ΠΕΡΙ ΧΡΟΝΟΥ
Με το τέλος κάθε χρόνου και το ξημέρωμα του καινούριου
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 34-36
30-12-1965. Εγράφη κατά την ώραν
του Εσπερινού ενώ αγιογραφούσα.
Με το τέλος κάθε χρόνου ο άνθρωπος φθάνει πιο κοντά στο τέρμα της ζωής του. Αλλά επειδή δεν μπορεί ο άνθρωπος να κατανοήση πόσο σύντομα φεύγει ο χρόνος, διά τούτο και προχωρεί ασκόπως στην ζωήν του. Δεν σκέπτεται, τί έκαμε μέσα σε ολόκληρο τον χρόνο για την ψυχήν του. Ποίους δρόμους επέρασε; Ποίαν ευδαιμονίαν εχάρισε στον συνάνθρωπόν του στο πέρασμα του χρόνου; Σε ποίον πάσχοντα έγινε φιλόστοργος στον μεγάλο πόνον του; Ποίαν αγάπην έδειξε προς αλλήλους; Πόσες επίπονες και επίμονες λέξεις είπαν τα χείλη του, για να καλλιεργήση μια ψυχή που ευρίσκεται μακράν από τον Θεόν; Ποίαν αξιόλογον πράξιν έκαμε στον συνάνθρωπόν του, προς ωφέλειαν της ψυχής του; Ποίαν καλλιέργειαν έκαμε στον αδελφόν του, για να αποτρέψη την σκέψιν του από το πονηρόν; Ποίαν ευτυχίαν εχάρισε με τα λόγια του κατά την ώρα της δυστυχίας και συκοφαντίας του πλησίον του; Ποίους εκ των λόγων του Ευαγγελίου εφήρμοσε στον εαυτόν του και προς τους άλλους; Ποίαν Ευαγγελικήν περικοπήν ενεκολπώθη στην σκέψιν του για την ψυχικήν του ωφέλειαν; Ποίαν ενοχλητικήν ενέργειαν του Πονηρού κατετρόπωσε; Ποίαν εξόρμησιν έκαμε προς εξόντωσιν του κακού; Ποίαν κακήν του συνήθειαν έρριξε στο βάθος της θαλάσσης; Ποίαν πονηράν ανωμαλίαν της σαρκός έθεσε στην προσταγήν της νεκρώσεως; Ποίαν απερισκεψίαν του διώρθωσε στρέφοντας το βλέμμα του στο καλό; Ποίαν αρχήν δικαίου εφήρμοσε;
Εξέτασε λοιπόν τον εαυτόν σου και προχώρα προς τον νέον χρόνον και στόλισέ τον με αγάπη, με ταπείνωσιν, με στοργήν και ελπίδα για την αναγέννησι της ψυχής, με την φωνήν του Ευαγγελίου και με την βοήθειαν του Θεού. Με φόβον και στοργήν προς τον Ουράνιον Πατέρα μας, προχώρει και σπείρε τον σπόρον στο ομαλόν έδαφος. Εργάσου το τάλαντον του Χριστού, για την σωτηρίαν της ψυχής σου, για να κυλίση ο νέος χρόνος με την ευλογίαν του Θεού.
31-12-1967. Μεσάνυχτα λίγο προτού
αρχίση ο καινούργιος χρόνος.
Με το ξημέρωμα του καινούργιου χρόνου ας ανατείλη ο ήλιος και οι ακτίνες του ας ζεστάνουν την πονεμένη ψυχή, που πάντοτε ευρίσκεται κουρασμένη από την αμαρτία. Ας την θερμάνη η ευλογία του Θεού και η μεσιτεία του Αγίου Βασιλείου του Θαυματουργού, και ας γίνη η φρούρησίς του ακοίμητος προς σωτηρίαν της ψυχής, που πάντα περιμένει στην ζωή το «Αγαπάτε αλλήλους». Αφήσετε τα παραπτώματα των άλλων αδελφών και όλα τα γήινα και κουρασμένα πάθη ας φύγουν μακρυά σας. Ας χαθούν σαν τους χοίρους που εβύθισεν ο Κύριος εις τον βυθόν της θαλάσσης. Το ξύπνημα του κάθε καινούργιου χρόνου πρέπει να σας ενδυναμώση εις την αγάπην. Να γίνετε άνθρωποι ευσυνείδητοι με φόβον Θεού και με αγνά ελατήρια να χτυπούν οι παλμοί της καρδιάς.
Είναι ανάγκη ο άνθρωπος να ξεχωρίζη
την αλλαγήν του χρόνου προς σωτηρίαν
της ψυχής του και όχι προς απόλαυσιν
υλικών αγαθών
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 36-38
Με την αλλαγήν του χρόνου πλησιάζομεν προς το τέρμα της ζωής και χρειάζεται η μεγαλύτερη φροντίδα διά την ανάπαυσιν της ψυχής. Προσέξετε, τέκνα, να σώσετε την ψυχήν σας, να μην την πάρη ο χαμός.
Η αλλαγή του χρόνου, πρέπει να σας φέρη περισσότερον προς την αγάπην, την φιλόστοργον και την ακατανίκητον ενθύμησιν, ότι η ζωή του ανθρώπου είναι λουλούδι εύοσμον, μόνον όταν την περιτυλίγη η αγάπη του Θεού και την πλουτίζη η προσευχή, που είναι το όπλον του ανθρώπου και η ανακούφισις της ψυχής.
31-12-1975. Χάραμα, μόλις εξύπνησα και έκανα
την προσευχή μου, εγράφη το κάτωθι:
Τρέχει ο χρόνος, πέρασε και έρχεται ο νέος. Τι έκαμες; Πρόσεξες ποιο είναι το καλό σου; Για ρίξε την σκέψι σου και γράψε στα χαρτιά σου, τι έκανες για την ψυχή; Στον άλλο κόσμο θάβρη τον τόπον τον φωτεινό της γαλήνης ή θάβρη τα βάσανα από τους πονηρούς δαίμονας; Κάνε έλεγχο, κάνε έλεγχο και βρες τον ίσιο δρόμο, που είναι αβλαβής και δροσερός με του Χριστού την χάριν. Φεύγει ο χρόνος και περνά και φτάνουμε στο τέρμα. Δεν θέλει πλούτη το βάδισμα! Θέλει αγάπην, υπομονήν και πίστιν στον Θεό μας.
Να αφήσετε την σκέψιν σας μακρυά από την κακήν και μολυσμένην κοινωνίαν και να εύχεσθε η ευλογία του Θεού να σας απαλλάξη από τας εσφαλμένας γνώμας και να σας επισκιάση, να διέλθετε τον χρόνον αυτόν ειρηνικόν και αναμάρτητον. Να εύχεσθε και να προσεύχεσθε να γίνουν αι δυνάμεις των ουρανών ακοίμητοι φρουροί εις την ζωήν σας και σαν το φως του ηλίου να σας θερμαίνη η αγάπη του Θεού, που είναι ανεξάντλητος.
Είθε ο καινούργιος χρόνος να σκορπίση ευλογίαν και πνευματικήν χαράν εις τας καρδίας, να πλουτισθή ο εσωτερικός σας κόσμος με αγάπη, που να παραμένη εις όλην σας την ζωήν ακεραία και να προχωρήτε εις τον ομαλόν δρόμον, που εχάραξεν η φωνή του Ευαγγελίου.
Πράττετε πάντα το καλόν.
Να κινούνται τα ελατήρια της αγάπης και του κακού να μένουν νεκρά.
Αυτός ο καινούργιος χρόνος, ας προσευχώμεθα να αυλακώση το αυλάκι της ειρήνης και να ξεφυτρώση η ανεξάντλητος αγάπη παγκοσμίως. Τα έθνη να προχωρούν ειρηνικά και αδιαλείπτως να υπάρχη μέσα στην ψυχήν του διανοουμένου Κυβερνήτου η αγάπη προς αλλήλους, ώστε η παγκόσμιος ειρήνη να φτερουγίση σαν την λευκήν περιστερά που φτερούγισε την ώραν του βαπτίσματος εις τον Ιορδάνην ποταμόν.
«Πρέπει να ετοιμάσουμε την ψυχήν,
όταν η ζωή βρίσκεται εις την ανθηρότητα»
Βιβλίο «Απάνθισμα», σελ. 108-111
1976. Εδόθη και εγράφη η ακόλουθος διδαχή:
«Η ζωή του ανθρώπου είναι ένα ζωντανό φυτό που σπείρεται, φυτρώνει και συγχρόνως μεγαλώνει. Διά να πάρει όμως ο άνθρωπος την πραγματικήν γονιμοποίησιν εις την ζωήν του, πρέπει από βρεφικής ηλικίας να καθοδηγηθεί εις την Χριστιανικήν διδασκαλίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Να πάρει εις τον κόλπον της ψυχής του την Χριστιανικήν αγάπην του καλού. Να τηρεί τας εντολάς του Κυρίου – του Ουρανίου Πατρός, που μόνον με τας εντολές Του θα καθοδηγηθεί ορθά εις την πορείαν της ζωής του. Διά να το επιτύχει αυτό, χρειάζεται προσοχή εις τα πρώτα βήματα της ζωής. Πρέπει να φροντίζει να περπατά με προσοχή εις την ζωήν του και να μη βλάπτει τον συνάνθρωπόν του.
Να μην επιθυμεί την υλικήν ζωήν να την απολαύσει ολοκληρωτικά, αλλά μετρημένα. Η σαρκική επιθυμία ποτέ δεν θα είναι ευχαριστημένη, διότι ζητά την αμαρτίαν που είναι εντυπωσιακή και πλημμυρισμένη με ποικίλες μορφές. Η λογική πρέπει να ξεπερνά αυτήν την πορείαν και να αισθάνεται ο Χριστιανός πως ήλθε εις την γην, βλάστησε, άνθισε και εξηράνθη όπως το φυτό. Αλλά εις την βλάστησιν και άνθισιν, πρέπει να ελέγχει και να κοιτάζει γύρω του και να ερωτά: “Πού πορευθώ; Πού είναι τα αγαπημένα μου πρόσωπα; Πού είναι το άνθος της ζωής μου;”. Εμαράνθη. Εις το στάδιο του “εμαράνθη” πρέπει να έχει ετοιμάσει την ψυχή διά την αιώνιον ζωή. Πρέπει να ετοιμάσουμε την ψυχήν, όταν η ζωή βρίσκεται εις την ανθηρότητα, με σιγανή και κρυφήν ετοιμασίαν. Ετοιμασία με καρδιά γεμάτη πίστη και ελπίδα. Να τρέχουμε με συμπόνια και στοργήν εις τον συνάνθρωπόν μας. Ρυθμίσετε την χρονικήν σας περίοδον της ζωής και τρέξετε αυθόρμητα να προλάβετε την εξασφάλισιν της ψυχής εις την αιώνιον ζωήν.
Διότι τώρα πρέπει, ύστερα θα είναι αργά.
Τώρα πρέπει, ύστερα ματαιώνονται τα πάντα.
Τώρα πρέπει, ύστερα φθείρονται οι δυνάμεις.
Τώρα πρέπει, ύστερα χάνεται η προθυμία.
Τώρα πρέπει, ύστερα χάνεται η σκέψις.
Τώρα πρέπει, ύστερα αδυνατεί η θέλησις.
Τώρα πρέπει, ύστερα ασθενεί το σώμα και η ψυχή.
Τώρα πρέπει, ύστερα βυθίζεσθε εις το γήρας.
Τώρα πρέπει, ύστερα ελέγχεσθε από άλλους.
Τώρα πρέπει, ύστερα δεν γίνεται το σωστό.
Φροντίσετε τώρα και αφήσετε το αύριον.
Φροντίσετε αμέσως, φροντίσετε εγκαίρως, καθώς και όλα τα άλλα που καλώς γνωρίζετε όλοι σας. Μετάνοια, εξομολόγησις, Θεία Κοινωνία. Ο άνθρωπος πρέπει να καρποφορεί εις την ζωήν της γης, καρπόν αγάπης, υπομονής και ειρήνης. Να βλέπει την ζωήν σαν άνθος, διά να κάνει βασικά τα βήματά του εις τον δρόμον, που ο Ουράνιος Πατέρας τού έδειξε διά του Ευαγγελίου Του. Να εργάζεται και να φροντίζει διά την ανάπαυσιν της ψυχής, να κατατάξει αυτήν εις την αιωνιότητα, στους κόλπους του Αβραάμ.
Ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται την πνευματικήν πορείαν, διά να βρει η ψυχή την γαλήνην που τόσο την ζητά. Να εργάζεσθε με αγάπην και υπακοήν, τέκνα, τους λόγους του Θεού δια να χαίρεσθε αιώνια. Να συγχωρείτε πάντας και πάντοτε. Να φροντίζετε τον συνάνθρωπόν σας, τον μακράν του Θεού.
Να βοηθάτε αλλήλους διά να σας βοηθά η Θεία δύναμις. Αμήν.»
«Όπως το λουλούδι της διαρκείας μένει στη γη,
έτσι και η καλή πράξις μένει στην ψυχήν
και κάθε χρόνο αυξάνει η βλάστησις και ανθίζει»
Βιβλίο «Απάνθισμα», σελ. 112-114
«Η ζωή του ανθρώπου, τέκνον μου, είναι μικρής διαρκείας, είναι τόσο λίγη όσο και η ζωή του λουλουδιού, αλλά βεβαίως ο άνθρωπος είναι δημιούργημα λογικόν.
Ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατ΄ εικόνα και ομοίωσιν του Θεού και, ως λογικόν δημιούργημά Του, είναι ευπρόσδεκτος από Αυτόν. Ο άνθρωπος χρειάζεται να ρυθμίζει τις ημέρες και τα χρόνια της ζωής του, καθώς το λουλούδι, που φυτεύεται στη γη και η ζωή του είναι μικρής διάρκειας, βλαστάνει, ανθίζει και ξηραίνεται στην εποχήν του. Έτσι είναι και η ζωή του ανθρώπου. Διαρκεί ένα χρονικό διάστημα και σιγά-σιγά μαραίνεται, σβήνει, χάνεται. Της διαρκείας όμως το λουλούδι έχει μεγαλυτέραν αντοχήν, διότι η ρίζα του διατηρείται στο βάθος της γης, ώσπου να έλθει και πάλιν ο καιρός να ξαναπάρει την ιδίαν μορφήν και ωραιότητα. Με αυτό το παράδειγμα ξεύρεις, τι θέλω να πω;
Με κάθε χρόνο που έρχεται και φεύγει, πρέπει ο άνθρωπος να φροντίζει για την ψυχήν του. Πρέπει να παίρνει τροφήν πνευματικήν, για να αντέξει στη ζωή της γης και να μην υποφέρει και λυπάται η ψυχή. Όπως το λουλούδι της διαρκείας μένει στη γη, έτσι και η καλή πράξις μένει στην ψυχήν και κάθε χρόνο αυξάνει η βλάστησις και ανθίζει. Να φροντίζετε πάντοτε, τέκνα, να βλαστάνει και να ανθίζει η καλή πράξις και να παίρνει θέσιν στην ψυχήν σας. Αυτό πρέπει να το φροντίζετε με προσοχήν και επιμέλειαν, για να έχετε έναν καθαρόν και εύκολον δρόμον για την ψυχήν σας.
Μην αδιαφορείτε για την καλήν πράξιν. Μην προχωρείτε άσκοπα χωρίς σταθερά βήματα στην ψυχικήν πορείαν της ζωής. Μην γίνεσθε λουλούδια μιάς εποχής, αλλά λουλούδια διαρκείας, λουλούδια εύοσμα, που κάθε εποχή βλαστάνουν και ανθίζουν. Αυτό, τέκνα, πρέπει εντονώτερα να το φροντίζετε, για να ζήσει η ψυχή άνετα και ταπεινά στην αιώνιαν ζωήν.»
Η καρποφορία της ζωής του ανθρώπου
Βιβλίο «Απάνθισμα», σελ. 114-115
«Η ζωή του ανθρώπου είναι σαν το δέντρο. Όπως το δέντρο φυτεύεται, μεγαλώνει, ανθίζει, καρποφορεί και μετά ξηραίνεται, έτσι είναι και η ζωή του ανθρώπου.
Προσέξατε ποτέ σας, τέκνα μου, το δέντρο από την στιγμήν που φυτεύτηκε, πώς μεγάλωσε, πώς πρασίνισε, άνθισε και καρποφόρησε και πώς τελείωσε ο προορισμός της εξελίξεώς του; Το δέντρο βλάστησε, καρποφόρησε και πρόσφερε στον άνθρωπον καρπούς νόστιμους, όμορφους και γευστικούς. Όμως από όλα αυτά προσέξατε το τέλος του; Προσέξατε πώς τελείωσε η ζωή του;
Αλλά, τέκνα μου, το δέντρο δεν έχει αιωνιότητα, έχει μίαν χρονικήν ανάπτυξιν και καρποφορίαν υλικής τροφής για την ζωή μας. Για την ψυχήν μας όμως, τι άφησε το δέντρο;
Από το παράδειγμα αυτό του δέντρου, άνθρωπε, αισθάνεσαι ότι η ζωή σου περνάει γρήγορα και πλησιάζει ο ξηρασμός; Φρόντισες να φυλάξεις στην ανάπτυξιν της ζωής σου ένα άνθος, έναν καρπόν ωφέλιμον για την αθάνατην ψυχήν σου, που περιμένει να ανοίξει η Πύλη του Ουρανού για να ζήσει αιώνια; Το δέντρο, η ζωή του ανθρώπου, πρέπει να καλλιεργηθεί στην αγάπην και στην αλληλεγγύην τού πλησίον, που είναι συνεχώς στην πίκρα, στην ανέχεια, στην αρρώστεια, στη φτώχεια. Αυτό είναι η καρποφορία της ζωής τού ανθρώπου. Αν δεν αισθανθείς, ώ άνθρωπε, την άνθισιν και την καρποφορίαν, θα έρθει η ξηρασία, θα έρθει το τέλος. Γι΄ αυτό, τέκνα μου, τώρα που υπάρχει καιρός, σπείρατε καρπούς, να θρέψουν φτωχούς, για να ζήσουν και αυτοί.
Να νοιώσουν ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών και ελεεί, συγχωρεί και προστατεύει με την αγάπην Του.»