«Μαμά, το κοριτσάκι στην γωνία, δεν το βλέπεις;»

Θα ήθελα να σας διηγηθώ το δικό μου θαύμα που βίωσα με το γιο μου με τη χάρη των αγίων, 5 χρόνια πριν. Ο Βασίλης μου γεννήθηκε με κάποιας κηλίδες στο κορμάκι του. Τότε μας είπαν οι γιατροί ότι θα είμαστε σε παρακολούθηση, το παιδί θα κάνει μια μαγνητική στο κεφάλι κάθε 6 μήνες και θα κοιτάζεται και από οφθαλμίατρο. Έτσι και κάναμε και όλα καλά. Φτάνουμε στην ηλικία των 4.5 ετών. Εκεί, στη μαγνητική βρίσκουν στο παιδί ένα αγγείο στο κεφάλι του πιο στενό. Μας λένε ότι το παιδί πάσχει από ένα σπάνιο σύνδρομο και πρέπει να το δει άμεσα παιδονευροχειρούργος, γιατί κινδυνεύει να πάθει εγκεφαλικό. Γυρίζουμε σπίτι, εγώ έχω χάσει την γη κάτω από τα πόδια μου, όλη μέρα κλαίω, κλείνω ραντεβού στην Θεσσαλονίκη σε παιδονευροχειρούργο, πάμε εξετάζει το παιδί κοιτάζει την μαγνητική, με πιάνει από της πλάτες και μου λέει: Πρέπει να φανείς πολύ δυνατή, έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου, το παιδί έχει αυτό που σου είπαν και θα χρειαστεί να μεταβεί το παιδί στο εξωτερικό... Γυρίζουμε σπίτι, μένουμε επαρχία. Κλάμα κλάμα κλάμα, πάμε να πάρουμε δεύτερη γνώμη, αυτή τη φορά στην Αθήνα. Πάμε στο γιατρό, μας λέει και εκείνος τα ίδια ακριβώς με τη μόνη διαφορά ότι θα χειρουργούσε εκείνος το παιδί με κόστος 30.000 και άμεσα, γιατί το παιδί κινδυνεύει από εγκεφαλικό. Το παιδί εν τω μεταξύ ασυμπτωματικό υγιέστατο, ό,τι είχαν βρει ήταν μόνο ότι έδειχνε η μαγνητική. Γυρίζουμε σπίτι επαρχία, τρελάθηκα. Να λέμε ότι έχουμε πάρει 2 γνώμες γιατρών και οι δυο μας είπαν το ίδιο, άρα πρέπει να βρούμε τα χρήματα να χειρουργησουμε το παιδί, δεν γίνεται αλλιώς… το βράδυ, ενώ έκλαιγα και ύπνο δεν είχα, διάβασα τα θαύματα του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι και λέω Άγιοί μου έχω πάρει δύο γνώμες και είναι ίδιες, μόνο εσείς μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί μου. Και σκέφτομαι να ξημερώσει και να πω στο σύζυγο να κανονίσουμε το συντομότερο να πάμε στον Άγιο Ραφαήλ στην Μυτιλήνη να προσευχηθούμε…

Και εδώ αρχίζει το θαύμα μας. Ξημερώνει, δεν έχω προλάβει να πω κάτι στο σύζυγο, ανοίγω το κινητό μου και βλέπω μια γυναίκα από την πόλη που μένουμε, η Εύη η Ζ., ένας άνθρωπος καλοσυνάτος και με πολλή πίστη που την έστειλε ο Άγιος να μου δείξει το σωστό δρόμο και έχει κάνει μια ανάρτηση στο διαδίκτυο ότι στο Αγρίνιο κοντά στην πόλη μας βρίσκεται η κάρα του Αγίου Ραφαήλ από την Μυτιλήνη. Αμέσως της στέλνω να την ρωτήσω μέχρι πότε θα είναι και την ίδια μέρα το απόγευμα παίρνω το σύζυγο και τα παιδιά και πάμε να προσευχηθούμε. Μπαίνοντας στην εκκλησία ήταν ένας κύριος στην πόρτα δίνει στο γιο μου ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο με βαμβάκι με λαδακι, το ανοίγει ο μικρός μόνος και άρχισε και σταυρωνόταν μόνος του. Προσευχόμαστε, ανάβουμε το κεράκι μας, παίρνουμε το λαδάκι μας και μια εικόνα και επιστρέφουμε σπίτι… Ο γιος μου είχε δεθεί τόσο πολύ με την εικόνα των αγίων που αν δεν την φιλούσε και αν δεν την είχε αγκαλιά δεν κοιμόταν... ταυτόχρονα εγώ του έλεγα: παρακάλεσε τον άγιο Ραφαήλ να σε κάνει καλά, εσύ που έχεις καθαρή ψυχούλα και έλεγε η ψυχή μου, άγιε μου Ραφαήλ κάνε με καλά και ταυτόχρονα στο σημείο που μας είχαν πει για το αγγείο το σταύρωνα με λαδάκι κάθε μέρα... Κανονίζουμε να πάμε και σε τρίτο γιατρό στο Παίδων στην Αθήνα. Πριν πάμε, παίρνω τηλέφωνο στο μοναστήρι στον Άγιο Ραφαήλ στο Άνω Σούλι, το σηκώνει ένας μοναχός, εγώ με κλάματα και λυγμούς εξηγώ τι ακριβώς έχει το παιδί και του ζητώ να διαβάσει μια προσευχή για το παιδί. Ο ίδιος με ρωτάει σε ποιο σημείο είναι αυτό που βρήκαν στο παιδί, μου λέει: Για αρχή, δεν θέλω να κλαίς και να μεταφέρεις άσχημο κλίμα στο παιδί, δεύτερον συνέχισε να σταυρώνεις το παιδί, τρίτον θα προσευχηθείς γονατιστή και τέταρτον ο Άγιος Ραφαήλ δεν άφησε κανένα παιδί αβοήθητο, δεν θα αφήσει το δικό σου, να δεις που στο γιατρό που θα πάτε στην Αθήνα το παιδί δεν θα έχει τίποτα και οι γιατροί θα τρίβουν τα μάτια τους. Μόνο που στη διαδρομή που θα πηγαίνεις στην Αθήνα θα λες σε όλο το δρόμο: «άγιε μου Ραφαήλ προχώρα εσύ μπροστά και εμείς σε ακολουθούμε» και μου λέει ό,τι χρειαστείς να μας ξανα-πάρεις. Τον ευχαριστώ και κλείνω το τηλέφωνο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά μέσα μου κάτι είχε γαληνεύσει. Έρχεται η μέρα που θα ξημέρωνε να φύγουμε για Αθήνα για το Παίδων. Το προηγούμενο απόγευμα πριν ταξιδέψουμε καθόμαστε με την κόρη μου και τον Βασίλη στην κρεβατοκάμαρα και παίζουμε σε κάποια στιγμή ο Βασίλης μου λέει: «τι είναι αυτό μαμά;» και κοιτάζει σε ένα κενό σημείο στο δωμάτιο. Λέω «ποιο;», μου λέει: «μαμά, το κοριτσάκι στην γωνία, δεν το βλέπεις;». Λέω «ποιο κοριτσάκι;». Μου λέει «το κοριτσάκι από την εικόνα με άσπρο φόρεμα, είναι στην γωνία, με κοιτάζει και χαμογελάει». «Άαα, ναι» του λέω «έχεις δίκιο», για να μην φοβηθεί, εγώ όμως δεν έβλεπα τίποτα, ούτε η κόρη μου. Μου λέει «τώρα μαμά μου χαμογέλασε και έφυγε»… Εγώ κατάλαβα ότι το θαύμα των Αγίων είχε γίνει, όμως δεν είπα σε κανέναν τίποτα γιατί λέω θα με πούνε τρελή… ξημερώνει η μέρα και ταξιδεύουμε, εγώ έλεγα από μέσα μου συνέχεια τα λόγια που μου είχε πει ο μοναχός, όμως το ταξί μας ήταν τόσο γαλήνιο λες και πηγαίναμε εκδρομή… Φτάνουμε στο Παίδων, έρχεται ο γιατρός βάζει το CD, βλέπει την εξέταση και αρχίζει και γελάει. Μου λέει: «τί σας είπαν κύρια μου ότι έχει το παιδί; Το παιδί δεν έχει τίποτα. Έχει ένα στενεμένο αγγείο. Του το έχει δώσει ο Θεός. Ο εγκέφαλος του παιδιού αιματώνεται κανονικά, οπότε πράγματα που δεν μας ενοχλούν δεν τα αγγίζουμε… πάρτε το παιδί και πάτε σπίτι σας…» Και ναι το θαύμα είχε γίνει, οι Άγιοι έσωσαν το παιδί μου, εμείς σπίτι δεν γυρίσαμε, πήγαμε κατευθείαν στο μοναστήρι να εκπληρώσουμε το τάμα μας και να ευχαριστήσουμε τους Αγίους… Σήμερα ο Βασίλης μου είναι 10 χρονών υγιέστατος, πηγαίνει Πέμπτη Δημοτικού, ένα χαμογελαστό παιδί και καλόκαρδο… Και εννοείτε όποτε μας δίνεται η ευκαιρία θα ερχόμαστε στη Μονή για να ευχαριστούμε τους Αγίους Ραφαήλ, Αγία Ειρήνη, Άγιος Νικόλαος.

Αποστολία Γ.

Πόλη Άρτα

Τηλ. ...