«Πες της να μη φοβάται, θα είμαι εκεί μαζί της!»

Προς δόξαν Θεού θέλω κι εγώ να αναφέρω το θαύμα που έκαναν σε μένα οι αγαπημένοι μας Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη το 2016 στην γέννηση της κόρης μου Ναταλίας-Ραφαηλίας. Ήταν η 4η εγκυμοσύνη μου και εκ των πραγμάτων προμηνυόταν δύσκολη, αφού είχαν προηγηθεί 3 καισαρικές και αυτή θα ήταν η 4η και χαρακτηριζόταν ως κύηση υψηλού κινδύνου. Από τους πρώτους κιόλας μήνες είχα τη σιγουριά ότι κάτι άσχημο θα συμβεί την ώρα της γέννας. Έτσι αναζήτησα τη στοργική αγκαλιά του Αγίου Ραφαήλ για να σκεπάσει εμένα και το παιδάκι μου και όλα να πάνε κατ' ευχήν. Πήγαμε λοιπόν στο μοναστήρι του, στο Άνω Σούλι το οποίο επισκεπτόμασταν συχνά και μίλησα με τους πατέρες για τις ανησυχίες μου. Εκείνοι μας διαβεβαίωσαν πως όλα θα πάνε καλά μας είπαν πως ο Άγιος είναι προστάτης των εγκύων και μου έδωσαν λαδάκι για να σταυρώνω την κοιλιά μου κάθε μέρα. Το ίδιο έκανα και με τον πνευματικό μου στον Άγιο Κωνσταντίνο στην Καμάριζα (τότε ζούσε κ ο αγαπημένος μας γέροντας Νεκτάριος και συχνά πήγαινα κι έπαιρνα την ευχή Του). Όλοι με διαβεβαίωναν πως δεν έχω λόγο να φοβάμαι. Τρεις μέρες μάλιστα πριν τη γέννα ο σύζυγός μου την ώρα που ασπαζόταν τον Άγιο Ραφαήλ στο μοναστήρι στο Άνω Σούλι Τον άκουσε να του λέει «Πες της να μη φοβάται, θα είμαι εκεί μαζί της!». Εγώ όμως συνέχιζα να έχω τον φόβο. Η εγκυμοσύνη πράγματι κύλησε ομαλά και έφτασα στην εβδομάδα της γέννας όπου άρχισα να νιώθω πια δυσφορία και ένα αίσθημα ότι σκίζεται η κοιλιά μου από μέσα. Ο φόβος ότι κάτι κακό θα μου συμβεί είχε γίνει εντονότερος από ποτέ. Έκανα όμως υπομονή και συνέχισα να σταυρώνομαι με το λαδάκι των Αγίων.

Την προηγούμενη από την καθορισμένη ημερομηνία τοκετού περίπου στις 10 το βράδυ και ενώ ετοιμάζαμε τη βαλίτσα για το μαιευτήριο ο σύζυγος δέχεται ένα τηλεφώνημα. Ήταν η γιατρός μου η οποία του εδήλωνε ψυχρά πως δεν θα μπορέσει να με ξεγεννήσει αύριο διότι έπρεπε να μεταβεί σε ένα συνέδριο στο εξωτερικό! Ο άντρας μου σάστισε. Την ρώτησε τί θα κάνουμε εμείς κι εκείνη του απάντησε «Βρείτε κάποιον άλλο γιατρό!» Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε ο Γολγοθάς μου. Δεν μπορώ να περιγράψω τον πανικό που ένιωσα! Όλα γύρω μου τα έβλεπα μαύρα. Ένιωθα ότι ζω τις τελευταίες μου μέρες, κοιτούσα τα παιδιά μου και σκεφτόμουν ότι δεν θα τα ξαναδώ. Έκλαιγα με λυγμούς, ήμουνα τρομερά απελπισμένη και δεν μπορούσα να βρω μια λογική εξήγηση γιατί να μου το κάνει αυτό η γιατρός, αφού είχαμε συμφωνήσει στα λεφτά και μιλούσαμε μέχρι τελευταία στιγμή. Ένιωσα ότι είμαι παντελώς μόνη και δεν μπορεί πια να με βοηθήσει κανείς παρά μόνον ο Θεός! Σκεπτόμουν ότι από στιγμή σε στιγμή θα ανοίξει η μήτρα μου και θα πεθάνω από εσωτερική αιμορραγία. Ένιωθα σαν να έχω μέσα μου μια ωρολογιακή βόμβα. Με την βοήθεια Του δεν κατέρρευσα ψυχολογικά και από την επόμενη μέρα ξεκίνησα ένα μαραθώνιο τηλεφωνημάτων και συναντήσεων για να βρω κάποιον γιατρό να με αναλάβει αλλά μάταια! Όλοι μου έλεγαν πως δεν γινόταν να με αναλάβουν τελευταία στιγμή χωρίς να γνωρίζουν τι έχει κάνει ο προηγούμενος γιατρός στις υπόλοιπες 3 καισαρικές ο οποίος σημειωτέον είχε πεθάνει. Κάποιος μάλιστα μου είπε «Κοπέλα μου δεν μπορώ να διακινδυνέψω να μου μείνεις στα χέρια!». Έτσι λοιπόν με απέρριψαν όλοι. Η κατάσταση μου ήταν παραπάνω από άθλια. Είχαν περάσει 3 μέρες από την ημέρα που έπρεπε να γεννήσω και οι πόνοι στην κοιλιά χειροτέρευαν και σε κάθε κίνηση ένιωθα σαν να σκίζεται η κοιλιά μου. Τελευταία μου λύση ήταν το δημόσιο μαιευτήριο. Όταν όμως με εξέτασαν μου είπαν πως δεν μπορούσαν να μου κάνουν εισαγωγή γιατί δεν παρουσίαζα καθόλου σημάδια τοκετού. Μου σύστησαν να πηγαίνω κάθε 3 μέρες να με βλέπουν και όταν είμαι έτοιμη να με βάλουν για τοκετό. Αυτό όμως για μένα ίσως απέβαινε μοιραίο γιατί η μήτρα ήταν ήδη επιβαρυμένη από τις προηγούμενες καισαρικές και μόνον ο Θεός γνώριζε πόσο θα άντεχε ακόμη. Δυστυχώς μου είπαν πως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο.

Γύρισα σπίτι ένα ράκος. Όσο κι αν πάσχιζα τις προηγούμενες μέρες να μη δείξω τίποτα στα παιδιά δεν άντεξα πια και ξέσπασα μπροστά τους σε λυγμούς. Τότε ήρθε δίπλα μου η μικρή μου κόρη 7 ετών και με ρώτησε τι έχω. Της είπα ότι ένας κακός άνθρωπος μου είπε ψέμματα και τώρα κινδυνεύω να πάθω κακό και είμαι πολύ στενοχωρημένη. Τότε τα μάτια της έλαμψαν ξαφνικά. Ο Παντοδύναμος Θεός τη φώτισε και χαμογελώντας μου είπε: «Μανούλα μην κλαις... Δεν το ξέρεις πως όποιος λέει ψέμματα πέφτει μες στα αίματα κι όποιος λέει αλήθεια έχει το Θεό βοήθεια;;» Μόλις άκουσα αυτά τα λόγια ξεκαθάρισαν όλα μέσα μου! Κατάλαβα πως επρόκειτο για μια δοκιμασία και ο Θεός ήθελε να δει αν θα απελπιστώ ή θα ακουμπήσω πάνω Του. Σήκωσα το κεφάλι ψηλά και με θάρρος προσευχήθηκα στον Άγιο Ραφαήλ, Εκείνος να βάλει το χέρι Του, γιατί Τον είχα βάλει προστάτη και μου υποσχέθηκε πως θα είναι εκεί και πως όλα θα πάνε καλά.

Δεν πέρασαν 3 ώρες και με πήρε τηλέφωνο η μητέρα του μέλλοντα νονού και μου είπε ότι κάποιος γνωστός της γιατρός γνωρίζει κάποιον που μπορεί να με αναλάβει. Μίλησα μαζί του και μόλις μου είπε ότι δέχεται τρελάθηκα!!! Ήταν Κυριακή, ημέρα Ανάστασης, ημέρα χαράς! Μου κανόνισε κατεπειγόντως χειρουργείο σε 2 ημέρες στο Αλεξάνδρα όπου ήταν και Διευθυντής. Στο χειρουργείο είχα μαζί μου μια εικόνα των Αγίων Ραφαληκπου οι τραυματιοφορείς μου την κόλλησαν με ταινία στο στήθος. Είχα σταυρώσει την κοιλιά μου με λαδάκι και όλη την ώρα έψελνα από μέσα μου το τροπάριο των Αγίων νιώθοντας απέραντη σιγουριά και ασφάλεια. Όταν τελείωσε η επέμβαση που κράτησε μόλις μισή ώρα ο γιατρός μου ήταν έκπληκτος! Μου είπε «Τί να σου πω κοπέλα μου! Ήταν η πιο εύκολη καισαρική που έχω κάνει. Έχεις καλό προστάτη. Μόλις σε άνοιξα και τα είδα όλα μπλεγμένα είπα: τι κάνουμε τώρα; και τελικά... έγιναν όλα τόσο εύκολα. Ούτε η πρώτη σου να ήτανε». Όταν δε πήγαν οι τραυματιοφορείς να με μεταφέρουν από το χειρουργικό κρεββάτι στο φορείο, είδαν ότι ενώ είχα κάνει επισκληρίδιο αναισθησία σήκωσα τα πόδια μου για να μεταφερθώ και με έκπληξη μου είπαν «Κουνάς τα πόδια σου;!», «Ναι τους λέω», «Δηλαδή μπορείς να πας δίπλα μόνη σου;», «Ναι» και σηκώνω το σώμα μου για να πάω δίπλα στο φορείο. Τότε τους είδα να κοιτάζονται με απορία και να λένε «Ε, αυτό πρώτη φορά το βλέπω!». Εγώ όμως το είχα ζητήσει αυτό από τον Άγιο Ραφαήλ διότι είχα μεγάλη φοβία για την επισκληρίδιο την οποία έκανα πρώτη, επειδή υπέφερα συχνά από κρίσεις πανικού και φοβόμουν ότι αν μετά το χειρουργείο δεν νιώθω τα πόδια μου θα πάθω καμιά κρίση. Έτσι ο καλός μου ο Άγιος Ραφαήλ με βοήθησε και σ' αυτό. Όση ώρα ήμουν στην ανάνηψη περίπου 15 λεπτά δόξαζα τον Θεό και ευχαριστούσα τον Άγιο Ραφαήλ. Του ζήτησα μάλιστα αν είναι εκεί μαζί μου να μου δείξει ένα σημάδι. Τότε ένιωσα στο στόμα μου και στον λάρυγγα μια απερίγραπτα γλυκιά γεύση με ευωδία λουλουδιών και φρούτων ενώ δεν είχα φάει τίποτε για 12 ώρες και την είχα στο στόμα μου για αρκετή ώρα, για την ακρίβεια ένιωθα σαν να είχα κοινωνήσει. Έκανα το σταυρό μου ευχαρίστησα τον Άγιο και υποσχέθηκα ότι θα βγάζαμε τη μικρή Ραφαηλία. Τις επόμενες ώρες και μέρες ερχόταν ο γιατρός μου στο δωμάτιο και μόλις με έβλεπε από μακριά με σταύρωνε και μου έλεγε «Καλά παιδί μου έκανες εσύ 4η καισαρική και σε τρεις ώρες περπατάς; Άλλες κάνουνε τρεις μέρες!» Η μετεγχειρητική μου κατάσταση ήταν πέρα από το αναμενόμενο καλή και ο γιατρός έλεγε συνεχώς στους συναδέλφους του πόσο εύκολα έκανε την επέμβαση και πόσο γρήγορα ανάρρωσα. Βέβαια όταν ανάρρωσα πλήρως μου εκμυστηρεύτηκε πως ζήτησε από τον σύζυγό μου να μην κάνουμε άλλο παιδί γιατί από θαύμα σώθηκα αυτή τη φορά αφού όταν άνοιξε την κοιλιά μου διαπίστωσε πως η μήτρα είχε αρχίσει να ανοίγει και έστω και μια ώρα να είχαμε αργήσει, θα ήταν μοιραίο για μένα και το μωρό. Όμως όλα πήγαν καλά όπως μου υποσχέθηκε ο Άγιος Ραφαήλ. Ήταν εκεί όπως μου υποσχέθηκε. Τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και εύχομαι πάντα να προστατεύει την οικογένειά μου, τον υπέροχο συνταξιούχο πλέον γιατρό μου Δρ. Ν. Αρεφετζ και την οικογένεια του. Εύχομαι ακόμη ο Άγιος με τη χάρη του Θεού να σκεπάζει και να βοηθάει όλους όσους τον επικαλούνται καθώς και τους πατέρες της ιεράς μονής στο Άνω Σούλι αλλά και όσους διάβασαν αυτό το κείμενο και τις οικογένειές τους.

Με αγάπη Μ.Σ.