ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ
ΤΟΥ ΕΝ ΤΗ ΝΗΣΩ ΛΕΣΒΩ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟΦΑΝΕΝΤΟΣ
ΟΠΩΣ ΥΠΑΓΟΡΕΥΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ Π. ΛΥΤΡΑ
Πηγή: Βιβλία “Μηνύματα” , “Διδαχαί”, “Απάνθισμα”, Αικατερίνης Π. Λύτρα
Ο Θαυματουργός Άγιος της Μυτιλήνης Ραφαήλ
με τους συμμάρτυράς Του Άγιον Νικόλαον και Αγίαν Ειρήνην.
«Αικατερίνη, η ποίησις είναι ουράνιον χάρισμα, διότι και ο Χριστός εδίδαξε σαν να απήγγελλε ύμνους και με τούτο ήθελε να θερμάνη τους ανθρώπους. Μη σχολιάσετε την ποίησι, διότι με την χάρι του Αγίου Πνεύματος δίδεται».
Άγιος Ραφαήλ
(8 Νοεμβρίου 1963, βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 104-105)
ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ
«Πολλές φορές ο Άγιος μου ωμίλησε σε ποιητικόν ύφος. Στην συνέχεια καταχωρώ μερικές ποιητικές αποκαλύψεις, αλλ’ ο ευσεβής αναγνώστης ας μη σταθή τόσο πολύ στο γράμμα και στην ποιητική τέχνη, όσο στο πνεύμα των αποκαλύψεων. Η αμάθειά μου γίνεται αιτία, ώστε να μην αποδίδω ορθώς όσα ορθά και τέλεια ο Άγιος μου λέγει. Άλλωστε θα δη ο αναγνώστης παρακάτω τον Άγιον να μου λέγη ότι: «αυτά τα λόγια συ που λες δεν τάξερες παιδί μου, αλλά θεία δύναμις φώτισε την ψυχήν σου».
Κάποτε στο κείμενο φαίνεται ότι ομιλώ εγώ προς τον Άγιον σε ποιητικό ύφος και μου απαντά και Εκείνος. Πρέπει να σημειωθή ότι και όσα φαίνονται ότι είναι δικά μου λόγια, είναι καθ’ υπαγόρευσιν του Αγίου.»
Αικατερίνη Λύτρα, (βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 67)
«Με του Χριστού το όνομα πρέπει να ζούμε όλοι»
18 Οκτωβρίου 1963 (Βράδυ, στην κλινική).
Πηγή: Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 97
«Με του Χριστού το όνομα πρέπει να ζούμε όλοι,
να γίνεται, κόρη, η ψυχή αγνή σαν περιβόλι.
Το περιβόλι του ουρανού, που λάμπει στον αιθέρα,
στην Παναγιά και στον Χριστό, στον εύσπλαχνο Πατέρα,
Ουράνιε Πατέρα μας, του σύμπαντος του κόσμου, σε Σένα βρίσκομε λιμάνι.
Λιμάνι, ονομάζομεν, τέκνον μου, την αγάπην,
που ξεφυτρώνει στην ψυχή και λάμπει σαν διαμάντι».
«Οσιομάρτυς Ραφαήλ, ο ήρωας της Λέσβου»
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 188-191
Οσιομάρτυς Ραφαήλ, ο ήρωας της Λέσβου,
των χριστιανών το καύχημα και του Χριστού το βέλος,
αείμνηστέ μας Άγιε, της Λέσβου το καμάρι και της ψυχής ο φάρος,
μεσίτευε, Άγιε Ραφαήλ, στον Ιησού Χριστόν μας
να ιατρεύση τας ψυχάς όλων των αδελφών μας.
Συ έχεις την δύναμιν, μεγάλην εξουσίαν,
γιατί επριονίστηκες διά την εκκλησίαν,
διά να σταθή στο ύψος της η Ορθοδοξία.
Είσαι ακοίμητος φρουρός μέσα σ’ όλον τον κόσμον
και ιατρεύεις τις ψυχές απ’ τον κρυφό το πόνο,
και τρέχουνε τ’ αδέλφια μας με δάκρυα στα μάτια
και σε θερμοπαρακαλούν, εσύ να μεσιτεύσης
στον Ιησού μας τον Χριστόν για να μας θεραπεύση.
Είναι πολλά τα βάσανα που έχομε στη ζωή μας,
γιατί όλο μάς ενοχλεί το ακάθαρτο το πνεύμα.
Καύχημα είσαι του νησιού και της Ιθάκης γόνος,
της Εκκλησίας στόλισμα και των πτωχών ο στύλος.
Να μεσιτεύης, Άγιε, εις τον Ιησούν Χριστόν μας
να έχωμεν πίστη και χαρά μέσα εις την ζωήν μας.
Το άνθος είσαι των Καρυών και της Θερμής το στέμμα
και του νησιού το καύχημα κοντά εις τον Χριστόν μας.
Χαρμόσυνος ο κώδων χτυπά και χαίρεται η φύσις
και ξεπετά μεσ’ στα βουνά η δόξα και η πίστις.
Χαρήτε και αγάλλεσθε, ψάλλετε εγκώμια,
που έχουν χρόνια να ψαλούν εις δόξαν του Κυρίου.
Ο λαμπτήρ είσαι του κόσμου και έχεις χάρισμα Θεού,
Άγιε Ραφαήλ, του νησιού μας καύχημα.
Χαίρε ποίμνιον αγγέλων, χαίρε φλόγα θεϊκή,
σκόρπα μύρον, ευωδίαν, στων Καρυών την εκκλησία.
Χαίρε, ώ Άγιε Ραφαήλ, Διάκονε Νικόλαε.
Χαίρε Ειρήνη, Αγία Παρθενομάρτυς.
Χαίρε, ώ Άγιε Ραφαήλ, της νήσου Λέσβου καύχημα,
που ιατρεύεις τις ψυχές που έρχονται κοντά σου.
Από της γης τα έγκατα ξεφύτρωσαν σαν άνθη τα άγια λείψανά σου.
Στον τάφο μέσα βρέθηκες και έλαμψες σαν ήλιος
και φώτισες και γιάτρεψες ψυχές από τα πάθη.
Οσιομάρτυς Ραφαήλ, καμάρι του νησιού μου,
που ιατρεύεις τα παιδιά και βρίσκουν την υγεία.
Σαν τ’ άστρα που είναι φωτεινά λάμπουν τα λείψανά σου,
Άγιε Ραφαήλ, θεράπευσε τα άρρωστα παιδιά σου.
Άγιε Νικόλαε, Θεσσαλονίκης καύχημα και χριστιανών ελπίδα,
αγάπη και παρηγοριά είσαι για την ψυχή μας.
Ανακουφίζεις τους πιστούς που έρχονται κοντά σου,
με την θερμή τους προσευχή και αγάπη στην καρδιά τους.
Συ μεσιτεύεις στον Χριστό, για τα δικά μας πάθη.
Ένδοξε Νικόλαε, καταφυγή και στήριγμα που μας θερμαίνεις την ψυχή και βρίσκει μονοπάτι,
εσύ μεσίτευε, να πλησιάζη η ζωή μας τον Χριστό.
Φρουρός της πίστεως, Άγιε Ραφαήλ, έγινες ένδοξος.
Την πίστιν εστήριξες του Θεού, του Χριστού μας
και απέκτησες το ποθούμενο της ψυχής σου και θέλγητρα εν Χριστώ εδωρίσθης.
Έλαμψαν χαρμόσυνα τα οστά σου τα άγια, μέγιστε Ραφαήλ,
της Ιθάκης το καύχημα, η ελπίδα των Καρυών, χριστιανών το απαύγασμα.
Αμάραντον στέφανον εστεφανώθης, μέγιστε,
σκέπε, φρούρει, φύλαττε, και μεσίτευε υπέρ των ψυχών ημών.
Ραφαήλ μέγιστε, της Ιθάκης ο γόνος, έγινες οσιομάρτυς Χριστού,
και μεσιτεύεις απαύστως στον Πλάστη, να μας χαρίζει αγάπη μες στην καρδιά μας.
Μεσίτευε πάντα εσύ στον Χριστόν μας να συγχωρή τις αμαρτίες
που ακαταπαύστως μας σπρώχνει ο δαίμων να πράττουμε και μας βυθίζει στον χαμόν μας.
Ραφαήλ μέγιστε, των Καρυών η ελπίδα, φώτιζε τις αγνές ψυχές μας
και χάριζέ μας άγια σκέψι και αγάπην ακράδαντον διά τον πλησίον μας.
Χαίρε αείμνηστε, Ραφαήλ, χαίρε αγλαόν θησαύρισμα.
Χαίρε το άνθος της Ιθάκης. Χαίρε και σκόρπιζε την ευωδία σε όλη την οικουμένη,
γιατί ο Ιησούς Χριστός σε έδωσε εξουσία ακλόνητη στην άνω βασιλεία.
Χαίρε ένδοξε πατέρα, αγαπητέ μας Άγιε, των χριστιανών ελπίδα,
χαίρε, ώ Άγιε Ραφαήλ, θαυματουργέ μας.
Χαίρε, του ουρανού λαμπρότατον άστρο,
χαίρε της Ιθάκης το ασάλευτον νέφος, που ιατρεύεις τα θλιμμένα παιδιά μας.
Χαίρε των ανθρώπων η ελπίδα,
χαίρε των πιστών η ασάλευτος θύρα,
χαίρε των παθών η ευγλωττία,
χαίρε οδηγέ θεοφόρε,
χαίρε οδηγέ της εγκράτειας,
χαίρε των Καρυών το καμάρι, που ευφραίνεις την ψυχήν μας,
χαίρε το αόρατον στέμμα που στα ξένα προβάλλεις με δόξα.
«Όταν βρίσκεσθε σε προσευχή μέσα στην κάμαρά σας»
31 Οκτωβρίου 1963 (Εν Αθήναις, οικία Θεοδ. Πάτση).
Πηγή: βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 102
Το βράδυ διαβάζαμε το Απόδειπνο. Όταν είχαμε φθάσει στην ευχή «ο εν παντί καιρώ…» ο Άγιος μας διέκοψε, λέγοντας:
«Όταν βρίσκεσθε σε προσευχή μέσα στην κάμαρά σας
φτεροκοπάνε Άγγελοι και χαίρεται η καρδιά σας.
Άγγελοι από τον Ουρανό, από την Βασιλεία,
που σας φυλάγουν, τέκνα μου, από την αμαρτία.
Οι Άγγελοι γιατρεύουνε όλα τα πονεμένα
τους δίνουν πίστι στην ψυχή που είναι λυπημένα.
Εδώ μέσα που κάθεσαι ρίχνομε ευλογία
να κάνετε την προσευχή να φεύγη η αμαρτία».
«Άνθη προβάλλουν στην ζωή»
10 Νοεμβρίου 1963
Πηγή: βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 106
Άνθη προβάλλουν στην ζωή,
στου Χριστιανού το βήμα,
που προσκυνάει τον Σταυρό
του Ιησού Χριστού μας.
Έχει κλαδιά ο άνθρωπος
με φύλλα και λουλούδια
που αν δεν καλλιεργηθούν
γίνονται αμαρτίες.
Με αρετήν και φρόνησιν
και αγάπη στην καρδιά σας
θα γίνουν ρόδα εύοσμα
για την αγνή ψυχή σας.
Τα άνθη είναι οι πράξεις, οι άγιες, που θα ευρεθούν στην ψυχή, να την ανακουφίσουν».
«Το Μοναστήρι θα κτισθή με θέλημα Κυρίου»
Ιανουάριος 1962
Το Μοναστήρι θα κτισθή με θέλημα Κυρίου
γιατί εμαρτυρήσαμε για θέλημα Εκείνου.
Χτίστε το Μοναστήρι μου, σηκώστε τη σημαία
να δοξασθή ο Ελληνισμός σαν το Είκοσι-ένα.
Μη δειλιάσης τέκνον μου, μίλα με την καρδιά σου
χαρά Κυρίου βρίσκεται μέσα στα σωθικά σου.
Εγώ θα σ’ έχω, κόρη μου, μέσα εις την καρδιά μου
να προσπαθής για το καλό, να λες για τόνομά μου.
Εγώ, Αικατερίνη, θα τρέξω εις τα ξένα
να βοηθήσω τους πιστούς να γράψουνε για μένα.
Μην αμφιβάλλης, τέκνον μου, για τα δικά μου λόγια
είναι γραμμένα, κόρη μου, με της καρδιάς το αίμα.
Αγαπητοί μου, Χριστιανοί, δώστε τον οβολό σας
για να χτιστή η αγία Μονή στον λόφο των Καρυών μας.
Δεν είναι μόνο τα λεπτά, αγαπητά παιδιά μου,
θέλει δουλειά, πολλή δουλειά, να γίνη η Εκκλησιά μου.
Σαν μπη ο λίθος, τέκνα μου, πολύ θα το χαρούμε
γιατί θα γίνη η Εκκλησιά και θα λειτουργηθούμε.
Σαν θα γίνη η Εκκλησιά μας θάρχεσθε όλοι εκεί
και θα βρίσκετε αγάπη στην καρδιά και στην ψυχή.
«Τέλειωσε, Αικατερίνη, γρήγορα τη δουλειά σου»
Φεβρουάριος 1962
Τέλειωσε, Αικατερίνη, γρήγορα τη δουλειά σου
γιατί έχω λόγια να σου πω να γράψης στα χαρτιά σου.
Αγάπην και ταπείνωσιν και καθαράν καρδίαν
πρέπει νάχει ο Χριστιανός μέσα στην κοινωνίαν.
Αυτά τα λόγια συ που λες, δεν τάξερες παιδί μου,
αλλά θεία δύναμις φώτισε την ψυχήν σου.
Ποιος έχει το δικαίωμα ποιος έχει τέτοιο θάρρος
να λέγη το τροπάριο και να το γράφη άλλος;
Μόνο εμείς την έχουμε αυτή την εξουσία
από τον Ιησούν μας τον Χριστόν που είναι στη Βασιλεία.
Εκείνος μας τα δίδαξε τα όμορφα Του λόγια
μας έκανε τέκνα Θεού μάς πήγε στα Ουράνια.
Θαρθή καιρός, ώ τέκνον μου, να γράφης συνταγμένα
όσα ακούς με του Θεού τη δύναμι από Εμένα.
Θα σε φωτίση ο Θεός πολύ μεσ’ στο κεφάλι
να συγκρατής τους λόγους μου να μην έχης την ζάλη.
Τώρα που είναι, κόρη μου, ο εικοστός αιώνας
θα γίνουν θαύματα πολλά σαν του Ιησού Χριστού μας.
Πολλά θ’ ακούσης, τέκνον μου, απ’ το δικό μου στόμα
γιατί ήταν θέλημα Θεού να βρίσκεσαι κοντά μας.
Δε θα μπορέσω να σου πω τα όσα έχω ακούσει
που λέν’ οι άπιστοι για με και την δική μας πίστι.
Θαρρούν πώς δεν ξεύρω εγώ για ποιους σκοπούς μιλούνε.
Είμαι σε όλων τις καρδιές κι’ ας μη παραπονιούνται.
Πώς να με δουν τα μάτια τους, που είναι πλανημένα
στα υλικά, στα άπιστα και όχι εις Εμένα;
Μη σε ρωτούν, ώ τέκνον μου, πώς βλέπεις το όραμά σου,
είναι αόρατη φωνή που μπαίνει στην καρδιά σου.
Μάθε τα λόγια του Χριστού μεσ’ στην καρδιά σου
για να τα λες, ώ τέκνον μου, στ’ αγαπητά παιδιά μου.
Σκόρπισε τα βιβλία σου μέσα στον κόσμον όλον
για να διαβάσουν οι πιστοί να στείλουν τον οβολόν τους.
Μη λαχταράτε, χριστιανοί, πλούτη σ’ αυτόν τον κόσμο,
φυλάξτε την αγνή ψυχή σαν ρόδο μυροβόλο.
Έργα καλά να κάνετε, τέκνα, εις την ζωήν σας
να λάμψη το ανέσπερο το φως μεσ’ στην ψυχήν σας.
«Εδώ είναι κι ο Νικόλαος, τ’ αγαπητό παιδί μου»
30 Απριλίου 1962
«Εδώ είναι κι ο Νικόλαος, τ’ αγαπητό παιδί μου
που δέθηκε στον πλάτανο, για του Χριστού τον λόγον.
Δεν άνθεξε ο άμοιρος στα τόσα βάσανά του
έγειρε το κεφάλι του και βγήκεν η ψυχή του.
Ήταν καλό παιδί κι από μεγάλο σόϊ
αλλά ήλθε ο κακόμοιρος και βρήκε τον θάνατόν του.
Από τους Τούρκους, κόρη μου, πολύ εμαστιγώθη
με άγριο μαστίγωμα μέσα εις τα πλευρά του
γι’ αυτό δεν άνθεξε πολύ εις το μαρτύριόν του».
«Εκ της Ιθάκης γεννηθείς, εκ της μητρός Μαρίας»
2 Μαΐου 1962
Την ώρα που προσευχόμουν, είδα μια λάμψι στο δωμάτιό μου και άκουσα την φωνή του Αγίου Ραφαήλ να μου λέγη: «Αικατερίνη πάρε χαρτί και μολύβι να γράψης αυτά που θα σου πω». Αμέσως πήρα χαρτί και μολύβι και άρχισα να γράφω τα παρακάτω, αλλ’ όταν έγραφε το ανάξιό μου χέρι δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς έγραφα. Αμέσως τότε η φωνή του Αγίου μού λέγει: «Μη σκέπτεσαι την ώρα που γράφεις. Δεν ξεύρεις τι θα βάλης. Είναι λόγια Χριστού, δεν ξεύρεις να τα συντάξης». Και ενώ έλεγε αυτά ο Άγιος, το χέρι μου έτρεχε γράφοντας. Από αυτήν την ευλογημένη ημέρα, την 2αν Μαΐου, έχει γράψει η αμαθής μου σκέψις αυτό το εξαιρετικό κείμενο του παρόντος βιβλίου, το οποίον έχω γράψει και ζήσει με ακούραστη θέλησι, με αγάπη και υπομονή διάχυτη, αντιπαρερχόμενη διά της προσευχής και της βοηθείας Του Αγίου, τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού, που ποικιλοτρόπως προσπαθούν να πληγώσουν την αθάνατη ψυχή μου.
Εκ της Ιθάκης γεννηθείς, εκ της μητρός Μαρίας
από πατέρα ξυλουργό, Χριστιανό μεγάλο
φτωχό παιδί γεννήθηκα, πατέρα δεν εγνώρισα
στα σπάργανα με άφησε.
Ο Ιησούς μας ο Χριστός με έφερε κοντά σας
να θερμανθή η πίστις σας και να σωθή η ψυχή σας.
Άνοιξαν όλη την γη, ευρήκαν τα λείψανά μας
δεν μας προσέχουν, κόρη μου, εις τον Γολγοθά μας.
Γράψε σ’ όλον τον ντουνιά και στείλε τα βιβλία
για να σου στείλουν τα λεπτά να γίνη η Εκκλησία.
Μόνο μ’ αυτό το πρόγραμμα θα ’ρθούνε τα λεπτά μου
να γίνη η εκκλησία μου και να χαρή η καρδιά μου.
Εγώ θα πάω, κόρη μου, μαζί με τα γραπτά σου,
δεν θα τα αφήσω μοναχά για χάριν ιδικήν σου,
γιατί τα γράφεις με χαρά και με μεγάλο θάρρος,
για να στηθή η εκκλησιά και πια να ησυχάσω.
Όλα τ’ άνθη του βουνού και του Μαγιού τα κρίνα
πρέπει να στολίζουνε του Ραφαήλ το μνήμα.
Άνθη και τριαντάφυλλα πρέπει συ να ραίνης
του Ραφαήλ τα λείψανα και της μικράς Ειρήνης,
του Νικολάου, κόρη μου, μαζί και των Μαρτύρων,
πρέπει ν’ ανάβετε κεριά εις όλων των Μαρτύρων.
Τα μυροβόλα λείψανα, που είναι στην Εκκλησία
να προσκυνάτε, χριστιανοί, να φύγη η απιστία.
Πρέπει τον Ιησούν Χριστόν όλοι να Τον υμνούμεν
γιατί μας χάρισε ζωή αγνή, να Τον ευχαριστούμεν.
«Θεία Αικατερίνη μου, ήλθα απ' την Αυστραλία»
21 Δεκεμβρίου 1962
Ήταν η ώρα 3 περίπου το απόγευμα και καθόμουν στο δωμάτιο που έχω τους Αγίους. Είδα μια λάμψι και μου φάνηκε ότι άνοιξε ο ουρανός και κατέβαιναν δύο κοριτσάκια με μακρυά φουστάνια. Θα ήσαν ηλικίας 12-13 ετών και το ένα ελέγετο Ειρήνη, το άλλο δε Μαρία. Στα χέρια των κρατούσαν από μία ορτανσία. Η Αγία Ειρήνη μού είπε:
«Θεία Αικατερίνη μου, ήλθα απ' την Αυστραλία
και σου έφερα πολλά λεπτά για την εκκλησία.
Όλος ο κόσμος, θεία μου, και μένα με λυπάται
διότι με έκαψαν ζωντανή μέσα εις το πιθάρι.
Μη σε φοβίζει, θεία μου, τίποτα στην ζωή σου,
διότι έγινες τέκνον του Θεού και έσωσες την ψυχήν σου.
Τώρα και εγώ στο πλευρό σου στέκω με την ψυχήν μου την αγνή,
για το καλό σου στέκω. Το άνθος τούτο που κρατώ στο χέρι,
είναι του Ιησού Χριστού.
Σαν κάμετε την εικόνα μου, να έχει το άνθος τούτο που κρατώ,
και φωτοστέφανο στο κεφάλι. Το άνθος αυτό είναι για τις αγνές ψυχές».
«Ξενιτευμένα μου παιδιά, με πίστη στην καρδιά σας»
Από το βιβλίο “Διδαχές”, σελ. 118
Γράψε τώρα για τα ξενιτεμένα παιδιά, που στέλνουνε τον οβολόν τους διά την εκκλησίαν:
«Ξενιτευμένα μου παιδιά, με πίστι στην καρδιά σας
να έχετε θεία χαρά πάντα μες’ στην ζωήν σας.
Πάντα να λάμπη στην ψυχή σας ο ήλιος της δικαιοσύνης
να έχετε αγαλλίασιν στους μυστικούς σας πόνους.
Όπου και αν πάη ο χριστιανός έχει την ομορφιάν του.
Μες’ στην ψυχή του βρίσκεται η ακράδαντός του πίστις,
θυμάται την πατρίδα του, την όμορφη εκκλησιά του,
του Ιησού μας την χαρά που λάμπει στην καρδιά του».
«Χριστούλη μου και Πατέρα»
24 Οκτωβρίου 1963
Πηγή: βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 85-86
Στην οικία του Θεοδώρου Πάτση, όπου έμενα ως φιλοξενούμενη, όλο το διάστημα της νοσηλείας του ανδρός μου, ωραματίσθηκα την μικρή κόρη, την Αγίαν Ειρήνη, η οποία μου είπε: «Θεία Αικατερίνη, ήλθα, από τον θείο Παναγιώτη και τώρα φεύγω στα άρρωστα παιδάκια». Και ενώ η Αγία μού έλεγε αυτά, εγώ βρέθηκαν ξαφνικά σε ένα μέρος με αραιά σπίτια, με δένδρα και με δρόμους. Τα σπίτια ήσαν θάλαμοι και στα κρεββάτια ήταν ξαπλωμένα άρρωστα παιδάκια.(Από την περιγραφήν που έκαμα μετά ταύτα, με επληροφόρησαν ότι επρόκειτο για το Νοσοκομείο Π.Ι.Κ.Π.Α. της Βούλας) Εκεί δε, είδα την Αγία Ειρήνη να περνά και να χαϊδεύη ένα ένα τα παιδάκια. Έπειτα γονατισμένη με σταυρωτά τα χέρια Της έκανε προς τον Θεόν την ακόλουθη προσευχή:
«Χριστούλη μου και Πατέρα,
χάρισε εις τα θλιμμένα αυτά παιδιά υγεία, για να χαρούν μια μέρα.
Υγεία εις τα πόδια και εις τα χέρια δώσε τα, Χριστέ μου.
Χριστούλη σαν φωνάζουμε, ανοίγει η καρδιά μας.
Λυπήσου εύσπλαχνε Χριστέ, χάρισε την υγείαν.
Και συ, ώ! Παναγία μου, Μήτερ Αγνή, σπλαχνίσου.
Μεσίτευσε στον γυιόκα σου να δώση την ευχήν Του.
Σκόρπισε στα παιδάκια αυτά, την πίστη στην ψυχήν τους
με του Θεού την θέλησι να ζήσουν την ζωήν τους.
Είναι αθώα, Κύριε˙ λυπήσου και ευσπλαχνίσου.
Εσύ που ξεύρεις να αγαπάς τα τέκνα σου λυπήσου.
Σαν περιστέρια στέκονται λευκά σαν τη Στολή Σου,
Εσύ τους έδωσες πνοή, Χριστούλη μου λυπήσου.
Όταν θα πάμε στο Γολγοθά, στο λόφο των Καρυών μας
να λειτουργήση ο παπάς για χάρι των παιδιών μας.
«Αγία Ειρήνη, μεσίτευσε εις τον Ιησούν μας τον Χριστόν»
25 Οκτωβρίου 1963 (Οικία Θ. Πάτση)
Πηγή: βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 87
Η φωνή του Αγίου μού υπαγορεύει:
«Αγία Ειρήνη, μεσίτευσε εις τον Ιησούν μας τον Χριστόν,
να βρίσκωμε γαλήνη.
Αστέρας είσαι τ' ουρανού και των Καρυών καμάρι,
εκάηκες ολοζώντανη μέσα εις το πιθάρι.
Αγνό μπουμπούκι τριανταφυλλιάς έγινες δοξασμένη
Ειρήνη, κόρη του Προεστού, πολυβασανισμένη,
που στάθηκες σαν ήρωας εμπρός εις τους βαρβάρους,
για την Πατρίδα, τον Χριστό με όλο σου το θάρρος».
«Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, χαρά του κόσμου και ελπίδα»
Πηγή: Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 130-133
«Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, η ζωή του κόσμου, η χαρά της αμαρτωλής ψυχής μας, φύλαξέ μας και συγχώρεσέ μας τα τόσα αμαρτήματα. Σπλαχνίσου μας και φύλαξέ μας από την παγίδα του εχθρού, που μας τριγυρίζει νύκτα και ημέρα και βοήθησέ μας να ακολουθήσωμε τον ιδικόν Σου δρόμον. Ναι, Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, η ανεξάντλητη πηγή του ελέους, φώτισέ μας την ψυχήν, να τηρούμε τις εντολές του Πατρός Σου και να πράττωμε τον ιδικόν Σου λόγον σε όλην μας τη ζωή˙ να καθαρίζωμε την σκέψι μας και την πολύμοχθη σάρκα μας από τις πονηρές των δαιμόνων πράξεις και να ευρίσκωμε την χαράν και την ελπίδα της αληθινής πατρίδος μας, της Βασιλείας των Ουρανών, όπου υπάρχει η γαλήνη και η χαρά. Πάντοτε, Κύριε, θα προσκυνώ τα θεία Σου μεγαλεία, διότι είσαι τέκνον του Θεού και της Αγίας Μαρίας, που με την χάριν του Θεού συνελήφθης στην κοιλίαν της να σώσης την ψυχήν μας από την αμαρτίαν.
Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, χαρά του κόσμου και ελπίδα
της γης και του ουρανού στερέωμα, σώσε μας από την αμαρτία
και δώσε βάλσαμον εις τας καρδίας
να μη πράττωμεν τας κακάς μας συνηθείας.
Παρακάλεσε τον Πατέρα Σου, να χαρίση στην καρδιά μας
το ανεξάντλητον του Παραδείσου φως, να φέγγη στην ζωή μας.
Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού του ζώντος,
κλίνε την καρδίαν μας εις το θέλημα του Πατρός Σου
να μην αμαρτάνωμε και πέσωμε στα δίκτυα των εχθρών Σου.
Δώσε μας την δύναμι να φυλάττωμε τας εντολάς Σου
και να είμεθα οπαδοί Σου εις τα κηρύγματά Σου.
Χριστέ μας Πολυεύσπλαχνε, Οικτίρμον και Ευεργέτα,
της Εκκλησίας ο Φρουρός, χριστιανών το Στέμμα,
σκόρπισε το άγιόν Σου φως μέσα εις την ζωή μας
να έχωμε ταπείνωσι βαθειά μεσ’ την ψυχή μας.
Έγινες άνθρωπος στη γη και έσπειρες τον λόγον Σου
και εγιάτρευες τα τέκνα Σου, για να σε ακολουθήσουν.
Ακούσαμε κηρύγματα, Ευαγγέλια και Αποστόλους
και ευρήκαμε δρόμον ανοικτό με πίστι και με πόθους.
Ώ Ύψιστέ μας Ιησού, φύλακα και προστάτη,
βοήθησέ μας Κύριε να έχωμεν αγάπη.
Άνοιξε τον Παράδεισον, Γλυκύτατε Χριστέ μου,
λυπήσου την αγνή ψυχή, στείλε τον Αγγελόν Σου.
Ώ Ύψιστέ μας Ιησού, Οικτίρμον και Ευεργέτα,
του Παραδείσου το κλειδί, π’ ανοίγεις τις καρδιές μας.
Έχεις καρδιά αστείρευτη, βάλσαμο και αγάπη,
συγχώρεσέ μας, Κύριε, από τα πολλά μας πάθη,
που μας σκλαβώνουν την ψυχήν, την κατακομματιάζουν,
και έχει όλο βάσανα, διότι είναι μακρυά Σου.
Θεός, Χριστός και Παναγιά, γίνεται μία λέξι,
να προσκυνά ο Χριστιανός να ευρίσκη την γαλήνη.
Αγαπητέ μου Ιησού, που ήλθες εις την ζωήν μου,
σώσε μου το αθώο κρίνο, που είναι η ψυχή μου.
Σε έχω άρμα έμψυχο βαθειά μεσ’ στην καρδιά μου
διότι δεν ήμουν άξια να έλθω στα βήματά Σου.
Το όνομά Σου, Κύριε, πάντα θα το δοξάζω,
θα προσκυνώ και θα φιλώ το Αίμα της καρδιάς Σου,
που έχυσες επάνω στο Σταυρό εκεί στον Γολγοθά Σου.
Δεν επείραξες τα τέκνα Σου, διά να Σε σταυρώσουν,
αλλά Εσύ εδικάστηκες για μας, γιατί μας ελυπόσουν.
Γλυκύτατέ μας Ιησού, κλειδί του Παραδείσου,
που εδίδασκες διδάγματα και αγάπη στον πλησίον,
αστείρευτέ μας Θησαυρέ, Πηγή της οικουμένης,
χαρά, ελπίδα, υπομονή, Σε έχουν οι λυπημένοι.
Όταν πονά ο Χριστιανός, τρέχει, και πού να πάη;
Μόνον κοντά εις τον Χριστόν ευρίσκει χαράς λιμάνι.
Λιμάνι δίχως κύματα, δίχως την αμαρτία,
που μας χαρίζει ο Χριστός μέσα στην Εκκλησία.