρμακα στο φουλ, και το οξυγόνο της (με άριστα το 98-99) να είναι 80 και κάτι, με το μηχάνημα στο φουλ. Επειδή δεν ήταν το τμήμα μου αυτό, καθώς είμαι αναισθησιολόγος και το τμήμα μου είναι το αναισθησιολογικό, και επειδή γνώριζα ότι ο υπεύθυνος γιατρός που ήταν παρών δεν πίστευε στο Θεό, ρωτάω τον γιατρό εάν έχει αντίρρηση να σταυρώσω τη μητέρα μου με το λαδάκι των Αγίων. «Κάντε ό,τι θέλετε» μου είπε. Με το που την σταυρώνουμε, μέσα σε 4 δευτερόλεπτα: βλέπουμε την πίεση από το 60κάτι να ανεβαίνει στο 90κάτι, 100, μπορεί και 140 δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς. Και ο κορεσμός του οξυγόνου από το 80κάτι να ανεβαίνει στο 94!! Επίσης η μητέρα μου άνοιξε τα μάτια, έκανε εκφράσεις στο πρόσωπο και κούνησε και το δάκτυλο. Και μένουμε όλοι με ανοιχτό το στόμα!! Κόκκαλο!! Και ο γιατρός που δεν πίστευε, όταν συνήλθε, λέει: «Αυτό, δεν το έχω ξαναδεί!!»… Και ως παρένθεση: προσωπικά, είμαι από τους πλέον ειδικούς στο θέμα της αναζωογόνησης και γνωρίζω πολύ καλά τον τομέα αυτό. Πιστοποιώ, λοιπόν, μετά βεβαιότητος, ότι δεν υπάρχει ούτε ένα φάρμακο στον κόσμο, ούτε θα υπάρξει στο άμεσο μέλλον που να μπορεί να κάνει αυτό που έγινε εκείνη τη στιγμή. Αλλά, και να υπήρχε, πάλι δεν θα μπορούσε να επιτελέσει τον σκοπό του, λόγω της πολύ άσχημης κατάστασης της ασθενούς.
Τέλος πάντων, μετά από λίγο φεύγουμε από το δωμάτιο και όπως καταλαβαίνετε, όλη η οικογένεια ήταν χάλια. Εγώ, πρώτη φορά ζούσα τέτοια γεγονότα στην οικογένεια. Δεν είχα ξαναφτάσει σε τέτοιο σημείο. Μου δώσανε, λοιπόν, εκείνο το βράδυ 2 χάπια, ηρεμιστικά, και με παίρνει ο ύπνος (είχα μείνει στο νοσοκομείο) και κοιμήθηκα όλη την νύχτα. Ξυπνάω την άλλη μέρα και λέω: «Τώρα, τί θα ακούσω»… Και πάω και βλέπω την γιατρό που εφημέρευε και με κοιτάει και λέω: «ωχ, τώρα θα μου πει ότι κατέληξε». Και μου λέει: «Καλύτερα πάει η μητέρα σου!». Λέω, «Τί εννοείς;». Μου λέει «Μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, οι τιμές που ήταν στα κόκκινα όλα, που δεν ζει άνθρωπος, έχουν φτιάξει πολλά!». Και μένω δεύτερη φορά κόκκαλο!! Από κει και μετά άρχισε μια σταδιακή βελτίωση. Ενώ δεν δούλευε τίποτα, σιγά-σιγά πήραν όλα μπροστά. Μετά από 2 μήνες που άρχισαν να δουλεύουν τα νεφρά και απέβαλε το σώμα της τα φάρμακα που της είχαμε δώσει για να είναι σε καταστολή, ξύπνησε! Και έζησε άλλον ενάμισι χρόνο, μέσα στην μονάδα. Κατά τη διάρκεια αυτή ήτανε που ήλθαμε και μεις πρώτη φορά εδώ, στο Μοναστήρι, στο Μαραθώνα, γιατί ο αδελφός μου έψαχνε για το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Μυτιλήνη και βρήκε στο ίντερνετ για το Μοναστήρι αυτό εδώ και ερχόμασταν και προσευχόμασταν. Ζήσαμε μπροστά στα μάτια μας ένα πολύ μεγάλο θαύμα! Και το πιστοποιώ κι’ εγώ ως ο πλέον ειδικός! Ευχαριστούμε το Θεό και τους Αγίους γι’ αυτό!
Αθανάσιος Χ.
«Όλα καλά! Εγώ πάω στο μωρό τώρα!»
Με δάκρυα στα μάτια σας γράφω κι εγώ τη δική μου ιστορία. Το Δεκέμβριο του 2015 μαθαίνω ότι είμαι έγκυος και μάλιστα πως κυοφορώ δίδυμα. Η χαρά μας μεγάλη. Ο φόβος μου για την καινούρια πραγματικότητα ακόμη πιο μεγάλος. Τελικά, η δίδυμη κύηση δεν εξελίχθηκε, καθώς το ένα έμβρυο απορροφήθηκε. Συχνό φαινόμενο σύμφωνα με αυτά που μας είπαν οι γιατροί. Εγώ όμως άρχισα να φοβάμαι ακόμη περισσότερο για την έκβαση της εγκυμοσύνης μου. Και με αυτούς τους φόβους προχωρούσα. Και όλα πήγαιναν καλά. Αλλα εγώ φοβόμουν πολύ. Λίγες μέρες πριν γεννήσω μια απλή πλοήγηση στο διαδίκτυο μου φανέρωσε τον Άγιο Ραφαήλ, τον προστάτη των εγκύων και το Μοναστήρι του στο Μαραθώνα. Από εκείνη τη στιγμή η μόνη μου σκέψη ήταν να επισκεφτώ τη Μονή και να παρακαλέσω τον Άγιο να με βοηθήσει να ξεπεράσω τους φόβους μου και να φέρω στον κόσμο το μωρό μου και το έπραξα. Έκτοτε, ο Άγιος έγινε το στήριγμα μου! Κάθε μέρα διάβαζα την παράκλησή Του και σταυρωνα την κοιλιά μου με το λαδάκι Του. Στις 24 Ιουλίου (εορτάζει το Μοναστήρι) με έπιασαν πόνοι και γέννησα μέσα σε δύο ώρες ένα υγιέστατο αγοράκι! Ο Άγιος με βοήθησε!
Ενάμιση χρόνο μετά μαθαίνω πως είμαι ξανά έγκυος! Δεύτερο δώρο Θεού! Οι πρώτες όμως αιματολογικές εξετάσεις δείχνουν ότι έχω ευαισθητοποιηθεί στον παράγοντα ρεζους παρότι στην πρώτη μου εγκυμοσύνη πήραμε όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις. Τι σημαίνει αυτό; Είμαι γυναίκα ρεζους αρνητικό και γέννησα μωρό ρεζους θετικό. "Ξένο" αίμα μπήκε στο σώμα μου το οποίο δημιούργησε αντισώματα εναντίον του. Για να αποφευχθεί αυτό οι ρεζους αρνητικές γυναίκες κάνουν κάποιες ενέσεις πριν και αφού γεννήσουν για να προστατέψουν κάθε επόμενη εγκυμοσύνη από τη δημιουργία αυτών των αντισωμάτων. Κάτι το οποίο έκανα κι εγώ αλλά μάλλον δεν δεσμεύτηκαν όλα τα αντισώματα. Η εγκυμοσύνη μου χαρακτηρίστηκε υψηλού κινδύνου. Το ίδιο μου το σώμα πολεμούσε το μωρό μου. Τα αντισώματα μόλυναν το αίμα του και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα από ιατρικής πλευράς. Εναπόθεσα τις ελπίδες μου στο Θεό και στο Στήριγμα μου. Επισκέφτηκα το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στο Μαραθώνα και παρακάλεσα τον Άγιο για το μωρό μου. Κάθε μέρα διάβαζα την παράκλησή Του και σταύρωνα την κοιλιά μου. Σχεδόν κάθε πέντε μέρες κάναμε υπερηχογράφημα για να δούμε αν το μωρό έχει επηρεαστεί. Κάθε φορά νόμιζα πως θα μου πουν ότι πρέπει να μου πάρουν το μωρό γιατί κινδυνεύει αλλά η αναιμία παρέμενε στα ανώτερα φυσιολογικά επίπεδα. Κι έτσι φτάσαμε στο τέλος... 38η εβδομάδα κύησης, προγραμματισμένος τοκετός και ο μικρός μου ήρθε στη ζωή... Οι νεογνολόγοι τον παρέλαβαν αμέσως. Αιμολυτικός ίκτερος... Τον έβαλαν στην εντατική, του άλλαξαν το αίμα δύο φορές και τον είχαν στις λάμπες με ορό και αντιβίωση για να αντιμετωπίσουν τον ίκτερο. Τα λόγια τους μετρημένα. "Ελπίζουμε να πάνε όλα καλά" είπαν στον σύζυγο μου. Ξημέρωνε Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου (ημέρα εορτής της Μονής), δύο μέρες μετά τη γέννα μου. Ξυπνούσα κάθε δύο ώρες για να αντλώ γάλα, ώστε να το δώσουν στο μωρό μου όταν θα ήταν σε θέση να σιτιστεί. Ταυτόχρονα, διάβαζα την παράκληση του Αγίου και με κλάματα τον παρακαλούσα να βοηθήσει το μωρό μου. Ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο του μαιευτηρίου αντιλαμβάνομαι μια ανδρική φιγούρα να μου χαϊδεύει το κεφάλι. Δεν είδα πρόσωπο. Φορούσε ράσα, μια ζώνη στη μέση και τα μαλλιά του ήταν πιασμένα αλογοουρά. Προχώρησε στην πόρτα και μου λέει: "Όλα καλά! Εγώ πάω στο μωρό τώρα!" Άρχισα να κλαίω με λυγμούς και προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Λίγες ώρες αργότερα πήγαμε με το σύζυγο μου στο επισκεπτήριο στη μονάδα εντατικής που γίνεται η ενημέρωση από τους γιατρούς. Σας παραθέτω ακριβώς τα λόγια τους. "Παιδιά μόνο καλά πράγματα έχουμε να σας πούμε! Το μωρό σας ξεπέρασε τον κίνδυνο, τον βγάλαμε από τις λάμπες και μεταφέρεται στην μονάδα απλής παρακολούθησης για προληπτικούς λόγους. Καλό θα ήταν να ανάψετε μια λαμπάδα." Τότε κατάλαβα... Ο Άγιος Ραφαήλ έκανε καλά το μωρό μας! Για όλη μου τη ζωή θα Τον ευχαριστώ και θα λέω παντού πόσο βοήθησε εμένα και τον μικρό μου Γεώργιο-Ραφαήλ!!!
Με σεβασμό,
Κρυσταλία Α.
Καρέας-Αθήνα
«είχα δει δύο όνειρα: στο ένα τη Μονή εδώ στο Μαραθώνα και στο άλλο την Παναγία της Τήνου»
Μου είχε προκύψει να κάνω εγχείριση στο πόδι μου. Ήμουν, λοιπόν, γι’ αυτό το λόγο στην Αθήνα. Βαριόμουν να κάθομαι. Λέω, τί να κάνω, έψαξα στο ίντερνετ και βρήκα ότι υπάρχει μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι στο Μαραθώνα. Και είπα, ας πάρω το λεωφορείο να έρθω. Πήρα το λεωφορείο χωρίς να ξέρω και ρωτώντας έφτασα. Άργησα να το πάρω, δεν πρόλαβα το δρομολόγιο των 7.00 και πήρα των 11.00 από Αθήνα. Και ήρθα εδωπέρα στο κλείσιμο της Μονής. Μία και δέκα περίπου έφτασα στην πύλη της Μονής. Ήσασταν στην πόρτα -κλείνοντας- και σας ερώτησα εάν μπορώ να μπω, διότι ήρθα από μακρυά με το λεωφορείο -ήμουν και λαχανιασμένος και ιδρωμένος από την ανηφόρα-. Και μου είπατε ότι, μιας και ήρθατε από μακριά, ελάτε να προσκυνήσετε. Και με πήρατε και με φέρατε στην κεντρική εκκλησία. Και μετά με ρωτήσατε: Από πού ήρθατε; Από Χανιά. Και γω απ’ τα Χανιά είμαι, από τα Κ... Και εκείνη τη στιγμή μου ήρθε αναλαμπή: Μου ήρθε στο μυαλό μου, θυμήθηκα ότι είχα δει στον ύπνο μου τη στάση του λεωφορείου, το χώρο δίπλα της που είχε και ένα μποστάνι κοντά, το μονοπάτι όλο προς τη Μονή, με τα πεύκα, το πώς φαίνεται η Μονή προς τα πάνω, η επαφή – η κουβέντα που κάναμε την οποία είχα δει στον ύπνο μου: ότι ένας μοναχός με υποδέχτηκε και με ρώτησε από πού είσαι και γω του είπα: από τα Χανιά, και μου απάντησε και γω από τα Κ… Με έπιασε πανικός εκείνη τη στιγμή, όταν μου ήρθε αυτή η αναλαμπή. Δεν ήξερα τί να κάνω. Και σηκώθηκα και έφυγα απότομα, απ’ ό,τι θυμάστε, χωρίς να πω απολύτως τίποτα. Γι’ αυτό το λόγο έφυγα έτσι…
Και, πράγματι, όταν ήμουν στην Κρήτη, στα Χανιά, πριν προκύψει η εγχείριση στο γόνατό μου, και με απόσταση αρκετών ημερών είχα δει δύο όνειρα: στο ένα τη Μονή εδώ στο Μαραθώνα και στο άλλο την Παναγία της Τήνου. Όχι τις καθ’ αυτό εκκλησίες και τα προσκυνήματα, αλλά την διαδρομή προς αυτές. Τότε, δεν γνώριζα ποια είναι τα μέρη αυτά που ονειρεύτηκα, αλλά εκ των υστέρων κατάλαβα. Ήταν τα δύο προσκυνήματα που έκανα για την υγεία τη δική μου και της οικογενείας μου, -γιατί και η μητέρα μου, και η αδελφή μου και τα παιδιά μου έχουν κάποια θέματα με την υγεία τους- όταν είχα ελεύθερο χρόνο περιμένοντας το χειρουργείο που θα γινόταν στην Αθήνα.Πρώτα επισκέφτηκα τον Άγιο Ραφαήλ στο Μαραθώνα και μετά από λίγες ημέρες πήγα και στην Παναγία της Τήνου, για να προσκυνήσω να έχω τη βοήθεια της Παναγίας και τότε συνειδητοποίησα ότι κι’ αυτό μου το είχε δείξει ο καλός Θεός μας.Επαναλαμβάνω ότι στο πρώτο σημαδιακό όνειρο είδα τη στάση του λεωφορείου στο χωριουδάκι κάτω από το Μοναστήρι και το μποστάνι που βρίσκεται πίσω από τη στάση, πέρα από κάτι χωράφια, και το σπίτι που έχει κοντά. Και μετά είδα το μονοπάτι, δηλαδή την διαδρομή με τα πεύκα από το χωριουδάκι μέχρι και την είσοδο της Μονής. Επίσης, είδα και το αρχονταρίκι που το λέτε φιάλη, είδα μαρμάρινα παγκάκια, και το δρόμο στο εσωτερικό της Μονής που ανεβαίνει προς την Εκκλησία, παρόλο που τότε δεν γνώριζα ότι υπάρχει εδώ μοναστήρι. Και τώρα είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι, μετά την εγχείριση στο πόδι μου. Και μετά στο δεύτερο σημαδιακό όνειρο είχα δει μια ανηφόρα τεράστια, με ένα μακρύ κόκκινο χαλί και κολονάκια, που ήταν η Παναγία Τήνου. Ονειρεύτηκα το δρόμο το κεντρικό που πάει κάτω και την πλατεία. Όχι την Εκκλησία μέσα… Σημειωτέον ότι η μάνα μου τον έχει προστάτη τον Άγιο Ραφαήλ. Πολύ προστάτη τον έχει. Τον έχει δει πολλές φορές. Τον έβλεπε συνέχεια μέσα στο σπίτι, κάνοντας κι’ αυτή υπομονή με την δύσκολη αρρώστια που την ταλαιπωρεί. Και της είχε πει και για μένα πράγματα, ότι «μη φοβάσαι γι’ αυτόν»… (ήμουν τότε στην ασφάλεια, στις ειδικές δυνάμεις, ενώ τώρα είμαι χαλαρά, σε άλλη θέση, που δεν έχει κινδύνους…). Πίστευα και πιστεύω και στο Θεό και τους Αγίους. Σε κάποιες μεγάλες γιορτές θα πάω. Για παράδειγμα, στην Γιορτή του Αγίου Νεκταρίου, που έχω το όνομά Του, θα πάω και θα κάνω και αρτοκλασία, αλλά δεν είμαι άνθρωπος που σε καθημερινή βάση θα πάει στην εκκλησία. Αυτά, όμως, τα δύο σημαδιακά όνειρα μου έκαναν πάρα πολύ εντύπωση και, για μένα, ήταν μια ολοφάνερη επέμβαση του Θεού στη ζωή μου, για να με βοηθήσει και να μου δώσει δύναμη και ελπίδα.
Νεκτάριος Τ., αστυνομικός.
«Άγιέ μου Ραφαήλ, σώσε με»
-Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. Πριν από μερικά έτη υπήρξα ένας άνθρωπος που δεν πίστευα πολύ στα θεία. Το καλοκαίρι του 1999 ένας φίλος μου, ευσεβής άνθρωπος, μου έδωσε, όταν τον ρώτησα πώς ξεπέρασε τις κρίσεις άγχους που είχε, μου έδωσε ένα βιβλιαράκι με την ιστορία: Πώς βρέθηκαν τα οστά και πού του Αγίου Ραφαήλ, του Αγίου Νικολάου και της Αγίας Ειρήνης. Μπορώ να πω ότι με επηρέασε κάπως το πάθος των Αγίων και έμεινε βαθειά στο μυαλό μου. Έτσι, σε κάθε δυσκολία στη ζωή μου, καλούσα τον Άγιο Ραφαήλ να με βοηθήσει. - Το 2002 περπατούσα στο προαύλιο του εργοστασίου όπου δούλευα με ένα συνάδελφό μου, τον Νίκο τον Β., καλή του ώρα εκεί που είναι. Γυρίζει και μου λέει «φίλε, λαχανιάζεις περίεργα πολύ σήμερα, δεν πας στο ιατρείο να σε δει ο γιατρός;». Πήγα και μου εβγαλε ένα καρδιογράφημα τηλε. Τον παίρνουν τηλέφωνο από το κέντρο και του λένε ότι επειγόντως να μεταφερθώ σε νοσοκομείο. Παίρνει ο γιατρός τον οδηγό του ασθενοφόρου και έρχεται τρέχοντας. Του λέει «Εφημερεύει το ΚΑΤ. Πρέπει να τον πας πετώντας». (στο δρόμο μου έλεγε ο οδηγός: θα σκοτωθούμε. Του έλεγα εγώ, μη φοβάσαι, μας προστατεύει ο Άγιος Ραφαήλ. Μετά, μου έλεγε, δεν θα υπάρχει καρδιολόγος στο ΚΑΤ. Του έλεγα εγώ, μη φοβάσαι, θα το ρυθμίσει αυτό ο Άγιος Ραφαήλ…) Πράγματι, φθάσαμε κάποια στιγμή στα επείγοντα. Έργεται ο καρδιολόγος, ο κ. Παπαγεωργίου και δίνει εντολή «Γρήγορα, τον προσωρινό βηματοδότη. Τον ΧΑΝΟΥΜΕ, τον χάνουμε!». Ήλθε από πάνω μου και με γρήγορες κινήσεις πάει να μου βάλει τον βηματοδότη. Τότε είχα ακόμα τις αισθήσεις μου, λέω στον Γιατρό «να κάνω την προσευχή μου» και μου λέει «προσευχήσου και για μένα». Έκανα τον σταυρό μου και είπα «Άγιε Ραφαήλ σώσε με». Τότε, με μία κίνηση, ο γιατρός τοποθέτησε τα ηλεκτρόδια και ώ του θαύματος πήγαν στην θέση τους, δίνοντάς μου παλμό. Το περίεργο είναι ότι ο βοηθός του του λέει: «κ. Παπαγεωργίου, όλη νύχτα ήσασταν εφημερία, γιατί είσαστε ακόμα εδώ;». Τότε του απαντάει «Δεν ξέρω, από το πρωί κάτι με κρατούσε στο νοσοκομείο, δεν ήθελα να φύγω. Σε ποιον Άγιο προσευχήθηκες;». Του λέω, «στον Άγιο Ραφαήλ». Από τότε ο Άγιος έμενε πάντα κοντά μου.
-Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. Θέλω να σας πω ένα θαύμα που έγινε στις 21/10/2008. Εκείνη την ημέρα με έβγαλαν σε υποχρεωτική συνταξιοδότηση. Στην εταιρεία που εργαζόμουν υπήρχε συνταξιοδοτικό καθεστώς μόλις κλείναμε τα 60 έτη μας κάναν καταγγελία σύμβασης και συνταξιοδότηση. Δεν μπορώ να πω ότι στεναχωρέθηκα πολύ, αλλά επειδή τελείωνα μία καριέρα στα αεροπλάνα 33 έτη, λίγο με ενόχλησε. Τα προβλήματά μου στην καρδιά τα είχα πολλά χρόνια, στεναχωρέθηκα και με ένα άλλο γεγονός που συνέβη στην οικογένειά μας και το βράδυ έπαθα πνευμονικό οίδημα και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Τότε είπα για μία ακόμα φορά, «Άγιέ μου Ραφαήλ, σώσε με». Καταλάβαινα ότι πέθαινα. Όταν ήλθε το ασθενοφόρο είχα χάσει τις αισθήσεις μου. Μέσα στο ασθενοφόρο η σύζυγός μου μου είπε ότι έπαθα ανακοπή. Ο συνοδός με ανέταξε, αλλά εγώ έπεσα σε κώμα. Έκανα έμφραγμα και με πήγαν στην εντατική του «Αγία Όλγα». Εκεί με διασωληνώσανε και έμεινα σε κώμα 11 μέρες. Μου διηγήθηκε η γυναίκα μου ότι τους είπαν ότι δεν έχω ζωή. Έξω από την εντατική ήλθε κάποιος με ρούχα δουλειάς και μπήκε στην εντατική χωρίς να χτυπήσει το κουδούνι και χωρίς να τον εμποδίσει κανείς. Βγαίνοντας ακούμπησε το χέρι του στον ώμο της γυναίκας μου και της είπε «Μην κλαις, ο Απόστολος θα γίνει καλά, θα ζήσει!». Και της μίλησε για την θρησκεία μας. Και στο τέλος της είπε: «να έχεις την ευλογία μου». Ρωτάει η γυναίκα μου, «Ποιος είστε;» και εκείνος της απαντάει: «ο κηπουρός». Η γυναίκα μου τον αναζήτησε μετά σε όλο το νοσοκομείο, αλλά δεν τον βρήκε πουθενά. Και όταν ρώτησε, της είπαν ότι δεν έχει κηπουρό το νοσοκομείο... Πέρασαν 11 μέρες, ήλθε το παιδί μου από την Αμερική, γιατί τους είπαν, μάλλον δεν θα μπορέσει να ζήσει. Την 11η μέρα αισθάνθηκα κάποιον να μου χαϊδεύει το χέρι. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα κάτι, αυτές τις 11 ημέρες που ήμουν σε κώμα. Βλέπω τότε έναν ψηλό με μαύρα ράσα να απομακρύνεται και να με σταυρώνει. Έφυγε ήρεμα και λέει ξανά στην γυναίκα μου (απ’ ό,τι μου είπε αργότερα) «ο Αποστόλης θα ζήσει». Ο εντατικολόγος που είδε ότι άνοιξα τα μάτια μου με πλησίασε και με ρώτησε «θέλεις να βγάλουμε τους σωλήνες;» (τον αναπνευστήρα δηλαδή). «Αν θέλεις, σφίξε μου το χέρι τρεις φορές». Το έκανα και τότε εκείνος τράβηξε τους σωλήνες και συνήλθα σχεδόν αμέσως. Ρώτησα τις νοσοκόμες και τον γιατρό ποιος ήταν ο ψηλός με το ράσο. Τότε όλοι μου είπαν ότι απαγορεύεται να σε πλησιάσει ο οποιοσδήποτε και μάλιστα εάν δεν φοράει ειδική ενδυμασία για να αποφεύγονται οι μολύνσεις του χώρου και των ασθενών. Τότε κατάλαβα, έκανα την προσευχή μου και ευχαρίστησα τον Άγιο Ραφαήλ που ήλθε κοντά μου, ευχαρίστησα και τον ΚΥΡΙΟ που ευλόγησε να γίνω καλά. Η γυναίκα μου αργότερα μου είπε ότι ο ψηλός παπάς με το ράσο έμπαινε και έβγαινε σχεδόν κάθε μέρα, τον έβλεπε κι’ εκείνη. Και μάλιστα, μία φορά έκανε παράπονο σε μια νοσοκόμα «Εμάς, ο σεκιούριτι μας αφήνει μόνο μισή ώρα την ημέρα. Τον παπά γιατί δεν τον εμποδίζει κανείς που μπαίνει και βγαίνει όποτε θέλει;» Και της είχε απαντήσει: «Κυρία μου, είσθε ταραγμένη, ηρεμήστε. Δεν υπάρχει κανένας παπάς»… Και η κόρη μου, η οποία είναι νοσηλεύτρια, μου είπε ότι αυτό που συνέβη ήταν πραγματικά ένα θαύμα, διότι στις 12.00 το μεσημέρι της ημέρας εκείνης που ήρθαν και με είδαν ήμουν διασωληνωμένος και δεν είχα καθόλου επαφή με το περιβάλλον και τέσσερις ώρες αργότερα τους τηλεφώνησαν οι γιατροί και τους είπαν ότι τους έχουν μία έκπληξη. Και ήρθαν και με βρήκαν να συνομιλώ με τους γιατρούς με πλήρη διαύγεια. Και, ως νοσηλεύτρια με πολύχρονη πείρα εργασίας σε εντατικές με διαβεβαίωσε ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, παρά μόνο με θαύμα. Στο κομοδίνο μου βρήκα ένα τεύχος με την εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστί» και ευχές να είμαι καλά. Ο δωρητής του σε μένα είχε υπογράψει «κατά κόσμον Γεώργιος Λασκαρίδης»... Εγώ τότε, δεν γνώριζα ότι αυτό ήταν το κοσμικό όνομα του Αγίου Ραφαήλ, αλλά ήμουν σίγουρος ότι Εκείνος με έσωσε, όπως Τον είχα επικαλεστεί λέγοντας: «Άγιε Ραφαήλ, σώσε με». Μάλιστα, επειδή η γυναίκα μου δεν ήταν σίγουρη ότι ήταν Εκείνος, την πήρα μια μέρα, αφότου είχα γίνει καλά και την οδήγησα στον Ναό της Ενορίας μας στην Πεύκη και της έδειξα την εικόνα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης που κάποιος ευσεβής άνθρωπος είχε αγιογραφήσει. Και τότε και εκείνη αναγνώρισε Εκείνον που έβλεπε στο νοσοκομείο να μπαίνει και να βγαίνει στην εντατική. Όταν δε, εφέτος, εν έτει 2019, μάθαμε ότι υπάρχει Μοναστήρι των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στο Άνω Σούλι στον Μαραθώνα και μπόρεσα να κάνω το τάμα που είχα να πάω να προσκυνήσω τον Άγιο Ραφαήλ (μιας και λόγω των ποικίλων προβλημάτων υγείας που πάντοτε είχα δεν μπορούσα να πάω στην Μυτιλήνη) και διηγήθηκα το θαύμα σε έναν από τους πατέρες, μόλις ανέφερα το όνομα «Γεώργιος Λασκαρίδης» εκείνος ανεφώνησε «Α! Ο Άγιος Ραφαήλ δηλαδή! Αυτό ήταν το κοσμικό του όνομα!». Και τότε συνειδητοποιήσαμε όλοι έκπληκτοι, με μεγάλη συγκίνηση, μετά από τόσα χρόνια, ότι Εκείνος ήταν που μου άφησε, ως ευλογία, το μικρό αυτό τεύχος στο κομοδίνο δίπλα στην κλίνη όπου βρισκόμουν στο νοσοκομείο, εις ανάμνησιν της θαυμαστής θεραπείας μου.
Απόστολος Τ.
Πεύκη, Μάρτης 2019
Η βοήθεια της Αγίας Ειρήνης
Την Άνοιξη του 2016, αντιμετωπίζαμε σοβαρά οικογενειακά προβλήματα και η πνευματική κατάσταση της μεγαλύτερης κόρης μας Μαγδαληνής-Αργυρώς είχε επηρεαστεί αρνητικά. Το παιδί, σε ηλικία τότε 4 ετών, χωρίς κανένα πρόβλημα υγείας, δεν μπορούσε να σιτιστεί ικανοποιητικά και τα περισσότερα βράδια ούτε να κοιμηθεί. Την ταλαιπωρούσαν εφιάλτες και γενικά ήταν συνέχεια ανήσυχη και υπερκινητική. Εν τω μεταξύ, παλιότερα, όταν ήταν το παιδί 5 μηνών, ο σύζυγός μου είχε κάνει τάμα για την κόρη μας στον Άγιο Ραφαήλ στην Μυτιλήνη, αλλά λόγω απόστασης και σοβαρών προβλημάτων δεν το είχαμε εκπληρώσει. Αντιλαμβανόμενοι πάντως πως κάποιο πρόβλημα υπάρχει με το παιδί μας προσευχόμασταν με τον σύζυγό μου συνέχεια για την κόρη μας και πάντοτε επικαλούμασταν την βοήθεια των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Μετά από λίγο καιρό η κόρη μας άρχισε να κοιμάται καλύτερα και μας ανέφερε ότι ένα κοριτσάκι με λευκό φορεματάκι της έκανε παρέα τα βράδια. Τις επόμενες βραδιές περίπου κατά τις 22:00 και ενώ τα παιδιά είχαν κοιμηθεί από τις 21:00, τόσο εγώ όσο και ο σύζυγός μου είδαμε ένα κοριτσάκι με λευκό φόρεμα και ανοιχτές καστανές κοτσίδες να περπατάει αργά στο σαλόνι σαν να έβγαινε από το παιδικό δωμάτιο. Για λίγο καιρό ερχόταν συνέχεια. Το βλέπαμε να πηγαινοέρχεται μέσα στο σπίτι. Πάντα την βλέπαμε από πίσω ή από το πλάι και δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε το πρόσωπό της. Φαινόταν σαν κανονικό παιδί και η θέα της μας προκαλούσε ηρεμία. Όμως, αφού το συζητήσαμε, θυμηθήκαμε την Αγία Ειρήνη, δείξαμε την εικόνα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στην κόρη μας και στο πρόσωπο της Αγίας αναγνώρισε το κοριτσάκι που της έκανε παρέα. Μετά από λίγο καιρό σταμάτησαν οι επισκέψεις της Αγίας Ειρήνης. Χάρη στη Θεία πρόνοια έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο που ανέφερε και την Ι.Μονή Αγίου Ραφαήλ, Αγίου Νικολάου και Αγίας Ειρήνης στο Άνω Σούλι Μαραθώνα. Πρώτη φορά μάθαινα για τη Μονή και μάλιστα περιείχε και φωτογραφία από τον βράχο που βρίσκεται μέσα στο εκκλησάκι, εκεί όπου παρουσιάστηκαν οι Άγιοι. Χωρίς να γνωρίζει κάτι για όλα αυτά η κόρη μας, ξυπνάει ένα πρωί και μου λέει: «Μαμά, ήρθε πάλι το κοριτσάκι και μου έδειξε μια σπηλιά για να πάμε». Κατευθείαν το μυαλό μου πήγε στη Μονή καθώς ο Ναός με τον βράχο έμοιαζε με σπηλιά. Το έδειξα στην κόρη μου και πράγματι αναγνώρισε την «σπηλιά» που της είχε δείξει η Αγία Ειρήνη. Μετά από λίγες εβδομάδες επισκεφτήκαμε για πρώτη φορά τη Μονή στο Άνω Σούλι, μάθαμε την ιστορία του μοναστηριού και έκτοτε πηγαίνουμε κάθε χρόνο. Πιστεύουμε ότι η Αγία Ειρήνη βοήθησε με θαυμαστό τρόπο την κόρη μας να γίνει καλά και επιπλέον μας οδήγησε στην Ι.Μ. Αγίου Ραφαήλ, Αγίου Νικολάου και Αγίας Ειρήνης στο Άνω Σούλι Μαραθώνα. Με αυτόν τον τρόπο, κατάφερε ο σύζυγός μου να εκπληρώσει το τάμα του στον Άγιο Ραφαήλ και γίναμε προσκυνητές μιας σύγχρονης κιβωτού της Ορθοδοξίας.
Με εκτίμηση,
Μαρία και Αθανάσιος Μ.
(1η μαρτυρία)
Η μεσιτεία του Αγίου Ραφαήλ στην γέννηση των διδύμων
Την Σαρακοστή του 2018 μαζί με τον σύζυγό μου, επισκεφτήκαμε την Ι.Μονή Αγίου Ραφαήλ, Αγίου Νικολάου και Αγίας Ειρήνης στο Άνω Σούλι Μαραθώνα. Ωστόσο, ήταν μια διαφορετική επίσκεψη διότι θέλαμε μετά τη Σαρακοστή να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε και ένα τρίτο παιδάκι. Προσευχήθηκα από την καρδιά μου στον Άγιο Ραφαήλ να μας βοηθήσει και αυτός. Πράγματι, και με την ευχή του πνευματικού μας και με τη βοήθεια των Αγίων κυοφόρησα δίδυμα χωρίς να υπάρχει οικογενειακό ιστορικό ή άλλος ιατρικός λόγος. Η εγκυμοσύνη είχε εξ αρχής αρκετές δυσκολίες αλλά είχα πάντα μαζί μου την εικόνα των Αγίων και ζητούσα την βοήθεια του Αγίου Ραφαήλ σε κάθε δύσκολη στιγμή καθώς και των υπόλοιπων Αγίων που προστατεύουν την οικογένειά μας.Τον Αύγουστο του 2018, σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, επισκεφθήκαμε οικογενειακώς τη Μονή για να προσκυνήσουμε. Η εγκυμοσύνη ήταν πολύ δύσκολη, και λόγω διδύμων ήταν σχεδόν σίγουρο ότι τα παιδιά θα γεννηθούν πρόωρα. Επίσης, υπήρχε πρόβλημα με την φύλαξη των δύο μεγαλύτερων παιδιών μας όταν θα ερχόταν η ώρα της γέννας. Ο καιρός πέρναγε, η υγεία μου επιβαρυνόταν και λύσεις δεν παρουσιάζονταν. Για αυτό το λόγο προσευχήθηκα στον Άγιο Ραφαήλ και του ζήτησα να αναλάβει τη γέννα μου και να διευθετήσει τα μεγάλα μου παιδιά, σύμφωνα πάντα με το θέλημα του Κυρίου. Κατόπιν τούτου σταθεροποιήθηκε η υγεία μου, τα έμβρυα ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και απέφυγα τη λήψη περαιτέρω φαρμάκων και κορτιζόνης που μου είχε συστήσει ο θεράπων ιατρός μου.Στις 10 Δεκεμβρίου του 2018, μόλις είχα μπει στο 9ο μήνα της εγκυμοσύνης και η υγεία μου μέρα με τη μέρα έφθινε. Η ημερομηνία που θα γινόταν καισαρική τομή (λόγω προβληματικής θέσης των εμβρύων) ήταν στις 20/12! Δεν ήξερα πως θα άντεχα για άλλες 10 ημέρες. Εκείνο το πρωί, λόγω της κατάστασής μου μετέβη στην Μονή για προσκύνημα ο σύζυγός μου μαζί με τον υιό μας Πρόδρομο-Παναγιώτη. Ένας μοναχός τους έδωσε βαμβάκι με λαδάκι από το καντήλι του Αγίου λέγοντας στο σύζυγό μου να σταυρωθώ με αυτό. Το ίδιο βράδυ σταυρώθηκα με το λαδάκι και σταύρωσα και την κοιλιά μου στις θέσεις που ήταν τα έμβρυα και ήταν το μοναδικό βράδυ σε διάρκεια ενός μήνα που κοιμήθηκα και ξεκουράστηκα.Την επόμενη ημέρα έπρεπε να πάω στο μαιευτήριο για μια προληπτική εξέταση (καρδιοτοκογράφημα). Κατά τη διάρκεια της εξέτασης περίπου στις 10:00 το πρωί ανέβηκε η αρτηριακή μου πίεση και ο ιατρός μου αφού με εξέτασε μου είπε ξαφνικά ότι θα παραμείνω μέσα για να γεννήσω το ίδιο απόγευμα! Εντυπωσιάστηκα, αμέσως τακτοποιήθηκε η φύλαξη των μεγάλων παιδιών μας από κοντινό μας φιλικό πρόσωπο για όσες ημέρες θα ήμουν νοσηλευόμενη! Μόλις μπήκα σε κατάσταση αναμονής και προετοιμασίας για τον τοκετό άρχισαν και οι πόνοι! Γλίτωσα και εγώ και τα μωρά από προεκλαμψία (επικίνδυνη κατάσταση σε εγκυμοσύνη) και οριακά έγινε η καισαρική πριν «σπάσουν τα νερά» και δημιουργηθούν επιπλοκές στη γέννα και στα μωρά. Γέννησα στις 20:42 ένα αγόρι 3060 γρ. και ένα κορίτσι 2500 γρ. την ίδια ημέρα χωρίς ταλαιπωρία, προληπτικά τα μωρά μπήκαν σε θερμοκοιτίδα για 20 ώρες αλλά δεν χρειάστηκε καμία ιατρική παρέμβαση γιατί ήταν άρτια, σαν τελειόμηνα! Κανένας δεν πίστευε όταν τα έβλεπε ότι ήταν και πρόωρα και δίδυμα. Νόμιζαν ότι ήταν από δύο διαφορετικές γέννες. Όσο για τη δική μου υγεία, μόνο το πρώτο βράδυ ήμουν σε εντατική παρακολούθηση, την επόμενη μέρα σηκώθηκα και ήμουν σαν να μην είχα γεννήσει. Όσοι παιδίατροι εξέτασαν τα μωρά μας εντυπωσιάστηκαν με την τελειότητά τους δεδομένης της προωρότητάς τους και ήμασταν οι μοναδικοί γονείς με δίδυμα που τα πήραμε στο σπίτι μαζί με το εξιτήριο και δεν χρειάστηκαν καμία ιατρική παρέμβαση και περαιτέρω νοσηλεία. Η βοήθεια και η παρέμβαση του Αγίου Ραφαήλ, όπως φαίνεται και από τα παραπάνω, ήταν άμεση και καθοριστική τόσο για τη δική μου ζωή όσο και για των μωρών μας. Μαζί με την Υπεραγία Θεοτόκο (φορούσα από τον 6ο μήνα κορδέλα ευλογημένη από την Τίμια Ζώνη Της) κατάφεραν ότι δεν μπόρεσε κανένας άνθρωπος και καμία επιστήμη! Η αγάπη και η συγκίνησή μας είναι απερίγραπτη και βλέποντας τα μωρά μας να μεγαλώνουν ζούμε κάθε ημέρα αυτό το υπέροχο θαύμα και το επικοινωνούμε στους συνανθρώπους μας.
Με εκτίμηση,
Μαρία και Αθανάσιος Μ.
(2η μαρτυρία)
Συνάντηση με τον Άγιο Ραφαήλ
Την Τετάρτη 28/8/2019, κατά την απογευματινή μου κατάκλιση και ενώ είχαμε αποφασίσει και ετοιμαστεί αμέσως μετά να επισκεφθούμε την Ι. Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στο Άνω Σούλι Μαραθώνα, με επισκέφθηκε σε όνειρο ο Άγιος Ραφαήλ και συνομιλήσαμε.Είδα στο όνειρο ότι: Βρίσκομαι σε ένα ολόλευκο δωμάτιο καθισμένη σε ένα σκαμνί με την πλάτη στον τοίχο. Μπροστά και δεξιά βρίσκεται ένα παράθυρο, από το οποίο βλέπω μόνο φως. Μπροστά και αριστερά βρίσκεται μια κρήνη, που αργότερα ψάχνοντας διαπίστωσα ότι είναι το αγίασμα στην Ι.Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στις Θέρμες Μυτιλήνης. Ξαφνικά μέσα από την κρήνη βγαίνει ο Άγιος και κάθεται στην άκρη με τα πόδια μέσα στην κρήνη. Εκείνη την ώρα δεν κατανοούσα ότι είναι ο Άγιος Ραφαήλ, το διαπίστωσα όταν ξύπνησα ψάχνοντας την μορφή του ανάμεσα σε εικόνες αγίων. Εκείνη την ώρα είχα απέναντί μου έναν ιερέα με μαύρα ράσα και κόκκινο χρυσοκέντητο πετραχείλι. Ήταν ασκεπής και τα γκρίζα, πυκνά, σγουρά μαλλιά του ενώνονταν με την σγουρή γενειάδα του. Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό και τα λαμπερά καστανά του μάτια με κοιτούσαν με μια απέραντη πατρική αγάπη. Στη συνέχεια άρχισε να μου μιλάει: «Καλώς τη μελαχρινούλα μου. Να ξέρεις ότι εσύ και ο Θανάσης (τον σύζυγό μου) έχετε την προστασία μου και δεν μπορεί να σας πειράξεις κανένας. Δεν πρόκειται να χωρίσετε, μαζί θα είστε». «Είδες θα τα βαφτίσουμε τα μωρά, με τα μεγάλα παιδιά μην ασχολείσαι έχουν πάρει την πορεία τους.» (Είχα ζητήσει από τον Άγιο να μας βρει νονούς για τα δίδυμα μωρά μας, και όντως μας έφερε στις αρχές Αυγούστου. «Ο Αντώνιος (ο πνευματικός μας) είναι καλός για εσάς, κάνετε καλή δουλειά, σας ακούω όταν μιλάτε.». Έπειτα των ρωτώ: «Να σας ρωτήσω κάτι; Ο Άγιος Παίσιος είχε πει ότι ενώ παλιά οι άνθρωποι ζούσαν 100 και πολύ παραπάνω χρόνια, τώρα ζουν το πολύ 70 ίσα μέχρι να τακτοποιήσουν τα παιδιά και τις υποχρεώσεις τους. Ισχύει αυτό;». «Φυσικά και ισχύει. Όλοι θα ζήσετε 60 με 70 χρόνια. Πολύ καρκίνος.» και εκείνη την ώρα είδα τις ηλικίες θανάτου του συζύγου μου και εμένα.Συνεχίσαμε την συζήτηση και έπειτα ξύπνησα με ένα αίσθημα χαράς και ανακούφισης. Από την επόμενη κιόλας ημέρα ζήσαμε οικογενειακώς αρκετά δυσάρεστα γεγονότα και πολλές δοκιμασίες. Όμως η προηγηθείσα εμφάνιση του Αγίου Ραφαήλ και τα λεγόμενά του μας είχαν ενισχύσει την πίστη μας και μας είχαν γεμίσει με απέραντη ελπίδα, γεγονός που δεν μας επέτρεψε να «πέσουμε».Δόξα τω Θεώ Άγιε Ραφαήλ, Άγιε Νικόλαε και Αγία Ειρήνη πρεσβεύετε υπέρ ημών.
Με εκτίμηση,
Μαρία και Αθανάσιος Μ.
(3η μαρτυρία)
«Ξέρεις που ήρθες;»
Ας με συγχωρήσει ο Θεός. Θα τολμήσει το στόμα μου να περιγράψει την δόξα του Θεού, όπως μου αποκαλύφθηκε δια των Αγίων του. Το σοβαρότερο είναι πως θα τολμήσει η βρώμικη καρδιά μου να εξωτερικεύσει το μέγεθος της αγαθότητας του Κυρίου. Είναι αδύνατον, να με συγχωρήσει ο Θεός. Ελπίζω στην εξιστόρησή μου να μην αποκαλυφθεί το «σαράκι» του εγωισμού και της υπερηφάνειας που υπάρχει στην ψυχή μου. Εύχομαι ο Χριστός να σκεπάσει τα χάλια μου και να καθαρίσει τα λόγια και νοήματα που θα ακολουθήσουν, ώστε να μην Τον προσβάλλω αλλά και να μην ζημιώσω κανέναν αδελφό.
Στην ύπαρξη του Θεού πίστευα από παιδί αλλά κατά τα άλλα η σχέση μου μαζί Του ήταν από ανύπαρκτη έως φαρισαϊκή. Μέχρι τα 29 μου χρόνια ζούσα στον μικρόκοσμό μου. Εξωτερικά ήμουν ένα «καλό» κορίτσι, σοβαρό, ώριμο και ήσυχο, όπως όλοι έλεγαν. Το τι σκουπίδια μάζεψε όμως η ψυχή μου και τι αγκάθια αναπτύχθηκαν κάτω από την βιτρίνα μέχρι τότε, είναι μια άλλη ιστορία. Όμως όλα τα ψεύτικα τελείωνουν, ευτυχώς. Όλα τα στηρίγματα που συνέβαλαν στην καλή μου εικόνα άρχισαν να γκρεμίζονται έως ότου έμεινα γυμνή απέναντι στον Θεό.
Μετά από 5 χρόνια ψυχολογικών πιέσεων και ταλαιπωριών και αφού ό,τι είχα χτίσει στην προσωπική μου ζωή είχε χαθεί, κοίταξα κατάματα την εικόνα του Χριστού και του είπα «Θέλω να σε γνωρίσω. Θέλω να σε καταλάβω. Θέλω να σε αγαπήσω». Ένιωθα ότι φταίω κι εγώ, παρόλο που τα εξωτερικά γεγονότα έδειχναν πως αδικήθηκα και ήμουν πάντα το θύμα. Σκεφτόμουν πως κάτι δεν έχω καταλάβει καλά, δεν με ξέρω καν, τα έχω κάνει χάλια στην ζωή μου, πως είχα πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου η οποία γκρεμίστηκε ολοσχερώς. Από εκείνη την ημέρα κάτι άρχισε να αλλάζει μέσα μου, που δεν μπορούσα να το προσδιορίσω. Άρχισα να Του μιλάω όλο και περισσότερο. Από ένα σημείο και μετά άρχισα να νιώθω μια έντονη περίεργη χαρά μέσα μου που εκδηλώνονταν με δάκρυα. Ένιωθα παρουσίες γύρω μου, τόσο αισθητές που άπλωνα το χέρι και αισθανόμουν πως κάποιος είναι εκεί δίπλα μου και μου δίνει κι εκείνος το χέρι του. Κι έκλαιγα από συγκίνηση, κι ας μην καταλάβαινα ακόμη τι γίνεται.. Και όλο το βάρος έφευγε από την ψυχή μου. Κάποιο απόγευμα, σκεπτόμενη την προσωπική μου ζωή, είπα στον Θεό: «Θεέ μου, έτσι είσαι κι Εσύ με τους ανθρώπους. Παρόλο που με τα χείλη τους και τις πράξεις τους σε διώχνουν και σε αρνούνται, εσύ βλέπεις στο βάθος της καρδίας τους πως σ ΄αγαπούν απλά δεν το ξέρουν ακόμη. Βλέπεις πως στο βάθος η ψυχή φωνάζει να μην τους εγκαταλείψεις, ακόμη κι αν ο λογισμός τους λέει πως ίσως να μην υπάρχεις ή πως είσαι άδικος. Άρα Χριστέ μου είσαι κι εσύ πολύ ερωτευμένος με τον άνθρωπο, γι’ αυτό τον περιμένεις». Μόλις έκανα αυτή τη σκέψη, ένιωσα μια ανταπόκριση μέσα μου, μια αλλοίωση. Σαν κάποιος να συμφώνησε μαζί μου.
Μετά από αυτό, είδα το εξής όνειρο: Ήμουν στους πρόποδες ένος υψηλού λόφου. Γύρω μου υπήρχε ξερή βλάστηση, σαν στάχυα. Κάπου στο βάθος υπήρχε θάλασσα. Και γύρω μου βρισκόταν πολλοί άνθρωποι, όσοι ξέρω και δεν ξέρω. Τότε, από το βάθος του ορίζοντα άρχισε να πλησιάζει μια φωτιά. Όσο πλησίαζε φούντωνε και μεγάλωνε. Κι άρχισα να φοβάμαι. Όταν πια πλησίασε αρκετά, όλοι οι υπόλοιποι άρχισαν να τρέχουν πανικοβλημένοι και να με φωνάζουν να πάω μαζί τους γιατί θα καώ. Όμως εμένα τα πόδια μου είχαν καθηλωθεί. Κάτι μου έλεγε να μείνω. Όταν η φωτιά με έφτασε, ο φόβος μετατράπηκε σε χαρά και απίστευτο θάρρος. Ένιωθα πως πρέπει να θυσιαστώ για να γλυτώσουν οι υπόλοιποι. Κι αυτό για κάποιο λόγο μου έδινε χαρά. Άπλωσα τα χέρια μου με θάρρος στις φλόγες και η φωτιά παραδόξως δεν έκαιγε. Έσβησε στα χέρια μου. Και ξύπνησα από την χαρά που ένιωθα αλλά αναρωτιόμουν τι να σήμαινε όλο αυτό, γιατί δεν το ένιωσα ως όνειρο αλλά ως αληθινή εμπειρία. Οφείλω να αναφέρω εδώ πως ο λόφος ήταν ίδιος με αυτόν που είναι κτισμένο το μοναστήρι των νεοφανών μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στο άνω Σούλι και η θέα ήταν όπως ακριβώς φαίνεται από τη φιάλη της μονής αν κοιτάξεις προς τον Ευβοϊκό. Φυσικά, αγνοούσα πλήρως την ύπαρξη του μέρους. Το μόνο που ήξερα ως τότε ήταν πως προστάτης της Μυτιλήνης είναι ο Άγιος Ραφαήλ.
Δύο περίπου μήνες μετά, το βράδυ της 2ας Νοεμβρίου 2016, κάποιος φίλος που είχα σε μεγάλη ευλάβεια με πλήγωσε πολύ με τα λόγια του, άθελά του. Ένιωσα να μου καρφώνει τις πληγές που κουβαλούσα. Απευθύνθηκα στον Θεό (είχε γίνει πια ο αόρατος και σιωπηλός φίλος μου που μου έκανε παρέα στο άδειο μου σπίτι) και του είπα : «Θεέ μου, αυτή τη φορά δεν θέλω να αισθανθώ άσχημα για κανένα άνθρωπο. Κουράστηκα να έχω αρνητικά συναισθήματα μέσα μου για όλους, ακόμη κι αν με πληγώνουν. Δεν φταίει εκείνος για αυτά που είπε. Δεν ήξερε πόσο θα με πληγώσει. Είναι δικό σου παιδί (καθότι ο φίλος μου τυχαίνει να είναι και ιερέας) και δεν θέλω να σκεφτώ αρνητικά για εκείνον. Βοηθησέ με. Κι επειδή τελευταία δεν ξέρω αν τρελαίνομαι και πλανώμαι ή αν όντως με ακούς, και αν βαδίζω σωστά (είχα διλήμματα σχετικά με την προσωπική μου ζωή), μίλησέ μου. Μίλησέ μου στην δική μου γλώσσα, για να σε καταλάβω. Δεν έχω πια εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Δεν θέλω να ξανακάνω λάθος..» Και πέφτω για ύπνο..
Και το θαύμα έγινε. Ο Θεός μου μίλησε. Βλέπω το εξής ενύπνιο: Ανέβαινα ένα βουνό. Είχα παρέα τον αδερφό μου. Όποιον βρίσκαμε κατά διαστήματα τον ρωτούσα «πώς θα πάω εκεί;» Η ίδια δεν καταλάβαινα συνειδητά που θέλω να πάω, παρόλο που είχα μεγάλη θέληση κι ανησυχία να φτάσω «εκεί», όμως οι άλλοι που ρωτούσα καταλάβαιναν και μου έλεγαν «καλά θα πας εκεί; Είσαι τρελή; Δεν μπορείς να πας!» Νύχτωσε και συνεχίζαμε να ανεβαίνουμε με τον αδερφό μου έως ότου φτάσαμε στο τέρμα του βουνού. Εκεί, στην ερημιά, υπήρχε μια παλιά μονοκατοικία. Είχε βεράντα με μια κληματαριά απέξω, κάτω από την οποία καθόταν άνθρωποι. Άλλοι λυπημένοι, άλλοι χαρούμενοι. Τους ρώτησα με φοβερή αγωνία την ίδια ερώτηση, «Πώς θα πάω εκεί; Μην μου πείτε πως δεν έφτασα ακόμη! Μην μου πείτε πως πρέπει να ανέβω άλλα τόσα βουνά!» και δείχνω βουνοκορφές απέναντι. Να σημειώσω εδώ πως όλο το τοπίο είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που φαίνεται από το προσκύνημα του βράχου στην μονή του άνω Σουλίου. Και η μονοκατοικία ήταν ίδια με την φωτογραφία της πρώην στάνης που υπάρχει στην ιστοσελίδα της μονής.. Φυσικά δεν γνώριζα ακόμη το μέρος εκείνο. Κι ενώ λοιπόν αρχίζω να απογοητεύομαι γιατί όλοι με αποθαρρύνουν από το να πάω «εκεί», βλέπω στην άκρη της βεράντας του σπιτιού μια εύσωμη κυρία, μετρίου αναστήματος και μέσης ηλικίας, με ένα γαλήνιο και φωτεινό χαμογελαστό πρόσωπο, να ανάβει κάποια κρεμαστά ολόχρυσα καντήλια, άλλα μεγάλα, άλλα μεσαία κι άλλα μικρά. Και μου λέει με ένα ήρεμο και γεμάτο νόημα χαμόγελο «Μην ανησυχείς, έχεις φτάσει! Εδώ είναι! Κατεβείτε κάτω» Και μου δείχνει μια ανεμόσκαλα, κάτω από την βεράντα.
Από εδώ και πέρα αρχίζει το περιβάλλον να γίνεται ακριβώς όπως αναφέρουν οι περιγραφές και δείχνουν οι φωτογραφίες στα βιβλία σχετικά με την στοά του Αγιάσματος στον λόφο των Καρυών της Λέσβου. Χωρίς φυσικά ακόμη να γνωρίζω το παραμικρό. Ούτε είχα επισκεφθεί ποτέ την Μυτιλήνη.. Και προς ντροπή μου, ακόμη δεν έχω πάει. Βρισκόμαστε λοιπόν με τον αδερφό μου έξω από μια χωμάτινη στοά, κάτι σαν σε προθάλαμο. Γύρω μας σκοτάδι αλλά μέσα στο σκοτάδι, κάτι έλαμπε και βλέπαμε. Τριγύρω υπήρχαν πολλοί άνθρωποι, σαν αυτούς που ήταν στην βεράντα πριν. Ήταν όμως ανήσυχοι και μας λένε να μην μπούμε μέσα στην στοά γιατί μυρίζει άσχημα. Κι ότι έχουν σκοτώσει ανθρώπους εκεί μέσα, έχει παντού ανθρώπινες σάρκες. Εμείς παγώσαμε. Άρχισα να το μετανιώνω που ήρθαμε ως εκεί, ένιωθα να τρομοκρατούμαι. Όμως βγαίνει μια μικρή κοπέλα, έφηβη (ήταν η Αγία Ειρήνη, όπως κατάλαβα αργότερα), με πολύ φωτεινό πρόσωπο, φακίδες και υπέροχο χαμόγελο – σαν της κυρίας στην βεράντα – και μου λέει «Μην ανησυχείτε! Δεν βρωμάει μέσα, αλλά μοσχοβολάει!» και μας σπρώχνει προς την είσοδο. Ο φόβος σταμάτησε και μπήκαμε. Βλέπω τα εξής.. η στοά ήταν γεμάτη χώμα, σαν σπηλιά. Μέσα στο χώμα λαμπίριζαν κάποια χρυσά νομίσματα, ενώ παντού τριγύρω έσταζε νερό. Κάτω, βλέπω ξαπλωμένο ανάσκελα νεκρό με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος έναν νεαρό, με κοκκινωπά κοντά γένια και όμορφο πρόσωπο. Ήταν ντυμένος με λευκή ριχτή στολή που είχε πάνω της μαύρες λωρίδες (αργότερα διάβασα πως τον Άγιο Νικόλαο τον ενταφιάσανε τυλίγοντας γύρω του κορδέλες). Δίπλα του βρισκόταν ξαπλωμένος μπρούμυτα ένας πολύ ψηλός άνδρας, με μαύρα ράσα και επανωκαλύμμαυχο (αργότερα έμαθα πώς λέγεται αυτό το άμφιο και πως το φορούν οι αρχιμανδρίτες, δεν είχα ιδέα τι είναι αυτό που βλέπω). Ξαφνικά σηκώνεται ο νεαρός μπροστά μου, και χωρίς να πατάει στο έδαφος ούτε να κουνάει τα χείλη του, μου μιλάει και μου λέει « Ξέρεις πού ήρθες; Αυτός –και μου δείχνει με το χέρι του τον ξαπλωμένο ρασοφόρο– είναι ο Άγιος Ραφαήλ!» Και αμέσως ο ψηλός αρχιμανδρίτης σηκώνεται και νιώθω πως δεν αντέχω να τον κοιτάξω! Τα πόδια μου λύγισαν, γονάτισα και φώναξα: Άγιε!
Η ταραχή μου ήταν τόσο μεγάλη που ξύπνησα. Για κάποιο λόγο ήμουν σίγουρη πως αυτό δεν ήταν όνειρο. Ένιωθα σαν ο εγκέφαλός μου να αρπάχτηκε από κάτι και δεν μπορούσα να τον κατευθύνω όσο «ονειρευόμουν». Ήταν κάτι διαφορετικό. Ήταν 2 τα ξημερώματα. Μπήκα αμέσως στο internet και επιβεβαίωσα ποιοι ήταν αυτοί που είδα. Ειδικά ο Άγιος διάκονος Νικόλαος ήταν όπως ακριβώς στις εικόνες της εκκλησίας. Κατέρρευσα... Έκλαιγα ώρες γονατιστή μπροστά στις λιγοστές χάρτινες εικονίτσες που είχα. Η συντριβή δεν μπορεί να περιγραφεί. Η μετάνοια ήταν αυτόματη. Προς τα ξημερώματα κατάφερα να ξανακοιμηθώ λίγο...
Οι τρεις Άγιοι όμως επέμειναν. Βλέπω πως μπαίνω σε ένα δωμάτιο με ένα τεράστιο σιδερένιο κρεββάτι, ίδιο με αυτά που είχαν κάποτε στα νοσοκομεία. Κάτω από το κατάλευκο σεντόνι διαγράφονταν τρεις άνθρωποι πλήρως σκεπασμένοι, που πια ήξερα ποιοι ήταν... Στέκομαι όρθια και κοιτάω το κρεβάτι και τα σκεπασμένα σώματα. Ξαφνικά ο Αγιος Ραφήλ σηκώνει το σεντόνι και βλέπω την Αγία κάρα του. Ήταν μια νεκροκεφαλή που έλειπαν τα μάτια και από εκεί μέσα ακτινοβολούσε ένα υπέρλαμπρο φως. Ο Άγιος με φώναξε με το όνομά μου και όπως πλησίασα και είδα το φώς, πάλι τρόμαξα, δεν άντεχα την ένταση των συναισθημάτων μου και ξύπνησα. Αργότερα διάβασα πως στο μοναστήρι στην Μυτιλήνη ο Άγιος Ραφαήλ είχε φτιάξει νοσοκομείο για τους φτωχούς αρρώστους.
Μετά από όλα αυτά, η ζωή μου και κυρίως η ζωή μέσα μου άλλαξε δραματικά. Ξεκίνησε η δίψα για τον Χριστό. Οι τρεις Άγιοι προστάτες και πρέσβεις μου προν τον Κύριο συνεχίζουν να μου δίνουν τις απαντήσεις τους. Κάποιες φορές με όνειρα, αλλά κυρίως μέσα από τους ανθρώπους! Νιώθω πως ό,τι κι αν κάνω, δεν θα μπορέσω ποτέ να τους εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. Πόσο δωρεάν μας αγαπάει και μας οικονομεί ο Θεός!
Είναι εντυπωσιακό το ότι οι Άγιοι ακούνε τα πάντα και απαντάνε. Ακόμη κι ο τρόπος που πήγα στο μοναστήρι ήταν θαυματουργικός. Είχα δει την μονή στο internet αλλά ένιωθα ανασφάλεια να οδηγήσω ως εκεί μόνη μου. Και ζήτησα από τους Αγίους να μου στείλουν άνθρωπο να με πάει. Την επόμενη κιόλας ημέρα ήρθε στο γραφείο που εργάζομαι μια κοπέλα η οποία μου ανέφερε το όνομα της κορούλας της, Ραφαέλα. Ρώτησα αν είχε κάποια σχέση με τον Άγιο και μου είπε ναι. Και πως επισκέπτεται συχνά την μονή στο Άνω Σούλι. Μόλις ανέφερα πως θέλω κι εγώ να πάω, μου είπε να πάω μαζί της ... Κι έτσι έγινε.
Νιώθω την ανάγκη να διευκρινίσω κάτι σημαντικό. Πολλοί σκέφτονται –όπως κι εγώ στο παρελθόν– πως τέτοια θαύματα συμβαίνουν σε αυτούς που το αξίζουν, σε αυτούς που είναι καλοί. Πόσο λάθος είναι αυτό! Μάρτυς μου ο Θεός, ήμουν και είμαι από τους πλέον αμαρτωλούς ανθρώπους.
Ο λόγος που ανέφερα τόσες λεπτομέρειες είναι για να δείξω ποιο τελικά ήταν το «κλειδί» που ξεκλείδωσε την πόρτα επικοινωνίας με τον Χριστό. Κι αυτό ήταν απλό τελικά. Απλά αμφισβήτησα τον εαυτό μου και Του μίλησα. Τίποτα άξιό Του δεν έχω κάνει. Δηλαδή ό,τι λένε τα Ευαγγέλια και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, η απάρνηση του εαυτού και όχι η αυτοδικαίωση ή η αναζήτηση της αναγνώρισης από τους άλλους. Η μόνη πραγματική δικαίωση του κάθε ανθρώπου, ό,τι κι αν έχει κάνει ή ό,τι κι αν έχει πάθει, είναι η αγάπη του Θεού προς εκείνον. Αρκεί να Του επιτρέψουμε να μας το δείξει. Κι αυτό νομίζω πως είναι το πιο σημαντικό μήνυμα που μπορώ να μεταδώσω.
Κλείνοντας, θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από όσους κούρασα κι από όσους άθελά μου σκανδάλισα.Ο Θεός να μας Φωτίσει όλους, δια πρεσβειών των Αγίων Του! Αμήν.
Παρασκευή Τ.
«Γραφόταν ένα-ένα γράμμα με φωτιά: ΡΑΦΑΗΛ»
Το όνομα μου είναι Καλλιόπη Γ. και θα ήθελα να περιγράψω τρεις θαυμαστές εμπειρίες:
(1) Ήταν 2009 και ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί. Δεν συνέτρεχε λόγος ανησυχίας. Η εγκυμοσύνη ήταν μάλλον καλή και ήμουν πια στον 4ο μήνα. Εκείνο το βράδυ είδα στο όνειρό μου δύο άντρες. Ο ένας πολύ ψηλός και ίσως θυμωμένος. Μου είπε: -Τί με καλείς διαρκώς; Σε έχω διαβεβαιώσει πως δεν υπάρχει κίνδυνος. Κι έχουμε τόση δουλειά. -Με σύγχωρείτε, απολογήθηκα, αφού φτάσατε μέχρι εδώ κοιτάξτε μήπως έχουν μπει κλέφτες στο σπίτι… Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και ψάξαν όλη την εξοχική κατοικία. Θυμάμαι πως ένιωσα γαλήνη κοιτώντας τους, και η θάλασσα παραπέρα ημέρεψε. -Όλα είναι εντάξει, μου είπε, ήρεμος πια. -Ευχαριστώ, αποκρίθηκα. Μου χαμογέλασε. Και μου άπλωσε το χέρι σε ένα εγκάρδιο χαιρετισμό. Άπλωσα κι’ εγώ το δικό μου, και ανάμεσα στα χέρια, το δικό μου και το δικό Του, εμφανίστηκε ένα χαρτί. Γραφόταν ένα-ένα γράμμα με φωτιά: ΡΑΦΑΗΛ. Ξύπνησα κάθιδρη. Ξύπνησα τον σύζυγό μου. Ραφαήλ θα βαφτίσουμε το μικρό, του είπα. Δέχτηκε με χαρά. Ένα μήνα μετά, έκανα κάποιες εξετάσεις και, όταν μου έστειλαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων, ήταν απογοητευτικά: «Συνιστάται διακοπή κύησης». -Αποκλείεται, σκέφτηκα, μου το υποσχέθηκε ο Άγιος. -Αποκλείεται, μου έλεγε και ο σύζυγός μου, το ξέρω ότι έχει την χάρη του Αγίου. -Θα ξαναψάξουμε, μου είπε ο γιατρός. Σε τρεις μέρες με ξαναπήραν τηλέφωνο. Δεν κάναμε λάθος κυρία, μου είπαν. Υπήρχε πολύ σοβαρό πρόβλημα. Αλλά, τώρα, ό,τι πρόβλημα είχατε, δεν υπάρχει πια. Δεν ξέρουμε εάν έχετε κάποιον προστάτη Άγιο, ανάψτε μια λαμπάδα όπου νομίζετε. Διότι, όλα άλλαξαν σε μία στιγμή, ό,τι πρόβλημα είχατε, δεν υπάρχει πια… Δεν είναι από εμάς, είναι από το Θεό, μου είπε με απόλυτη βεβαιότητα η Γενετίστρια με την οποία μίλησα τελευταία φορά… Έτσι, σώθηκε το παιδί μου, και μετά από μερικούς μήνες γεννήθηκε υγιέστατο.
(2) Λίγο πριν την βάπτιση του παιδιού είδα, πάλι στο όνειρό μου -ένα όνειρο πολύ ζωντανό που με συγκλόνησε-, την βάπτιση του γιού μου. Ήμασταν με το σύζυγό μου, έξω από μία εκκλησία. Ήταν δε τόση η λάμψη που έβγαινε από την εκκλησία που με τον σύζυγό μου παρακολουθούσαμε το μυστήριο από ένα μικροσκοπικό παράθυρο. Ο ιερέας τόσο λαμπρός που δεν φαινόταν το πρόσωπό του (φως θυμάμαι) με λευκά αναστάσιμα άμφια και οι νονοί τρεις. Ένας άντρας ψηλός χαμογελαστός, ένας δεύτερος ήρεμος, και μια μικρή κοπέλα ανάμεσά τους που κρατούσε ψηλά το βαπτιστικό σταυρό του παιδιού. Στο πρόσωπό της αναγνώρισα την παιδική μου φίλη Ειρήνη (Ήταν οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη, αλλά μέχρι τότε εγώ αγνοούσα την εικόνα του Αγίου Ραφαήλ, στην οποία παριστάνεται μαζί με τους Αγίους Νικόλαο και Ειρήνη, όπως τους είδα στο όνειρό μου). Στράφηκαν προς το μέρος μας. Το φως μας τύφλωνε, μας έδειξαν το μωρό μας. Ο ιερέας ήταν ακόμα λουσμένος στο φως, δεν μπόρεσα να δω το πρόσωπό του. Η εκκλησία ακτινοβολούσε. Μπρος στο δέος αυτό άκουσα μια φωνή που μου έλεγε πως η εκκλησία ήταν αφιερωμένη στην Παναγία, τότε μόνο παρατήρησα πως βρισκόμαστε σε λόφο… Ο Δημήτρης-Ραφαήλ βαπτίστηκε πριν εννέα χρόνια στην Ιερά Μονή Εισοδίων της Θεοτόκου στο Μαρκόπουλο Ωρωπού.
(3) Εφέτος το 2019, την ημέρα της Αναλήψεως, ο δεκαετής πλέον, Δημήτρης-Ραφαήλ έσπασε τον αγκώνα του. Για την ακρίβεια, όπως είπαν οι γιατροί, «κατέστρεψε το χέρι του» (είχε διαλυθεί, είχε θρυμματιστεί στην κυριολεξία ο αγκώνας του) και αμέσως τέθηκε σοβαρό ζήτημα γενικότερης λειτουργικότητας του χεριού του… Έμεινε στο νοσοκομείο ακινητοποιημένος (σε κρεβάτι που λέγεται βαλκανικό, με σίδερα) με το δεξί χέρι σηκωμένο με βάρη για τουλάχιστον 12 ημέρες. Έγινε ένα πρώτο χειρουργείο με σχεδόν αδύνατη την ανάταξη του χεριού. Και, πράγματι, στο χειρουργείο αυτό δεν μπόρεσαν οι γιατροί να κάνουν ανάταξη. Η γιαγιά του παιδιού, όμως, δεν σταμάτησε λεπτό να διαβάζει το απολυτίκιο του Αγίου Ραφαήλ, είχε δε μέσα της μια ακλόνητη πίστη πως ο μικρός, στα ξαφνικά και με την χάρη του Αγίου, θα ξεπερνούσε το πρόβλημά του. Μα και ο ίδιος ο 10χρονος, ενημερωμένος από το πρώτο λεπτό για την σοβαρότητα της κατάστασής του, αντιμετώπιζε τους πόνους του -του είχαν πει οι γιατροί να μην παίρνει καθόλου παυσίπονα- με αξιομνημόνευτη ηρεμία, δίνοντας θάρρος σε γιατρούς, γονείς και νοσηλευτές. Δύο μέρες πριν το δεύτερο προγραμματισμένο και σοβαρότατο χειρουργείο, η γιαγιά ένιωσε μέσα της μια αγαλλίαση διαβάζοντας το βιβλίο του βίου του Αγίου Ραφαήλ. κάλεσε τον μικρό, μα δεν μπόρεσε να του μιλήσει, καθώς εκείνη τη στιγμή έβγαζε, επί κλίνης, ακτινογραφίες. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας η γιαγιά, νιώθοντας ακριβώς το ίδιο συναίσθημα κάλεσε πάλι στο νοσοκομείο και συνομιλώντας με τον εγγονό της, άκουσε και την κόρη της να μιλά. Είχε μόλις γυρίσει από τους γιατρούς, οι οποίοι ενθουσιασμένοι μιλούσαν για μια αξιοθαύμαστη ανατροπή: Το χέρι είχε αναταχθεί από μόνο του!!! Το δεύτερο χειρουργείο (με τις λάμες, τα καρφιά και τις μειωμένες πιθανότητες επιτυχίας) δεν έγινε ποτέ!! Σταυροκοπήθηκαν και οι γιατροί. Και ο Διευθυντής της κλινικής, μεγάλος σε ηλικία, εξαιρετικός γιατρός, έλεγε όλη την ώρα: Δόξα τω Θεώ, δόξα τω Θεώ, δόξα τω Θεώ. Χαμογέλασα κάποια στιγμή και γυρνάει και μου λέει: Δεν ξέρω τί συνέβη. Έγινε ανάταξη του χεριού… Και συμπλήρωσε: Πάντα, μαζί με το Θεό βοηθούμε. Μόνος μου δεν μπορώ… Έτσι, την επόμενη του Αγίου Πνεύματος, ο Δημήτρης-Ραφαήλ πήρε εξιτήριο, έχοντας το χέρι του σε νάρθηκα. Η γιαγιά Αντωνία, στην Τήνο όπου βρισκόταν, είχε ανάψει ένα κερί, την παραμονή του Αγίου Πνεύματος, ζητώντας από τον Άγιο Ραφαήλ και την Παναγία την βοήθειά Τους. Η βοήθεια απλόχερα δόθηκε και η οικογένεια, για μια ακόμη φορά, ευγνωμονεί τον Προστάτη Άγιο του παιδιού.
«Ήταν η Αγία Ειρήνη, αναγνώρισα τα κοτσιδάκια της»
Ονομάζομαι Παναγιώτα-Χρυσοβαλάντω Τ. και θα ήθελα να σας αφηγηθώ το όνειρο και το θαύμα που μου έκαναν ο Άγιος Ραφαήλ, η Αγία Ειρήνη και ο Άγιος Νικόλαος. Ένα πρόβλημα υγείας και ένα μικρόβιο που είχε εισέλθει στον οργανισμό μου και ειδικότερα στην κύστη μου με βασάνισαν καιρό. Πολλές αντιβιώσεις και φάρμακα που δεν έδιναν λύση. Ώσπου, ένα μεσημέρι, η μητέρα μου με σταύρωσε με λαδάκι από τον Άγιο Ραφαήλ και οι ενοχλήσεις μετά από λίγο πέρασαν. Μετά από κάποιο καιρό ένιωθα ξανά σε μικρό βαθμό ενοχλήσεις, δεν έχασα την πίστη μου. Προσευχήθηκα και αποκοιμήθηκα με το βιβλίο από τα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ. Πάντα δίπλα από το κρεβάτι μου έχω την εικόνα Τους. Ξαφνικά, όταν άλλαξα πλευρό, και άνοιξα για λίγο τα μάτια μου, είδα ένα προσωπάκι γυναικείο και χαρακτηριστικά ξανθά μαλλιά με κοτσιδάκια να με κοιτούν: Ήταν η Αγία Ειρήνη!! Λόγω της εικόνας που έχω δίπλα μου ήξερα ότι ήταν η Αγία Ειρήνη και αναγνώρισα τα κοτσιδάκια της. Από τότε κατάλαβα ότι πάντα ακούνε τις προσευχές μας και μας προστατεύουν. Χωρίς να θέλω να κουράσω με τις περιγραφές, οι Άγιοι είναι πάντα δίπλα μας. Να μας έχουν καλά όλους!!!
«οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη είναι Προστάτες της οικογένειάς μου»
Με αφορμή τα γεγονότα που έχουν συμβεί στη ζωή μου μέχρι στιγμής, θα ήθελα και εγώ να αναφέρω την παρουσία που είχαν οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη στην καθημερινότητά μου, άλλωστε είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.
2006: Ήμουν τρίτη γυμνασίου, όταν ο πατέρας μου διαγνώστηκε με την νόσο Hodgin στους λεμφαδένες του λαιμού. Έβλεπα την μαμά μου στενοχωρημένη συνέχεια εκείνη την περίοδο. Προσευχόμουν για εκείνον στην νυχτερινή μου προσευχή. Στο δωμάτιό μου είχα την εικόνα των Αγίων και κάθε φορά που έβλεπα την Αγία Ειρήνη αναρωτιώμουν πώς γίνεται ένα μικρό κορίτσι να υπομένει τα βασανιστήρια και μετά θύμωνα και αναρωτιόμουν πώς γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που να βασανίζουν ένα μικρό παιδί; Οπότε, μικρή και εγώ την έβλεπα στην εικόνα και την θαύμαζα. Ένα μεσημέρι, μετά το φαγητό, πήγα για ύπνο, ξαπλώνω στο κρεβάτι και με το που κλείνω τα μάτια μου, ήταν σαν να κοιμήθηκα αμέσως, αλλά ήμουν ξύπνια, ήταν πολύ περίεργο, εμφανίζεται στο δωμάτιό μου η Αγία Ειρήνη, όπως στην εικόνα, με το λευκό της φουστάνι και τα κοτσιδάκια της. Κρατούσε τον Σταυρό και χαμογελούσε. Ήταν πολύ όμορφη και γαλήνια και φυσικά τόσο λαμπερή και φωτεινή. Αμέσως μετά, με κρατάει από το χέρι και βρισκόμαστε στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μου. Οι γονείς μου κοιμούνται και εμείς είμαστε όρθιες και τους κοιτάμε, όπου γυρίζει και μου λέει χαμογελώντας: «Ο μπαμπάς σου θα γίνει καλά». Ανοίγω τα μάτια μου και είμαι λίγο τρομαγμένη, γιατί ήταν σαν αληθινό, δεν ήταν όνειρο, είμαι σίγουρη. Πήγα αμέσως στην μητέρα μου και το είπα και θυμάμαι ότι έβαλε τα κλάματα, λέγοντάς μου ότι έζησα ένα θαύμα!!! Μετά από αυτό το γεγονός λοιπόν, ο μπαμπάς μου μετά από έναν δύσκολο αγώνα θεραπεύτηκε. Φυσικά, από τότε προσευχόμουν πάντα στους Αγίους μας.
2015: Παντρεμένη πλέον, ο πεθερός μου πρέπει να υποβληθεί σε εγχείρηση καρδιάς επειγόντως, οπότε και πάλι στράφηκα στους Αγίους μας και εγώ, αλλά και ο άντρας μου και έτσι ο πεθερός μου μετά από πολλές ώρες χειρουργείου και ένα τετραπλό bypass βγαίνει ακέραιος. Θυμάμαι όμως τον καρδιοχειρουργό, ο οποίος είχε βγει ιδρωμένος από την αίθουσα του χειρουργείου να μας ενημερώσει, να λέει ότι ήταν πολύ δύσκολη επέμβαση, καθώς οι αρτηρίες του πεθερού μου ήταν πολύ σκληρές σαν άβραστο μακαρόνι, λόγω του σακχαρώδη διαβήτη που έχει. Μετά από αυτό αποφασίζουμε με το σύζυγό μου να επισκεφτούμε το Μοναστήρι των Αγίων στην Μυτιλήνη και σε μια κουβέντα που είχα με τον άντρα μου για το πώς και το πότε θα πάμε, μας διακόπτει ο πεθερός μου και μας λέει ότι «δεν χρειάζεται να πάτε μέχρι την Μυτιλήνη για να Τους ευχαριστήσετε, γιατί υπάρχει και στην Αθήνα Μονή του Αγίου Ραφαήλ». Εγώ, βέβαια, δεν τον πίστεψα, έλεγα πως μάλλον το μπερδεύει με κάποιο άλλο, ήταν και στην ανάρρωση, οπότε δεν έδωσα σημασία. Ο άντρας μου όμως από την άλλη που το έψαξε βρήκε ότι όντως υπάρχει Μονή του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι στον Μαραθώνα και φυσικά χωρίς δεύτερη σκέψη το επισκεφτήκαμε. Προσκυνήσαμε τον ιερό Βράχο του Αγίου. Προσευχηθήκαμε και πήραμε και λαδάκι όπου και σταυρώναμε τον πεθερό μου συνέχεια. Μετά από αυτό το μεγάλο χειρουργείο της καρδιάς ο πεθερός μου έπρεπε να ξαναχειρουργηθεί στην αρτηρία του λαιμού, γιατί ήταν βουλωμένη 95%. Αυτή τη φορά, εκτός από τις προσευχές μας, ο άντρας μου πήρε τηλέφωνο στο Μοναστήρι των Αγίων, για να γίνει μια παράκληση και από τους μοναχούς. Μετά το χειρουργείο ο αγγειοχειρούργος βγήκε και μας ενημέρωσε ότι ναι μεν πήγαν όλα καλά, αλλά όλοι οι ασθενείς που υποβάλλονται σε τέτοιο χειρουργείο παθαίνουν ένα μικρό εγκεφαλικό, όμως στην περίπτωση του πεθερού μου φοβόταν για πιο σοβαρή επιπλοκή, αλλά δεν μπορούσε να είναι σίγουρος, μέχρις όταν ξυπνήσει. Εκείνο το βράδυ προσευχόμασταν και οι δυό μας συνέχεια στον Άγιο Ραφαήλ. Την επόμενη ημέρα πήγαμε να δούμε τον πεθερό μου, τον οποίον είχαν ξυπνήσει και Δόξα τον Θεούλη ήταν μια χαρά, χωρίς καμμία επιπλοκή, σαν να μην χειρουργήθηκε. Για μια ακόμη φορά οι Άγιοι έβαλαν το χέρι Τους.
2016: Και πάλι ο μπαμπάς υποτροπιάζει και ξαναχρειάστηκε χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Πάλι στραφήκαμε και προσευχηθήκαμε στους Αγίους και φυσικά πάλι ο μπαμπάς μου ξαναθεραπεύτηκε. Την ίδια χρονιά προσπαθούσαμε με τον άντρα μου για μωράκι. Μετά από 5 μήνες προσπάθειας πήγαμε επίσκεψη στο Μοναστήρι του Αγίου και προσευχόμουν να μας χαρίσει ένα παιδάκι. Τον επόμενο μήνα έμεινα έγκυος. Όταν ήμουν 4 μηνών ξαναεπισκεφτήκαμε την Μονή και μαθαίνουμε από τον πάτερ ... ότι ο Άγιος Ραφαήλ ευλογεί τις γυναίκες να τεκνοποιήσουν. Από τότε που έμαθα για την εγκυμοσύνη μου μέχρι και την ημέρα που γέννησα σταύρωνα κάθε πρωί την κοιλιά μου με το λαδάκι του Αγίου Ραφαήλ και έπινα και αγιασμό. Είχα μια εύκολη εγκυμοσύνη χωρίς προβλήματα και μια ακόμη πιο εύκολη γέννα όπου και πήρα στην αγκαλιά μου ένα υγιέστατο αγοράκι. Εκτός από όλα τα παραπάνω λοιπόν, ο Άγιος Ραφαήλ εμφανίζεται στην καθημερινότητά μας και μας υπενθυμίζει ότι είναι δίπλα μας μέσα από διάφορα περιστατικά τα οποία όμως δεν θα αναφέρω, πρώτα γιατί ήδη σας έχω κουράσει και δεύτερον γιατί μπορεί κάποιος να πει ότι είναι τυχαία γεγονότα. Εγώ όμως ξέρω πως οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη είναι Προστάτες της οικογένειάς μου και γεγονός που επαναλαμβάνεται παύει να είναι τυχαίο. Εύχομαι οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη να προστατεύουν όλο τον κόσμο, γιατί οι ημέρες που διανύουμε είναι δύσκολες.Με εκτίμηση και Σεβασμό προς τους Αγίους μας.
25/8/18Π.Γ.
Πευκάκια Αττικής
«Είμαι σίγουρος πως ο Άγιος Ραφαήλ θα είναι δίπλα σου, αρκεί να Τον παρακαλέσεις με ευλάβεια»
Σεβασμιότατοι Γέροντες και αγαπητοί απανταχού Ορθόδοξοι Χριστιανοί,
Πριν σας αφηγηθώ τη δική μου ιστορία, θα ήθελα να σας μεταφέρω την προσωπική μου ισχυρότατη πεποίθηση πως οι Άγιοι της Εκκλησίας μας ζουν ανάμεσά μας, χαίρονται μαζί μας, μας στηρίζουν στις δυσκολίες της ζωής, λυπούνται και πονούν με τα βάσανα μας, είναι πάντα εκεί να ακούσουν σπλαγχνικά τα παράπονα, τις πικρές, μα και τις χαρές μας και είναι αυτοί που πάντα μας τείνουν το χέρι βοηθείας αποδεικνύοντας πως ο Θεός μας είναι Αγάπη, Ειρήνη, Αλληλεγγύη, Ζωή.
Με λένε Κωνσταντίνα και η δική μου ιστορία γνωριμίας με τους Αγίους μας Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη που επιβεβαιώνει την πεποίθησή μου αυτή ξεκινά ακριβώς ένα χρόνο πριν σημειώνοντας δε, ότι ενώ πιστεύω πάρα πολύ και έχω δει στην πορεία της ζωής μου αρκετά θαύματα, δεν είχα καμία επαφή με τους εν λόγω Αγίους.
Ένα χρόνο πριν, λοιπόν, καλοκαίρι του 2014, πήγα να κάνω το καθιερωμένο ετήσιο check-up μου, το οποίο σημειωτέον με βρήκε σε καταπληκτική φυσική κατάσταση. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, μια φωνή στο μυαλό μου, μια εσωτερική διαίσθηση με παρακινεί επίμονα να επισκεφτώ το γιατρό μου και να επαναλάβω τις ίδιες αιματολογικές εξετάσεις. Ήταν τότε που ξεκίνησε έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα η Μέγιστη δοκιμασία της ζωής μου. Το αποτέλεσμα: Οξεία μυελογενής Λευχαιμία ραγδαία εξελισσόμενη. Μέσα σε διάστημα 10 ημερών η ζωή μου άλλαξε ριζικά και οριστικά και βρέθηκα στο κρεβάτι του νοσοκομείου να παλεύω για τη ζωή μου χωρίς μάλιστα ο θεράπων ιατρός μου να μου δίνει πάνω από 50% πιθανότητες επιτυχίας και επιβίωσης. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα ένα μεγάλο ταξίδι με την οικογένειά μου συντετριμμένη, δυο παιδιά μόνα τους στο σπίτι και τον σύζυγό μου πάντα δίπλα μου χωρίς να ξέρω που θα βγει, αλλά έχοντας πάντα μεγάλη πίστη και παρακαλώντας κάθε μέρα τον Θεό και τους Αγίους του να με λυπηθούν και να μου δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.
Ξεκινώντας λοιπόν την πρώτη χημειοθεραπεία μου και στο πλαίσιο της μηνιαίας παραμονής μου στο νοσοκομείο άρχισαν να διαφαίνονται τα σημάδια της Θείας Χάρης και της θαυματουργικής επέμβασης του Αγίου Ραφαήλ. Αρχικά, ζήτησα από την κόρη μου να μου φέρει Εικόνες στο νοσοκομείο, για να προσεύχομαι καθημερινά. Εκείνη λοιπόν ψάχνοντας εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και άλλων Αγίων στο σπίτι βρήκε μια παλιά εικόνα του Αγίου Ραφαήλ, την οποία παλαιότερα μας είχαν χαρίσει και από τότε δεν την είχαμε ξαναδεί. Επιπλέον, πηγαίνοντας σε μαγαζί με εκκλησιαστικά είδη και ζητώντας άλλες εικόνες 3 φορές της έδωσαν εικόνα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Έτσι λοιπόν μου έφερε μια Εικόνα των Αγίων στο νοσοκομείο, όπου σημειωτέον υπήρχε και εκκλησάκι αφιερωμένο στην μνήμη των Αγίων, το οποίο εκείνη την περίοδο φιλοξενούσε τα οστά τους αφιχθέντα εκ Μυτιλήνης προς βοήθεια και χάριν της ευλάβειας των νοσούντων του νοσοκομείου. Τόσες πολλές συμπτώσεις στις οποίες εγώ στην κατάστασή μου δεν έδωσα σημασία.
Περνώντας οι μέρες και παρά τη δυσκολία των θεραπειών και την ταλαιπωρία μου δεν σταματούσα να προσεύχομαι στους Αγίους και να μην χάνω τις δυνάμεις μου. Τότε ήταν που ήρθε να με επισκεφτεί ένας οικογενειακός φίλος, ο οποίος για συμπαράσταση μου έφερε ένα πολύ ξεχωριστό δώρο: Λαδάκι από το κανδήλι της Μονής του Αγίου Ραφαήλ στην Μυτιλήνη, το οποίο του είχαν φέρει προς βοήθεια όταν κάποτε είχε αρρωστήσει βαριά. «Να σταυρωθείς με αυτό και να παρακαλέσεις τον Άγιο. Όπως βοήθησε εμένα στο πρόβλημα μου, έτσι θα βοηθήσει κι εσένα. Μάλιστα, αν θέλεις να πας, υπάρχει Μονή του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνος. Είμαι σίγουρος πως ο Άγιος Ραφαήλ θα είναι δίπλα σου, αρκεί να τον παρακαλέσεις με ευλάβεια». Αυτό λοιπόν και έκανα. Σταυρώθηκα με το λαδάκι και παρακάλεσα τον Άγιο Ραφαήλ να λυπηθεί εμένα και την οικογένειά μου.
Και η Θεία Χάρη του δεν άργησε να ανταποκριθεί στο κάλεσμά μου. Το ίδιο κιόλας βράδυ ήρθε προς συμπαράστασή μου. Εγώ ταλαιπωρημένη από την χημειοθεραπεία κοιμόμουν βαριά. Δίπλα μου στην καρέκλα κοιμόταν και ο σύζυγός μου. Ξαφνικά ακούω μια βροντερή αντρική φωνή να φωνάζει το όνομά μου. «Κωνσταντίνα, Κωνσταντίνα». Ξυπνάω και ρωτάω τον σύζυγό μου για ποιο λόγο με φωνάζει. Εκείνος μου απαντά κοροϊδευτικά πως έχω παραισθήσεις και ξανακοιμάται. Κλείνοντας τα μάτια μου αισθάνομαι ένα χέρι στο μέτωπό μου να με πιέζει και μετά μια περίεργη αίσθηση να με διαπερνά. Με κλειστά τα μάτια ρωτώ θυμωμένα τον σύζυγο μου γιατί θέλει να δει την θερμοκρασία μου με το χέρι του στο μέτωπό μου και όχι με το θερμόμετρο. Εκείνος δεν μου απαντά και όταν ανοίγω τα μάτια μου τον βλέπω να κοιμάται. Νομίζοντας πως η φαντασία μου παίζει παιχνίδια ξανακλείνω τα μάτια μου και πέφτω σε βαθύ ύπνο.
Και τότε βλέπω ένα συγκλονιστικό όνειρο, την απόδειξη της Αγίας Παρουσίας του Αγίου Ραφαήλ κοντά μου. Βρίσκομαι σε ένα καταρράκτη με γάργαρο, τρεχούμενο και πεντακάθαρο νερό, το οποίο κυλά από βράχια εξίσου ανοιχτόχρωμα και πεντακάθαρα. Στην κορυφή κρέμονται δύο καδένες. Η μια καδένα ακούω πως απεικονίζει την Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, η οποία πάντα με προστατεύει, μα δεν την βλέπω. Η άλλη ήταν μια ασημένια, γυαλιστερή καδένα σε σχήμα καρδιάς που απεικόνιζε τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη. Τότε ακούω μια φωνή να μου λέει: «Παρ’ την, είναι για σένα» και ξυπνάω τρομαγμένη. Το επόμενο πρωινό ξύπνησα με φοβερό πονοκέφαλο στο σημείο που ένιωσα το άγγιγμα το προηγούμενο βράδυ. Άρχισα να διηγούμαι στην κόρη μου και στον άντρα μου το όνειρο και όλοι μαζί ευχαριστήσαμε τον Άγιο Ραφαήλ. Σε λίγο έρχεται και ο γιατρός μου και με πληροφορεί πως ο οργανισμός μου ανταποκρίθηκε στην πρώτη θεραπεία και αναπαράγει λευκά αιμοσφαίρια και μάλιστα από το κεφάλι και όχι από τη μέση, πράγμα πάρα πολύ σπάνιο όπως χαρακτηριστικά μου είπε. Δεν είπα τίποτα, όμως από μέσα μου ευχαριστούσα θερμά τον Άγιο Ραφαήλ για την προσφορά του. Από εκείνη τη μέρα και σε κάθε θεραπεία από τις 6 που έκανα, πάντα ο οργανισμός μου ανταποκρινόταν από το κεφάλι, από όπου δέχτηκα το Άγιο Άγγιγμα.
Βγαίνοντας από το νοσοκομείο κοντά στα Χριστούγεννα, για να κάνω μια μικρή ανάπαυλα μέχρι τη δεύτερη θεραπεία αποφάσισα να επισκεφτώ το Μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη, διότι για τη Μονή του Αγίου Ραφαήλ δεν είχα κανένα στοιχείο πώς να πάω. Στη διαδρομή είχα συνέχεια στο μυαλό μου τη Μονή του Αγίου Ραφαήλ και όλο την ανέφερα. Ο οδηγός του ταξί προθυμοποιήθηκε τότε να βρει το δρόμο και να μας πάει. Φτάνοντας λοιπόν στην Μονή εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό, το τοπίο μου φάνηκε απόκοσμα γνώριμο, μολονότι δεν είχα ξαναπάει ποτέ. Στην πόρτα μας περίμενε ο Γέροντας Ρ., στον οποίο διηγήθηκα το θαύμα μου και του ζήτησα να μας οδηγήσει στο παρεκκλήσι του Αγίου. Εκείνος πρόθυμα δέχτηκε. Μπαίνοντας μέσα και αντικρίζοντας το Βράχο και όλο το Μνημείο που υπάρχει εκεί συγκινήθηκα, γιατί αμέσως κατάλαβα ότι αυτό ήταν που είχα δει στον ύπνο μου. Φεύγοντας από τη Μονή ήμουν σίγουρη πως ο Άγιος ήταν κοντά μου και όλα θα πήγαιναν καλά.
Οι μήνες περνούσαν και η δοκιμασία μου αδιάκοπα συνεχιζόταν. Γύρω στον Απρίλιο με πληροφορούν οι γιατροί πως βρέθηκε δότης μυελού των οστών και πως σύντομα θα έκανα μεταμόσχευση, προκειμένου να νικήσω την ασθένεια μακροπρόθεσμα. Εγώ από τη μια χάρηκα από την άλλη με κυρίευσε ο φόβος για το αποτέλεσμα. Κι αν κάτι πήγαινε στραβά; Δεν είχα δεύτερη ευκαιρία. Θα έφευγα και θα άφηνα πίσω τα παιδιά μου. Αποφασίσαμε λοιπόν με την οικογένεια μου και έναν οικογενειακό φίλο να επισκεφτούμε και πάλι το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ, για να πάρω κουράγιο για το μεγάλο μου άλμα προς τη ζωή.
Βρεθήκαμε στην πανηγυρική λειτουργία της 25ης Μαρτίου, όταν ο Άγιος μας έκανε για δεύτερη φορά γνωστή την παρουσία του. Καθώς ο Ιερέας έψελνε τους ύμνους προς την Θεοτόκο εγώ προσευχόμουν έντονα και ζητούσα από τον Άγιο να εμφανιστεί σε κάποιον από εμάς. Ο Άγιος ανταποκρίθηκε, για να διαλύσει κάθε μου ανασφάλεια και ξαφνικά βλέπω τον φίλο μας να βγαίνει έξω από την εκκλησία. Μετά το τέλος της Λειτουργίας βγαίνω έξω και τον ρωτώ γιατί έφυγε έτσι ξαφνικά από το Μυστήριο. Εκείνος λοιπόν μου απαντά πως την ώρα που ο Ιερέας βρισκόταν στην Μέση του Ιερού και έψελνε είδε ένα πνεύμα να αιωρείται πάνω του. Τρόμαξε πολύ και δεν ήθελε να κοιτάξει άλλο. Τότε βεβαιώθηκα πως ο Άγιος θα ήταν για μια ακόμα φορά παραστάτης στον αγώνα μου. Φύγαμε χαρούμενοι, ενώ σε λίγες μέρες θα έμπαινα στο νοσοκομείο για την Μεταμόσχευση.
Και έτσι λοιπόν καθώς η μεγάλη ώρα έφτανε και εγώ μπαινόβγαινα στο νοσοκομείο για τον προμεταμοσχευτικό έλεγχο, είδαμε και το τρίτο σημάδι της Αγίας παρουσίας του Αγίου Ραφαήλ στη ζωή μας. Την ημέρα που έγινε ο τελικός έλεγχος και οι γιατροί με είχαν ταράξει πολύ σχετικά με την επιτυχία ή μη του εγχειρήματος, τις επιπλοκές και τη δυσκολία των διαδικασιών, φεύγοντας θέλησα να επισκεφτώ την Μονή Πετράκη, την οποία σημειωτέον είχα επισκεφτεί και την προηγούμενη μέρα για να προσευχηθώ. Μπαίνοντας λοιπόν και προσκυνώντας τις Εικόνες, πλησιάζω προς το Ιερό και εκεί μπροστά υπήρχε μια λειψανοθήκη (η οποία όμως δεν υπήρχε την προηγούμενη μέρα). Πλησιάζω, προσκυνώ χωρίς να ξέρω και αρχίζει να με διαπερνά ένα ρίγος, ενώ δάκρυα κυλούν. Τότε η κόρη μου πλησιάζει να προσκυνήσει και γελώντας μου λέει: «Ξέρεις ποιανού τα Άγια Λείψανα προσκυνάς; Του Αγίου Ραφαήλ» Τότε ο Ιερέας της Μονής μας λέει πως μόλις εκείνη τη μέρα είχαν φτάσει από τη Μυτιλήνη και για λίγες μέρες. Συγκινημένοι φύγαμε με την ελπίδα πως όλα θα πήγαιναν καλά.
Έτσι λοιπόν φτάνει για μένα η μέρα της μεταμόσχευσης μετά από νοσηλεία δύο εβδομάδων στο νοσοκομείο. Ένα μήνα πριν μπω στο νοσοκομείο είχα ζητήσει από την κόρη μου να επικοινωνήσει με το Άγιο Όρος για να μας στείλουν την Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου. Λόγω της περίπτωσης, όμως, δεν λάβαμε καμία απάντηση. Την ημέρα λοιπόν αυτή εγώ από το πρωί προσευχόμουν και ένιωθα στενοχωρημένη που δεν κατάφερα να βρω τη Ζώνη νομίζοντας πως αυτό ήταν κακό σημάδι για την επιτυχία της μεταμόσχευσης. Προς το απόγευμα αρχίσαμε την φαρμακευτική προετοιμασία προκειμένου την ίδια νύχτα να δεχτώ το Μόσχευμα περιμένοντας και τον σύζυγό μου να έρθει κοντά μου. Ξαφνικά, χτυπάει το κινητό μου. Ήταν ο σύζυγός μου που με πληροφορούσε πως ένα γράμμα είχε φτάσει από το Άγιο Όρος, ρωτώντας αν θα έπρεπε να το ανοίξει. Δάκρυα συγκίνησης με πλημμύρισαν καθώς του έλεγα να το πάρει και να τρέξει κοντά μου. Πράγματι έφτασε λίγο πριν ξεκινήσει η διαδικασία. Άνοιξα τον φάκελο, πήρα τη ζώνη και την έδεσα πάνω μου και μαζί της έδεσα όλες μου τις ελπίδες για ζωή.
Η μεταμόσχευση τέλειωσε και όλα πήγαν καλά με τη βοήθεια του Θεού, της Παναγίας και των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Σήμερα βρίσκομαι σπίτι μου προσπαθώντας να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου. Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως ο λόγος που αποφάσισα να καταγράψω και να στείλω αυτό το πολλαπλό θαύμα είναι για να μην ξεχάσω ποτέ όσα έζησα, για να ευχαριστήσω τον Άγιο Ραφαήλ από καρδιάς και για να θυμίσω στον κάθε απλό άνθρωπο που παλεύει με τους δαίμονες της δικής του ζωής και καθημερινότητας πως ο Θεός και οι Άγιοι ζουν ανάμεσά μας και είναι πάντα εδώ. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε αυτοί που επιλέγουμε να απομακρυνθούμε ή να πλησιάσουμε. Σας ευχαριστώ και εύχομαι ο Θεός και οι Άγιοι να μας έχουν πάντα υπό την Σκέπη τους στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.
«Ο Άγιός μας έκανε το θαύμα Του! Ο Κύριος είπε την τελευταία κουβέντα»
Αγαπητοί και αξιοσέβαστοι πατέρες στην Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνα Αττικής. Προ ολίγων ημερών αντιμετώπιζα ένα πρόβλημα στη δεξιά μου ωοθήκη με μια κύστη σχεδόν 7 εκατοστών. Είχα μεγάλη στενοχώρια καθώς είμαι 31 ετών. Δεν είμαι έγγαμη και δεν έχω τέκνα οπότε υπήρχε κίνδυνος να σπάσει ή να χρειαστεί λαπαροσκοπικό χειρουργείο ή παρακέντιση. Διάβασα τα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ στο ίντερνετ, προσευχόμουν στον Άγιο Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη και είπα ότι αν γίνει το θαύμα, θα το μάθει όλος ο κόσμος. Θα το στείλω στους πατέρες της Μονής να το δημοσιοποιήσουν στα θαύματα προς δόξαν Θεού. Αφότου έκανα τον τελευταίο υπέρηχο θα χρειαζόταν να ξαναπάω σε μια εβδομάδα πριν την παρακέντηση, να δούμε πώς πάει. Εγώ έβαζα κάθε ημέρα λαδάκι από τον Άγιο, έκανα προσευχές προς τον Άγιον και ώ του θαύματος μετά από 7 ημέρες όταν πήγα για υπέρηχο απορροφήθηκε η κύστη στην ωοθήκη και δεν έμεινε σχεδόν τίποτα. Ο Άγιός μας έκανε το θαύμα Του! Ο Κύριος είπε την τελευταία κουβέντα. Είμαι σίγουρη πως από εδώ και πέρα όλα θα πάνε καλά και δεν θα ξαναεμφανιστεί η κύστη. Δόξα τω Όνομα του Κυρίου μας και των Αγίων. Είχα πάρει και στην Ιερά Μονή και μίλησα με έναν αξιοσέβαστο πατέρα, μου είπε να προσευχηθώ και να λέω «προχώρα Άγιέ μου Ραφαήλ μπροστά και εγώ Σ’ ακολουθώ» και προσευχότανε κι’ εκείνος για εμένα. Σας ευχαριστώ θερμά πατέρες να έχετε την ευχή του Θεού. Ο Άγιός μας Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη να είναι στο πλευρό όλων μας προς δόξαν Θεού και πνευματικού οφέλους. Σας παρακαλώ να μαθευτεί παντού το θαύμα που έγινε σε εμένα. Ευχαριστώ θερμά τον Άγιο Ραφαήλ που έτρεξε με την συνοδεία Του ως γιατρός κοντά μου και με γιάτρεψε. Σας ευχαριστώ θερμά η δούλη του Θεού.
Σ.Δ.Ξ.
«Η απάντηση του γιατρού: ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ! Σχεδόν δεν υπάρχει ο καρκίνος»
Σεβαστοί πατέρες.Ονομάζομαι Κ.Β. και με αυτό το γράμμα θα ήθελα να σας γνωστοποιήσω το ΘΑΥΜΑ που έκαναν οι ΑΓΙΟΙ ΡΑΦΑΗΛ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ κ΄ ΕΙΡΗΝΗ στην οικογένειά μου. Θεωρώ υποχρέωσή μου. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν γνώριζα τον Άγιο Ραφαήλ. Στις 7 Μαρτίου 2016 ο πατέρας μου 73 χρονών διαγνώστηκε με καρκίνο λεμφαδένων. Στη δεξιά πλευρά, στη βάση του λαιμού του είχε ένα σκληρό «ογκάκι»το οποίο μεγάλωνε προς τα έξω. Πήγε στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας» κι’ άρχισαν οι εξετάσεις. Παρακαλούσα τον καλό Θεό και τον Άγιο Εφραίμ να τον βοηθήσουν. Επίσης και την Αγία Μαρίνα. Βγήκε το αποτέλεσμα της πρώτης βιοψίας θετικό και ο γιατρός είπε πριν το Πάσχα θα αρχίσει χημειοθεραπεία. Το ΣΟΚ μεγάλο! Θα έκανε και άλλες εξετάσεις και μία βιοψία ακόμη. Ωστόσο με κλάματα, αλλά και με πίστη παρακαλούσα την Αγία Μαρίνα και τον Άγιο Εφραίμ για καλύτερα αποτελέσματα. Μία εβδομάδα πριν βγουν τα αποτελέσματα της δεύτερης βιοψίας είδα ένα όνειρο: Βρέθηκα σε ένα κτήμα με ένα σπίτι μέσα, που έμοιαζε στο δικό μας σπίτι. Περπατούσα, ήταν πρωί και έλαμπε ο ήλιος. Βλέπω από μακρυά δύο καλόγερους –αλλά ντυμένους σαν τον Άγιο Ραφαήλ και τον Άγιο Νικόλαο– και έχτιζαν ένα μικρό εκκλησάκι. Τους καλημέρισα και ακολούθησε ένα μικρός διάλογος: Ρώτησα, μόνοι είστε εδώ; Οι γυναίκες που είναι; Μου απάντησαν: Είναι μέσα στο σπίτι. Μπήκα στην βεράντα και χτύπησα το κουδούνι. Άνοιξε ένα μικρό κορίτσι, χτενισμένο με δύο κοτσίδια όμορφο και καθαρό, που όμως στεκόταν στο ένα πόδι το αριστερό, το δεξί το κρατούσε λυγισμένο, της έλειπε και το παπούτσι της. Ρώτησα πώς τη λένε και εκείνη είπε: Θα με πας κι’εμένα εκεί; (δείχνοντας το εκκλησάκι που χτιζόταν). Απάντησα: Να σε πάω, να βρούμε το παπούτσι όμως πρώτα που σου λείπει. Κάπου εδώ θα είναι. Τί θα κάνεις όμως εσύ εκεί; Ξανά είπε: Θα με πας κι’εμένα εκεί; Θα το βρούμε και το παπούτσι. Επανέλαβε τρεις φορές την ερώτηση, αν θα την πάω εκεί, θα βρούμε και το παπούτσι:Της είπα:Θα σε πάω! Μετά ξύπνησα και προσπαθούσα να καταλάβω το νόημα του ονείρου και ποιοι ήταν όλοι εκείνοι. Ρώτησα τον ιερέα της ενορίας μου και μου έδειξε την εικόνα του Αγίου Ραφαήλ και των συν Αυτώ. ΝΑΙ! Ήταν όλοι όσοι είδα στο όνειρό μου. Ήρθαν μόνοι τους χωρίς να τους γνωρίζω, χωρίς να τους επικαλεστώ!!! Έφτασε η μέρα των απαντήσεων για να αποφασίσει ο γιατρός τί χημεία θα δώσει τελικά. Κάλεσε τους γονείς μου στο νοσοκομείο. Η απάντηση του γιατρού: ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ! Σχεδόν δεν υπάρχει ο καρκίνος. Τί να πω; Άλλα έδειξε η δεύτερη βιοψία. Να έρχεσαι κάθε έξι – οκτώ μήνες έτσι για παρακολούθηση. ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ! Κλαίγαμε όλοι από χαρά. Ακόμη και το «γρομπαλάκι» που είχε βγει στο λαιμό μου εξαφανίστηκε! Ήταν στη δεξιά πλευρά του λαιμού, όπως το δεξί παπούτσι που έλειπε. Έτσι γνωρίσαμε τους Αγίους και Προστάτες μας. Ψάξαμε και βρήκαμε και την Ιερά Μονή σας στο Άνω Σούλι του Μαραθώνος, κάνοντας τακτικές επισκέψεις. Ευχαριστώ πολύ τον ΑΓΙΟ ΡΑΦΑΗΛ - ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ και ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΟΥΛΑ! Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας.Κ.Β.
«Εδώ να φέρεις να βαφτίσεις το παιδί σου»
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, με ιδιαίτερη συγκίνηση θα αναφερθώ στην Αποκάλυψη και Πρόσκληση του Αγίου Ραφαήλ προς το πρόσωπό μου εν ύπνω. Τέλος Ιανουαρίου 2017, ονειρεύομαι ότι βρίσκομαι σε μία εκκλησία η οποία βρισκόταν σε ύψωμα στην εξοχή, ήταν εξωτερικά χτισμένη από πέτρα, ομοιόμορφη, νέα κατασκευή και εσωτερικά ήταν κατανυκτικά σκοτεινή, με ψηλό ξυλόγλυπτο τέμπλο, όπου έμπαινε το φως του ηλίου από τα λιγοστά σημεία που το επέτρεπαν. Θαύμαζα το εσωτερικό του ναού γυρίζοντας κυκλικά από τον εαυτό μου και κοιτάζοντας ψηλά το ξυλόγλυπτο τέμπλο και τον υπόλοιπο ναό.
Τότε άκουσα κάποια ανδρική φωνή να μου λέει: «Εδώ να φέρεις να βαφτίσεις το παιδί σου» και ταυτόχρονα έβλεπα ένα μωράκι με μπεζ φορμάκι να αιωρείται στο εσωτερικό του ναού και να με κοιτάζει χαμογελαστό. Επειδή δεν γνώριζα ποιός ναός ήταν απαντώ στην ανωτέρω ερώτηση. «Εγώ ευχαρίστως να φέρω να βαφτίσω το παιδί μου εδώ, αλλά ποιός ναός είναι» και λαμβάνω άμεσα την απάντηση. «Είναι ο ναός των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης». Έπειτα ξύπνησα χαρούμενος και ανέφερα το όνειρο στη σύζυγό μου. Με τη σύζυγό μου είμαστε παντρεμένοι από τον Ιούλιο του 2010, έχουμε δύο υπέροχα παιδιά εν ζωή και δύο στον ουρανό. Κυήσεις οι οποίες υπήρξαν ενδιάμεσα των ζώντων τέκνων μας και δεν προχώρησαν.
Η πρώτη εξελίχθηκε παλίνδρομος κύηση και διεκόπη την ένατη εβδομάδα. Η στεναχώρια απερίγραπτη. Με τον ερχομό όμως του επόμενου ζώντος τέκνου μας, απάλυνε ο πόνος μας τον οποίο διαδέχθηκε χαρά και ευτυχία για το παιδί που αποκτήσαμε. Η δεύτερη μετά από αιφνίδιο θάνατο του κυοφορούμενου άρρενος εμβρύου, διεκόπη τον Απρίλιο του 2016, στην 18η εβδομάδα κύησης. Παρά τις αλλεπάλληλες εξετάσεις που ακολούθησαν τόσο στο νεκρό έμβρυο όσο και σε εμάς (τους γονείς) σε τρία μεγάλα Νοσοκομεία της Αθήνας (Πανεπιστήμιον Γενικό Νοσοκομείο Αττικόν, Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας “Άγιος Παντελεήμων”, Νοσοκομείο Παίδων “Η Αγία Σοφία”, Χωρέμειο Ερευνητικό Εργαστήριο), τα αίτια του αιφνιδίου θανάτου παρέμειναν άγνωστα «Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα».
Η ψυχολογία τόσο της συζύγου μου όσο και η δική μου είχε καταρρακωθεί . Επιθυμούσαμε διακαώς να αποκτήσουμε ένα ακόμη παιδάκι, επειδή, αφενός επειδή θεωρούμε μεγάλη ευλογία τα παιδιά, τα οποία λατρεύουμε και αφετέρου για να φύγει η θλίψη της προηγηθείσας απώλειας, από την οικογένειά μας. Αντιλαμβάνεστε πως μετά το ανωτέρω όνειρο οι ελπίδες μας αναπτερώθηκαν, δεδομένου ότι η σύζυγος μου ήταν έγκυος. Άρχισα αμέσως να ψάχνω την εκκλησία των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης που είδα στον ύπνο μου. Αρχικά κοίταζα (μέσω διαδικτύου) στη Λέσβο, εάν πρόκειται για το μοναστήρι των Αγίων, όμως δεν μου θύμιζε την εκκλησία εκείνη που είχα ονειρευτεί. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου, κοιτάζοντας στο διαδίκτυο για ναούς, βλέπω και το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνος.
Η μία εκκλησία (ο κεντρικός ναός της μονής) εξωτερικά έμοιαζε πάρα πολύ με αυτήν που είδα στον ύπνο μου και έτσι επισκέφτηκα το μοναστήρι με τη σύζυγό μου. Όταν μπήκαμε στην εκκλησία των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης ζωντάνεψε το όνειρό μου, ήταν ίδια με εκείνη που ονειρεύθηκα. Σαστισμένος ανέφερα το όνειρό μου στον πατέρα που παρευρίσκετο στην εκκλησία και με παρέπεμψε στον αρμόδιο ιερέα για τις βαπτίσεις, αναφέροντάς μου ότι είθισται στην συγκεκριμένη εκκλησία να γίνονται οι βαπτίσεις. Ο πάτερ μας καλοδέχθηκε στην Φιάλη-Αρχονταρίκι της Ιεράς Μονής και του ανέφερα όλα τα ανωτέρω. Επίσης τον ενημέρωσα πως εάν το παιδάκι μας γεννηθεί με το καλό το έχω ταμένο παιδιόθεν στον Άγιο Παντελεήμονα που έχω προστάτη και πολύ ευλαβούμαι, να βγάλω το όνομά του. Μου απάντησε με ακλόνητη πίστη. «Έχω ήση σημειώσει την ημερομηνία που επιθυμείτε για την Βάπτιση, αλλά πώς είναι δυνατόν ακόμη να αμφιβάλεις πως όλα θα πάνε καλά αφού ο Άγιος Ραφαήλ σε κάλεσε να το Βαπτίσεις στο σπίτι τους»; και μας έδωσε βαμβάκι με λαδάκι από την ακοίμητη κανδήλα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, προκειμένου να σταυρώνεται η σύζυγός μου. Πόσο δίκιο είχε...
Στις 28 Σεπτεμβρίου 2017 ο Θεός μας χάρισε ένα υγιέστατο αγοράκι. Το «παιδί των προσευχών», όπου μαζί με πολλούς άλλους εν Χριστώ αδελφούς συμπροσευχόταν μαζί μας, για την καλή έκβαση της κυήσεως της συζύγου μου. Σήμερα στις 11 Νοεμβρίου 2017 και ώρα 12.00 το μεσημέρι δια πρεσβειών των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, Βαπτίσαμε τον Παντελεήμονα και καταθέτω ενυπόγραφη την παρούσα επιστολή μου (την οποία συνέταξα στις 16 Νοεμβρίου 2017) προς δόξα Θεού και ως ελάχιστη τιμή προς τον Άγιο Ραφαήλ.
Με ευγνωμοσύνη Ζ.Α.
«Βασίλειε, σταμάτα να εύχεσαι αυτά τα πράγματα και συνετίσου!»
Εργαζόμενος ως ναυτικός μακριά από την γυναίκα μου και τα δυο μου παιδιά, αποκομμένος απ’ τον "έξω" κόσμο η μόνη μου παρηγοριά είναι να διαβάζω βιβλία. Έχοντας αποκτήσει μια τεράστια ηλεκτρονική συλλογή περί των 2000 βιβλίων άρχισα προ πενταετίας να διαβάζω βιβλία με αποτέλεσμα κάθε τρεις με τέσσερις μέρες να τελειώνω και από ένα. Έχοντας διαβάσει αμέτρητα βιβλία με θέμα την επιστήμη, την ιστορία, την ψυχολογία και πολλά άλλα ξεκίνησα να διαβάζω και βιβλία της θρησκείας μας. Διαβάζοντας συχνά την Παλαιά και την Καινήν Διαθήκη, βίους Αγίων, Πατερικά, γεροντικά η δίψα μου για μάθηση όλο και μεγάλωνε! Βλέποντας με συνάδελφοι να διαβάζω Χριστιανικά βιβλία με κοροϊδεύανε σε σημείο να βλαστημούν και να με προσβάλουν.
Μεγαλώνοντας με ένα "ελάττωμα" να θυμώνω εύκολα και να δέρνω όποιον με ενοχλεί, ακόμα και όταν έβλεπα να ενοχλούν άλλους που δεν μπορούσαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους θύμωνα και έδερνα όποιον έκανε τέτοιες πράξεις η αδικούσαν άλλους με αποτέλεσμα να έχω μείνει αρκετές φορές άνεργος δέρνοντας συναδέλφους και ανωτέρους μου. Ένιωθα μια συνεχή οργή και θυμό να με εξουσιάζει συνέχεια βλέποντας κάθε αδικία γύρω μου που με έσπρωχνε να κάνω κάτι. Η λύση μου για όλα αυτά ήταν ένα καλό χέρι ξύλο, θύμωνα τόσο που θόλωνα και στο μυαλό μου γύρναγε μόνο η εξόντωση του άλλου. Έλεγα ότι αφού δεν κάνει κάτι κανείς γι’ αυτό, θα κάνω εγώ! Τα έβαζα με έναν με δυο με τρείς με πέντε, σαν λυσσασμένος χτύπαγα και δε σταμάταγα! Έχοντας καταλάβει ότι μόνο σε κακό με βγάζει η συμπεριφορά μου αυτή αποφάσισα να σταματήσω να φέρομαι έτσι!
Προ ενός έτους περίπου είχα σοβαρά προβλήματα στην εργασία μου, δεχόμουν ύβρεις καθημερινά από τον προϊστάμενό μου και τρομερές αδικίες από επαγγελματικής άποψης, με απειλούσε καθημερινά ότι θα μείνω άνεργος αν δεν του "ακούμπαγα" ένα μέρος του μισθού μου. Συνέχεια αρνιόμουν να του δώσω τα χρήματα που μου ζήταγε για να με "προσέχει" και ερχόμασταν συχνά σε ρίξη βρίζοντάς με, απειλώντας με, και αδικώντας με μπροστά σε τρίτους, πάντα έλεγα από μέσα μου "γιατί Θεέ μου να τα περνάω αυτά, λύτρωσέ με από την αδικία αυτή, δεν θέλω να τον χτυπήσω". Ώσπου μια μέρα καθώς τρώω, έρχεται και μου παίρνει το πιάτο μου, το σπάει και αρχίζει πάλι να βλασθημά και να με απειλή ότι θα με καταστρέψει και θα μείνω άνεργος, λέω από μέσα μου..."αχ και ήξερα όλα αυτά που γράφουν τα βιβλία αυτά που διάβασα, να ήξερα όλη τη μαγεία του κόσμου να την εφάρμοζα πάνω σου να σε κάνω να λιώσεις". Η ώρα πέρασε και βρέθηκα στο κρεβάτι μου για να κοιμηθώ.
Καθώς κοιμάμαι στο κρεβάτι μου βλέπω έναν παπά από το στήθος και πάνω με μαύρο ράσο, μακριά μαύρα μαλλιά κατσαρά, γεμάτο και δυνατό πρόσωπο και με ένα βλέμμα τόσο αγριεμένο και καθαρό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, να μου λέει με έντονο αγριεμένο ύφος ... "ΒΑΣΙΛΕΙΕ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΕΥΧΕΣΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΤΙΣΟΥ!" Αμέσως λέω όνειρο βλέπω, αλλά καταλαβαίνω ότι δε κοιμάμαι. Σηκώνομαι και κάθομαι στο κρεβάτι μου ήρεμος και γαλήνιος, η ώρα ήταν 03:00 και λέω..."Ο Ραφαήλ ήτανε"! ξάπλωσα πάλι και κοιμήθηκα. Όταν ξύπνησα σκεφτόμουν τί έγινε τη νύχτα και έλεγα στον εαυτό μου "μα καλά ο μόνος Ραφαήλ που ξέρω είναι ο Αρχάγγελος. Σε μένα ήρθε τον χειρότερο;!" Δεν γνώριζα καν ότι υπήρχε Άγιος Ραφαήλ!!! Άνοιξα στο τηλέφωνό μου το ίντερνετ και πάτησα στην αναζήτηση “Αρχάγγελος Ραφαήλ” έτσι ώστε να δω αν ήταν Αυτός! Αλλά η εικόνα που μου έβγαζε δεν ταίριαζε με Αυτόν που είδα! Έτσι ξαναπάτησα στο ίντερνετ “εικόνες Αγίων”, για να δω μπας και Τον αναγνωρίσω ... Γυρνώντας γρήγορα δεκάδες εικόνες Αγίων ξαφνικά βλέπω το βλέμμα Του! Σταματώ στην εικόνα αυτή και την κοιτώ για αρκετά λεπτά, ΝΑΙ το πρόσωπο στην εικόνα ήταν αυτό που είδα!!! Στοιχεία δεν είχε η εικόνα επάνω, κλίκαρα την εικόνα για να δω από πού προέρχεται αυτή η εικόνα και "άνοιξε" μια ιστοσελίδα που έλεγε “Άγιος Ραφαήλ εξ Ιθάκης”.
(Άγιος Ραφαήλ ο εξ Ιθάκης)
Πρέπει να τονίσω ότι ουδέποτε είχα ακούσει για τον Άγιο Ραφαήλ, μου ήταν παντελώς άγνωστος. Έψαξα τα βιβλία μου μήπως υπάρχει κάποια εικόνα του Αγίου και την είχε συγκρατήσει ο νους μου κάπου κρυμμένη αλλά μάταια, δεν βρήκα κάτι! Η πρώτη φορά που Τον είδα ήταν εκείνο το βράδυ! Από το βράδυ εκείνο όλα άλλαξαν!!! Δε θέλω πια να χτυπάω ανθρώπους και όταν ξαπλώνω λέω "Άγιε Ραφαήλ βοήθησέ με, δείξε μου τον δρόμο". Θέλω να αντιδρώ στο κακό με τρόπο διαφορετικό. Όσες φορές καταλάβω ότι κάτι έχει αρχίσει και με ενοχλεί και είμαι έτοιμος να χτυπήσω κανέναν σκέφτομαι και λέω "Άγιε Ραφαήλ έλα και κατατρόπωσε αυτούς που άδικα με αδικούν, με συκοφαντούν και με εμπαίζουν" αμέσως μυρίζω λιβάνι για λίγο ίσα ίσα για δυο τρεις εισπνοές! Ψάχνω και μυρίζω τα πάντα γύρω μου μπας και βρω τι μυρίζει σαν λιβάνι, μήπως είναι κάποιο άρωμα κάποιο μαλακτικό από κάποιο ρούχο αλλά μάταια. Όσες φορές και αν έψαξα δεν βρήκα κάτι! Έφτιαξα δύο εικόνες όπως ακριβώς Τον είδα, την μια να την αφήσω στα πόδια Του στο βράχο εκεί που εμφανίστηκε στο Μοναστήρι Του στο Άνω Σούλι του Μαραθώνα και την άλλη να με συντροφεύει εκεί στο προσκέφαλό μου δίπλα όταν κοιμάμαι ταξιδεύοντας στην θάλασσα.
4-10-2017, Βασίλης Τ.
«Γονάτισα και παρακάλεσα με όλη μου την ψυχή τον Άγιο Ραφαήλ και τον Άγιο Νικόλαο να σώσουν την οικογένεια»
Με λένε Σταυρούλα Κ. Θέλω να αναφερθώ σε τρία θαύματα που έζησα από τον Άγιο Ραφαήλ και τη συνοδεία του μέσα σε λίγους μήνες. Το πρώτο θαύμα έγινε στον γαμπρό μου, ο οποίος από παρεξήγηση με τον προϊστάμενό του τιμωρήθηκε με έξοδο χωρίς επιστροφή. Ο καιρός περνούσε και καμμία ειδοποίηση για δουλειά. Έβλεπα να υποφέρουμε όλοι, να διαλύεται η οικογένεια και η πίκρα μου μεγάλη. Κάποια στιγμή, με πόνο ψυχής, γονάτισα και παρακάλεσα με όλη μου την ψυχή τον Άγιο Ραφαήλ και τον Άγιο Νικόλαο να σώσουν την οικογένεια. Η μεγαλοσύνη Τους με άκουσε και ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ του τηλεφώνησαν για δουλειά! Το επόμενο θαύμα έγινε στην κόρη μου, που είχε αιμορραγίες και πηγαίναμε από το ένα νοσοκομείο στο άλλο χωρίς να βρίσκουν κάτι. Και πάλι, παρακάλεσα τον Άγιο Ραφαήλ, και με άκουσε και πάλι. Το τρίτο έγινε σε μένα. Έπεσα με την σπονδυλική στήλη, η οποία είναι παθημένη και χειρουργημένη με αποτέλεσμα να σπάσω τον καρπό μου και να το βγάλω από την κλείδωση. Στο νοσοκομείο κάνανε ό,τι μπορούσαν, αλλά μου είπαν πως αν δεν μπήκε στη θέση του ο καρπός, θα χρειαστεί επέμβαση. Γυρνώντας στο σπίτι, διάβασα τα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ και έκανα την παράκληση, εάν δεν μπήκε το χέρι στη θέση του να με βοηθήσει η χάρη Του. Αυτόματα αισθάνθηκα ένα σουβλερό πόνο μέσα στην κλείδωση του χεριού μου και άκουσα τρία κράκ-κράκ-κράκ και ο πόνος σταμάτησε αμέσως. Από εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρη ότι όλα είναι καλά! Και πράγματι, έτσι ήταν. Ευχαριστώ θερμά τον Άγιό μας το μεγάλο και τη συνοδεία Του.
Με σεβασμό και αγάπη,
Κ. Σταυρούλα.
«Οι επαναληπτικές εξετάσεις βγήκαν πεντακάθαρες. Μας έσωσαν»
Γεια σας Γέροντα. Λέγομαι Ξ.Π. από Δράμα. Ήθελα να σας γράψω για το θαύμα που έκανε ο Άγιος Ραφαήλ στον πατέρα μου Α. Π. Πήγε με πνευμονία στο νοσοκομείο και του βρήκαν μία μεγάλη σκιά και μιλούσαν ότι έχει καρκίνο στον πνεύμονα. Ήταν δεκαπέντε ημέρες στο νοσοκομείο με ορούς και αντιβιώσεις. Κάθε ημέρα παρακαλούσα τον Άγιο Ραφαήλ με την χάρη Του να τον κάνουν καλά και στον Άγιο Ιούδα τον Θαδδαίο και στον Άγιο Λουκά τον Κριμαίο και στον Άγιο Εφραίμ. Κάθε μέρα τον σταύρωνα μέχρι τις επόμενες εξετάσεις όταν ένα βράδυ που είχε βγει από το νοσοκομείο ο πατέρας μου, τρόμαξε πολύ στον ύπνο του. Σηκώθηκα και ρώτησα τί έπαθε και μου είπε ότι είδε έναν άντρα στην πόρτα. Από εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι οι εξετάσεις θα βγουν καλές και εγώ προσωπικά είδα τον Γιατρό μας στον ύπνο μου και μου είπε μόνο ότι «Πέρασε»!!! Δοξασμένο το όνομά των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, μεγάλη η Χάρη Τους. Και πλέον πήρα δύναμη και ήξερα ότι όλα θα παν καλά. Και έτσι έγινε. Έκανε επαναληπτικές εξετάσεις και βγήκαν πεντακάθαρες. Μας έσωσαν. Πολλές φορές έχουν σώσει και την μητέρα μου Μαρία από βέβαιο θάνατο. Πέρασε 4 εγκεφαλικά και έναν ακρωτηριασμό που οι γιατροί φοβόνταν ότι δεν θα αντέξη το χειρουργείο, λόγω πολλών προβλημάτων καρδιάς. Εγώ πίστευα στη χάρη Τους και την έταξα στους Αγίους μας. Είδα τον Άγιο Ραφαήλ σαν γιατρό στον ύπνο μου μπροστά σε ένα ασανσέρ νοσοκομείου. Ακόμη δεν ξέραμε ότι θα χειρουργηθεί και όταν ήρθε η ώρα εγώ ήμουν αισιόδοξη. Οι νοσοκόμες απορούσαν με την αισιοδοξία μου. Εγώ βασίστηκα και πάλι στους Αγίους μας και ώ του θαύματος βγήκε από το χειρουργείο και ήταν όλα καλά. Και ο γιατρός δεν το πίστευε, νόμιζε ότι θα του μείνει στην επέμβαση. Δεν χρειάστηκε ούτε μία φιάλη αίμα. Και μένα την ίδια με έχει βοηθήσει σε πολλά. Σας ευχαριστώ για τις προσευχές που κάνατε όταν έπαιρνα τηλέφωνο.
Με σεβασμό
Ξ. Π., Δράμα
«Είχα κατρακυλίσει οικονομικά»
Ήμουν πάρα πολύ στεναχωρημένη 22 ολόκληρα χρόνια που είχα το γάμο μου, ενώ είχα επιχείρηση και δούλευα, δεν μου μένανε χρήματα στα χέρια μου. Το μόνο που παρακαλούσα το Θεό όλα αυτά τα χρόνια, να με βοηθήσει και να με κρατήσει όρθια, να μην τρελαθώ και κάνω αγωγές σε ψυχιάτρους. Ξαφνικά έμαθα για τον Άγιο Ραφαήλ, το Μοναστήρι στο Μαραθώνα και ήρθα με το γιο μου το Μάριο να προσκυνήσουμε και να παρακαλέσω γιατί κινδύνευα να μου πάρει η τράπεζα το σπίτι. Παρακάλεσα με πόνο τους τρεις Αγίους, τον Άγιο Ραφαήλ, πρώτα, μετά την μικρή Ρηνούλα και μετά τον Άγιο Νικόλαο που άκουσα τα βασανιστήριά τους και έκλαψα πολύ για αυτά που πέρασαν. Τους παρακάλεσα λοιπόν να με βοηθήσουν προσωπικά για μένα, για τα παιδιά μου και επαγγελματικά, γιατί δεν είχα χρονικό περιθώριο. Μόνο 1 με 2 μήνες το πολύ. Είχα κατρακυλίσει οικονομικά, αλλά πάντα έκανα κομποσχοίνι, που αυτό, για μένα, τη Ρ. είναι το τηλέφωνο προς το Θεό. Και εισακούστηκε, το κλάμα, ο πόνος, όλα. Βρέθηκε ακαριαία άνθρωπος, με βοήθησε οικονομικά και γλίτωσα την οικονομική καταστροφή, γιατί δεν θα είχα να πληρώσω και θα γινόταν κατάσχεση σε όλα. Ενοικίασα το σπίτι και πήρα τα χρήματα που μπορώ να ανταπεξέλθω στις οικονομικές μου υποχρεώσεις. Και έταξα για όσο ζω να φέρνω κάθε χρόνο στο Μοναστήρι του Αγίου 81 κιλά λάδι για το καντηλάκι του Αγίου. Αυτή την στιγμή είμαι πολύ χαρούμενη, πολύ ευτυχισμένη, αρχίζω να στέκομαι στα πόδια μου και θέλω να ευχαριστήσω για όλα αυτά τους Αγίους, γιατί έγιναν όλα τόσο ξαφνικά και τόσο ευλογημένα, που ενώ ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω, δεν χρειάστηκε ούτε αγωγή από γιατρούς, ούτε ψυχοφάρμακα και ξεπέρασα τα προβλήματά μου.
Σαντορίνη, 25-3-2017
Ρ.Γ.
«Επικαλέσθηκα την βοήθεια του Αγίου Ραφαήλ, γνωρίζοντας ότι είναι ο προστάτης των εγκύων»
Πάει αρκετός καιρός που θέλω να γράψω αυτό το γράμμα για να πω την δική μου εμπειρία, με τον Άγιο Ραφαήλ. Με τον σύζυγό μου, θέλαμε πάρα πολύ να αποκτήσουμε ένα παιδάκι. Το 2015 τον Ιούλιο έμεινα έγκυος και ενώ όλα ήταν καλά, στον 3ο μήνα της κύησης απέβαλα. Δεν το έβαλα κάτω, θεώρησα ότι ήταν ένα τυχαίο γεγονός που συμβαίνει συχνά. Μετά από 4 μήνες, τον Φεβρουάριο του 2016 έμεινα πάλι έγκυος. Η χαρά μου όπως καταλαβαίνετε ήταν απερίγραπτη. Στην πρώτη επίσκεψη στον γυναικολόγο μου για να δει το έμβρυο ήταν η μεγάλη μου έκπληξη. Ο γιατρός μου λέει ότι υπάρχει ένας «ψευδοσάκος» - αμνιακός σάκος χωρίς ζωή. Όπως καταλαβαίνετε για εμένα και τον σύζυγό μου ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσαμε να ακούσουμε. Κατόπιν αυτού ο γιατρός μας είπε ότι θα πρέπει να κανονίσουμε άμεσα ραντεβού για να με καθαρίση. Γυρίζοντας στο σπίτι μας, εγώ έβαλα τα κλάματα και ήμουν σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση για αυτό που είχε συμβεί. Μετά από λίγο προσπάθησα να ηρεμήσω και επικαλέσθηκα την βοήθεια του Αγίου Ραφαήλ, γνωρίζοντας ότι είναι ο προστάτης των εγκύων και των γυναικών που θέλουν να αποκτήσουν παιδάκια και τον παρακάλεσα να μου χαρίσει ένα κοριτσάκι που τόσο πολύ ήθελα. Την επόμενη ημέρα το πρωί της 25ης Μαρτίου σηκωθήκαμε με τον σύζυγό μου και επισκεφθήκαμε την Μονή του Αγίου Ραφαήλ στον Μαραθώνα (Άνω Σούλι) όπου θέλαμε να προσκυνήσουμε τον Άγιο και από κοντά να του ζητήσουμε την βοήθειά του. Την 26η Μαρτίου πήγαμε στον γυναικολόγο μου για να με καθαρίση και να ξεκινήσουμε πάλι μια καινούρια προσπάθεια για να αποκτήσουμε ένα παιδάκι. Όταν ξάπλωσα για να μου κάνει υπέρηχο και να έχει πλήρη εικόνα της κατάστασής μου, για να προχωρήσει στον καθαρισμό μου, εκεί ο Άγιος Ραφαήλ έκανε το ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ!!! Ο γιατρός με μεγάλη του έκπληξη βλέπει ότι υπάρχει κανονικός σάκος, υπάρχει ζωή και μέσα κτυπάει μια καρδούλα! Η χαρά όλων δεν περιγράφεται, δεν υπάρχουν λόγια για να σας περιγράψω αυτό που είχε συμβεί. Η μόνη λέξη που μπορούσε να ειπωθεί ήταν ότι ο Άγιος Ραφαήλ είχε κάνει το ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ!! Η εγκυμοσύνη εξελίχθηκε ομαλά χωρίς κανένα πρόβλημα και στις 29 Οκτωβρίου 2016 ημέρα Σάββατο 12:55 μ.μ. αποκτήσαμε ένα πανέμορφο κοριτσάκι που θα το ονομάσουμε Σοφία που έτσι λένε την μητέρα μου και Ραφαηλία για να τιμήσουμε τον Άγιο Ραφαήλ που μας χάρισε αυτό το υπέροχο πλασματάκι. Είχαμε υποσχεθεί στον Άγιο Ραφαήλ, ότι όταν με το καλό γεννήσω θα πάρουμε την μπεμπούλα μας και θα τον επισκεφθούμε για να τον ευχαριστήσουμε από κοντά. Πραγματικά σήμερα 16 Φεβρουαρίου 2017 επισκεφθήκαμε τον Άγιο Ραφαήλ και του ζητήσαμε να προστατεύει την κορούλα μας και να την έχει κάτω από την σκέπη του. Είναι ο Προστάτης μας Άγιος. Θα τον ευχαριστώ σε όλη μου την ζωή!!! Ευχαριστώ για όλα Άγιέ μου Ραφαήλ.
Α.Σ.
«Θα σας βοηθήσω, να κάνετε υπομονή!»
Με την επιστολή μου προς την Αδελφότητα του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνος θέλω να αναφέρω και εγώ κατωτέρω ένα γεγονός το οποίο μας συνέβη. Το καλοκαίρι του 2014, η γυναίκα του αδελφού μου αντιμετώπισε ένα πολύ σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα. Λόγω της οικονομικής κρίσης και την φροντίδα της άρρωστης μητέρας της άρχισε να εμφανίζει κάποια συμπτώματα όπως νευρικότητα, αϋπνία και μεγάλο άγχος. Ο αδελφός μου έφερε γιατρό νευρολόγο στο σπίτι ο οποίος της έδωσε φαρμακευτική αγωγή και της είπε να τον ενημερώνει για την εξέλιξη της υγείας της. Στην αρχή, έπινε τα φάρμακά της, στη συνέχεια όμως δεν τα ήθελε. Μετά από λίγες ημέρες άρχισε να φέρεται εντελώς παράλογα, να πετάει πράγματα του σπιτιού της έξω στο δρόμο, και να περιπλανιέται για ώρες στους δρόμους. Επήγαινε ο άνδρας της με το παιδί του και την έφερναν πίσω. Η γειτονιά που την έβλεπε σε αυτή την κατάσταση την λυπόταν πολύ. Η ζωή τους είχε γίνει μαρτύριο. Ο αδελφός μου έφερε και άλλο γιατρό, ο οποίος μόλις την είδε του είπε ότι πρέπει να εισαχθεί σε Νευρολογική Κλινική. Τότε αυτή άρχισε να φωνάζει ότι δεν θέλει να πάει στο Νοσοκομείο και τους έδιωξε από το σπίτι. Με επήρε τηλέφωνο από το κινητό του και με ενημέρωσε για ό,τι είχε συμβεί. Εγώ, του είπα να έρθει με το παιδί να μείνουν στο σπίτι μου για όσες ημέρες ήθελαν. Ο ανηψιός μου, επειδή ήταν πολύ εξαντλημένος, στις 3 η ώρα το μεσημέρι πήγε να κοιμηθεί. Εγώ κάποτε είχα επισκεφθεί το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι και ένας από τους αδελφούς μου είχε δώσει ένα μικρό εικονάκι του Αγίου, και ένα βαμβάκι εμποτισμένο στο λαδάκι από το καντήλι του Αγίου Ραφαήλ. Το είχα δώσει στον ανηψιό μου και του είπα να προσεύχεται στον Άγιο για την υγεία του και την πρόοδό του στη σχολή. Το παιδί 4 η ώρα ενώ κοιμόταν ξύπνησε και με χαρά τον άκουσα να με φωνάζει «Θεία είδα τον Άγιο Ραφαήλ στον ύπνο μου, όπως είναι στην εικόνα που μου είχες δώσει στεκόταν στον αέρα κοντά στο κρεβάτι μου και μου είπε «Θα σας βοηθήσω, να κάνετε υπομονή». Εγώ, μόλις το άκουσα συγκινήθηκα πολύ και ευχαρίστησα τον άγιο που δεν μας εγκατέλειψε και ανταποκρίθηκε στις προσευχές μας. Την επόμενη ημέρα ο αδελφός μου επήγε στο σπίτι του, για να δει τί κάνει η γυναίκα του και του είπαν οι γείτονες ότι έχουν ειδοποιήσει την αστυνομία γιατί τους ενοχλούσε από τις φωνές της. Η αστυνομία με συνεννόηση με τον γιατρό που είχε φέρει ο αδελφός μου την επήγαν σε νευρολογική κλινική! Η βελτίωση της υγείας της έγινε πολύ πιο γρήγορα από ό,τι επερίμεναν οι γιατροί. Επήρε εξιτήριο και συνέχισε την αγωγή στο σπίτι. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα αποκαταστάθηκε πλήρως η υγεία της και τώρα είναι πολύ καλά, ευτυχισμένη και χαρούμενη με την οικογένειά της, όπως ήταν παλαιότερα. Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τον Άγιο Ραφαήλ και τον παρακαλώ να είναι προστάτης σε όλη την οικογένειά μας.
Με αγάπη και σεβασμό
Ε.Κ. Αθήνα.
«Γιαγιά, έχει έρθει ο Άγιος Ραφαήλ»
«Όταν πρωτοήλθαμε εδώ στον Άγιο Ραφαήλ, ήταν στον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης της συζύγου, που διαπιστώθηκε η μετάθεση των μεγάλων αγγείων της καρδιάς του εμβρύου. Μας είχαν πει οι γιατροί ότι το παιδί θα γεννηθεί με συγγενή καρδιοπάθεια, ότι μόλις γεννηθεί θα γίνει μπλε, θα πρέπει να μπει σε θερμοκοιτίδα και στις πρώτες 9 μέρες της ζωής του θα πρέπει οπωσδήποτε να χειρουργηθεί. Πρώτα, μια ανακουφιστική εγχείριση για να μπορέσει να αναπνεύσει. Και μετά η επέμβαση που θα έλυνε τελείως το πρόβλημα. Και μπορεί να χρειαστεί συνολικά και δυό και τρεις και τέσσερις επεμβάσεις καμιά φορά...
Την πρώτη φορά, λοιπόν, που μιλήσαμε με τον πάτερ Ι., είχαμε έρθει πολύ πικραμένοι. ∆ιότι, οι γιατροί είχανε φτάσει σε ένα σημείο να μας πούνε να κάνουμε άμβλωση. Συγκεκριμένα μας είχαν πει ότι: Συμβαίνουν αυτά. Εντάξει, νέοι είσαστε. Άμα το αποφασίσετε, μπορείτε να κάνετε ένα άλλο παιδί, δεν έγινε και τίποτα. Άμα θέλετε πάντως να το κρατήσετε, για να σιγουρευτείτε, να κάνετε εξετάσεις, διότι η συγγενής καρδιοπάθεια συνοδεύεται από σύνδρομο down σε πάνω από 70-80% ποσοστό. Ο πάτερ όμως μας είχε εξ αρχής ξεκαθαρίσει: «Άμβλωση, δεν θα κάνετε, εφόσον είσθε Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Θα το κρατήσετε το παιδί!». Επειδή μας είδε απογοητευμένους, μας είχε τονίσει να έχουμε θάρρος και αισιοδοξία. Μας είχε πει συγκεκριμένα: «Είναι πολύ μεγάλη η χάρις των Αγίων. Θα δεις. Θα τρίβουνε τα μάτια τους οι γιατροί. ∆εν θα το πιστεύουνε!».
Και πράγματι, εντέλει, εμείς κάναμε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, κάναμε βιομοριακή παρακέντηση, και η μικρή βγήκε υγιέστατη !!! Τίποτα από αυτά που είπανε οι γιατροί δεν βγήκε τελικά: Ούτε σύνδρομο down, ούτε τα υπόλοιπα, όπως θα σας εξηγήσω. Και εγώ είμαι 100% πεπεισμένος πια ότι όλα αυτά ήταν από τις ευλογίες των Αγίων.
Καταρχήν, όταν είχαμε αρχίσει και ερχόμασταν στη Μονή, με το που περνάγαμε την πύλη νιώθαμε πάρα πολύ γαλήνια. Φεύγαμε από εδώ πιο ανάλαφροι, πιο ζωντανοί, με ελπίδες. Μέχρι που έφτασα να ανησυχώ για τα μυαλά μου, διότι: Πήγαινα στο σπίτι, καθόμουνα στο μπαλκόνι να πιω τον καφέ μου, να κάνω ένα τσιγάρο και το μυαλό μου περιπλανιόταν μέσα στην Μονή. Και αυτό κράτησε για καιρό, ένα ολόκληρο τρίμηνο. Όχι ότι με πείραζε, αλλά σε κάποιο σημείο άρχισα να αναρωτιέμαι «τι γίνεται εδώ;». Με το που καθόμουν λίγο και χαλάρωνα, το μυαλό μου, η ψυχή μου -δεν ήξερα πως να το ερμηνεύσω- μεταφερόταν / βρισκόταν στο Μοναστήρι και γαλήνευα. Έπειτα, όταν η γυναίκα μου είχε συσπάσεις και είχε κάνει την αμνιοπαρακέντηση και έπρεπε να είναι ακίνητη, έμενε στη μαμά της. Εγώ, έμενα μόνος μου στο σπίτι και πήγαινα το πρωί στη δουλειά. Και άκουσα ένα βράδυ, μια παιδική φωνή άγνωστη. Και μου λέει: «Αντώνη, μην ανησυχείς. Θα γίνεις πατέρας». Είμαι πεπεισμένος ότι ήταν η Αγία Ρηνούλα. Η δε σύζυγος, όταν είχε τις συσπάσεις, που ήταν πολύ επικίνδυνες γιατί μπορεί να χάναμε και το παιδί, άκουσε μια αντρική φωνή στον ύπνο της που της είπε: «Να το θυμάσαι αυτό, την κοιλιά σου την έκανε καλά η Παναγία». Αργότερα, όταν ήτανε να γεννήσουμε, ξανάκουσε πάλι αυτή την αντρική φωνή, που πιστεύουμε ακράδαντα ότι ήταν του Αγίου Ραφαήλ και της είπε: «Σε προγραμματίζω, θα ετοιμαστείς γύρω στις 9». Και το παιδί γεννήθηκε 9.00 το πρωί.
Εν τω μεταξύ, παιδοκαρδιολογικές εξετάσεις κάνουμε από τον 5ο μήνα πριν γεννηθεί το παιδί. Στην αρχή, κάθε 15 μέρες. Μετά (που αρχίσανε οι προσευχές) μας λένε, μην σας παιδεύουμε, θα έρχεσθε 1 φορά το μήνα. Κάναμε κάποιες λειτουργίες για το παιδί και μετά μας λένε: Θα έρχεσθε κάθε δίμηνο. Μετά μας λένε, θα ερχόσαστε κάθε τετράμηνο. Τώρα η τελευταία εξέταση είναι μετά από πεντάμηνο. Η επόμενη εξέταση τώρα είναι 5 Γενάρη 2017. Όταν είχαμε έρθει εδώ, και είχαμε βρει τον πάτερ Ι., του είχαμε πει ότι μόλις γεννηθεί η μικρή θέλουμε να την αεροβαπτίσουμε, να τη βγάλουμε το όνομα του Αγίου, γιατί δεν ξέραμε τι θα γίνει με την ασθένεια και πως θα πάει το παιδί. Εκείνος μας έλεγε ότι «Έχετε την προστασία του Αγίου Ραφαήλ και να μη φοβάστε». Μας τόνιζε «Να πιστεύετε και όλα θα πάνε καλά». Και πράγματι έτσι έγινε. Πήγαν όλα στην εντέλεια. Γεννήθηκε η μικρούλα, τη βάλανε αμέσως στην θερμοκοιτίδα, στην Εντατική #1 στο Ιασώ. Την 4 η μέρα, όπως είχαμε κανονίσει, έγινε διακομιδή από το Ιασώ στο Ωνάσειο. Ο γιατρός μας είχε πει ότι στις 9 μέρες θα πρέπει να χειρουργηθεί το παιδί. Μετά όμως είπε ότι δεν χρειάζεται να χειρουργηθεί, μιας και ο κορεσμός, το οξυγόνο στο αίμα δηλαδή, ήταν καλός (με τιμές 96-98). Τελικά, το μόνο που έγινε ήταν ένας απλός καθετηριασμός την 12 η μέρα, ανοίγοντας το μεσοκολπικό διάφραγμα για να μπορεί να ανακατεύεται το αίμα. Το παιδί μετά από ένα χρονικό διάστημα έφυγε από το Ωνάσειο, πήγε στο Μητέρα. Εκεί, κάποια στιγμή μας λέγανε ότι «αυτές τις μέρες πρέπει να το εγχειρίσουμε το παιδί». Και επειδή ήτανε πολύ στεναχωρημένη τότε η σύζυγος παίρνουμε τηλέφωνο τον π. Ι. και δεν θα ξεχάσω την κουβέντα που μας είχε πει ότι: «Μην ανησυχείς. Αν ο Άγιος Ραφαήλ κρίνει ότι το παιδί πρέπει να χειρουργηθεί, θα χειρουργηθεί. Αν κρίνει ότι δεν πρέπει, τότε δεν θα χειρουργηθεί». Ε, μπαίνανε μέσα στο δωμάτιο, το ιατρικό επιτελείο και λέγανε: η Σ. δεν τρώει, δεν σιτίζεται, δεν αυτό, δεν εκείνο. Και ως εκ θαύματος γύρναγε ο κ. Ρ. που ήτανε διευθυντής της κλινικής και εκεί που έλεγες ότι τώρα θα το πάρουν το παιδί να το βάλουν μέσα (γιατί δεν σε ρωτάνε), και έλεγε: «∆ώστε της ακόμα μια ευκαιρία να τη δούμε την επόμενη εβδομάδα». Μετά πάλι ξανά. Και πάλι ξανά. Ώσπου πήραμε το παιδί από το νοσοκομείο στο σπίτι, χωρίς να έχει γίνει καμία εγχείρηση. Ο γιατρός στο «Μητέρα» που παρακολούθησε το παιδί είπε ότι: «Πάρ’ το, μου λέει, όπως θες. Σας βοήθησε ο Θεός; Σας βοήθησε ο Άγιος; Πάντως κάποιος σας βοηθάει.» (δεν περίμενα να το ακούσω από επιστήμονα να το ομολογήσει αυτό, κι’ όμως το άκουσα με μεγάλη μου χαρά). «Αυτό, μου λέει, δεν μπορώ να σου το εξηγήσω. Με βάση τα δεδομένα και την πάθηση έπρεπε να είχε χειρουργηθεί 9 ημερών. Το παιδί δεν έχει κάνει ούτε ανακουφιστική επέμβαση. Συνεχίζει να υπάρχει η μετάθεση των μεγάλων αγγείων, κι’ όμως το παιδί είναι φυσιολογικό. ∆εν μας έχει παρουσιάσει κανένα σύμπτωμα, κάτι το ανησυχητικό και προχωράμε. Αυτό είναι πολύ θετικό, διότι όσο μεγαλώνει το παιδί είναι καλύτερο γιατί θα γίνει 1 επέμβαση και όχι περισσότερες. Και μέχρι στιγμής δεν έχετε κάνει καμία επέμβαση!» ...
Το να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει κόντρα στα προγνωστικά, ενώ άλλα παιδάκια με ανάλογη περίπτωση έχουνε χειρουργηθεί 2 η περισσότερες φορές... Μας είπε ο γιατρός: «∆εν έχω ξαναδεί τέτοια περίπτωση να έχει κρατήσει τόσο πολύ χωρίς να κάνει εγχείρηση». Εν τω μεταξύ, το παιδί καθημερινά, από τότε που γεννήθηκε παίρνει διουρητικά, γιατί κάνουνε καλό για την καρδούλα του και φάρμακα για τη συσταλτικότητα της καρδιάς, παίρνει δηλαδή καθημερινά λασίξ, αλντακτόρ και νορμολόζ. Ε, λοιπόν, το συκώτι της είναι απείραχτο. Το φοβόντουσαν οι γιατροί και πάντα το μετράνε. Τη σταυρώνει η γυναίκα μου με το λαδάκι του Αγίου Ραφαήλ και στο πρόσωπο και στην καρδούλα και στην περιοχή που είναι το συκώτι της (σταυρωνόταν ήδη στην κοιλιά της από τον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης της) και με τη χάρη του Αγίου Ραφαήλ το συκώτι, σε κάθε έλεγχο που κάνουμε είναι φυσιολογικότατο. ∆όξα τω Θεώ, από εκεί και πέρα, δεν έγινε απολύτως τίποτα. Και το παιδί είναι τώρα 2 χρόνων και 1 μήνα. ∆εν έγινε απολύτως κανένα χειρουργείο. Το Ραφαηλάκι μας το έχουμε σπίτι και τρώει κανονικά, παίζει, τρέχει όλη μέρα και όλα καλά. Θεωρώ σημαδιακά όλα αυτά, όπως και ότι στο Μοναστήρι είπε τις πρώτες του κουβέντες το παιδί.
Όμως, πολλές φορές έλεγα στην προσευχή μου στον Άγιο Ραφαήλ να μας δώσει ένα σημάδι ότι θα πάνε όλα καλά για τη μικρή, όχι γιατί έχουμε παράπονο από την βοήθεια η την παρουσία Του, αλλά για να έχουμε πιο πολύ θάρρος και γιατί διάβαζα ότι εμφανίζεται ο Άγιος πολλές φορές. Μία μέρα, λοιπόν, κάθεται η γυναίκα μου στο παιδικό δωμάτιο και παίζουνε με τη μικρή. Και γυρνάει το παιδί και κοιτάει προς την πόρτα, δυό μέτρα απόσταση. «Ραφαηλάκι μου, τι κοιτάς;» ρωτάει η σύζυγος. «Μαμά, τον Άγιο Ραφαήλ» της λέει το παιδί. «Ραφαηλάκι μου, που είναι ο Άγιος;». «Μαμά, είναι στην πόρτα. Μαμά, να πάω;» Πηγαίνει η γυναίκα μου στην πόρτα «Εδώ είναι;». «Να, εκεί είναι» και της έδειξε με το χέρι. Κάγκελο η γυναίκα μου... Όμως, δεν έδωσε την απαραίτητη βαρύτητα, σκεφτόμενη ότι «εντάξει, παιδάκι είναι». Όμως, από 18 μηνών μιλάει το παιδί και έχει πλήρη συνείδηση του τι λέει. Μετά από λίγο καιρό, έχουμε πάει με τη σύζυγό μου να προσκυνήσουμε την εικόνα της Παναγίας Εκατονταπυλιανής που είχε έρθει στον Άγιο Δημήτριο. Κρατάει η μάνα μου το παιδί και παίζουνε πάλι στο δωμάτιο, προς το απογευματάκι. Το παιδί, λοιπόν, κάποια στιγμή, χωρίς να έχει το αφηρημένο το βλέμμα, αλλά προσηλωμένο, της έδειξε ότι κάτι κοιτάει. «Ραφαηλάκι μου, είναι κάποιος από εκεί;». «Γιαγιά, έχει έρθει ο Άγιος Ραφαήλ». Της μάνας μου της σηκώθηκε η τρίχα... (δεν της είχαμε πει και το περιστατικό που είχε προηγηθεί...) «Ραφαηλάκι μου, που είναι;». «Γιαγιά, είναι στην πόρτα και μας κοιτάει». Η μάνα μου τα χρειάστηκε. «Που Ραφαηλάκι μου;». «Γιαγιά, πάω να τον χαϊδέψω κι’ έρχομαι». Και πήγε. Και ξαναρωτάει η μάνα μου: «Ραφαηλάκι μου, που είναι ο Άγιος;». «Γιαγιά, έφυγε. Τώρα, να παίξουμε». Και που γυρίσαμε, μας το έλεγε και σηκωνόταν η τρίχα της. Και ήτανε και σίγουρη ότι το παιδί κάτι έβλεπε.
Συνέβη δε και το εξής, που κι’ αυτό ήταν ένα φανερό σημάδι που μας έδωσε ο Άγιος Ραφαήλ ότι έχει υπό την προστασία Του το παιδί: Εγώ κοιμόμουν τότε στο σαλόνι, γιατί ροχαλίζω λίγο και επειδή η σύζυγος πρέπει να ταΐζει το παιδί και έχει το ρελάξ, δεν χωράμε στο κρεβάτι και αναγκαστικά κοιμάμαι στο σαλόνι. Είδα λοιπόν, μία μαύρη σκιά να μπαίνει στο σπίτι. ∆εν είδα πρόσωπο. Ρασοφόρος ήταν με μαύρα ράσα που μπήκε στο σπίτι. ∆εν ήταν με άμφια ιερέως, ήταν με ράσα μοναχού, όπως τον έχετε στην εικόνα στο Άνω Σούλι. Μπήκε μέσα στο σπίτι, πέρασε από τον καναπέ που κοιμόμουν. Εγώ, άνοιξα τα μάτια και μου μίλησε όχι με φωνή, αλλά μέσα στο κεφάλι μου, λέγοντας ότι «πάω να ρίξω μια ματιά αν είναι καλά και θα φύγω». Και πραγματικά, πέρασε από το διάδρομο, κάτω από το εικονοστάσι που έχουμε, στάθηκε στην πόρτα, είδε τη μικρή κι’ έφυγε. Ήταν κάτι γαλήνιο. Εγώ, συνέχισα να κοιμάμαι. Εν τω μεταξύ το ίδιο είδε και η σύζυγος την ίδια μέρα. Εγώ δεν ήθελα να της το πω για να μη μου πει ότι «τί είναι αυτά»... Εκείνη δεν ήθελε να μου το πει εμένα, με τη σκέψη μην της πω ότι «εντάξει τώρα μην το παρακάνουμε, γιατί υπάρχει και μια λογική»... Και τελικά το κουβεντιάσαμε εντελώς τυχαία γιατί μου είπε ότι βρε Αντώνη, το παιδί τις προάλλες το βράδυ ξύπνησε, είπε «μαμά», κοίταξε την πόρτα και ξανακοιμήθηκε. Και να σου πω κάτι, σα να είδα μία μαύρη σκιά. Της λέω εγώ, «Πότε; Προχθές, γύρω στις 3.30 το βράδυ;». Ναι, μου λέει. Εσύ που το ξέρεις; Το ξέρω, γιατί πέρασε πρώτα από το σαλόνι... Και μείναμε κόκαλο και οι δυό.
Πλέον, το μόνο παράπονο που έχω είναι από εμένα. Που έπρεπε να περάσουν 35 χρόνια για να πιστέψω. Η πεθερά μου κάποτε είχε πει μια κουβέντα που μου έμεινε στο μυαλό: «Αυτό το παιδί γεννήθηκε για να μας φέρει στο δρόμο του Θεού». Και τώρα, το πιστεύω κι’ εγώ και το πιστεύει κι’ εκείνη ακόμα περισσότερο. Ντροπή μου, πάτερ, που έπρεπε να περάσουμε όλα αυτά για να έρθω πιο κοντά στο Θεό. Γιατί θυμόμαστε την Εκκλησία όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι και λες ότι «δεν έχω τώρα κάπου αλλού να απευθυνθώ». Γιατί η Εκκλησία ήτανε για μένα να πάμε στην Ανάσταση να πετάξουμε δυναμιτάκια και μετά να πάμε να φάμε τη μαγειρίτσα και να βγούμε να πιούμε ποτά... ∆οξάζω το Θεό και τον Άγιο Ραφαήλ γιατί μας επισκέφθηκαν και μας έκαναν να αλλάξουμε ζωή και εύχομαι να φανούμε αντάξιοι στις τόσες πολλές και μεγάλες ευεργεσίες Τους!»
Νοέμβριος 2016
Αντώνιος Σ., Λαύριο.
«Σε εμένα φέρε την μητέρα σου»
Ονομάζομαι Γιώργος Λ. και θα ήθελα να σας πω ένα περιστατικό το οποίο συνέβη στην οικογένειά μου. Η μητέρα μου εντελώς ξαφνικά στον ύπνο της πριν περίπου δύο χρόνια ένιωσε να μουδιάζει η μία της πλευρά από το κεφάλι έως το πόδι. Όλοι μας ανησυχήσαμε μήπως ήταν εγκεφαλικό επεισόδιο, όμως δεν ήταν. Πήγαμε σε διάφορους γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων, αλλά κανείς δεν έβρισκε τί ήταν. Ενώ είχαμε κάνει διάφορες εξετάσεις και ήταν όλες καθαρές, παρόλ’ αυτά το μούδιασμα συνέχιζε να υπάρχει. Η ανησυχία μας και ο φόβος μεγάλωνε μέχρι που μια μέρα, ενώ κοιμόμουν είδα ξαφνικά στον ύπνο μου τον Άγιο Ραφαήλ και μου λέει: “Σε εμένα φέρε την μητέρα σου”. Το λέω στην μητέρα μου και μου λέει να πάμε. Ερχόμαστε στο Μοναστήρι στο Άνω Σούλι, η μητέρα μου για πρώτη φορά, και μπαίνουμε στο εκκλησάκι όπου είναι ο βράχος και ακούμε εκείνη την ώρα τον πάτερ να λέει για τα θαύματα των Αγίων και η μητέρα μου δακρύζει. Από εκείνη την ημέρα, η μητέρα μου δεν ξαναένιωσε τίποτα από αυτά τα συμπτώματα τα οποία την ταλαιπωρούσαν τόσους μήνες και που κανένας γιατρός δεν κατάφερε να βρει παρά μόνο ο Άγιός μας ο αγαπημένος!!!
10/4/2016
Γιώργος Λ.
«έχω τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη και όλα θα είναι καλά»
Προς Ιερά Μονή Αγ. Ραφαήλ Μαραθώνα6-8-2016Προσωπική ΜαρτυρίαΤο 2013, και σε ηλικία 30 χρόνων, μετά από χειρουργείο ρουτίνας (βουβωνοκήλη) και ενώ βρισκόμουν σε ανάρρωση, πέρασα πνευμονική εμβολή που προήλθε από εν τω βάθει φλεβοθρόμβωση και λανθασμένη ίσως διάγνωση και χειρισμό της κατάστασης από τους θεράποντες ιατρούς. Τόσο η πνευμονική εμβολή, όσο και το διάστημα που πέρασα μετέπειτα σε δεύτερο νοσοκομείο ήταν αβάσταχτα σε πόνο σωματικό και πνευματικό / ψυχολογικό. Παρόλα αυτά το σώμα μου, με τη βοήθεια του Θεού και λόγω του νεαρού της ηλικίας κατάφερε να αναρρώσει σε σημαντικό βαθμό. Επιστρέφοντας ύστερα από 2 μήνες στο σπίτι, έψαχνα στο διαδίκτυο να ενημερωθώ επιστημονικά / ιατρικά για την πνευμονική εμβολή και τυχαία είδα μία ανάρτηση στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μονής του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνος από μαρτυρία ατόμου που ανάρρωσε από πνευμονική εμβολή με την συνδρομή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Μην έχοντας να χάσω τίποτα και εντελώς αθώα και απερίσκεπτα ίσως, έκανα μία παράκληση ως τάμα στους Αγίους να με βοηθήσουν να αναρρώσω, έχοντας στο μυαλό μου το πλήθος εξετάσεων που είχα να κάνω σε λίγες μέρες για να εξακριβωνόταν το αίτιο που προκάλεσε την πνευμονική εμβολή. Ξαφνικά (περίπου μετά από 4 με 5 ώρες) άρχισα να βήχω ακατάπαυστα με αιμοπτύσεις αναγκάζοντας τους συγγενείς μου να με συνοδεύσουν σε τρίτο Νοσοκομείο για την εξακρίβωση της αιτίας. Εν συντομία οι αρχικές εξετάσεις (τρίπλεξ φλεβών σε κάτω άκρα) έδειξαν ότι η θρόμβωση είχε «καθαρίσει» σε μεγάλο βαθμό στην κεντρική φλέβα, και όλες οι άλλες εξετάσεις σε πνεύμονα και αιματολογικές δεν έδειχναν τίποτα. Οι γιατροί μην γνωρίζοντας τι να κάνουν με οδήγησαν με εισαγωγή στα δωμάτια ασθενών όπου πλέον βράδυ είπαν να ξαπλώσω και το πρωί θα συνεχίσουν τις εξετάσεις. Ο θάλαμος που πήγα ήταν άδειος και σκοτεινός (όπως αργά βράδυ) και ο νοσοκόμος μου είπε χαρακτηριστικά να διαλέξω όποιο κρεβάτι ήθελα και να ξεκουραστώ. Εγώ εντελώς μηχανικά διάλεξα το κρεβάτι δίπλα στην πόρτα ως αίσθημα ασφάλειας αν συνέβαινε κάτι και ξάπλωσα να κοιμηθώ. Το πρωί που σηκώθηκα και άνοιξα τα μάτια μου από το φως που έμπαινε από τα παράθυρα στο θάλαμο, έκπληκτος παρατήρησα την εικόνα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης της Ιεράς Μονής του Άνω Σουλίου Μαραθώνος, πίσω από το στερέωμα δυό χαλκοσωλήνων του καλοριφέρ. Η κοπέλα μου, που είχε ξαγρυπνήσει στο δωμάτιο κατέβασε την εικόνα και μου είπε «είδες που πρέπει να αρχίσεις να πιστεύεις και στα θαύματα των Αγίων», διότι δεν ήμουν ιδιαίτερα άνθρωπος της εκκλησίας. Τις επόμενες δύο μέρες, όλες οι εξετάσεις που έγιναν από τους γιατρούς δεν έδειξαν κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Αποφάνθηκαν μία λοίμωξη στο φάρυγγα και μου δόθηκε εξιτήριο. Τις επόμενες μέρες σκεφτόμουν το συμβάν και αποφάσισα να έρθω στη Μονή και να ολοκληρώσω το τάμα που είχα κάνει (λάδι, βαμβάκι, κεράκια, λουκούμια, ένα γλαστράκι με λουλούδια για την Αγία Ειρήνη). Φτάνοντας ένιωσα τέτοιο δέος και συγχρόνως γαλήνη όπου δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Περνώντας οι μέρες, έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο να πάρω τον αιματολογικό έλεγχο που θα έκρινε εάν θα ήμουν εφ’ όρου ζωής υπό αγωγή και θα υπήρχε αίτιο η θα συνέχιζα στο 2ο μέρος του ελέγχου αν δεν υπήρχε κάποια ένδειξη. Η μητέρα μου είχε πάρα πολλή αγωνία, αλλά εντελώς αυθόρμητα της απάντησα ότι έχω τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη και όλα θα είναι καλά. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι όπως καθόμασταν ουσιαστικά δεξιά όσοι είχαν κάποιο πρόβλημα και αριστερά όσοι δεν είχαν αιματολογικό πρόβλημα. Όταν άκουσα τη φωνή από τα αριστερά, ανακουφίστηκα τόσο πολύ που αμέσως μετά ξεκίνησα για τη Μονή για το δεύτερο τάμα. Το ίδιο συνέβη και με το δεύτερο μέρος της αιματολογικής εξέτασης ένα χρόνο μετά. Οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη είχαν κάνει το θαύμα τους και ήμουν αρνητικός της θρομβοφιλικής νόσου. Έκτοτε, όποτε έβρισκα χρόνο πήγαινα στη Μονή για να προσκυνήσω, αλλά ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα όπου βρισκόμουν σε αδιέξοδο λόγω μη επαγγελματικής δραστηριότητας και έχοντας έξοδα να πληρώνω από κάποια χρήματα που είχα στην άκρη. Βρέθηκα πάλι μπροστά σε ένα θαύμα που το περιγράφω με δέος μεγάλο. Εντελώς καταβεβλημένος ψυχικά από την κατάσταση αυτή με είδε ο ιερομόναχος (…) και αμέσως μου είπε να μην στεναχωριέμαι για το θέμα δουλειάς χωρίς να του έχω αναφέρει τίποτα σχετικό. Χαρακτηριστικά είπε ότι μπορεί να αργήσει ένα χρόνο (υποθέτω ένα χρονικό διάστημα) αλλά μέχρι τότε να κάνω υπομονή και όποτε βρω χρόνο να πάω σε μία από τις Παρακλήσεις της Τετάρτης στη Μονή. Αφού πέρασαν 2 μήνες σχεδόν και πλέον, έχοντας φτάσει σε μία κατάσταση πλήρους απελπισίας που έστελνα βιογραφικά και ενώ έκανα συνεντεύξεις κανένας δεν με προσελάμβανε πήγα στη Μονή, παρακολούθησα την Παράκληση και έκατσα στο Αρχονταρίκι με τον κόσμο. Ένιωσα την ψυχή μου να ηρεμεί, το ίδιο και τα μικροπροβλήματα της υγείας που είχαν εμφανιστεί πάλι. Γυρνώντας το βράδυ στην Αθήνα ήμουν ήρεμος και σταμάτησα να σκέφτομαι το πρόβλημα που είχα στο μυαλό μου και με ταλαιπωρούσε τόσο καιρό. Πέρασαν μόλις τρεις μέρες και χτύπησε το τηλέφωνο για εργασία και πρόσληψη. Πλέον πέρασε ένας μήνας σε αυτήν την εταιρεία και ο κόσμος είναι εξαιρετικός και πολύ ευγενικός. Πείτε μου, δεν έκανε το θαύμα του; Ακόμη και τώρα που η υγεία μου έχει μεταπτώσεις, δεν φοβάμαι τόσο όσο στην αρχή, γιατί ξέρω ότι αν παρακαλέσω πραγματικά μέσα από την καρδιά μου και την ψυχή μου ο Άγιος Ραφαήλ, μαζί με τον Άγιο Νικόλαο και την Αγία Ειρηνούλα θα με βοηθήσουν όπως και τόσο άλλο κόσμο έχουν βοηθήσει και βοηθούνε είτε εις γνώσιν μας είτε χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Ένα είναι σίγουρο. Ότι η κοπέλα μου, Ειρήνη στο όνομα, όταν μου έλεγε ότι πρέπει να πιστεύουμε δεν έδινα σημασία. Τώρα πλέον έχω αλλάξει. Μέσα από την χάρη των Αγίων γλύτωσα το θάνατο, γιατρεύτηκα, κατάφερα να ολοκληρώσω το διδακτορικό μου, βρήκα δουλειά μέσα από τις πιο αντίξοες συνθήκες που εγώ είχα αντιμετωπίσει και πάνω από όλα το λαδάκι είναι όντως θαυματουργό. Όπου έβαζα, στα σημεία που υπήρχε η θρόμβωση καθάρισαν οι φλέβες. Είναι σίγουρα προσωπική μου εκτίμηση αλλά ακόμη και σήμερα όπου «δω τα δύσκολα» σταυρώνω το σημείο με λαδάκι από το καντήλι των Αγίων και ο πόνος εξαφανίζεται. Ως επιστήμονας σας λέω με σιγουριά, την χάρη των Αγίων δεν θα προσπαθήσω ποτέ να την εξηγήσω. Μου αρκεί που με τόσο λίγη πίστη (ήμουν άνθρωπος που δεν πίστευα ιδιαίτερα στα θεία, απλά είχα «το φόβο και τον σεβασμό») με γιάτρεψαν. Όπως μου ανέφερε ο ιερομόναχος (...), όταν είπα ότι θέλω να γίνω καλά για να βοηθάω τον κόσμο: πρέπει πρώτα να βοηθήσω εμένα (την πίστη μου για την ψυχή μου να γίνει καλά) και μετά θα είμαι ικανός να βοηθήσω τον κόσμο. Πέρασαν 3 χρόνια για να το καταλάβω πλήρως. Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαε, Ειρήνη. Μέγα η Χάρη σας.
Ο υπογράφων
Δ.Κ.
-Διδάκτωρ Πανεπιστημίου (…)
-Software tester (…)
«Ήταν όλα όπως τα είχα ζήσει τότε, πριν από 17 ολόκληρα χρόνια»
Θεσσαλονίκη 19 Ιουνίου 2016. Της Πεντηκοστής.
Άγιέ μου Ραφαήλ ήρθε η ευλογημένη ώρα να ομολογήσω και εγώ με τη σειρά μου, όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι, ότι είσαι ζωντανός και μας ακούς όταν προσευχόμαστε. Αδελφοί μου, θα σας περιγράψω το θαύμα που έζησα. Το 1998 ήταν η χρονιά που έδωσα πανελλαδικές εξετάσεις και πέρασα στα ΤΕΙ της Θεσσαλονίκης. 3 μήνες μετά έγινα δεκτή στη φοιτητική εστία των ΤΕΙ. Ο κανονισμός της εστίας ήταν οι φοιτητές / -τριες να διαμένουν δυό μαζί σε ένα υπνοδωμάτιο, με μπάνιο. Έτσι και έγινε. Η συγκάτοικός μου, είχα την ευλογία, να πιστεύει πολύ στον Άγιο Ραφαήλ και στον Ταξιάρχη Μιχαήλ. Εγώ μέχρι τότε δεν γνώριζα τίποτα για τον Άγιο Ραφαήλ. Ξεκινήσαμε μαζί να στέλνουμε γράμματα στην Ηγουμένη Ευγενία Κλειδαρά κι’ εκείνη μας έστελνε βιβλία με τα θαύματα των Αγίων. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι κάθε Τρίτη απόγευμα πηγαίναμε στην Παράκληση των Αγίων στο ναό Τους, στα Μετέωρα Θεσσαλονίκης. Πέρασε έτσι ένας χρόνος και τον χειμώνα του 1999 η μητέρα μου είχε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα στην σπονδυλική στήλη (αυχένας + μέση) και περιμέναμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Γι’ αυτό και για άλλους λόγους εγώ ήμουν πολύ πεσμένη και αγχωμένη και παρακαλούσα τον Άγιο Ραφαήλ να μας βοηθήσει. Την εβδομάδα που περιμέναμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων έγινε το θαύμα, που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Επιστρέφω ένα μεσημέρι από τα ΤΕΙ στο δωμάτιό μου και μόλις είχε φτάσει η συγκάτοικός μου. Συνεννοούμαστε να πάμε στη Λέσχη για φαγητό όπως κάθε μέρα κι’ εκείνη μπαίνει για λίγα λεπτά στο μπάνιο. Εγώ, ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, πρόχειρα, χωρίς να βάλω τα πόδια μου επάνω και χωρίς να βγάλω τα παπούτσια μου. Τότε είναι σαν να αποκοιμάμαι και να μεταφέρομαι κάπου αλλού – σημειωταίον, δεν κοιμόμουν –. Βλέπω, λοιπόν, ότι είμαι σε ένα βουνό η λόφο με χαμηλή βλάστηση – λίγο γρασίδι με διάσπαρτες λευκές μαργαρίτες. Εγώ καθόμουν κάτω στα χόρτα σκυφτή και λυπημένη. Είχε απέραντη ησυχία και ξαφνικά ακούω κάποιος να με πλησιάζει απαλά. Γυρίζω στα δεξιά μου να δω και τι να δω! Ο Άγιος Ραφαήλ ολοζώντανος, με μαύρα ράσα σαν καλόγηρος να βγαίνει, να ξεπροβάλλει πίσω από μία τεράστια πέτρα ψηλότερη από εκείνον λίγο, κι’ έρχεται από τα δεξιά προς το μέρος μου μ’ ένα γαλήνιο, αλλά σοβαρό ύφος και κρατάει στα χέρια του ολόλευκα χαρτιά, σαν αυτά που γράφουν οι γιατροί τα πορίσματα στις μαγνητικές και αξονικές τομογραφίες. Τα χαρτιά αυτά με πλησίασε, μου τα έδειξε ότι είναι καθαρά, δεν γράφουν τίποτε και ξαναχάθηκε πίσω απ’ την πέτρα. Εκείνη τη στιγμή, η συγκάτοικός μου βγήκε από το μπάνιο κι’ εγώ ανοίγω τα μάτια μου και δεν ξέρω τι μου ’χει συμβεί και τι σημαίνει όλο αυτό. Της εξηγώ τι είδα και τι έζησα και συμφωνούμε ότι ο Άγιος κάτι καλό ήθελε να πει. Και, ω του θαύματος, πράγματι τα αποτελέσματα της μητέρας μου βγήκαν καθαρά και για πολλά χρόνια γλίτωσε το χειρουργείο. Εγώ, αν και για πολύ καιρό είχα «κολλήσει» με αυτή την πέτρα και γιατί μου φανερώθηκε σε αυτό το σημείο, και που είναι αυτό, αν υπάρχει κ.λ.π. Ωστόσο, επειδή τότε το ίντερνετ ήταν ακόμη περιορισμένο, ούτε καν κινητό είχα, δεν βρήκα κάπου κάποιο στοιχείο, πέρα από το μοναστήρι της Μυτιλήνης, κι’ έτσι για πολλά χρόνια το άφησα. Το 2013 κι’ ενώ είχαν μεσολαβήσει πολλά και στη δική μου ζωή, πηγαίνω με 3 φίλες μου στην Μυτιλήνη να προσκυνήσουμε την χάρη των Αγίων. Όταν φτάσαμε στο μοναστήρι, κι’ ενώ είχα απέραντη χαρά που είχε έρθει η ώρα να δω από κοντά που μαρτύρησαν οι Άγιοί μας, ξαφνικά ενίωσα ένα ανεξήγητο κενό, σαν να μην ήταν εκεί το σημείο που είχα ονειρευτεί, πολύ παράξενο συναίσθημα, σαν να μην ευχαριστήθηκα, ένιωθα μεγάλο βάρος γι’ αυτό και δεν το είπα τότε σε κανέναν. Είχαν περάσει και 14 χρόνια, σκέφτηκα, και ίσως είναι λογικό. Κι’ έτσι το έκλεισα το θέμα αυτό. Μόνο που δεν είχε κλείσει για τον Άγιο Ραφαήλ. Πριν τρεις περίπου μήνες ήμουν στο σπίτι μου και διάβαζα κάτι χριστιανικό στο διαδίκτυο. Από κάτω μου εμφάνισε «Νέο θαύμα του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι». Πρώτη φορά άκουγα αυτό το μέρος. ∆ιαβάζω το θαύμα που περιέγραφε μία κυρία και βρίσκω τόσα κοινά σημεία με τη δική μου ιστορία που αμέσως πληκτρολογώ στο google το μοναστήρι και τότε αμέσως φανερώνεται η αλήθεια. Αυτό ήταν μία «Αποκάλυψη» του Θεού στην αμαρτωλή Του δούλη. Ήταν όλα όπως τα είχα ζήσει τότε, πριν από 17 ολόκληρα χρόνια. Και τότε λύθηκε το μυστήριο με την πέτρα. Ο Άγιος Ραφαήλ για κάποιο λόγο που μόνο Εκείνος γνωρίζει μου αποκάλυψε την ύπαρξη του συγκεκριμένου μοναστηριού, απλά εγώ το έμαθα 17 χρόνια μετά και ∆οξάζω Σε Θεέ μου γι’ αυτό. ∆εν χάσαμε καιρό με το σύζυγό μου 1 μήνα μετά, την 25η Μαρτίου, του Ευαγγελισμού, πήγαμε να προσκυνήσουμε την χάρη Του. Από κοντά, δεν μπορώ να σας περιγράψω, μόλις μπήκα στην αυλή και είδα το μέρος, και μετά στο ναό, την πέτρα, κυριολεκτικά τρελάθηκα. Από χαρά, από ευγνωμοσύνη, από αγάπη, όλα τα καλά συναισθήματα, με πλημμύρισαν. Πρόσφατα βαφτίσαμε και ένα αγοράκι και το ονομάσαμε Ραφαήλ, για να γιορτάζει μαζί με τους αγαπημένους μας Αγίους και να Τους έχει προστάτες σε όλη του τη ζωή. Το ξέρω ότι σας κούρασα αδελφοί μου, και να με συγχωρείτε, αλλά είναι χρέος μου να ομολογήσω την Αλήθεια του Χριστού μας που όλοι οι Άγιοι γνώριζαν και προσπαθούν μετά των πρεσβειών Τους να τη μάθουμε κι’ Εμείς. Εύχομαι οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη να σκεπάζουν το μοναστήρι στο Άνω Σούλι και όλους εμάς με την χάρη Τους και να προοδεύουμε όλοι στην πνευματική ζωή σε αυτά τα δύσκολα χρόνια που ζούμε.
Με αγάπη Χριστού,
Ε.Λ.
«Ο Άγιος Ραφαήλ τα άλλαξε όλα»
Ήταν Κυριακή του Πάσχα 2015 όταν πόνοι με έπιασαν τη νύχτα στην κοιλιά και στη μέση. Είχα μια φυσιολογική εγκυμοσύνη χωρίς σοβαρά προβλήματα αλλά εκείνο το βράδυ οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Ήμουν εκτός Αθηνών στο χωριό μας για Πάσχα όποτε πήγα στο κοντινότερο μαιευτήριο, ήταν μίση ώρα απόσταση με αυτοκίνητο από το χωριό και εφημέρευε για να με δουν. Ήμουν μόλις 23 εβδομάδων και φοβήθηκα αρκετά. Ο γιατρός που εφημέρευε ήρθε να με δει μετά από 8 σχεδόν ώρες το πρωί της 13.04.2015. Με καθησύχασε λέγοντας μου ότι μπορούσα να ταξιδέψω για Αθήνα και ότι ήταν απλός κολικός. 11 η ώρα φύγαμε από το νοσοκομείο. Στο δρόμο μας για Αθήνα ήταν το χωριό όπου αποφασίσαμε να σταματήσουμε γιατί πονούσα ακόμα και ένιωθα έντονα την ανάγκη να πάω τουαλέτα. Αυτό και έγινε! Μόλις μπήκα στην τουαλέτα ένιωσα κάτι περίεργο από κάτω. Έβαλα το χέρι μου και έπιασα το κεφάλι του παιδιού. Πανικοβλήθηκα! Φοβήθηκα να σηκωθώ για να μη φύγει το παιδί στο πάτωμα αλλά δε μπορούσα να δεχτώ και βοήθεια καθώς είχα κλειδωθεί στην τουαλέτα. Έτσι έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα ώσπου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το παιδί είχε πέσει στη τρύπα της λεκάνης… δε θυμάμαι πως το σήκωσα και το έβαλα πάνω μου και φώναξα βοήθεια. Ο άντρας μου και οι κουμπάροι μας προσπαθούσαν να μπουν στο μπάνιο αλλά ήταν κλειδωμένα. Σηκώθηκα σε μια λίμνη αίματος και άνοιξα την πόρτα όπου και οι 3 έμειναν έκπληκτοι να με κοιτάνε μέσα στα αίματα με ένα μωρό στην αγκαλιά και τον ομφάλιο λώρο να κρέμεται. Ο άντρας μου άρχισε να φωνάζει βοήθεια στους συγχωριανούς και πήρε το γυναικολόγο μου στην Αθήνα, ο κουμπάρος μου με ένα ψαλίδι στα χέρια να το καίει για να αποστειρωθεί σε περίπτωση που χρειαστεί να κόψουμε τον λώρο και η κουμπάρα μου μαζί μου στο μπάνιο να προσπαθεί να με ηρεμήσει! Και ξαφνικά μέσα στον πανικό ένιωσα κάτι περίεργο... ήταν η καρδιά της… χτυπούσε δυνατά, άρα ζούσε!!… και εκεί συνήλθα! Ο γυναικολόγος τηλεφωνικά συνέστησε να μη κόψουμε το λώρο και να φύγουμε γρήγορα πίσω για το νοσοκομείο χωρίς να περιμένουμε καν ασθενοφόρο! Αυτό και έγινε! Σκεπάσαμε το παιδί με μια πετσέτα από αυτές που σκουπίζαμε τα χέρια μας και εγώ σκεπάστηκα με ένα σεντόνι. Σηκώθηκα χωρίς καν να ζαλίζομαι και κατέβηκα τις σκάλες για να μπω στο αμάξι και φύγαμε για το νοσοκομείο. Στο δρόμο όταν δεν ένιωθα την καρδιά της πάνω μου να κτυπάει, χτυπούσα απαλά την πλάτη της και την ένιωθα πάλι. Την είχα πάνω στην κοιλιά μου δίπλα στη καρδιά μου και όση ώρα ήμασταν στο αμάξι ένα περίεργο φως είχε πάνω της και ας ήταν μαύρη στο χρώμα! Φτάσαμε σε 15 λεπτά στο νοσοκομείο και με ανέβασαν στο μαιευτήριο όπου έκοψαν το λώρο και τη διασωλήνωσαν για να μπορεί να αναπνέει. Το περίεργο ήταν το πώς ανέπνεε όλη αυτή την ώρα αφού ο λώρος είχε γίνει ήδη μωβ και οι πνεύμονες της δεν ήταν ώριμοι για να αναπνέουν. Από εκεί την πήραν με ασθενοφόρο και την πήγαν στο κοντινότερο νοσοκομείο με τμήμα προώρων νεογνών το οποίο απείχε μια ώρα από εκεί. Μαζί της πήγε και ένας φίλος μας ο οποίος μας ενημέρωσε ότι η κατάσταση της υγείας της δεν ήταν καλή και ότι θα έπρεπε να γίνει αεροβάφτιση γιατί το παιδί δε θα άντεχε. Ήταν μόλις 550 γραμμάρια και πολύ μικρή σε ηλικία… 23 εβδομάδων και 2 ημερών. Εγώ έπρεπε να μείνω στο νοσοκομείο γιατί είχα λοίμωξη και η κατάσταση ήταν επικίνδυνη και για μένα επίσης. Το απόγευμα ο άντρας μου πήγε στο νοσοκομείο για την αεροβάφτιση γιατί τα πράγματα ήταν άσχημα, μας είχαν ειδοποιήσει ότι το παιδί είχε λίγη ώρα ... 13.04.2015 απόγευμα, παραμονή της Λαμπροτρίτης που γιορτάζει ο Άγιος Ραφαήλ, και στο νοσοκομείο είχε ένα εκκλησάκι του Αγίου Ραφαήλ όπου γινόταν λειτουργία (Εσπερινός της εορτής του Άγιου Ραφαήλ για την ακρίβεια). Δε με άφησαν να πάω λόγω της κατάστασης μου αλλά προσευχόμουν με κλάμματα μιάς και η λειτουργία ακουγόταν από το δωμάτιο μου και οι δικοί μου που είχαν όλοι κάνει 3,5 ώρες ταξίδι για να έρθουν να μας δουν μετά από αυτό που έγινε, πήγαν να ανάψουν ένα κεράκι και να προσευχηθούν να γίνει ό,τι καλύτερο για αυτό το παιδί. Την ώρα που τελείωνε η λειτουργία ο άντρας μου με πήρε τηλέφωνο από το Τμήμα Νεογνών… δεν έκανε την αεροβάπτιση, γιατί ξαφνικά άλλαξαν όλα!!! Το παιδί ανέκτησε ξαφνικά τις δυνάμεις του και ανέβασε παλμούς και θερμοκρασία και κουνάει χέρια πόδια!!! Είναι δύσκολη κατάσταση, αλλά το παιδί ζει! Και ενώ είχα λοίμωξη στο πλακούντα και τον ομφάλιο λώρο το παιδί ως εκ θαύματος δεν έχει τίποτα!!! Η κάθε μέρα θα είναι δύσκολη και αμφίβολο αν θα ζει την επομένη … αλλά τα κρίσιμα 24ωρα πέρασαν … και η πρώτη εβδομάδα πέρασε, και ο πρώτος μήνας.… και συνολικά 6 μήνες μαζί τους… 6 μήνες στη ΜΕΝΝ, μήνες άγχους αναμονής χαράς που τελικά άξιζε όσο τίποτα άλλο! Η μικρή μας ηρωίδα άντεξε και ήταν δυνατή, και τη βοήθησε ο Θεός, η Παναγία και ο Άγιος Ραφαήλ με τις προσευχές όλων μας… ένα χειρουργείο στα ματάκια, ένα σημάδι από κάψιμο στο πόδι και ένα σημάδι από ράμμα στο πόδι που θυμίζει σταυρό …είναι σταυρός … αυτά μόνο για να θυμόμαστε πόσα πέρασε και πόσα άντεξε αυτό το παιδί! Τώρα η Ραφαέλα μας είναι ενός έτους και παρά το ιστορικό της και τις προβλέψεις ότι θα είχε σοβαρά προβλήματα υγείας, είναι υγιέστατη!!!! Πιστεύουμε όλοι ακράδαντα ότι ο Άγιος Ραφαήλ έσωσε το παιδί και Τον ευχαριστούμε με όλη μας την καρδιά!
Χ. Ανθή.
Άγιος Δημήτριος.
«Ευχαριστώ πολύ τον Άγιο Ραφαήλ που μου έδειξε το δρόμο»
Προς Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ Άνω Σούλι Μαραθώνος.
Με λένε Σταυρούλα. Είμαι 51 ετών παντρεμένη και έχω δύο παιδιά. Μία κόρη 32 ετών και ένα γιο 27. Εδώ και περίπου 1 χρόνο είχα κάνει τάμα να πάω στον Άγιο Ραφαήλ και στον Αρχάγγελο στην Μυτιλήνη. Δεν κατάφερα μέχρι σήμερα να πραγματοποιήσω το τάμα μου για διάφορους λόγους.
Τον Δεκέμβριο του 2015 ο σύζυγός μου διαγνώστηκε με καρκίνο του λάρυγγα και στις αρχές του Ιανουαρίου 2016 ξεκινήσαμε ακτινοβολίες. Στα μέσα περίπου της θεραπείας, ένα βράδυ, είδα ένα όνειρο ότι έβλεπα από ψηλά ένα μοναστήρι και κάποιος μου είπε ότι είναι η Ιερά Μονή Σουλίου. Αμέσως, μπήκα στο ίντερνετ, έγραψα «Ιερά Μονή Σουλίου» και μου έβγαλε το μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι του Μαραθώνος. Όταν ξύπνησε ο σύζυγος, του το ανέφερα και ήρθαμε μια Κυριακή στη λειτουργία να πάρουμε την ευλογία του Αγίου. Εγώ, μέχρι τότε δεν γνώριζα ότι υπήρχε αυτή η μονή, ούτε ότι ο Άγιος Ραφαήλ είναι προστάτης των καρκινοπαθών.
Είμαι σίγουρη ότι το όνειρο αυτό ήταν προφητικό, ότι ο Άγιος Ραφαήλ θα είναι στο πλευρό μας και όλα θα πάνε καλά με την υγεία του συζύγου μου και όλης της οικογένειάς μου. Ευχαριστώ πολύ τον Άγιο Ραφαήλ που μου έδειξε το δρόμο για να πάω κοντά Του!!!
«Νοιώθω ότι μου δόθηκε ένα πολύ σημαντικό δώρο»
Καλησπέρα σας.
Θα ’θελα να σας ευχαριστήσω για την σημερινή φιλοξενία σας. Σήμερα επισκέφτηκα για πρώτη μου φορά "ξύπνια" την Ιερά Μονή Αγ. Ραφαήλ. Την χαρά μου για αυτό που αντίκρισα σήμερα και το πόσο όμορφα και τυχερή ένοιωσα θέλω να μου επιτρέψετε να την μοιραστώ μαζί σας, όπως έκαναν και άλλοι πριν απο μένα.
Καταρχήν, ονομάζομαι Κυριακή και είμαι 42 ετών, είμαι διαζευγμένη και με την βοήθεια του Θεού μεγαλώνω μαζί με τους γονείς ένα παιδί, 14 ετών τώρα, το οποίο είναι κοντά στον Θεό, είναι παπαδάκι απο 7 ετών και είμαι ειλικρινά πολύ χαρούμενη για αυτό γιατί νοιώθω τυχερή. Πριν 4,5 περίπου μήνες είδα στο όνειρό μου ότι καθώς έφευγα απο το πατρικό μου σπίτι ένας ανεμοστρόφυλλος δημιουργήθηκε μπροστά μου, τότε εμφανίστηκε απο το πουθενά ένας μελαχροινός όμορφος νέος που με έπιασε απο το μπράτσο, "σε κυνηγάνε" μου είπε και με έσπρωξε να μπω σε μια σπηλιά-εκκλησία που ακριβώς στην μέση υπήρχε μία εικόνα ξύλινη προς προσκύνημα με χρυσό φόντο με έναν μοναχό με μαύρο ράσο και κομποσκοίνι στα χέρια. "προσκύνησε" μου είπε ο νέος και το έκανα προσπαθώντας να διαβάσω γρήγορα το όνομα του Αγίου, την ώρα που με τραβούσε ο νέος να με βγάλει απο την άλλη μεριά απο διαφορετική είσοδο της σπηλιάς διάβασα Αγ. Ραφαήλ, δεν ήμουν σίγουρη όμως και του ζήτησα να το ξαναδώ ... με έβγαλε απο την σπηλιά και μου είπε ότι "όλα καλά θα πάνε τώρα". Μίλησα με την μητέρα μου για το όνειρο μου, που με καθησύχασε ότι είναι καλό και έψαξε να μου βρεί και να μου αγοράσει την εικόνα του Αγ. Ραφαήλ. Μου την έφερε αλλά δεν ήταν η εικόνα του Αγίου που είχα δει, πίστεψα ότι ίσως είδα άλλον Άγιο. Μετά απο 4 μήνες, και μετά απο 3 μήνες συμπτωμάτων που μαρτυρούσαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την υγεία μου, βρέθηκα στο νοσοκομείο στην αναμονή των προεγχειρητικών εξετάσεων, δίπλα μου μία κυρία ονόματι Ελεούσα, εκεί που μιλούσαμε βγάζει μία εικονίτσα απο την τσάντα της, "την ξέρεις αυτή την εικόνα;". Κοιτάζω και βλέπω τον Αγ. Ραφαήλ με την Αγ. Ειρήνη και τον Αγ. Νικόλαο. Σαστισμένη κοιτάζω την εικόνα και της εξηγώ τί μου είχε συμβεί ... . "Τίποτα δεν είναι τυχαίο" μου λέει. ... Ήταν εκεί ... , μου είπε ότι είναι μαζί μου, συνέχεια ήταν ... γιατί και στον όροφο που ήταν το δωμάτιο μου η εικόνα Του ήταν εκεί. Ήθελα λοιπόν να πάω στην εκκλησία του Αγ. Ραφαήλ, αλλά η Μυτιλήνη είναι μακρυά ... έμαθα όμως μετά απο έρευνα για την Ι. Μονή στο Ανω Σούλη, μετά απο μία εβδομάδα από την επέμβαση λοιπόν βρέθηκα στην Ιερά Μονή ... και αντίκρισα τον Βράχο που στο όνειρο μου είχα εκλάβει ως σπηλιά τις δύο εισόδους της εκκλησίας και το σημαντικότερο τον μοναδικό τρόπο αγιογράφησης της εικόνας του Αγίου Ραφαήλ που ειναι η ισχυρή παρουσία και προφανώς στο όνειρό μου δεν είχα προσέξει στην προσπάθεια μου να διαβάσω το όνομα την Αγ. Ειρήνη και Αγ. Νικόλαο. Νοιώθω ότι μου δόθηκε ένα πολύ σημαντικό δώρο, μία ατράνταχτη επιβεβαίωση ότι αυτό που πιστεύω και παρόλο τον πόλεμο που δεχόμαστε για την πίστη μας είναι ΑΛΗΘΙΝΟ και ΖΩΝΤΑΝΟ ...
Σας ευχαριστώ πολύ
Κυριακή Σ., Κερατέα Αττικής.
«Συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στο σημείο που είχα δει στο όνειρό μου»
Θα ήθελα να σας αφηγηθώ την προσωπική μου ιστορία, που με συγκλόνισε, κάποια χρόνια πριν και το καλό που είδα απ' τον Άγιο Ραφαήλ.
Είχα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, το οποίο με ταλαιπωρούσε για χρόνια. Ευχόμουν, προσευχόμουν και παρακαλούσα να γίνω καλά και να ξαναβρώ τις δυνάμεις μου, ώστε να μπορώ ξανά να φροντίσω και να ζω, τη ζωή μου ομαλά με την οικογένειά μου.
Ένα βράδυ, πριν κοιμηθώ, πήρα ένα βιβλίο του Αγίου Ραφαήλ, που μου είχαν χαρίσει κάποιοι συγγενείς από τη Μυτιλήνη και το διάβασα ώσπου ν' αποκοιμηθώ. Εκείνο το βράδυ είδα ένα "ζωντανό" όνειρο: ...Περπατούσα σ' ένα μονοπάτι που οδηγούσε σ' ένα άγνωστο βουνό. Κουραζόμουν ν' ανέβω, αλλά έπρεπε να φτάσω στο βουνό. Έφτασα μπροστά σε μια μεγάλη πόρτα, μπήκα μέσα και ακολούθησα ένα μικρό ανηφορικό μονοπάτι που κατέληγε μπροστά σ' ένα εκκλησάκι. Μπήκα μέσα, γιατί ήθελα να ανάψω ένα κεράκι. Το εκκλησάκι δεν ήταν όπως τα άλλα εκκλησάκια που είχα επισκεφτεί στο παρελθόν. Αριστερά μου υπήρχε ένας μεγάλος βράχος, όπου κάπου στη μέση, βρισκόταν ένα καντηλάκι που σιγόκαιγε. Πιο πάνω υπήρχε μια εικόνα. Ήταν η εικόνα Αγίου Ραφαήλ, του Αγίου Νικολάου και της Αγίας Ειρήνης. Προσπάθησα να ανέβω στο βράχο, να πάρω λίγο λαδάκι και να προσκυνήσω την εικόνα, αλλά δεν τα κατάφερα. Έκανα λοιπόν την προσευχή μου, άναψα το κεράκι μου, κι έφυγα…
Την άλλη μέρα το πρωί, σκεφτόμουν και προσπαθούσα να θυμηθώ, αν έχω επισκεφτεί αυτό το μικρό εκκλησάκι πάνω στο βουνό… Δεν γνώριζα αυτό το μέρος, δεν ήξερα καν που βρισκόμουν… μου ήταν άγνωστο.
Μετά από αρκετά μεγάλο διάστημα, μου είπαν κάποιοι φίλοι να πάμε βόλτα στο Μαραθώνα και να επισκεφτούμε ένα μικρό εκκλησάκι στο Άνω Σούλι, το οποίο βρισκόταν σ' ένα πανέμορφο σημείο επάνω στο βουνό και είχε χτιστεί σχετικά πρόσφατα. Όταν ανεβαίναμε το δρόμο προς το βουνό, μου φαινόταν το σημείο γνώριμο. Δεν είχα όμως ξαναπάει ποτέ. Φτάσαμε στην πύλη και τότε συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στο σημείο που είχα δει στο όνειρό μου. Δεν το πίστευα… Προχωρήσαμε στο μικρό ανηφορικό μονοπάτι και μπήκαμε στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Ραφαήλ. Αυτό που αντίκρισα ήταν συγκλονιστικό. Ο χώρος, ο βράχος, το καντηλάκι στο ίδιο σημείο. Η εικόνα με τους Αγίους εκεί, να με κοιτούν και να με καλωσορίζουν... Γέμισε η ψυχή μου από συναισθήματα πίστης, δύναμης, χαράς, συγκίνησης, ευγνωμοσύνης… Βούρκωσα… Ζούσα στην πραγματικότητα το όνειρό μου. Προσευχήθηκα και ευχαρίστησα τον Άγιο Ραφαήλ γι' αυτό που ζούσα.
Ένας μοναχός που βρισκόταν εκεί μου έδωσε λαδάκι και από τότε επισκέπτομαι συχνά τη Μονή του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι του Μαραθώνα. Από εκείνη τη συγκλονιστική στιγμή, μέχρι και σήμερα, η κατάσταση της υγείας μου έχει βελτιωθεί πάρα πολύ και ζω ήρεμη κι ευτυχισμένη με την οικογένειά μου.
Ας είναι δοξασμένο Το Όνομά Του.
Δήμητρα Β., Αττική
Καλημέρα σας ονομάζομαι Κωνσταντίνος Λογοθέτης και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί με τους πιστούς το θαύμα που συνέβη στην οικογένειά μου. Την Κυριακή του Πάσχα η γυναίκα μου γέννησε πρόωρα τα παιδάκια μας, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Λόγω προωρότητας έπρεπε να νοσηλευτούν στην εντατική νεογνών. Το κοριτσάκι μας γεννήθηκε με έλλειμα στο κεφαλάκι (έλλειπε δηλαδή το δέρμα, ο υποδόριος ιστός και μέρος του οστού σε κάποιο σημείο του κεφαλιού) και στην κοιλίτσα. Τα ελλείμματα αυτά είπαν οι παιδοχειρούργοι ότι έπρεπε να χειρουργηθούν άμεσα, γιατί αν πάθαινε το μωρό κάποια λoίμωξη θα το χάναμε. Το αγοράκι είχε και μια ανοιχτή αρτηρία στην καρδούλα. Πήρε φάρμακα για να κλείσει, αλλά του δημιούργησαν πρόβλημα στα νεφρά. Οι γιατροί μας είπαν ότι έπρεπε να χειρουργηθεί αφού δεν μπορούσε να αποκατασταθεί το πρόβλημα με τα φάρμακα. Το ίδιο βράδυ της Ανάστασης του Κυρίου στον ύπνο του αδερφού μου γύριζε στο μυαλό του το όνομα Ραφαήλ. Ήταν δε τόσο έντονο ώστε σηκώθηκε και διάβασε στο διαδίκτυο για τον Άγιο Ραφαήλ (από εκείνον έμαθα και εγώ για τη χάρη του Αγίου). Την επομένη το πρωί πήγε στο Άνω Σούλι να προσευχηθεί για την υγεία των νεογνών. Μας έφερε λαδάκι από τον Άγιο Ραφαήλ. Η γυναίκα μου, αφού δεν μπορούσε να το βάζει πάνω στα μωράκια μας (ήταν μέσα σε θερμοκοιτίδα), το έβαζε πάνω της. Στο κεφάλι και στην κοιλιά για να κλείσουν τα ελλείμματα της μπέμπας μας και στην καρδιά για να κλείσει η αρτηρία του μπέμπη μας. Την Κυριακή 3/5/15 πήγαμε στο μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ για να προσευχηθούμε, το ίδιο βράδυ η γυναίκα μου είδε τον Άγιο Ραφαήλ στον ύπνο της και της είπε «Το έφτιαξα!». Την Δευτέρα (μια ημέρα πριν το χειρουργείο) πήγαμε στο μαιευτήριο να δούμε τα μωρά και μας είπαν ότι κάνανε υπέρηχο στο μπέμπη μας και ότι η αρτηρία είχε κλείσει ώ του θαύματος. Έτσι το μωράκι μας γλίτωσε το χειρουργείο χάρη στη βοήθεια του Αγίου Ραφαήλ. Συνέχιζε να βάζει λαδάκι στο κεφάλι και στην κοιλιά της μπέμπας και να προσεύχεται να κλείσουν τα ελλείμματά της χωρίς χειρουργείο. Έτσι, πάλι με τη βοήθεια του Αγίου Ραφαήλ, έκλεισαν τα ελλείμματα της μπέμπας μας. (Οι γιατροί δεν πίστευαν ότι θα έκλειναν από μόνα τους. Μας το είχαν αποκλείσει αυτό. Το μόνο που θα μπορούσε να γίνει ήταν χειρουργική επέμβαση). Από τότε είμαστε πιο ήρεμοι γιατί ξέρουμε ότι τα παιδιά μας τα προστατεύουν οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη.
Κωνσταντίνος Λ.
Μεταμόρφωση Αττικής
«Μετά από πέντε χρόνια δουλειά»
Με λένε Ελένη, είμαι παντρεμένη και έχω δύο παιδιά. Κατοικώ σ’ ένα χωριό έξω απ’ τη Θεσ/νίκη και εδώ και τεσσεράμισυ χρόνια ο σύζυγός μου δεν έβρισκε δουλειά. Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι αυτό για μια οικογένεια! Κάποια στιγμή διάβασα από την ιστοσελίδα σας για κάποιους ανθρώπους που παρακάλεσαν τον Άγιο Ραφαήλ και βρήκαν εργασία. Από τότε ριζώθηκε μέσα μου η ιδέα πως ο Άγιος Ραφαήλ θα έβρισκε εργασία και στον δικό μου σύζυγο. Έλεγα μέσα στην προσευχή μου: «Όπως βρήκες δουλειά σ’ όλους αυτούς που σε παρακάλεσαν έτσι να βρεις και σ’ εμάς». Έλεγα να χτυπήσει το τηλέφωνο και να τον καλέσουν σε δουλειά. Τι κι’ αν ήταν καλοκαίρι, η πιο νεκρή περίοδος, τι κι’ αν ήταν όλες οι πόρτες κλειστές, εγώ προσευχόμουν συνέχεια μ’ αυτά τα λόγια και διάβαζα την παράκλησή Του». Ώσπου πριν ένα μήνα, μία εβδομάδα πριν της Παναγίας όντως χτύπησε το τηλέφωνο και τον κάλεσαν στον Δήμο Θεσ/νίκης. Είχε κάνει αίτηση τον Απρίλιο και είχε απορριφθεί. Όμως, η επιτυχούσα στον Δήμο δεν είχε προσκομμίσει τα απαραίτητα έγγραφα και κάλεσαν τον σύζυγό μου ως επιλαχόντα!! Δεν μπορούσα να το πιστέψω!! Έτσι, στις 18/8/2015, ο σύζυγός μου έπιασε δουλειά και υπέγραψε την πρόσληψή του. Βέβαια είναι για ένα πεντάμηνο, αλλά ο Άγιος Ραφαήλ που του βρήκε την εργασία μπορεί να κάνει τους πέντε μήνες πέντε χρόνια ή όσο θέλει ο Θεός. Σημειωτέον ότι ο Άγιος Ραφαήλ μ’ έχει βοηθήσει πολλές φορές στη ζωή μου με την παρουσία Του.Ζητώ την δημοσίευση του θαύματός μου, γιατί αυτήν την εποχή η ανεργία μαστίζει πολλές οικογένειες. Να έχουν θάρρος και πίστη γιατί εγώ είμαι το ζωντανό παράδειγμα. Ευχαριστώ και εσάς στην Αδελφότητα που μας μνημονεύετε στις Παρακλήσεις.
Με εκτίμηση και σεβασμό
Ελένη Κ.
«Ετοιμαζόντουσαν να τον πάνε στον ψυχιατρείο…»
Την Άνοιξη του 2015 ήρθα για πρώτη φορά στο Μοναστήρι των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στο Άνω Σούλι του Μαραθώνα σε απογευματινό προσκύνημα με την Ενορία μου Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Αττικής.
Από παλιότερα όταν προσευχόμουν, επικαλούμην και τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη, χωρίς όμως να τους ξέρω καλά. Δεν ήξερα ούτε τη ζωή, ούτε τα θαύματά τους. Όταν ήρθαμε στη Μονή Τους και Τους προσκυνήσαμε και επικαλεστήκαμε τη Βοήθειά Τους, ζήσαμε ένα τέτοιο μεγάλο θαύμα που θαύμασα την πρόνοια του Θεού, που Τους επικαλούμουν χωρίς να ξέρω γι’ Αυτούς.
Συγκεκριμένα, επικαλεστήκαμε τη βοήθεια των Αγίων, διότι ο άντρας της αδελφής μου στη Νέα Σμύρνη είχε πάθει πολύ βαριά κατάθλιψη. Δεν έβγαινε από το σπίτι 3-4 χρόνια, έτρωγε ελάχιστα –κι’ αυτό με το ζόρι–, ήθελε να αυτοκτονήσει, είχε φοβίες φοβερές και είχε καταντήσει πετσί και κόκκαλο. Τη νύχτα δεν κοιμόταν. Έλεγε «Θα ’ρθούνε το πρωί να με πάρουνε». Με το χέρι του μετρούσε τους τοίχους. Ετοιμαζόντουσαν να τον πάνε στο ψυχιατρείο. Δεν ήθελε όμως με τίποτα γιατρούς, δεν έπαιρνε ποτέ τα φάρμακά του, ούτε καν για την καρδιά του που είχε πρόβλημα. Δεν τον αφήνανε πια καθόλου μόνο του, μήπως κάνει κακό στον εαυτό του. Είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο να είναι έτοιμος να πεθάνει και όλοι λέγαμε «είναι θέμα ημερών, ελάτε να τον δείτε πριν πεθάνει».
Ήρθαμε, λοιπόν, στη Μονή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης και παρακαλέσαμε τους Αγίους, πήραμε Αγιασμό των Αγίων και του ρίχναμε λίγο αγιασμό κάθε μέρα στο νερό του και ικετεύαμε τους Αγίους καθημερινά να τον βοηθήσουν. Ε, λοιπόν, σε λίγες μέρες άρχισε να αλλάζει η συμπεριφορά του. Και μέσα σε ένα μήνα το πολύ έγινε εντελώς καλά.
Τώρα τρώει, έχει κανονική επικοινωνία με τους οικείους του, έχει σώας τας φρένας του, παίρνει τα φάρμακα της καρδιάς του, ενδιαφέρεται για τα προβλήματα της χώρας μας που παρακολουθεί στην τηλεόραση, έχει επανέλθει ψυχολογικά και συμπεριφέρεται φυσιολογικά. Τεράστια αλλαγή, πολύ μεγάλο και συγκλονιστικό θαύμα ζήσαμε, εσώθη ο άνθρωπος και έγινε όπως πριν την κατάθλιψη.
Αισθανόμαστε μεγάλη χαρά και μεγάλη ευγνωμοσύνη στους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη. Δόξα στο Θεό και τους Αγίους Του.
Μ.Φ.
Μεταμόρφωση Αττικής
Ο Άγιος Ραφαήλ θεραπεύει πρόβλημα στα νεφρά
Χριστός Ανέστη πάτερ Ραφαήλ.
Στις 4 Μαρτίου μπήκα στο νοσοκομείο Γενηματά. Ήμουν χάλια, έχω πρόβλημα στα νεφρά μου και είπαν οι γιατροί είναι δύσκολα τα πράγματα, λόγω ηλικίας μου 77 χρόνων που είμαι, δεν θα έχω αποτελέσματα και θα καταλήξω σε αιμοκάθαρση και παίρνω βαρεία φάρμακα κορτιζόνη και άλλα. Βγήκα από το νοσοκομείο και μου είπαν κάθε εβδομάδα να πηγαίνω. Μου είπε το παιδί μου, θα αντέξεις να πάμε και φέτος στον Άγιο Ραφαήλ στο Άνω Σούλι του Μαραθώνα για να παραγγείλω τους άρτους. Της είπα ναι. Ανέβηκα σιγά-σιγά στο Βράχο και προσκύνησα. Κάνω το σταυρό μου και γυρίζω το βλέμμα μου στον Άγιο Ραφαήλ, και βλέπω τα μάτια του να μεγαλώνουν και να με κοιτάζουν δεξιά και αριστερά, και είπα, κάτι θα μου συμβή καλό. Στις 17 Απριλίου 2015 πήγα για εξέταση, και οι γιατροί βλέπουν τις εξετάσεις μου και λέει ο Γιατρός, τα στοιχεία είναι της κυρίας. Οι εξετάσεις όμως δεν δείχνουν τίποτα. Μείνανε άφωνοι γιατί περιμένανε τα χειρότερα και πάω καλά με τη βοήθεια των Άγιων, που τους έχω προστάτες και σταυρώνομε κάθε μέρα με το λαδάκι τους.
Φιλώ με σεβασμό το χέρι σας.
Μ.Ζ.
«Έγινε το θαύμα μου»
Η ιστορία μου και η γέννηση του παιδιού μου ξεκινά πριν από ένα χρόνο περίπου, ενώ είχα επισκεφτεί την συνυφάδα μου. Κάθοντας λοιπόν και κουβεντιάζοντας μου ανέφερε για τον Άγιο Ραφαήλ, Άγιο Νικόλαο και Άγια Ειρήνη ότι την είχε βοηθήσει πολύ για τη γέννηση της κορούλας της. Εγώ με τον α-ντρα μου είχαμε συνεχώς το θέμα για την απόκτηση ενός παιδιού, εκείνος δεν ήθελε ούτε στην ιδέα να ακούση για παιδί. Τον ίδιο μήνα είχα κάτι πόνους στη μήτρα, νόμιζα ότι ήμουν έγκυος, αλλά τελικά και αφού νοσηλεύτηκα στο νοσοκομείο είχα αιμορραγικές κύστες. Μετά από 2-3 μέρες αφού βγήκα από το νοσοκομείο έκανα μία επανεξέταση και μου είπε η γιατρός τότε ότι για 2 μήνες δεν θα μπορέσω να αποκτήσω παιδί, να σημειώσω ότι ποτέ δεν είχα γυναικολογικό πρόβλημα. Παρ’ όλο που η γιατρός μου είπε γι’ αυτήν την απόφαση δεν έχασα τη πίστη ότι ο Άγιος Ραφαήλ θα με βοηθούσε για την απόκτηση του μωρού μου. Τον ίδιο μήνα έμεινα έγκυος στο μονάκριβο γιο μου. Έγινε το θαύμα μου. Μετά από κάποιες εξετάσεις που έκανα διαπιστώθηκε στο μωρό μου ότι είχε ηχογενείς εστίες στην καρδούλα του. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα η χειρότερή της ζωής μου. Έκλαιγα ασταμάτητα δεν μπορούσε να με κάνει καλά ούτε ο άντρας μου. Δεν ήξερα που να απευθυνθώ και έτσι έψαχνα στο ίντερνετ για τον Άγιο Ραφαήλ και να ζητούσα βοήθεια. Βρήκα το τηλέφωνο της Ιεράς Μονής του Άγιου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι του Μαραθώνος και πήρα τηλέφωνο χωρίς να ξέρω με ποιόν θα μιλήσω, απλά πήρα και το σήκωσε τότε κάποιος μοναχός και του είπα το πρόβλημά μου. Νόμιζα ότι δεν θα μου δώσει καμία σημασία, εκείνος όμως μου μίλησε και μου είπε ότι με τη βοήθεια του Άγιου Ραφαήλ το μωρό μου θα γινόταν καλά. Μου είπε να λέω την εξής προσευχή «Άγιε Ραφαήλ, προχώρα εσύ μπροστά». Από τότε έλεγα καθημερινά τη προσευχή που είχε πει ο μοναχός. Μετά τον δεκαπενταύγουστο ο θείος μου νοσηλεύτηκε με σοβαρό έμφραγμα. Είπαν οι γιατροί τότε στην μητέρα μου ότι ήταν απαραίτητο να γίνει χειρουργείο, έγινε το σοβαρό χειρουργείο και βγαίνοντας ο γιατρός είπε στη μητέρα μου ότι μάλλον θα γίνη το μοιραίο. Ενώ μιλώντας με τη μητέρα μου της είπα να λέει την προσευχή που μου είχε πει τότε ο μοναχός «Άγιε Ραφαήλ προχώρα εσύ μπροστά». Μετά από μία ώρα ήρθε ο γιατρός είπε πρέπει να έγινε θαύμα … δεν εξηγείται διαφορετικά. Για να επανέλθω εγώ γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι 3.775 κιλά φυσιολογικά. Ο Άγιος Ραφαήλ πραγματοποίησε το θαύμα μετά από την προσευχή μου. Χάρη στους μοναχούς της Ιεράς Μονής Άνω Σουλίου Μαραθώνος, η πίστη μου μεγάλωσε προς τον Κύριο και τη μητέρα του Παναγία και τον προστάτη μου Άγιο Ραφαήλ. Ευχαριστώ θερμά.
Α. Κ., Ιωάννινα
«Μετάνιωσα που φάνηκα άπιστη και αδύναμη…»
Πάει καιρός αρκετός που θέλω να γράψω αυτό το γράμμα… για να πω την αλήθεια, αυτήν που βίωσα τόσο έντονα όταν έμεινα έγκυος στον δεύτερο γιο μου, τώρα πάμε τριών μηνών, δοξασμένο το όνομα του Αγίου Ραφαήλ, της Αγίας Ρηνούλας (έτσι την αποκαλώ εγώ γιατί είναι το κοριτσάκι της καρδιάς μου) και φυσικά του Αγίου Νικόλα. Τολμώ να ομολογήσω πως τόσα χρόνια, παρ’ ότι πιστή δεν γνώριζα τους συγκεκριμένους Αγίους, ήταν τότε που σε μία κατά τα άλλα φυσιολογική εγκυμοσύνη που την παρακολουθούσε όπως και στο πρώτο παιδί ένας μαιευτήρας – εμβρυολόγος (ειδικότητα στον υπέρηχο εμβρύου με πτυχίο του κορυφαίου Κύπριου Νικολαΐδη στο Λονδίνο, δηλαδή σαν να λέμε ο γιατρός μου είναι σύγχρονος και καταπληκτικά εκπαιδευμένος στην ανάλυση ανάπτυξης του εμβρύου μέσω του υπερήχου). Όταν λοιπόν περίπου στον 5ο μήνα ήρθε η ώρα της εξέτασης Β επίπεδου (εξέταση που μετράει ο γιατρός ένα – ένα τα όργανα του εμβρύου από αρτηρίες καρδιά εγκέφαλο μέχρι άκρα νεφρά έντερα πρόσωπο κ.τ.λ.). Τότε λοιπόν άρχισαν όλα. Στον εγκέφαλο όλοι έχουμε δύο μικρά μπαλονάκια με εγκεφαλικό υγρό, στο δικό μου μωρό τα μπαλονάκια αυτά ήταν παραγεμισμένα με αποτέλεσμα να πρέπει να κάνω αμνιοπαρακέντηση γιατί αυτό καταρχάς σχετιζόταν με το σύνδρομο Down, λοιπόν μου έβαλαν βελόνα στην κοιλιά, πήραν υγρό αμνιακό, το εξέτασαν και τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά, ευτυχώς. Τώρα έμεινε κάτι επίσης σημαντικό, τα παραγεμισμένα μπαλονάκια εμπόδιζαν τον εγκέφαλο να μεγαλώσει, εκεί μετά και από την μαγνητική που έκανα το επιβεβαίωσαν και τότε λύγισα… όλα μαύρισαν, κλείστηκα στο δωμάτιο και έκλαιγα όλη μέρα, μου είχαν κοπεί τα πόδια στο άκουσμα του γιατρού να λέει «ας μας λυπηθεί ο Θεός». Ντρέπομαι να το πω όμως πρέπει να φανώ ειλικρινής… Τότε σκέφτηκα να το τελειώσω και επειδή δεν επιτρεπόταν εδώ, έψαχνα διαβατήριο για Λονδίνο, έβλεπα εφιάλτες ότι μου ανοίγουν την κοιλιά και μου το παίρνουν, ένα δράμα σκέτο, άλλες φορές ούρλιαζα, άλλες σιωπή και σκοτάδι, τύψεις για τις σκέψεις μου, τι μάνα ήμουν Θεέ μου. Ο Θεός ήξερε, μαζί και ο Άγιος… (εξομολογήθηκα αργότερα στον αγαπημένο μου πάτερ Θεμιστοκλή στην ενορία μας στον Άγιο Ελευθέριο Αχαρνών) μετάνιωσα που φάνηκα άπιστη και αδύναμη, έστω και για τόσο λίγο 2 ημέρες μετά την μαγνητική. Μία ημέρα ψάχνοντας να βρω κάτι μετρητές για το ζάχαρό μου, επειδή είχαμε μετακομίσει πρόσφατα δεν είχα ιδέα που μπορεί να ήταν. Βρήκα μία μικρή εικόνα του Αγίου Ραφαήλ με την Άγια Ρηνούλα και τον Άγιο Νικόλαο, έμεινα να κοιτάζω, προσπαθώντας να θυμηθώ, ποιοί είναι αυτοί οι Άγιοι και που βρήκα την εικόνα. Την επόμενη μέρα στην δουλειά (βοηθάω τον άνδρα μου που είναι οδοντίατρος) χτυπάει το κουδούνι και έρχεται μια κυρία παλιά ασθενής και μου λέει… έμαθα πως είσαι έγκυος και θέλησα να σου δώσω αυτό «είναι ένα βαμβάκι με λάδι από τον Άγιο Ραφαήλ Μυτιλήνης» μου λέει. Τα έχασα, δυό φορές απανωτά ο ίδιος Άγιος. Την ίδια ημέρα έψαχνα στο ίντερνετ για τα προβλήματα του εμβρύου και έβλεπα παντού «θαύμα έκανε ο Άγιος Ραφαήλ σε αυτό το πρόβλημα… στο άλλο πρόβλημα κ.τ.λ.». Όλα σχετίζονταν με έμβρυα, τότε ήταν που μου χτύπησε καμπανάκι. Θέλω να τον γνωρίσω είπα και έτρεξα να μάθω πληροφορίες στο ίντερνετ. Όση ώρα έψαχνα μύριζα μύρο, τα έμαθα όλα και για τους τρεις τι πέρασαν από τους Τουρκαλαράδες, μακελειό, έκλαψα λες και ήμουν μπροστά. Τότε ήταν που έψαξα να βρω Άγιο Ραφαήλ στην Αθήνα. Βρήκα Άνω Σούλι Μαραθώνα. Θεολόγε, λέω στον άνδρα μου, θέλω να με πας. Ήταν Πέμπτη 12/6/2014 όταν άγγιξα τον Βράχο, όταν τον πρωτοείδα ήταν σαν να με γέννησε ξανά. Μύριζα μύρο συνέχεια, έπινα κάθε πρωί Αγιασμό του Άγιου Ραφαήλ Μαραθώνα και έβαζα 3 με 4 φορές την ημέρα λαδάκι στην κοιλιά από το ακοίμητο καντήλι του Αγίου, προσευχή καθημερινή, του μιλούσα συνέχεια. Πέρασαν οι μήνες και λίγο πριν γεννήσω τον Ιωάννη μου, οι μετρήσεις είχαν πέσει, τα μπαλονάκια μίκρυναν, ο εγκέφαλος μεγάλωσε κανονικά, επιστημονικός όρος δεν υπάρχει «διάταση κοιλιών εγκέφαλου» πια, μου είπε ο γιατρός μου! Έκλαψα από ευτυχία πια, όλα ήταν τέλεια, ήταν θαύμα. Όλα πήγαν καλά, γέννησα με καισαρική ένα υγιέστατο αγοράκι 3,800 κιλά πολύ όμορφο με ένα σημάδι στο μέτωπο που θύμιζε ανεπαίσθητα σταυρό!!! Δεν το πίστευα. Το λαδάκι του Αγίου που σταύρωνα την κοιλιά το έβαζα πάντα εκεί που ήταν το κεφάλι του μωρού (το ήξερα λόγω των συχνών υπερήχων). Αιμαγγίωμα το ονόμασαν οι γιατροί, εγώ όμως αισθάνομαι ότι ο Άγιος θέλησε να μου δείξει πως ήταν εκεί. Να σημειώσω πως 5 ημερών το μωρό έπαθε πνιγμό επειδή του ανέβηκε το γάλα στον ύπνο του, είχε μαυρίσει, το πήγαμε στο νοσοκομείο και παρακαλούσα «Άγιέ μου, μη μου το πάρεις. Σώσε το.» Όταν βγήκε ο άνδρας μου και μου είπε πως του ρούφηξαν με αναρρόφηση τα υγρά και το έσωσαν. Σχεδόν από το στρες έπεσα κάτω, και τότε ένιωσα τον Άγιο να μου λέει, σήκω όρθια. Άγιε Ραφαήλ μου, Άγια Ρηνούλα, Άγιε Νικόλα. Μεγάλη η μεσιτεία σας προς τον Θεό για την οικογένειά μου!! Σας αγαπώ βαθειά, σας σκέφτομαι συνέχεια.
Μαρία Κ., Αγ. Ελευθέριος, Αθήνα.
(Θα ήθελα να δημοσιεύσετε ό,τι μπορείτε από το γράμμα για να δώσουμε κουράγιο σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη)
«Εγώ ξέρω ότι στο χειρουργείο δεν ήμουνα μόνη»
Έχω έλθει στο μοναστήρι σας και το πόσο καλά νιώθω όταν είμαι εκεί δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Θέλω και εγώ να σας πω ότι οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη είναι για την οικογένειά μου προστάτες. Μας έχουν βοηθήσει σε πολλές δύσκολες στιγμές που έχουμε περάσει.
Το 1995 αρρώστησε ο άντρας μου, από έμφραγμα και του δημιούργησε πολύ σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά. Τον έταξα στον Άγιο Ραφαήλ και ενώ κανένας γιατρός δεν περίμενε ότι θα βγει ζωντανός από ένα χειρουργείο, αυτός βγήκε και είναι μέχρι σήμερα καλά. Όλες τις μέρες που ήταν δύσκολες στην εντατική και στο δωμάτιο, έβλεπε, όπως μου είπε, έναν καλόγερο να κάθεται δίπλα του. Και έφυγε αφού οι γιατροί άρχισαν να βλέπουν κάποια βελτίωση.
Να σημειώσω ότι δεν ήξερε ότι τον είχα τάξει στον Άγιο Ραφαήλ. Πάντα είχα δίπλα του την Παναγία την Προυσιώτισσα. Αυτός όμως έβλεπε να τον προσέχει ένας ψηλός καλόγερος για τουλάχιστον 20 μέρες που είχε πολύ σοβαρό πρόβλημα. Οι γιατροί μέχρι τώρα δεν μπορούν να καταλάβουν πως έζησε.
Και τώρα για μία ακόμη φορά ο Άγιος Ραφαήλ και η συνοδεία του βρέθηκαν προστάτες μου. Μετά από παρακέντηση που έγινε σε όγκο στο στήθος μου, βρέθηκαν καρκινικά κύταρα. Ο γιατρός είπε ότι μπορεί να αφαιρέσει το στήθος αν είχε εξαπλωθεί πολύ.
Ήρθα στο μοναστήρι σας και μου δώσατε λαδάκι και σταύρωνα τον όγκο, μου διαβάσατε ευχή υπέρ υγείας και να μην σας κουράζω, όταν έκανα εισαγωγή για το χειρουργείο, ο γιατρός μου έλεγε συνέχεια ότι βλέπει τον όγκο να μαλακώνει στην ψηλάφηση που έκανε και ενώ περίμενα να μου αφαιρέση το στήθος (γιατί εκτός από την παρακέντηση και η μαστογραφία έδειχνε πρόβλημα) βγήκε ο γιατρός από το χειρουργείο και είπε στο παιδί μου ότι όλα είναι αρνητικά, δεν υπάρχει καρκίνος.
Εγώ ξέρω ότι στο χειρουργείο δεν ήμουνα μόνη, είχα κοντά μου, δίπλα μου τον Άγιο Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη και από πάνω μου την Παναγία να με προστατεύει. Αυτό ζητούσα κάθε βράδυ στην προσευχή μου να μην με αφήσουν μόνη με τους γιατρούς και δεν με άφησαν. Θα τους ευχαριστώ όσο θα ζω.
Παρασκευή Π.,
Ίλιον
«Η θεραπεία ήταν ο Άγιος Ραφαήλ»
Είμαι κι’ εγώ μια πιστή που αξιώθηκα να γνωρίσω τη χάρη του Αγίου Ραφαήλ. Τον Ιανουάριο του 2014 ο πατέρας μου έκανε εξετάσεις αίματος για PSA. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι το PSA ήταν πάρα πολύ ανεβασμένο, δηλαδή καρκίνος του προστάτη. Πήγαμε σε ουρολόγο και κάναμε βιοψία προστάτη. Η βιοψία έδειξε πολύ κακοήθη καρκίνο προστάτη. Μετά τη βιοψία άρχισε να έχει τρομερούς πόνους στη λεκάνη, στο αριστερό πόδι και αργότερα και στο δεξί πόδι που όλο και δυνάμωναν. Επειδή εδώ και χρόνια γνώριζα τον Άγιο Εφραίμ και μας είχε βοηθήσει πολύ, κάνοντας πολλά θαύματα, τον επικαλούμασταν συνεχώς, για να μας βοηθήσει στον δύσκολο αυτό αγώνα. Ο πατέρας μου έκανε αξονική και σπινθηρογράφημα οστών για να δούμε αν είχε κάνει μετάσταση στα οστά. Οι εξετάσεις έδειξαν μετάσταση στα οστά. Συμβουλευτήκαμε ογκολόγο, ο οποίος μας έστειλε στο νοσοκομείο «ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ» για ακτινοβολίες. Όταν πήγε η μητέρα μου για να κανονίσει τις ακτινοβολίες στο «ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ», της είπαν ότι δεν υπάρχουν ραντεβού και έπρεπε να πάει στο «Αττικόν» νοσοκομείο. Αυτό μας στεναχώρησε διότι μένουμε Αμπελόκηπους και θα ήταν δύσκολη η μετακίνηση. Πήγε στο «Αττικόν» νοσοκομείο η μητέρα μου για να συννενοηθεί για τις ακτινοβολίες. Εκεί προσευχόταν συνέχεια. Της είχα πει να παρακαλεί τον Άγιο Εφραίμ, τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και τον Αρχάγγελο Ραφαήλ που θεραπεύει. Όταν της τηλεφώνησα στο νοσοκομείο, μου είπε σαστισμένη: «Παρακάλεσα τον Άγιο Εφραίμ, τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και τον Άγιο Ραφαήλ». Και της λέω «σου είπα Αρχάγγελο Ραφαήλ, όχι Άγιο Ραφαήλ». Εκείνη μπερδευόταν και έλεγε συνέχεια τον Άγιο Ραφαήλ.
Το βράδυ βλέπω στον ύπνο μου ότι βρέθηκα σ’ ένα βράχο κοντά στη θάλασσα, μ’ ένα μικρό χώρο σαν εκκλησάκι με κάγκελα. Υπήρχε πολύς κόσμος. Το μέρος μου ήταν εντελώς άγνωστο. Ξαφνικά ακούω μια φωνή που μου λέει: «Δεν ήταν ο Άγιος Εφραίμ που βοήθησε, αλλά εγώ ο Άγιος …» και ξυπνάω χωρίς να προφτάσω να ακούσω το όνομά του. Κοίταξα το ημερολόγιο και είδα ότι ήταν η γιορτή του Αγίου Ραφαήλ. Κατάλαβα ότι ο Άγιος που μας βοήθησε και μου μίλησε ήταν ο Άγιος Ραφαήλ. Και λέω ότι μας βοήθησε γιατί κανόνισαν να γίνουν οι ακτινοβολίες στο στρατιωτικό νοσοκομείο «401», το οποίο ήταν πέντε λεπτά από το σπίτι μας. Μπήκα στο ίντερνετ για να διαβάσω θαύματα του Αγίου Ραφαήλ και βλέπω ότι το μέρος που ονειρεύτηκα ήταν η Μονή του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι του Μαραθώνα. Γνώριζα ότι υπήρχε μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στη Μυτιλήνη, αλλά δεν γνώριζα ότι υπήρχε μοναστήρι και στο Άνω Σούλι Μαραθώνα. Μου το φανέρωσε ο Άγιος Ραφαήλ. Έτσι κατάλαβα ότι θα μας βοηθούσε ο Άγιος Ραφαήλ, Μεγάλη η Χάρη Του. Ένα άλλο θαύμα που έκανε ήταν στον ξάδελφό μου Γαβριήλ ο οποίος είχε καρκίνο στον εγκέφαλο και έκανε μετάσταση στο πάγκρεας. Μετά από επίσκεψη του Γαβριήλ στη Μονή του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνα και προσευχές, η αξονική έδειξε ότι ο όγκος στον εγκέφαλο μειώθηκε και στο πάγκρεας εξαφανίστηκε χωρίς χημειοθεραπεία. Η θεραπεία ήταν ο Άγιος Ραφαήλ.
Συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά ένιωθα υποχρέωση και ευγνωμοσύνη να γράψω τα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ για να πιστέψει ο κόσμος ότι όλοι οι Άγιοι βοηθούν αρκεί να το ζητήσουμε με πίστη και να εμπιστευτούμε τη ζωή μας στα χέρια του Θεού, διότι εκείνος γνωρίζει καλύτερα ποιό είναι το σωστό για εμάς.
Σ’ ευχαριστώ πολύ Άγιε Ραφαήλ που μπήκες στη ζωή μας και για την βοήθειά σου. Σε θεωρώ προστάτη της οικογενείας μου και των δικών μου ανθρώπων.
Μια πιστή σου
Δέσποινα Π., Αγία Παρασκευή
«Ζήτησα ένα σημάδι ότι όλα θα πάνε καλά. Και Εκείνος φανερώθηκε στον ύπνο μου»
Ο φίλος μου ο Ζαχάρης, 31 χρονών, είναι νεφροπαθής και κάνει αιμοκάθαρση. Μια μέρα έκανε ένα χειρουργείο στο χέρι του για να του αλλάξουν ένα κομμάτι του μοσχεύματος. Ναι μεν η εγχείριση πέτυχε, αλλά το χέρι του την επόμενη μέρα είχε ένα αιμάτωμα και ξαναεγχειρίστηκε. Εκεί διαπιστώσανε οι γιατροί ότι έχει χαμηλά αιμοπετάλια και μεγάλη σπλήνα. Και έτσι αποφάσισαν να του κάνουν μυελόγραμμα, γιατί φοβήθηκαν ότι έχει λέμφωμα. Τότε, εγώ, για πρώτη φορά προσευχήθηκα στον Άγιο Ραφαήλ και του ζήτησα ένα σημάδι ότι όλα θα πάνε καλά. Και Εκείνος φανερώθηκε στον ύπνο μου. Είδα την εικόνα του Αγίου Ραφαήλ και Εκείνος να στέκεται πιο ψηλά απ’ την Αγία Ειρήνη και τον Άγιο Νικόλαο. Σε καμμιά απ’ τις εικόνες που είχα δει παλιά δεν στεκόταν πιο ψηλά απ’ τους δυό άλλους Αγίους και αναρωτήθηκα αν όντως υπάρχει τέτοια εικόνα. Και δίπλα στην εικόνα που είδα έγραφε «Άνω Σούλι». Δεν ήξερα αν υπάρχει καν αυτό το μέρος. Και έτσι ήρθα απ’ την Κρήτη και ήθελα να πάω στον Άγιο Εφραίμ και κάτι μέσα μου μου’ λεγε «ρώτα τον οδηγό» (του λεωφορείου) για το αν υπάρχει Αγ. Ραφαήλ στο Άνω Σούλι. Και προ εκπλήξεώς μου είπε ότι ναι, υπάρχει και με άφησε στη στάση. Εκεί, ακολουθώντας τις πινακίδες έφτασα στον Άγιο Ραφαήλ και είδα την εικόνα που ’χα δει στον ύπνο μου και πλέον πείστηκα ότι ο Άγιός μου φανερώθηκε σε μένα την αμαρτωλή και ξέρω ότι όλα πλέον θα πάνε καλά. Σε ευχαριστώ Άγιέ μου Ραφαήλ και βοήθησε σε παρακαλώ όλους τους ανθρώπους που ’χουν ανάγκη τη βοήθειά σου.
Άννα Ν., φοιτήτρια
Ηράκλειο Κρήτης,
Σεπτέμβριος του 2014
Σημείωση: Η εικόνα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, όπως είναι αγιογραφημένη εις το Άνω Σούλι του Μαραθώνος δείχνει τον τρόπο που φανερώθηκαν οι Άγιοι στον τόπο αυτό, υποδεικνύοντας τον συγκεκριμένο βράχο όπου έπρεπε να ανεγερθή ο Ιερός Ναός Τους, με τον Άγιο Ραφαήλ να στέκεται πάνω στο βράχο και τους Αγίους Νικόλαο και Ειρήνη μέσα σε κύκλο από φως να στέκονται πιο χαμηλά, αριστερά και δεξιά από τον Άγιο Ραφαήλ. Στην Μυτιλήνη, όμως, στην παραδοσιακή αγιογράφηση των Αγίων, οι τρεις Άγιοι αναπαρίστανται δίπλα-δίπλα με την Άγια Ειρηνούλα να είναι στη μέση και αριστερά και δεξιά οι Άγιοι Ραφαήλ και Νικόλαος.
«Ο Άγιος Ραφαήλ σώζει από θάνατο λόγω απόφραξης της αναπνευστικής οδού»
Παραμονή Παναγίας 2014.
Σεβαστοί πατέρες της Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ Άνω Σουλίου. Προσερχόμενη στο μοναστήρι σας να προσκυνήσω τους Αγαπημένους Αγίους Ραφαήλ, τον διάκονό του εν ζωή Άγιο Νικόλαο και την Αγία Ειρήνη, επιθυμώ να προσφέρω σε εκείνους αυτήν την επιστολή όπου αναφέρω το θαύμα που μου έκαναν πέρυσι τέτοιον καιρό, σώζοντας με από θάνατο λόγω απόφραξης της αναπνευστικής οδού. Βρισκόμουν στην κουζίνα του σπιτιού μου και λογομαχούσαμε με στενό συγγενικό μου πρόσωπο. Παραμονές της Παναγίας ο δαίμονας φαίνεται χτυπούσε δυνατά, γιατί οι φωνές ήταν έντονες και η αντιπαράθεση όσο πήγαινε και οξυνόταν. Ξαφνικά, και χωρίς να το έχω πάθει άλλη φορά, ο λαιμός μου φράζει εντελώς και δεν μπορώ να πάρω εισπνοή. Έχω μία αλλεργία στο λαιμό, που με έχει οδηγήσει κάποιες φορές και λόγω ορισμένων έντονων μυρωδιών σε αλλεργική λαρυγγίτιδα, κάτι ιδιαίτερα επικίνδυνο, αφού η εισπνοή σε ελάχιστα δευτερόλεπτα γίνεται αδύνατη και χρειάζεται ένεση κορτιζόνης η και αδρεναλίνη. Δεν μου είχε όμως ξανασυμβεί να το πάθω αυτό λόγω έντονης ομιλίας. Κρατήθηκα με τα δυό μου χέρια στο νεροχύτη και προσπαθούσα απεγνωσμένα να ανασάνω. Ταυτόχρονα είχα πάθει και κρίση βήχα. Το συγγενικό μου πρόσωπο όταν κατάλαβε τη σοβαρότητα, άρχισε έντρομο να επικαλείται το όνομα της Παναγίας. Εγώ πάνω στον πανικό μου, προσπαθούσα να πάρω αέρα από το παράθυρο, αλλά και να πιώ νερό, μήπως αυτό με βοηθούσε. Δεν γινόταν τίποτα. Το μόνο που γινόταν ήταν να ακούγεται ένας δυνατός λαρυγγισμός κάθε φορά που προσπαθούσα να ανασάνω, ενώ το οξυγόνο που έπαιρνα ήταν μηδαμινό. Και τότε μπροστά μου βλέπω τον Αγιασμό του Αγίου Ραφαήλ, τον οποίον έχω συνεχώς κάπου κοντά μου, καθώς και το Άγιο Λαδάκι από το Ακοίμητο Κανδήλι των Αγίων. Αμέσως αρπάζω στα χέρια μου το μπουκαλάκι με τον Αγιασμό και πιέζοντάς το δυνατά μέσα στο στόμα μου νιώθω το Αγιασμένο αυτό νερό να περνάει από το λαιμό μου. Αυτό ήταν. Ο λαιμός μου άνοιξε εκείνο το δευτερόλεπτο και μπόρεσα να πάρω την πρώτη μου ανάσα. Άρχισα να ανασαίνω γρήγορα προσπαθώντας να αναπληρώσω το οξυγόνο που μου είχε λείψει και ευγνωμονώντας τον αγαπημένο μου και σπλαχνικό μου Άγιο Ραφαήλ που δεν με ξεσυνερίστηκε για τα λάθη μου και θαυματούργησε και σε μένα με τρόπο τόσο φανερό.
Μαρία-Χριστίνα Γ.,
Μεταμόρφωση Αττικής
-- -- -- --
«Υπάρχει ο Άγιος Ραφαήλ που κάνει θαύματα. Προσευχήσου σε Αυτόν!»
Εδώ και δύο χρόνια, ενώ βρισκόμουν στο Κατάρ (λόγω της οικονομικής κρίσης) και δούλευα εκεί, άρχισα να έχω φρικτούς πόνους στον αυχένα, στην αριστερή ωμοπλάτη και το αριστερό χέρι, το οποίο μάλιστα μούδιαζε. Το χέρι ειδικότερα άρχισε να ατροφεί, φτάνοντας σταδιακά σε βαθμό 70% ατροφίας. Επισκέφτηκα γιατρούς, μου έδωσαν θεραπείες με φάρμακα, για να δουν πως θα πάω, πως θα ανταποκριθώ δηλαδή. Και επειδή δεν υπήρχε καμμία βελτίωση, έκανα μια μαγνητική τομογραφία, όπου αυτή έδειξε ότι έχω σοβαρότατο πρόβλημα σε τρεις σπονδύλους στον αυχένα μου και ότι η μόνη θεραπεία ήταν να γίνει μια πολύ σοβαρή επέμβαση, όπου θα γινόταν μηχανική ανασύσταση των σπονδύλων. Ο δε νευροχειρουργός που με είδε στην Ελλάδα, τον Ιούλιο του 2013, είπε ότι αν δεν το κάνω σύντομα υπάρχει κίνδυνος να μείνω παράλυτος, γιατί αυτή η πάθηση (ονομάζεται μυελοπάθεια) επηρεάζει όλη τη σπονδυλική στήλη. Πρέπει να συμπληρώσω δε ότι ήταν τόσο τραυματική η κατάστασή μου που επί ενάμισι χρόνο δεν μπορούσα ούτε να κοιμηθώ, διότι δεν μπορούσα να ξαπλώσω, ούτε καλά-καλά να καθίσω. Κοιμόμουν καθιστός δύο ώρες το πολύ μέχρι που με ξυπνούσαν οι πόνοι. Αφού, για να καταλάβετε, για να μου κάνουν την μαγνητική με ναρκώσανε, γιατί ειδάλλως δεν μπορούσα να αντέξω τους πόνους να ξαπλώσω σε αυτή τη στάση.
Φτάνουμε στο Φλεβάρη του 2014. Μέχρι τότε δεν ήξερα τον Άγιο Ραφαήλ -ίσως να είχα ακούσει, δεν είμαι σίγουρος, αλλά πάντως δεν ήταν στη σκέψη μου-. Εκείνες τις ημέρες όμως, μου ήρθε ξαφνικά στο μυαλό μου η σκέψη: «Προσευχήσου στον Άγιο Ραφαήλ», σαν έμπνευση. Μου φυτεύτηκε στο μυαλό αυτό το πράγμα, σαν να μου το ψιθύρισε κάποιος ότι: «Υπάρχει ο Άγιος Ραφαήλ που κάνει θαύματα. Προσευχήσου σε Αυτόν». Αυτή την περίοδο ήρθε η γυναίκα μου με άδεια στην Ελλάδα και της είπα να έρθει να προσκυνήσει στη Μονή του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι, την οποία είχα εν τω μεταξύ βρει απ’ το ίντερνετ, ψάχνοντας περισσότερα για τον Άγιο Ραφαήλ. Της είπα να μου ανάψει ένα κεράκι στον Άγιο και να μου φέρει λίγο λαδάκι, το οποίο μου έφερε μαζί με Αγιασμό και μία εικόνα. Εν τω μεταξύ εγώ προσευχόμουν. Δυό μέρες πριν επιστρέψει η γυναίκα μου από την Ελλάδα, οι πόνοι εντάθηκαν τόσο που νόμιζα ότι θα μου πέσει κυριολεκτικά το χέρι. Έκλαιγα από τους πόνους. Δεν με έπιανε κανένα ηρεμιστικό και καμμία ένεση. Οι πόνοι είχαν δεκαπλασιαστεί ξαφνικά. Δεν μπορούσα να δουλέψω πια καθόλου (παρά το ότι είμαι σε μια πολύ υπεύθυνη θέση με πολλούς εργαζομένους υπό την επίβλεψή μου). Ταυτόχρονα όμως πίστεψα ότι όταν επιστρέψει η σύζυγος και θα σταυρωθώ με το λαδάκι θα γίνω καλά. Το πίστεψα τελείως, τόσο όσο πιστεύω ότι υπάρχει ο ήλιος και λάμπει. Την ημέρα που η σύζυγός μου επέστρεφε στο Κατάρ, προσευχήθηκα στον Άγιο Ραφαήλ, όπως έκανα κάθε μέρα και μέχρι να πάω να πάρω τη γυναίκα μου στο αεροδρόμιο, το 95% των πόνων είχε περάσει. Όταν τελικώς έφτασε, πήγα σπίτι, προσευχήθηκα, έβαλα λαδάκι του Αγίου και δόξα τω Θεώ, από εκείνη τη στιγμή δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Πόνο κανένα. Η ατροφία του χεριού μου σταδιακά εξαφανίζεται. Έχω ξεχάσει πλέον όλο το πρόβλημά μου. Σαν να ήταν ένα όνειρο που πέρασε. Και σταδιακά χάνω και τα κιλά που πήρα από τις κορτιζόνες. Η ζωή μου έχει επανέλθει απολύτως στο φυσιολογικό. Γι’ αυτό και ήρθα και εγώ ο ίδιος εδώ στον Άγιο Ραφαήλ να Τον ευχαριστήσω, για το μεγάλο θαύμα που μου έκανε.
Ιορδάνης Φ., Αύγουστος 2014
Δεν υπήρχε πλέον καρκίνος στο σώμα της
«Στις αρχές Ιουνίου, μιλούσα τηλεφωνικά με μία φίλη μου και μου έλεγε τα διάφορα οικογενειακά της προβλήματα. Εγώ, επειδή ο Άγιος Ραφαήλ είναι πολύ θαυματουργός, της πρότεινα να δώσω εκ μέρους της τα ονόματα της οικογενείας της να μνημονευτούν στην Παράκληση του Αγίου Ραφαήλ, στο Μοναστήρι Του στο Άνω Σούλι του Μαραθώνος, που είναι και σχετικά κοντά στο σπίτι μου. Εκείνη δέχτηκε και ταυτόχρονα με παρακάλεσε να δώσω να μνημονευτεί και το όνομα μιας φίλης της, της Στυλιανής Τ. (κατοίκου Αθηνών), γιατί, όπως μου εξήγησε, η κοπέλα αυτή είχε σοβαρότατο πρόβλημα υγείας. Ήταν νεαρή και είχε πάθει καρκίνο του στήθους και έκανε στη συνέχεια και αφαίρεση στήθους. Όμως, ο καρκίνος έκανε μετάσταση και η κατάσταση της υγείας της Στυλιανής χειροτέρεψε δραματικά, φτάνοντας στο σημείο να λένε οι γιατροί στους δικούς της, ότι είναι πια στα τελευταία της. Συγκεκριμένα έλεγαν ότι … «είναι αμαρτία να την κρατάτε έτσι. Έχει 10 μέρες ζωή. Πάρτε τη στο σπίτι να τελειώσει εκεί…». Εν τω μεταξύ η Στυλιανή πονούσε υπερβολικά και ταλαιπωριόταν. Γι’ αυτό η κοινή μας φίλη με παρακάλεσε να δώσω να μνημονευτεί το όνομά της στην Παράκληση του Αγίου Ραφαήλ, ώστε ο Άγιος Ραφαήλ, να μείωνε τουλάχιστον τους πόνους της. Όμως, μεγάλα τα θαύματα των Αγίων!!! Ο Άγιος Ραφαήλ, δεν της μείωσε μόνο τους πόνους, αλλά έκανε τη Στυλιανή τελείως καλά!!!! Λίγες μέρες μετά που μνημονεύτηκε το όνομά της, η Στυλιανή άρχισε να λέει: «Δεν πονάω, δεν πονάω. Γιατί δεν πονάω;». Αφού, λοιπόν, επέμενε, οι γιατροί της έκαναν εξετάσεις, μία και δυο και τρεις και ακολούθησαν τα συγκλονιστικά αποτελέσματα των εξετάσεων ότι: ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΛΕΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ… Μέσα σε λίγες, λοιπόν, μέρες πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο και κάποια στιγμή αργότερα μίλησα μαζί της στο τηλέφωνο. «Δεν ξέρω τι έκανες για μένα, αλλά ό,τι και να έκανες σε ευχαριστώ πάρα πολύ!» μου είπε. Εγώ της εξήγησα ότι το μόνο που έκανα ήταν να δώσω το όνομά της να μνημονευτεί στην Παράκληση του Αγίου Ραφαήλ. Και εκείνη μου απάντησε: «Δεν μου είχανε πει τίποτα πιο πριν για τον Άγιο Ραφαήλ. Τι μπορώ να πω για τον Άγιο Ραφαήλ! Τον ευχαριστώ πολύ! Θα πάω οπωσδήποτε να Τον προσκυνήσω, πριν πάω στις διακοπές μου που έχω κανονίσει στα τέλη Ιουλίου. Που είναι αυτό το Μοναστήρι;». Κανονίσαμε λοιπόν να την φέρω στη Μονή του Αγίου στο Άνω Σούλι να ευχαριστήσει τον Άγιο Ραφαήλ και μείναμε όλοι μας με τη μεγαλύτερη ευτυχία στην ψυχή μας για το πολύ μεγάλο αυτό θαύμα που συντελέστηκε. Τη χαρά μου αυτή ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, γι’ αυτό και σας διηγήθηκα ό,τι επακριβώς έγινε, προς δόξαν του Ονόματος του μεγάλου Αυτού και πολύ θαυματουργού Αγίου που λέγεται Ραφαήλ, ο Οποίος δεν σταματά συνεχώς να μας εκπλήσσει με τα συγκλονιστικά θαύματά Του.»
Σοφία Π.,
Μαραθώνας, Ιούλιος 2014
Το όνειρο και η βάπτιση του μικρού Ραφαήλ
«Είναι καλοκαίρι του 2011. Ένα βράδυ βλέπω στον ύπνο μου ένα περίεργο όνειρο. Είμαι σ’ ένα Μοναστήρι που είχε κι’ ένα εκκλησάκι και παρακολουθώ μια βάπτιση. Τα βλέπω όλα καθισμένος κάτω από μια ελιά για να μη με χτυπάει ο ήλιος. Ήταν μεσημέρι. Βλέπω τον ιερέα να βγάζει από την κολυμβήθρα ένα αγοράκι, όχι όμως γυμνό. Ήταν ήδη ντυμένο με ολόλευκα ρούχα. Η βάπτιση γινόταν στον εξωτερικό χώρο και το αγοράκι ήταν μες στο λάδι. Μόλις ο ιερέας το έβγαλε έξω από την κολυμβήθρα είπε: «Και το όνομα αυτού Ραφαήλ». Και στο όνειρο ήξερα ότι το παιδί αυτό ήταν δικό μου. Το όνειρο ήταν χαρακτηριστικό. Εγώ βέβαια τότε είχα μόνο ένα κοριτσάκι 2 χρονών και δεν είχα διαβάσει κάτι για τον Άγιο Ραφαήλ ούτε είχα επισκεφθεί ένα μοναστήρι που να ταίριαζε στην εικόνα που είδα στο όνειρο.
Τον επόμενο Φεβρουάριο του 2012 η γυναίκα μου έμεινε έγκυος. Προτού όμως το μάθει της συνέβη κάτι περίεργο. Τότε εργαζόταν σ’ ένα ζαχαροπλαστείο. Ένα πρωί κι’ ενώ ήταν στη δουλειά της μπήκε μια άγνωστη γριά γυναίκα και, χωρίς να προηγηθεί κάποια συζήτηση η να χαιρετηθούν, εκείνη της είπε: «Πιστεύεις;» Κι’ η γυναίκα μου της απάντησε: «Τι να πιστεύω; Δεν σας καταλαβαίνω». «Θα πας στην Αγία Τριάδα να προσκυνήσεις», της είπε. «Έχουν φέρει τα λείψανα του Αγίου Ραφαήλ. Θα πας να προσκυνήσεις για να σου δώσει ένα γερό μωρό». Η γυναίκα μου βρισκόταν στον 1ο μήνα της εγκυμοσύνης της, αλλά ακόμα δεν το ήξερε. Τα ’χασε και δεν της απάντησε τίποτα. Εκείνη έφυγε και η γυναίκα μου μετά από 2 ημέρες πήγε και προσκύνησε. Στη συνέχεια, όταν μου είπε για το συμβάν στο ζαχαροπλαστείο, θυμηθήκαμε το όνειρο που είχα δει το προηγούμενο καλοκαίρι. Λίγο αργότερα, μάθαμε ότι ήταν έγκυος.
Στην εγκυμοσύνη της είχε πολλά προβλήματα, κυρίως ψυχολογικά. Το Νοέμβριο του 2012 γέννησε ένα αγοράκι, για το φύλο του οποίου ήμασταν σίγουροι από την πρώτη στιγμή. Γνωρίζαμε ότι ήταν αγόρι, προτού καν μας το ανακοινώσει ο γιατρός. Το μωρό έπαθε λοίμωξη και παρέμεινε στη θερμοκοιτίδα για 22 ολόκληρες ημέρες, αλλά τελικά όλα πήγαν καλά.
Εντέλει, το όνειρο που είχα δει συνέβη και στην πραγματικότητα. Η βάπτιση του μωρού έγινε στο μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνα, στον εξωτερικό χώρο, ανάμεσα σε πολλές ελιές. Το μωρό πήρε το όνομα «Ραφαήλ» και φόρεσε κατάλευκα ρούχα. Η κολυμβήθρα είχε τοποθετηθεί στο σημείο ακριβώς που είχα δει και στο όνειρό μου. Χάρη στον Άγιο Ραφαήλ είχαμε και έχουμε ένα γερό αγοράκι.»
Νίκος και Φωτεινή Ν.
Σεπόλια.
«Σε περιμένουμε!»
Η κ. Αγγελική Χ., κάτοικος Καλλιθέας, ερχόμενη στη Μονή, μας διηγήθηκε τα εξής:
«Είχα ξεκινήσει και δεν αισθανόμουν καλά το Σεπτέμβρη του 2013 και γι’ αυτό πήγαμε στο νοσοκομείο, όπου μου διαγνώσθηκε μετά από αξονική ότι φαινόταν σαν να έχω κάποιον όγκο στον εγκέφαλο, γιγαντιαίο (έτσι τον χαρακτηρίσανε) 7,5 Χ 4,5 συν ένα τεράστιο οίδημα γύρω από αυτό. Και γι’ αυτό μου κάνανε εισαγωγή στον Ευαγγελισμό. Εν τω μεταξύ, μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, είχα εμφανίσει ημιπληγία από την αριστερή πλευρά, δηλαδή παρέλυσε το αριστερό χέρι και πόδι μου. Η διάγνωση ήτανε απελπιστική. Λέγανε ότι δεν μπορεί να χειρουργηθεί. Ήτανε πολύ μεγάλη η κακοήθεια και αν το πειράζανε θα γινότανε χειρότερος, έτσι λέγανε οι γιατροί. Μου κάνανε βεβαίως αγωγή, κορτιζόνη και αντιεπιληπτικά για να ξεπρηστεί το οίδημα, αλλά μέχρι εκεί. Εγώ παρακαλούσα τον Άγιο Ραφαήλ, επειδή είχαμε ακούσει ότι ο Άγιος Ραφαήλ είναι πολύ δυνατός και θαυματουργός και ο σύζυγός μου είχε διαβάσει ένα βιβλίο με θαύματα του Αγίου. Επειδή είχαμε μάθει πρόσφατα ότι υπάρχει Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι, στο Μαραθώνα, συζητήσαμε και είπαμε να πάει ο σύζυγός μου να προσευχηθεί εκεί. Αυτό έγινε και πήρε λαδάκι από τη Μονή, το οποίο βάζαμε καθημερινά καθώς και Αγιασμό, που έπινα κάθε πρωί.
Λίγες μέρες μετά, ήρθε ο γιατρός μας και μας είπε ότι παρά την αντίθετη γνώμη των συναδέλφων του αισθάνεται ότι δεν είναι αυτό που νομίζουν και έχει ένα προαίσθημα ότι πρέπει να χειρουργηθεί. Έγινε λοιπόν πολύωρη επέμβαση και εγώ, πριν μπω, παρακαλούσα τον Άγιο να φωτίσει το γιατρό να κάνει την επέμβαση καλά. Ήτανε μια πολύ δύσκολη επέμβαση. Και ήτανε όντως πολύ επιτυχημένη, με τη Χάρη του Αγίου Ραφαήλ. Μας είπαν ότι αφαιρέθηκε όλος ο όγκος και ενώ μας είπε ο γιατρός ότι θα μείνουν κάποια κινητικά προβλήματα, εντέλει δεν υπήρξε καμία απολύτως παρενέργεια. Και ενώ ο όγκος λέγανε ότι είναι κακοήθης, μετά είπανε ότι έχει πολύ μικρή κακοήθεια και εντέλει ότι είναι καλοήθης και ότι δεν ξέρουν εντέλει τι είναι. Είναι αδιάγνωστο και παρ’ όλες τις εξετάσεις παραμένει αδιάγνωστο.
Εν τω μεταξύ ήμουν σε τόσο καλή κατάσταση που μέσα σε μια βδομάδα είχα φύγει απ’ το νοσοκομείο. Έπαθα όμως μια σοβαρή αλλεργική αντίδραση από φάρμακα με κάποιες επιπλοκές και ξαναεισήχθηκα σε άλλο νοσοκομείο. Είδα τότε ένα όνειρο: Είδα τρία άτομα, ένα μεγάλης ηλικίας, έναν άλλον πιο νέο και ένα κοριτσάκι και μου είπανε «Σε περιμένουμε!». Στην αρχή φοβήθηκα γιατί θεώρησα ότι ο μεγάλος στην ηλικία ήταν κάποιος από τον θάλαμο που νοσηλευόμουνα που είχε μόλις πεθάνει και νόμιζα ότι θα πέθαινα κι’ εγώ. Όμως, μετά σκέφτηκα ότι ήταν οι τρεις Άγιοι: Ο Άγιος Ραφαήλ, ο Άγιος Νικόλαος και η Αγία Ειρήνη και μου λέγανε ότι με περιμένανε γιατί είχα τάξει να πάω να προσκυνήσω στο Μοναστήρι Τους στο Άνω Σούλι, μόλις γίνω καλά και με αυτό που μου είπανε με προσκαλούσαν να πάω, φανερώνοντάς μου ότι ήμουν ήδη καλά και γι’ αυτό με περίμεναν να πάω να προσκυνήσω. Από τότε που το είδα αυτό το όνειρο δεν υπήρξαν άλλες παρενέργειες και επιπλοκές. Η υγεία μου σταθεροποιήθηκε και εντέλει σήμερα αξιώθηκα και ήρθα στο Μοναστήρι του Αγίου να κάνω το τάμα μου. Αναρρώνω πλήρως, χωρίς απολύτως καμμία κινητική η άλλη παρενέργεια και αυτό το οφείλω στον Άγιο Ραφαήλ, διότι το ότι τα κατάφερα με την όλη κατάσταση, τα φάρμακα και το χειρουργείο, παρά το γεγονός ότι εκτός των άλλων έχω και μεσογειακή αναιμία, ήταν σίγουρα ένα μεγάλο θαύμα!!»
«Προσπαθούσαμε να αποκτήσουμε ένα παιδάκι, αλλά μάταια.»
Θα ήθελα να σας γράψω και για την δική μου εμπειρία με τον Άγιο Ραφαήλ. Με τον άντρα μου προσπαθούσαμε να αποκτήσουμε ένα παιδάκι από το 2010, αλλά μάταια. Πέρυσι τον Αύγουστο του 2012 είχαμε πάει με τον άντρα μου στην Αμερική για το γάμο του ξάδερφού του και ένα πρωινό που ξύπνησα, είχα ακούσει στον ύπνο μου μια φωνή που να μου λέει «Πήγαινε να ανάψεις ένα κεράκι στον Άγιο Ραφαήλ και θα μείνεις έγκυος». Είδα λέει ότι μπήκα μετά σε μία εκκλησία που ήταν ανηφορική και από κάτω είχε θέα όλη την πόλη, τη θάλασσα και άναψα ένα κερί δίχως να γνωρίζω το όνομα της εκκλησίας και χωρίς να προσευχηθώ για το λόγο που ήθελα. Κατηφορίζοντας από την εκκλησία για να φύγω, έβλεπα πολύ κόσμο να ανεβαίνει για να προσευχηθεί. Έτσι ρώτησα κάποιον πιστό και μου είπε ότι ήταν η εκκλησία του Αγίου Ραφαήλ. Ξαναμπήκα μέσα, άναψα πάλι κεράκι αλλά αυτή τη φορά προσευχήθηκα να με βοηθήσει να αποκτήσω ένα παιδάκι.
Το πρωί που ξύπνησα αφηγήθηκα στον σύζυγό μου το όνειρο που είδα, λέγοντάς του χαρακτηριστικά ότι ποτέ δεν είχα αναφερθεί στο παρελθόν στο όνομα Ραφαήλ αλλά ούτε είχα ακούσει για τον Άγιο. Γυρίζοντας από την Αμερική, ημέρα Δευτέρα, μου είπε η μητέρα μου ότι τα λείψανα των Αγίων Ραφαήλ, Ειρήνης και Νικολάου θα ερχόντουσαν το Σάββατο στην εκκλησία απέναντι από το σπίτι της. Πήγα προσευχήθηκα αλλά χωρίς μέχρι το Μάρτιο του 2013 να ενδιαφερθώ να βρω μια εκκλησία με το όνομά του. Κάποια στιγμή του Μαρτίου μπήκα στο ίντερνετ και αναζητούσα που έχει εκκλησίες και βρήκα τη μονή του Άγιο Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνα, η οποία έμοιαζε με αυτή που είδα στο όνειρό μου.
Έτσι και πήγαμε με τον άντρα μου, προσευχηθήκαμε και μετά από ένα μήνα έμεινα έγκυος. Στην επίσκεψή μας τότε, είπαμε την ιστορία μας και μας πληροφόρησαν ότι ο Άγιος είναι ο προστάτης των γυναικών που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και μας έδωσαν λαδάκι από το καντήλι του Αγίου που δεν σβήνει ποτέ. Από τότε που έμαθα ότι είμαι έγκυος σταυρώνω συνέχεια τη κοιλιά μου με το λαδάκι ενώ παράλληλα φοράω και τη ζώνη της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου. Περιμένουμε σε λίγο καιρό να γεννηθεί η κορούλα μας η Ραφαέλα.
Ευχαριστώ, νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη και ευλογία και θέλω όλος ο κόσμος να είναι υγιείς και ευτυχισμένος και σύντομα να ακουστούν και οι δικές του προσευχές.
Με εκτίμηση
Ευαγγελία Μ.
«Είπε ο Άγιος Ραφαήλ πως θα σε θεραπεύσει»
Σας γράφω με βαθιά συγκίνηση για σας ενημερώσω για το θαύμα που έζησε η οικογένειά μας χάρη στην θεία επέμβαση των Αγίων Ραφαήλ, Νικόλαου και Ειρήνης και χάρη στην στήριξη και τις θερμές προσευχές των πατέρων του μοναστηριού των Αγίων στο Άνω Σούλι.
Η οικογένειά μου πάντα είχε μεγάλη ευλάβεια στον Άγιο Ραφαήλ και είχαμε επισκεφθεί και προσκυνήσει στο παρελθόν αρκετές φορές τους Αγίους στην Μυτιλήνη. Τον Σεπτέμβρη του 2012 μάθαμε ότι ο πατέρας μου είχε καρκίνο στο παχύ έντερο (οι γονείς μου ζουν στην Θεσσαλονίκη). Ο γιατρός ο οποίος έκανε την βιοψία δεν μας έδωσε ελπίδες για την ζωή του. Χάσαμε την γη κάτω από τα πόδια μας και πήραμε την απόφαση να έρθει στην Αθήνα για να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε μαζί.
Εκείνες τις ημέρες, μπήκα στο ίντερνετ να ψάξω να βρω κάποια εκκλησία του Αγίου Ραφαήλ στην Αθήνα και μου εμφανίσθηκε η σελίδα που διαθέτει το μοναστήρι των Αγίων στο Άνω Σούλι Μαραθώνα. Η μέρα εκείνη ήταν Παρασκευή και την Δευτέρα θα ξεκινούσαμε το πρώτο στάδιο της θεραπείας με ακτινοβολίες, ώστε να μικρύνει κάπως ο όγκος για να ακολουθήσει το χειρουργείο. Μόλις το είδα είπα στην οικογένειά μου ότι την επόμενη μέρα θα πάμε στο μοναστήρι. Το ίδιο βράδυ στον ύπνο μου είδα την Αγία Ειρηνούλα με τις ξανθές κοτσίδες της και με ένα άσπρο φόρεμα, να μου χαμογελάει και να μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά. Την επόμενη μέρα πραγματικά επισκεφτήκαμε το μοναστήρι των Αγίων και όταν μπήκα στο σημείο που εμφανισθήκαν οι Άγιοι και αντίκρισα τον βράχο και την εικόνα της Αγίας Ειρηνούλας με έπιασαν τα κλάματα, ήταν ακριβώς όπως την είδα στον ύπνο μου και παράλληλα με την ζεστή υποδοχή των πατέρων και την διαβεβαίωσή τους ότι ο Άγιος Ραφαήλ θα μας βοηθήσει, πήραμε πολύ δύναμη για την συνέχεια.
Εν τω μεταξύ, ο πατέρας μου που έχει κλειστοφοβία και του ήταν αδύνατο να μπει στο μηχάνημα για τις ακτινοβολίες, επικαλέστηκε τον Άγιο Ραφαήλ, προσευχήθηκε να τον βοηθήσει και κάθε φορά που έμπαινε στο μηχάνημα αντί για φόβο ένιωθε μια αγαλλίαση και χαρά. Ήξερε και ένιωθε ότι ο Άγιος Ραφαήλ ήταν κοντά του. Ένα βράδυ ο πατέρας μου είδε στον ύπνο του ότι ήταν στο μοναστήρι στο Άνω Σούλι και άκουσε μια φωνή να του λέει «Είπε ο Άγιος Ραφαήλ πως θα σε θεραπεύσει και να ανάψεις δύο λαμπάδες».
Οι μέρες για να γίνει το χειρουργείο πλησίαζαν και η στενοχώρια μας και το άγχος μας μεγάλωνε, τότε ο πατέρας μου ξαναείδε όνειρο ότι ήταν στον βράχο στο μοναστήρι και είδε έναν ιερέα με άμφια χωρίς να βλέπει το πρόσωπό του, αλλά ένοιωθε ότι ήταν ο Άγιος Ραφαήλ, ο οποίος του είπε «εγώ ότι ήταν να κάνω, το έκανα» και μετά του έδειξε τις εικόνες με τα τάματα. Τηλεφωνήσαμε στο μοναστήρι, διηγηθήκαμε το όνειρο και οι πατέρες μας διαβεβαίωσαν ότι ο Άγιος Ραφαήλ θα μας βοηθήσει. Το χειρουργείο έγινε, αλλά δυστυχώς ο γιατρός δεν ήταν ευχαριστημένος, ο όγκος είχε επεκταθεί έξω από το έντερο. Ούτε μια στιγμή δεν το πίστεψα και δεν έχασα την εμπιστοσύνη μου στους Αγίους και ότι όλα αυτά που ζήσαμε και είδαμε δεν ήταν αλήθεια.
Η μητέρα μου το ίδιο βράδυ είδε στον ύπνο της την Αγία Ειρήνη να κρατάει μια λευκή σελίδα και να της λέει ότι τα αποτελέσματα των εξετάσεων θα είναι καθαρά. Όπως και πραγματικά έγινε, η βιοψία ήταν ανέλπιστα καλή, ο γιατρός δεν πίστευε στα μάτια του, το μόνο που απέμεινε να κάνει ο πατέρας μου ήταν ένα προληπτικό σχήμα από ελαφριά χημειοθεραπεία. Οι αξονικές και οι εξετάσεις του ήταν πεντακάθαρες.
Η επέμβαση των Αγίων σε όλη την διάρκεια της δοκιμασίας μας ήταν μεγάλη και ολοφάνερη μέχρι και σήμερα και ευχαριστούμε με όλη μας την δύναμη τον Θεό και τους Αγίους του που μας βοήθησαν τόσο πολύ καθώς και τους πατέρες της μονής των Αγίων στο Άνω Σούλι Μαραθώνα για την συμπαράστασή τους.
Ευαγγελία Μ.
«Παρακάλα την Αγία Ρηνούλα, που είναι και κοριτσάκι να σε κάμει καλά!»
Αγία Ρηνούλα,
Δεν βρήκα λόγια να σου πω ευχαριστώ γιατί δεν βρίσκω λόγια ούτε για τα μάτια του κόσμου να περιγράψω τη δυστυχία της μάνας να’ χει το παιδί της άρρωστο και ανήμπορο. Θέλω να σκέφτομαι μόνο το καλό που μου ’κανες. Και γρήγορα μάλιστα. Τόσο γρήγορα που ενώ σκεφτόμουνα τι να γράψω για να παρακαλέσω την Παναγία, εις το όνομά Σου και με τις δικές Σου μεσιτείες το κοριτσάκι μου έγινε πάραυτα καλά!
2 μήνες το είχα στο κρεββάτι, επειδή είχε πέσει από έναν καναπέ χωρίς ούτε καν οφθαλμοφανή τραυματισμό. Πήγα σε γιατρούς, επαρεκάλεσα, πήρα γεροντάδες, τίποτα.
Παραμονή της γιορτής μου (Εισόδια της Θεοτόκου, 21 Νοεμβρίου 2012) άφησα το παιδί με τη μάνα μου (ο πατέρας του έλειπε στην Αμερική) και επήγα αγρυπνία στο μοναστήρι Κάτω Παναγία Άρτας. Και φεύγοντας, αγόρασα μία εικόνα της Αγίας Ρηνούλας, του Αγίου Νικολάου και Αγίου Ραφαήλ, μεγάλη η Χάρη Τους.
Την άλλη μέρα είπα στο παιδί μου – Παιδί μου (Δαυιδούλα – έχει το όνομα του Οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία - 5,5 χρονών), εγώ δεν μπορώ να σε κάμω καλά! Είμαι άνθρωπος αμαρτωλός. Παρακάλα την Αγία Ρηνούλα, που είναι και κοριτσάκι να σε κάμει καλά!
Και μάλιστα της είπα: - Να της κάμεις 1 ζωγραφιά να τη στείλουμε να παρακαλέσεις! Έτσι της είπα. – Κοίτα μαμά, μου είπε, φορά και φόρεμα ροζ (έτσι ήταν στην εικονογράφηση). Την επαρακάλεσε και με δικά της λογάκια και έγινε καλά! Δεν προλάβαμε ούτε τη ζωγραφιά να στείλουμε! – Κάνε και μια ζωγραφιά να πεις Ευχαριστώ, της είπα τις επόμενες ημέρες. Το έκαμε και αυτό. Σου στέλνω Αγία Ρηνούλα τις ζωγραφιές της.
Προς Δόξαν Κυρίου
Μ. Μαρία
7/2/2013, Άρτα
«Μαμά, αυτός δεν ήτανε καλόγερος. Άγιος ήτανε!»
Είμαι η Ευαγγελία Ρωσσίδη, κάτοικος Νίκαιας. Θα ήθελα να σας αναφέρω και εγώ κατωτέρω ένα γεγονός το οποίο μου συνέβη.
Το 2012 είδα ολοζώντανο τον ΑΓΙΟ ΡΑΦΑΗΛ και την ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ. Ήταν μήνας Φεβρουάριος και έκανε πολύ κρύο. Πήγα να πάρω το κοριτσάκι μου από το σχολείο και επιστρέφοντας συνάντησα τον ΑΓΙΟ ΡΑΦΑΗΛ και την ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ. Τον είδα στο φούρνο της γειτονιάς μου. Νόμισα ότι ήταν κάποιος καλόγερος που πουλάει κάτι και έβγαλα από την τσέπη μου να του δώσω χρήματα. Εκείνος έβγαλε από την τσέπη του ένα μπουκαλάκι με ΑΓΙΟ ΜΥΡΟ και μας έβαλε στο κεφάλι και στα χέρια σε εμένα και στην κορούλα μου. Έκανε μάλιστα νόημα στην κόρη μου να βγάλει τα γάντια της για να της μυρώσει τα χέρια. Δίπλα του ήταν ένα κοριτσάκι ξανθό με κοτσιδάκια. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου ήταν τα μάτια του και το βλέμμα του. Ήταν πολύ ψηλός και όμορφος. Όταν φύγαμε από το φούρνο νομίζαμε ότι ήμασταν στον παράδεισο. Και τα χέρια μας ευωδίαζαν για πολλές μέρες. Η κόρη μου, μου είπε: Μαμά, αυτός δεν ήταν καλόγερος, Άγιος ήτανε. Δεν ξέραμε όμως ποιος Άγιος ήταν. Μετά από δεκαπέντε ημέρες, η ξαδέρφη μου Ευαγγελία ήρθε στο σπίτι μας. Είχε πάει στη Μυτιλήνη και επιστρέφοντας μας έφερε ένα βιβλίο του ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ. Όταν είδα τη φωτογραφία του Αγίου αμέσως τον γνώρισα. Δεν το πίστευα!!! Ο καλόγερος που είχα δει ήταν ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ και το κοριτσάκι η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ. Προσευχήθηκα και παρακάλεσα τον Άγιο να πάω στη χάρη του στη Μυτιλήνη. Και αυτό που ζήτησα έγινε. Ο Άγιος με άκουσε και το Πάσχα εκείνο, πηγαίνοντας μια συγγενής μου στη Μυτιλήνη, με πήρε και μένα μαζί και έτσι πήγα στη χάρη του. Όταν έφτασα στην εκκλησία και συγκεκριμένα στον τάφο του Αγίου μοσχομύρισε μεμιάς το ΑΓΙΟ ΜΥΡΟ που μας είχε βάλει όταν τον είχα πρωτοδεί. Ήταν ένα πολύ μεγάλο θαύμα!
Το Σεπτέμβριο του 2012 αρρώστησε ο άντρας μου Γιώργος με καρκίνο στο έντερο. Νοσηλεύτηκε στο Σισμανόγλειο Αθηνών και μετά το χειρουργείο (ένα πολύ δύσκολο χειρουργείο, τεσσάρων ωρών) είδε σε όνειρο τον αγαπημένο μας Άγιο να τον κοιτάζει με ένα χαμόγελο στα χείλη και να στέκεται μπροστά στο βράχο, στο σημείο που υπάρχουν τώρα τα καγκελάκια του ιερού της εκκλησίας του Αγίου μας Ραφαήλ στο Άνω Σούλι του Μαραθώνα. Είδε επίσης και τα μαρμάρινα σκαλοπάτια που υπάρχουν μπροστά στο εκκλησάκι. Όταν μου το είπε ο άντρας μου κατάλαβα ότι ο Άγιος θα τον κάνει καλά και όντως! Ο άντρας μου έγινε εντελώς καλά. Τότε βεβαίως δεν είχαμε επισκεφτεί ακόμα το Μοναστήρι του Αγίου μας στο Άνω Σούλι. Μετά ήρθαμε πρώτη φορά και συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό ήταν το μέρος στο οποίο είδε ο άντρας μου τον Άγιο Ραφαήλ στο όνειρό του.
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο Άγιος Ραφαήλ μας εμφανίστηκε ολοζώντανος και μας μύρωσε για να μας δώσει δύναμη, κουράγιο και πίστη και για να μας δείξει ότι θα είναι δίπλα μας, γιατί επρόκειτο να περάσουμε ένα Γολγοθά με τις ασθένειες που μας βρήκαν στην οικογένειά μας. Με τη βοήθεια των Αγίων τα ξεπεράσαμε όλα.
Δοξασμένο το όνομα του Αγίου Ραφαήλ, του Αγίου Νικολάου και της Αγίας Ειρήνης! Όσο ζω και υπάρχω θα τους δοξάζω με όλη μου την ψυχή!
«Αφού ξέρεις ότι μπορώ να κάνω ό,τι μου ζητήσεις»
Στις αρχές του Οκτωβρίου είχαμε πάει μαζί με τον κουνιάδο μου και την γυναίκα μου στο Άνω Σούλι σε μια ταβέρνα. Μόλις φτάσαμε στην ταβέρνα, λίγο πριν, είδαμε την πινακίδα που έδειχνε τον δρόμο προς το μοναστήρι του Αγ. Ραφαήλ. Λέει η κουνιάδα μου, δεν πάμε να προσκυνήσουμε; Πάμε, είπαμε ομόφωνα και οι τέσσερις. Ανηφορήσαμε λοιπόν προς το μοναστήρι. Μόλις φτάσαμε ήταν η ώρα που το μοναστήρι έκλεινε. Ο καλόγερος όμως μας είδε απογοητευμένους και μας πέρασε μέσα. Το μοναστηράκι λιτό, απλό και ένοιωθες να σε τυλίγει αγάπη, καλοσύνη, ηρεμία. Ο καλόγερος μας πήγε στην εκκλησία που γίνεται η λειτουργία. Στο προσκύνημα δεν ανεβήκαμε γιατί δεν θέλαμε να γίνουμε βάρος λόγω της περασμένης ώρας. Το απόγευμα που γύρισα σπίτι άρχισε να με ενοχλεί ένας πόνος ελαφρύς στον αυχένα. Σκέφτηκα πως κρύωσα, γιατί είχα το παράθυρο του αυτοκινήτου ανοιχτό. Όμως τη νύχτα ο πόνος έγινε οξύς και δεν με άφησε να κοιμηθώ. Τι ζεστά, τι παυσίπονα, τίποτα. Με έπιασε ένας πανικός και μια τρομάρα. Φοβήθηκα ότι είναι βλάβη στον αυχένα, στους σπονδύλους και όντως είχα δίκιο. Αυτό έδειξε η πλάκα. Έχω χειρουργηθεί αρκετές φορές, έχω κάνει δύο σπονδυλοδεσίες με αποτέλεσμα να έχω οκτώ λάμες και δέκα βίδες στην σπονδυλική στήλη μου. Γι’ αυτό δεν αντέχω άλλο τα χειρουργεία. Την άλλη μέρα οι πόνοι συνεχίστηκαν και απλώθηκαν. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα μόνο βόγκαγα από τους πόνους. Το μεσημέρι της επομένης ξάπλωσα μήπως μπορέσω να κοιμηθώ. Τότε λοιπόν θυμήθηκα τα λόγια που μου είπε ο καλόγερος «ο Άγιος θεραπεύει τις ασθένειες». Έτσι με πήρε ο ύπνος. Κάποια στιγμή ξυπνώ από ένα φως που μπήκε στα μάτια μου. Σηκώνομαι να δω ποιος άνοιξε το παράθυρο και δεν είδα τίποτα, το παράθυρο κλειστό. Ξανά πέφτω να κοιμηθώ και μόλις κλείνω τα μάτια μου σχηματίστηκαν μπροστά μου τρία φωτεινά φωτοστέφανα. Ένα μεγάλο, ένα μικρότερο και ένα μικρούλι. Πετάχτηκα και είπα ότι ο Άγιος Ραφαήλ ήρθε να με βοηθήσει. Το Σαββάτο το βράδυ έπεσα να κοιμηθώ στεναχωρημένη με έγνοια για τον άνδρα μου, που εκτός που έχει κάνει χειρουργείο καρκίνου, έχει σε εκείνο το σημείο ένα εξάνθημα που δεν μπορούμε να το καταπολεμήσουμε με καμία θεραπεία, έχουμε αλλάξει τρεις. Έκλαιγα λοιπόν και για τους δυο μας. Προς το ξημέρωμα άκουσα μία φωνή να μου λέει «Αφού ξέρεις ότι μπορώ να κάνω ό,τι μου ζητήσεις, γιατί δεν έρχεσαι να σου δώσω λάδι από το καντήλι μου». Μόλις ξύπνησε ο άνδρας μου του λέω, το και το, πάμε στο μοναστήρι τώρα. Έτσι, φτάσαμε στο μοναστήρι, πήγαμε στο προσκύνημα και του ζήτησα βοήθεια για μένα να με φυλάξει μακρυά από τα χειρουργεία να με αφήσει να ζήσω χωρίς πόνους πια και να βοηθήσει να ιαθεί ο άνδρας μου. Φεύγοντας πήρα και λαδάκι από το ακοίμητο καντηλάκι του Αγίου Ραφαήλ και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ο πόνος μου στον αυχένα άρχισε να μου περνά και μέχρι το σπίτι δεν είχα πόνους. Ο γιατρός που ξαναπήγα ξαφνιάστηκε πως μου πέρασε τόσο γρήγορα. Ο άνδρας μου τώρα είναι πολύ καλά και το κυριότερο αυτός που είναι αντιδραστικός με τα μοναστήρια, τώρα έχει αλλάξει, δέχτηκε που του έκανα θεραπεία με το άγιο λαδάκι. Όλα είναι δόξα τω Θεώ καλά θα είναι ακόμα καλύτερα, το νοιώθω. Δοξάζω τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη και τους ευχαριστώ.
Α.Π. – Κερατέα.
«Είμαι και εγώ μια μάνα όπως όλες οι μάνες του κόσμου»
Άγιέ μου Ραφαήλ.
Είμαι και εγώ μια μάνα όπως όλες οι άλλες του κόσμου, και θέλω μέσα από την καρδιά μου και όλη η οικογένειά μου να σε ευχαριστήσουμε για το θαύμα που έκανες στο παιδί μου.
Πριν από ένα χρόνο έκανε εγχείρηση μόρφωμα στο επινεφρίδιο και τέλος Οκτωβρίου μετά από εξετάσεις που έγιναν στο θυροειδή μας ειδοποίησαν οι γιατροί, ότι πρέπει να χειρουργηθή επειγόντως, διότι είχε καρκίνο στο θυροειδή. Έφυγε αμέσως και πήγε στην κλινική, έκανε την εγχείρηση και οι γιατροί μας δώσανε τρεις μήνες ζωή. Το παιδί μου όμως μέχρι και σήμερα δεν είχε ιδέα, και ούτε έχει για ό,τι συνέβαινε. Είμαστε όλη η οικογένεια σε άσχημη κατάσταση.
Μία φίλη μας οικογενειακή όμως μπήκε τυχαία στο ίντερνετ και βρήκε το Μοναστήρι σας και τον Άγιο Ραφαήλ. Μίλησε με τον ηγούμενο, του είπε την ιστορία του φίλου της με δάκρυα στα μάτια. Αυτός μόλις άκουσε όλα όσα συμβαίνανε, της απάντησε: «Μην στεναχωριέσαι κορίτσι μου και ο φίλος σου θα γίνη καλά. Από όλα αυτά που μου λες δεν έχει τίποτα». Επίσης η κόρη μου κάθε μέρα σε παρακαλούσε Άγιέ μου θερμά να κάνεις το θαύμα σου στον αδελφό της.
Περιμέναμε με αγωνία να βγούνε όλα τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Μόλις βγήκαν και είδανε ότι ήταν όλες αρνητικές δεν το πιστεύανε ούτε οι γιατροί. Μόνο ένα θαύμα έλεγαν ότι έχει γίνει και σηκώσανε τα χέρια ψηλά.
Σήμερα το παιδί μου είναι μια χαρά. Ήλθε στο Μοναστήρι σου, προσκύνησε την εικόνα σου και πήρε και λαδάκι και σταυρώνεται καθημερινά.
Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου Άγιέ μου και να είσαι προστάτης σε όλη την οικογένειά μας.
Με σεβασμό και ευλάβεια, η μητέρα του Φ.Ρ.