Εκτύπωση

 

 

ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ

 

periPsixis

 

Η ψυχή, αθάνατος υπάρχει

 

Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 103-104

5 Νοεμβρίου 1963

(Εν Αθήναις, οικία Θεοδ. Πάτση)

 

Μη τους ακούτε τους πονηρούς, που έχουνε την πλάνην. Θέλουν να σας πλανέψουν, να πάτε μακρυά μας. Δεν έχουν πίστι σταθερή, δεν νοιώθει η ψυχή τους την δύναμιν του Χριστού, που τους χάρισε την πνοήν τους. Πνοή είναι η ψυχή, αθάνατος υπάρχει. Μόνον το πνεύμα πονηρόν, αυτό την θανατώνει.

Όταν προσέξη ο Χριστιανός, γιατρεύει την ψυχή του και δεν την αφήνει να χαθή.

 

 

Όταν χαθή η ψυχή, κλαίει, πονεί, δακρύζει

 

Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 104

5 Νοεμβρίου 1963

(Εν Αθήναις, οικία Θεοδ. Πάτση)

 

Όταν χαθή η ψυχή, κλαίει, πονεί, δακρύζει και λέγει: “δεν με προσέξατε”. Διά τούτο μην αφήνετε την ψυχήν σας να πλανηθή στην ύλη, στα φθαρτά του κόσμου. Δεν έχει καμμίαν αξίαν η ζωή, αν δεν προσέξωμε την ψυχήν. Διά τούτο μη πλανάσθε, τέκνα μου, και χάσετε την ψυχήν σας. Διαβάστε προσεκτικά τα Ευαγγέλιά μας, διότι αυτά εγράφησαν με του Θεού την δόξαν και την Χάριν, να τα διαβάζουν οι πιστοί, να λάμπη η ζωή τους».

 

 

Τι πρέπει να σκέπτεται ο χριστιανός, διά να σώση την ψυχήν του;

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 93-94

 

Ξέρεις, ώ άνθρωπε, τι ουράνιον δώρον είναι να σε επισκιάζει η χάρις του Αγίου Πνεύματος και να σε οδηγή εις τον δρόμον της αγάπης, της αληθείας, της υπομονής, της εγκρατείας και να σε στολίζη με την ευλογίαν του Θεού; Ξέρεις τι πρέπει να πράττη ο άνθρωπος, διά να νοιώση την χάριν του Αγίου Πνεύματος; Πράξεις άγιες, πάντα συν Θεώ. Ξέρεις τι πρέπει να φυλάγη ο άνθρωπος εις την ζωήν του διά να έχη την ευλογίαν του Θεού; Την αγάπην. Ξέρεις τι πρέπει να σκέπτεται ο χριστιανός, διά να σώση την ψυχήν του; Ότι η ψυχή είναι αθάνατος και πρέπει να την λυτρώση από την αμαρτία. Ξέρεις τι σημασία έχει η ελεημοσύνη διά την ψυχήν; Την λυτρώνει από τα πάθη της αμαρτίας.

 

 

Διάλογος της ψυχής προς το σώμα

 

Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 112-113

 

telonismosPsixis

«Όταν η ψυχή εγκαταλείπει πλέον το φθαρτό σώμα και βαδίζη με γοργό βήμα προς την αιωνιότητα, εάν διαισθάνεται ότι θα καταδικασθή από τον Δίκαιον Κριτήν, τότε πονεί και θρηνεί και κλαίει και απευθυνόμενη, με πικρό παράπονο, προς το άπνουν σώμα λέγει: “Γιατί, ώ άνθρωπε, εδημιούργησες έναν φαύλο κύκλο γύρω σου, κύκλο πολλών και αναρίθμητων αμαρτιών και με έρριξες έτσι στον Άδη; Γιατί με παραμέλησες τόσο και δεν έχω το σθένος, το θάρρος και την δύναμι να παρουσιασθώ ενώπιον του μεγάλου μου Κριτού; Γιατί δεν επρόβλεψες και διατί δεν εφρόντισες να ευρεθής εντός του νυμφώνος του Χριστού με αναμμένην την λαμπάδα, καθώς έπραξαν οι προνοητικές Παρθένες, αλλά ευρέθης έξω του νυμφώνος και πλέεις μέσα στο ζοφερό σκοτάδι; Γιατί δεν εφρόντισες να αποβάλης την μοχθηρίαν προς τους αδελφούς σου και τον εγωϊσμόν, αλλά άφηνες τα πάθη αυτά να σου κατατρώγουν την ψυχήν; Γιατί εσυκοφάντησαν τα χείλη σου αθώους ανθρώπους; Γιατί τα χείλη σου ώμοσαν όρκον ψευδή, εν ονόματι του Ευαγγελίου; Γιατί, τέλος, εδημιούργησες, ώ άνθρωπε, αδιαπέραστα τείχη και εμπόδια δι’ εμέ και δεν εμερίμνησες, ώ άφρον, για την μετά τον θάνατον ανάπαυσίν μου;”»

 

 

Διδαχή εκ των σπαρτών – τα φάρμακα της ψυχής

 

Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 111-112

 

«Για την κάθε πάθησι των σπαρτών και των φυτών υπάρχει πάντοτε το κατάλληλο φάρμακο, εμείς δε τρέχομε πάντοτε για να το εύρωμε και να το αγοράσωμεν προκειμένου να απαλλάξωμε το φυτόν από την ασθένειάν του και να σώσωμεν τον καρπόν για την τροφήν της ζωής μας.

Είδατε πόσον τρέχει ο άνθρωπος και πόσες φροντίδες καταβάλλει, όταν θέλη να γλυτώση το φυτόν και να κερδίση την καρποφορίαν; Για την ψυχήν του όμως, πόσες φροντίδες καταβάλλει για να την σώση; Ποία φάρμακα χρησιμοποιεί για να την προφυλάξη από τα μικρόβια της αμαρτίας, που την απειλούν και την προσβάλλουν;

Και όμως τα φάρμακα μάς τα υπέδειξεν ο Κύριος: Είναι η αγάπη, η θερμή προσευχή κι η ταπείνωσις. Και πρέπει να τα χρησιμοποιούμε πάντα, ζητούντες συγχρόνως και την βοήθειαν του Θεού, διά τής οποίας και μόνον μπορεί να αναγεννηθή η ψυχή μας και να απαλλαγή από τα μικρόβια της αμαρτίας.

 

 

Η μετάνοια είναι η ανύψωσις της ψυχής

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 72-73

 

Η ζωή του ανθρώπου είναι σαν το κλαδί του δένδρου, που όταν το κόψη ο άνθρωπος μαραίνεται και χάνει τη δροσιά του. Έτσι μαραίνεται και η ψυχή του ανθρώπου, διότι την κομματιάζει κάθε λεπτό με τα λόγια, με την σκέψιν και με την φαντασίαν του και δεν την αφήνει ελεύθερη να κυματίζη εις τον αέρα της αγάπης και να κρατή δροσιά. Το δένδρο κόβεται, ξηραίνεται, αλλά η ψυχή μας πάντα περιμένει τη δροσιά της, την αγάπη με τον λογισμόν τον καθαρόν. Η μετάνοια είναι η ανύψωσις της ψυχής.

 

 

Η αναγέννησις της ψυχής

 

Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 93-94

10 Ιανουαρίου 1963

 

«Εν τοις Ουρανοίς εστίν η δόξα και η δύναμις του Θεού.

Εν τοις Ουρανοίς υπάρχουν αι πύλαι του Παραδείσου.

Εν τοις Ουρανοίς υπάρχει η καθέδρα του Βασιλέως Θεού και της Παναγίας.

Εν τοις Ουρανοίς υπάρχουν τα τάγματα των Αγγέλων, Χερουβείμ και Σεραφείμ.

Εν τοις Ουρανοίς υπάρχουν τα εξαπτέρυγα των Αγγέλων και των Αρχαγγέλων.

Εν τοις Ουρανοίς υπάρχει η ουρανία χαρά.

Εν τοις Ουρανοίς υπάρχει ο Βασιλεύς της γης και των ανθρώπων.

Χαίρε ο Βασιλεύς της δόξης.

Χαίρε ο Βασιλεύς της αγάπης.

Χαίρε ο Βασιλεύς της αιωνίου ζωής.

Χαίρε ο Βασιλεύς της αθανάτου ψυχής.

Χαίρε ο Βασιλεύς πάντων των Αγίων.

Χαίρε ο Βασιλεύς των βυθών της θαλάσσης και των περάτων της γης.

Χαίρε ο Βασιλεύς της ψυχής ημών.

Χαίρε ο Βασιλεύς των πάντων.

Χαίρε ο παράδεισος της αναγεννήσεως.

Χαίρε η κατάπτωσις των δαιμόνων.

Χαίρε η αναγέννησις των ανθρώπων.

Τι είναι η “αναγέννησις”; Όταν ο άνθρωπος ευρίσκεται δέσμιος στην αμαρτία και έχει σαν εμπόδιο την λύπην και δεν ημπορεί να συγκεντρώση την σκέψι του, τότε σημαίνει ότι προχωρεί χωρίς την “αναγέννησιν” του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και ευρίσκεται μακρυά Του.

Όταν όμως ο άνθρωπος “έλθη εις εαυτόν” και αισθανθή ότι η ψυχή του ευρίσκεται μακρυά από τον Θεόν και νοιώση το θανάσιμον σφάλμα του και με δάκρυα μετανοίας παρακαλέση τον Επουράνιον Πατέρα μας να τον συγχωρήση και να τον επαναφέρη στην αιωνία χαρά του Χριστού μας, τότε γίνεται η αναγέννησις της ψυχής».

 

 

Αι καλαί πράξεις θα γίνουν αντάλλαγμα

της ψυχής

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 73

 

Μην πλανάσθε εις την ύλην και ζημιώνετε την ψυχήν. Τρέξετε σαν τον Ζακχαίον, που ακολουθεί την αλήθειαν, τον Χριστόν και σκαρφαλώνει εις την συκήν, διά να σώση την αμαρτωλήν του ψυχήν.

Προσπαθήσετε να ανατείλη εις τον οίκον σας το φως. Προσπαθήσετε να διώξετε το σκοτάδι, που γίνεται αιτία να χάσετε την ψυχήν σας.

Ελάτε, παιδιά μου, προσανατολισθήτε εις την αγάπην του Χριστού, ρίξετε άνθη και δημιουργήσετε θησαυρούς εις την ζωήν σας.

Τα άνθη είναι οι λόγοι του Ευαγγελίου.

Θησαυροί πολύτιμοι να είναι οι πράξεις σας. Αυτές θα γίνουν αντάλλαγμα της ψυχής.

Αυτές θα ανταλλάξουν τις πονηρές διαθέσεις και θα οδηγήσουν την ψυχήν εις τας σκηνάς των Αγίων.

 

sxedio did 52 sel73

 

 

 

Άνθισις της ψυχής είναι η ζωή

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 74

 

Άνθισις της ψυχής είναι η ζωή και όταν η άνθισις τελειώσει, δεν έχει καμμίαν αξίαν το σώμα. Στρέψε, άνθρωπε, και άνθισε την ψυχήν σου, διά να αντικρύσης τις σκηνές των Αγίων, τον τόπον τον φωτεινόν, που αντανακλά και χαίρει. Άνοιξε την φωνήν σου εις την ριζικήν εξομολόγησιν και την αγάπην του συνανθρώπου σου. Άνοιξε τα χείλη σου να τρέξουν σαν τους μελίρρυτους ποταμούς. Άνοιξε την εγωϊστικήν θύραν να γίνη καθαρισμός. Άνοιξε την παρήγορον ομιλίαν σου προς ανακούφισιν ενός πονεμένου συνανθρώπου σου. Άνοιξε τα φύλλα της καρδιάς σου να ξεχειλίσουν την αγάπην και την στοργή, που είναι το εύσπλαχνο σύστημα της ανακουφίσεως.

Στρέψετε την σκέψιν σας χωρίς αδιαφορίαν διά να βρήτε τον δρόμον ανοικτόν με λουλούδια και πουλιά γλυκοκελαηδούντα.

 

 

Εις την Ουράνιαν Βασιλείαν

υπάρχουν σκηναί Αγίων

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 74-76

 

Όταν ψάλλεται το νεκρώσιμον των προκεκοιμημένων αδελφών, ακούμε να αναφέρεται ανάπαυσις εις τας σκηνάς των Αγίων.

Με αυτό εννοούμεν, εκεί που δεν υπάρχει λύπη και στεναγμός. Διά να εύρωμεν την αιώνιον ανάπαυσιν, πρέπει να γίνωμεν προσεκτικώτεροι εις τα ρήματα του Ευαγγελίου, που είναι αλάνθαστα.

Ηξεύρεις διατί κλαίμε και θρηνούμεν την ώρα του θανάτου μας; Διότι δεν έχομεν πρόσωπον καθαρόν, που να το φωτίζει η αγάπη προς τον συνάνθρωπόν μας. Όταν είμεθα εις την ζωή αψηφούμεν τον θάνατον. Η μητέρα πρέπει να ομιλή προς το παιδί τα θεία λόγια του Κυρίου. Εκείνη μπορεί να το οδηγήση, ώστε να είναι ικανό, να γνωρίση ότι η ζωή του ανθρώπου εις την γην είναι Θεού σύμβολον, που πρέπει να την κατατάξωμεν εις την αγάπην, την αλληλεγγύην, την αγίαν Κοινωνίαν, εξομολογούμενοι επανορθωτικά. Τότε μόνον η ψυχή θα λάβη ανακούφισιν εις τας σκηνάς των Αγίων. Αι σκηναί των Αγίων είναι τόπος.

sxedio did 53 sel75

Η ψυχή μέσα εις το σώμα του ανθρώπου ομοιάζει σαν ένας πολύ μικρός άνθρωπος και όταν αφήση το σώμα συνοδεύεται προς τους Ουρανούς, διά να περάση έμπροσθεν από τον Δίκαιον Κριτήν. Δακρύουσα και μετανοούσα κοιτάζει προς τον Ουράνιον Πατέρα, ζητούσα συγχώρησιν. Αλλά ο Πολυεύσπλαχνος, Αθάνατος και Αναμάρτητος, δίνει την κατεύθυνσιν προς αυτήν. Εάν δεν πάρη την τελείαν συγχώρησιν, κρατείται εν επιφυλακή κλαίουσα και με την πάροδον του χρόνου κατευθύνεται προς ανάπαυσιν.

Όταν η ψυχή είναι καθαρή, Άγγελοι διασαλπίζουν αυτήν ψάλλοντες: «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης Ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».

Όταν η ψυχή συνοδεύεται από τους Αγγέλους προς τον Κύριον εν ταπεινώσει, με την δύναμιν του Κυρίου απόλαυσε αυτό το ουράνιον και χαρμόσυνο μεγαλείον. Όχι με την ιδικήν της αξίαν, αλλά με την αγάπη και την χάριν του Χριστού. Διότι δεν έκλεψε, δεν εμίσησε τον συνάνθρωπον και ουδέποτε αυτόν ηνώχλησεν. Δεν εσυκοφάντησε, δεν εψύχρανε, δεν κακολόγησε, δεν περιγέλασε, δεν ζήτησε την κοσμικήν δόξαν, δεν παρεσύρθη εις την θέλησιν της σαρκός, δεν κατέβαλλε δυνάμεις μόνον διά τα γήϊνα αγαθά, δεν εσκέφθη πονηρά, δεν εδέχθη τον άδικον πλουτισμόν, δεν εβλασφήμησε, δεν ελυπήθη διά τας δοκιμασίας της ζωής, ακόμα και την στέρησιν του άρτου, αλλά εδέχθη πρόθυμα το κάθε τι.

Γίνετε τέκνα πιστά του Κυρίου, κρατήσετε την ταπείνωσιν, την αρετήν, κρατήσετε την διάνοιάν σας καθαρήν, συμμερίζεσθε την δυστυχίαν του συνανθρώπου σας και εν ώρα θλίψεως ας μην περιγελάσουν τα χείλη σας.

Μια φορά ένας άνθρωπος ηθέλησε να δοξασθή διά τον πλούτον του λέγοντας: «Είδατε τι αξία έχω, να πλουτίσω και να απολαύσω τα αγαθά της ζωής; Θα τα φυλάξω, διότι κέρδισα αυτά με την αξίαν μου». Ο άνθρωπος αυτός μέχρι τέλους της ζωής του δεν είπε: «Δόξα τω Θεώ» μόνον συνεχώς, έλεγε: «Εγώ, εγώ».

Ένας γείτονάς του ευρέθη σε μίαν απόλυτον ανάγκην οικονομικήν και δεν είχε πού να στρέψη το βλέμμα του. Προσευχήθη ταπεινά, να τον βοηθήση ο Κύριος και χτύπησε την πόρτα του πλουσίου γείτονα και γονατιστός προς αυτόν, με δάκρυα στα μάτια εζήτησε την βοήθειάν του. Μόλις τον άκουσε ο πλούσιος, εθέριεψε στην ψυχήν του η οργή και τον έσπρωξε έξω από την οικίαν του, λέγοντας: «Πήγαινε εργάσου, να απολαύσης αγαθά».

Πέρασε αρκετός καιρός από τότε. Μίαν ημέραν ο πλούσιος ηθέλησε να κάνη έλεγχον, όπως πάντα, να δη τι έχει στα χέρια του, διότι ο πονηρός δαίμων τον είχε όργανόν του. Αλλά όταν έπεσε στο κρεβάτι να κοιμηθή είδε όραμα δύο σκηνάς.

Εις την μίαν είδε τον πτωχόν και ταλαίπωρον εκείνον άνθρωπον, εις την άλλην είδε τα πλούτη του τα αδίκως συναγμένα. Εις την πτωχήν σκηνήν υπήρχον Άγγελοι Κυρίου, εις την πλουσίαν υπήρχε κάτι το τρομερόν, διάφορα θηρία, αρπακτικά. Τρέμοντας ρωτά τον εαυτόν του: «Τι είναι αυτό που βλέπω;» Και αμέσως προσπάθησε να ανοίξη το στόμα του, να τονίση:

«Υπάρχει Θεός, υπάρχει τέλος του ανθρώπου». Αλλά εις μάτην. Και τότε έκλαψε πικρά και ηθέλησε να διατάξη να μοιρασθούν τα υπάρχοντά του, διά να ελεηθή από τον Κύριον, αλλά τότε μόνον, που είδε τας σκηνάς των δικαίων και των αδίκων η ψυχή του θρήνησε και ζήτησε να βοηθήση τον συνάνθρωπόν του.

Για μια στιγμή ηκούσθη φωνή: «Διατί, ώ άνθρωπε, εθαύμαζες τον εαυτόν σου και κρατούσες εις τας αποθήκας σου τα αγαθά;

Η ψυχή σου δεν ηγάπησε, δεν ελυπήθη τον συνάνθρωπόν σου, ούτε εμελέτησες τους λόγους του Ευαγγελίου, διά να πράττης το ορθόν».

Προσέξετε, χριστιανοί, διότι, όσο πλουτίζει ο άνθρωπος εις την ζωήν με ύλην, τόσο φεύγει μακρυά από τον Θεόν και η ψυχή δακρύζει.

 

 

Η ψυχή καρτερεί το αγαθόν

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 78-79

 

Ουδείς άνθρωπος ετελείωσε τις εργασίες του εις τον κόσμον αυτόν και έφυγε εις την αιώνιον ζωήν.

Διά τούτο μην τρέχετε ασκόπως και ταλαιπωρείτε την σκέψιν σας και την ψυχήν διά φθαρτάς και γηίνους απολαύσεις. Προσανατολισθήτε λίγα λεπτά την κάθε μέρα που περνά διά την ανάπαυσιν την ψυχής. Δείξετε ενθουσιασμόν μόνον διά την ψυχήν.

Μη πλανάσθε και αμαρτάνετε και δίνετε βαρύ φορτίον εις την ψυχήν, που δεν ημπορεί ν’ ανθέξη. Ρίξετε στην ζωή σας αγάπη, γίνετε ανάλαφρα πουλιά, χωρίς ανώφελες φροντίδες της προχείρου αυτής ζωής.

Δείξετε ευγενεστέραν προσοχήν με θέλησιν και αγάπην, δύναμιν ακατανίκητον, να καταπολεμήσετε τα πάθη που σας σκλαβώνουν και σας δεσμεύουν, ώστε να μην πράττετε το αγαθόν. Δείξετε αντοχήν και υπομονήν να συγκρατήσετε τας διαφόρους θλίψεις που υπάρχουν μέσα εις την ζωήν. Ζητήσετε και εγκολπωθήτε την φωνήν του Ευαγγελίου και μελετήσετε αυτήν καλώς, ώστε να δημιουργηθή μέσα σας η ανταύγεια λουσμένη με θεία αγάπη και επιμέλεια. Δείξετε στοργήν, δείξετε θέλησιν και προσέξετε, μη βλάπτετε ποτέ τον συνάνθρωπόν σας και τον εξαναγκάζετε να οργισθή με σας, διότι η ψυχή κινδυνεύει εις τα ερείπια της αμαρτίας.

Ερείπια ονομάζομεν και την συκοφαντίαν την αδελφικήν. Ερείπια ονομάζομεν και την πικρή και σκληρή ματιά, που ρίχνομεν εις τον συνάνθρωπόν μας και τον κάνομεν να κλαίει και να ζητά την αγάπην μας. Ερείπια ονομάζομεν και την αισχρολογίαν, που βγαίνει πολλές φορές από την καρδιά μας, διά να πληγώσωμεν τον αδελφόν μας.

Η ψυχή μας είναι καθώς ένα περιβόλι, που κάποτε είναι ανθοστολισμένο με διάφορα λουλούδια και κάποτε λίγο μαραμένο. Αλλά μόλις το ποτίσης, παίρνει ζωή. Πώς θα εξηγηθή αυτό;

Είναι η αμαρτία που μαραίνει την άνθιση της ζωής και μόλις στρέψης το βλέμμα σου στην δύναμι του Θεού, βρίσκεις την ψυχικήν σου ίασιν.

Την ώρα του θανάτου πρέπει να ιδούμε Αγγέλους και να ακούσωμε θεία εμβατήρια να ψάλλουν οι Άγγελοι. Αλλά γι’ αυτήν την προετοιμασίαν θέλει την ταπεινή ζωή, θέλει και την αγάπη, θέλει και την εγκράτειαν θυμού και γλώσσης.

sxedio did 54 sel79

 

 

«Γρηγορείτε και προσεύχεσθε,

ιδού ο Νυμφίος έρχεται»

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 79-80

 

Πρέπει να είμεθα πάντοτε έτοιμοι και καθαροί τη καρδία, διότι δεν γνωρίζομεν πότε ο Κύριος θα έρθη. Πρέπει να έχωμεν αναμμένη την λαμπάδα με έλαιον της αγάπης, της υπομονής και αλληλεγγύης, για όλα τα αδέλφια μας και εκείνα που βρίσκονται εις το κρεβάτι του πόνου και εκείνα που βρίσκονται εις την φυλακήν, είτε αθώα είναι είτε δικαίως βρίσκονται εκεί.

Διότι, ό,τι και να έπραξε ο άνθρωπος αυτός, ήτο εκ του πονηρού. Μόνον αυτό το μόριον κατορθώνει να μαραίνη την ψυχήν, να την έχη διαρκώς αναστατωμένην, ώστε να βλέπη το καθετί και να διαλογίζεται πονηρά. Δι’ αυτό πρέπει να είμεθα πάντα με αγάπη στην ψυχήν προς αυτούς, διά να δίδη ο εύσπλαχνος Θεός την ευλογίαν του.

Γρηγορείτε και προσεύχεσθε ανά πάσαν στιγμήν της ζωής σας.

Τρέξετε, χριστιανοί, με δάκρυα γονατιστοί κοντά μας, να μεσιτεύουμε στον Ιησούν Χριστόν για τις αγνές ψυχές σας.

Ψυχή, σαν πας στον Ουρανό, πρέπει να είσαι με το φως και όχι με το σκότος, που καιροφυλακτεί να σε βρη και να σε κρατά κοντά του.

Ο Κύριος μας λέει μέσα απ’ την απέραντη ευσπλαχνίαν του: «Κρούετε την θύραν της αγάπης και θα ανοίξη». Κρούετε αδιαλείπτως και βαδίζετε προς το καλόν.

Μη λησμονείτε το τώρα, διότι είναι καιρός ευπρόσδεκτος. Μη λησμονείτε το αύριον, διότι η ώρα φτάνει εγκαίρως. Μη σκέπτεσθε το επαύριον και δημιουργείτε ένα κενό μέσα σας, που μπορεί να γίνη αιτία προς ζημίαν της ψυχής. Μη λησμονείτε, πως πρέπει να είμεθα έτοιμοι, διότι δεν ξεύρομε πότε θα φτάση η ώρα που θα εγκαταλείψουμε την γήϊνη έλξη και θα στρέψουμε το βλέμμα μας εις το άπειρον και ευλογημένον, όπου δεν υπάρχει λύπη ουδέ στεναγμός.

 

 

Η ταπείνωσις και η κακοπάθεια

ελευθερώνουν την ψυχήν

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 81

 

Εστραμμένοι προς τον δρόμον του Θεού προχωρείτε και φροντίζετε να ξεχωρίζετε το σκοτάδι από το φως και να κρούετε την θύραν, να ανοίξη διάπλατα, να σας θερμάνη την ζωήν, να κυλήση με την αγάπην και την ευλογίαν του. Λογικέψου, άνθρωπε, και προχώρει εις τον δρόμον τον καλόν και έλεγχε τον εαυτόν σου και τις πράξεις σου.

Δώσε σκέψιν εις την εκκλησίαν και χαμογέλασε με χαρά εις τον Πλάστην σου και ευχαρίστησέ τον και δόξασέ τον και ζήτησε με δάκρυα μετανοίας να σου αναγεννήση την ψυχήν, που την έχεις σκοτώσει με τα βέλη του Πονηρού.

Φρόντισε εις την ζωήν σου να είσαι ταπεινός και προχώρει άφοβα εις τον δρόμον του Θεού. Η ταπείνωσις και η κακοπάθεια ελευθερώνουν τον άνθρωπον από την αμαρτίαν.

 

 

Πώς πρέπει να προσέχωμεν την ψυχήν μας

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 81-82

 

Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να προσέχη την ψυχήν του. Όταν η ενδυμασία της ψυχής είναι ωραία, η όλη εμφάνισις του ανθρώπου φαίνεται επίσης καθαρή. Διότι, όταν μέσα μας φωλιάζει η αγάπη του Χριστού, η αντανάκλασίς της ζωγραφίζεται εις το πρόσωπον και ιδιαιτέρως εις τα μάτια. Από τα μάτια μπορούμε να διακρίνωμεν τον αθώον και καλόν άνθρωπον από τον πονηρόν.

Μην ποτέ υβρίσης τον πλησίον σου.

Μην οργίζεσαι με τον συνάνθρωπόν σου.

Μην χρησιμοποιής σκληρά λόγια για να οδηγήσης τους ανθρώπους στον σωστόν δρόμον, αλλά προσπάθησε να τους πείσης με λόγια αγάπης.

Μην ποτέ ταράζης την οικογενειακήν γαλήνην των άλλων.

Μην κοιτάς τον συνάνθρωπόν σου με μίσος στα μάτια.

Μην επιτρέπης στον εαυτόν σου να πράττη κακά έργα.

 

 

Μην θανατώνετε την ψυχήν

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 82-83

 

Η ψυχή είναι αγνή σαν ένα φυτόν ανθισμένο. Πάντα βρίσκει την χαράν, βρίσκει την ζωήν, βρίσκει την καρτερίαν, βρίσκει την γαλήνην, βρίσκει την ανακούφισιν, βρίσκει την ανεξάντλητον αγάπην, βρίσκει την αγαλλίασιν, βρίσκει την αλληλεγγύην. Μην την θανατώνετε χωρίς λόγο και την κάνετε να υποφέρη.

Φυλάξετε την υπομονήν βαθειά μες στην ψυχήν σας και γίνετε τέκνα ανθηρά εις τον συνάνθρωπόν σας.

Πότε χαρίζει ο Θεός την χαράν εις την καρδίαν του ανθρώπου και τον έχει κοντά του; Όταν ο άνθρωπος με αγάπη εις την ψυχήν του προχωρεί και πράττει τα λόγια του Ευαγγελίου.

Δι’ αυτό πρέπει αγογγίστως να προχωρούμε εις την ζωήν μας την πρόσκαιρη και να έχωμεν μέσα μας την φωνήν του Κυρίου.

Διά να καταταχθή ο άνθρωπος εις τον δρόμον του Θεού πρέπει να έχη θέλησιν, υπομονήν και αγάπην.

Πίστιν ακράδαντον, ότι ο Χριστός εγεννήθη, εσταυρώθη και ανεστήθη. Τότε μόνον ημπορεί να ακολουθήση την διδασκαλίαν του.

sxedio did 55 sel83

 

 

Η μετάνοια είναι ωρίμανσις της ψυχής

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 84-86

 

Ο άνθρωπος ωριμάζει μέχρι το τέλος της ζωής του. Δεν ωριμάζει στην εφηβική ηλικία, αλλά μέχρι το γήρας, διότι βρίσκει εμπρός του πολλές αφορμές και γνωρίζει την ωρίμανσιν.

Γι’ αυτό και σε σένα, τέκνον, που επί δεκαπενταετίαν δέχεσαι τις θείες υπαγορεύσεις, άρχισε στον εγκέφαλόν σου και στην ψυχήν σου και σε όλες τις αισθήσεις σου η ωρίμανσις, και δέχεσαι το κάθε τι.

Ως την τελευταίαν ώρα, που ο άνθρωπος θα παραδώση την ψυχήν του, υπάρχει η ωρίμανσις. Είναι η μετάνοια. Όταν ο θάνατος είναι φυσιολογικός, που αυτό εξαρτάται απ’ τον ουράνιον Πατέρα, τότε, αισθάνεσαι τι έχεις πράξει, μετανοείς και η μετάνοιά σου είναι ωρίμανσις. Γι’ αυτό πρέπει να ωριμάζουμε. Και το φρούτο όταν ωριμάση γίνεται νόστιμον εις την γεύσιν. Έτσι και ο άνθρωπος θα ωριμάση εις την σκέψιν και θα γίνη ευπρόσδεκτος η μετάνοιά του εις τον Κύριον.

Αυτές οι υπαγορεύσεις που δίνω τώρα, είναι εκ του φυσικού. Είναι παραλληλισμός, η ωρίμανσις του καρπού με την ωρίμανσιν του εγκεφάλου εις τον άνθρωπον. Γι’ αυτό και ο Χριστός όταν εδίδασκε έκανε παραλληλισμούς.

Δεν ωριμάζουν, τέκνα μου, μόνον τα φρούτα, αλλά και ο άνθρωπος. Όταν γεννιέται το παιδί είναι ανώριμον. Σιγά σιγά, με τον ήλιον, το οξυγόνο, την τροφήν, την καθαριότητα, που όλα είναι θερμίδες, μεγαλώνει το παιδί, αυξάνει συγχρόνως και η ψυχική ωρίμανσις και έχει ανάγκην μέχρι τέλους της ζωής του από ωρίμανσιν με τους θεϊκούς λόγους, με τα καλά έργα και με τον προσανατολισμόν των ορθών καθηκόντων του απέναντι των συνανθρώπων του, των γονέων του και απέναντι εις τους πάσχοντας.

Αυτό πρέπει να προσέχη ο άνθρωπος. Με τι τρόπο θα επιτύχη την ωρίμανσιν, περισσότερο διά τον πάσχοντα συνάνθρωπόν του.

Και εσείς, τέκνα μου, έχετε αφήσει λίγο την ωρίμανσίν σας, το ορθόν σας ενδιαφέρον για την καλήν πράξιν. Αφήσατε καθυστερημένη την ωρίμανσίν σας και μείνατε μόνον σε ωρισμένων καιρών επισκέψεις διά τους πάσχοντας γέρους και τυφλούς. Δεν είναι αυτή σωστή ωρίμανσις. Χρειάζεται συχνώτερα και εντονώτερα, ώστε να λειτουργή η σκέψι σας περισσότερον εις τον πάσχοντα συνάνθρωπον. Μόνον Χριστούγεννα και Πάσχα υπάρχει ανάγκη περιθάλψεως; Μόνον δύο φορές τον χρόνον, εις την χαρά του Κυρίου, δηλαδή την Γέννησιν και την Ανάστασίν του, που συνοδεύεται υπό προσευχής και νηστείας; Όχι. Πρέπει κατά διαλείμματα και απαύστως, διά να γνωρίζη ο άνθρωπος τον προορισμόν του, που εδόθη από τον ουράνιον Πατέρα.

Μη μείνετε στα καθήκοντα των χριστιανών εκείνων, που επισκέπτονται τους πτωχούς αυτές μόνον τις μέρες. Καλώς εννοήσατε και σταματώ.

 

 

Φρόντισε και συ, άνθρωπε,

να γίνης σαν τα λουλούδια τα εύοσμα

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 86-87

 

Επιστρέφοντας από την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας και ενώ εισερχόμουν

εις την αυλήν της οικίας μου, ωραματίστηκα ότι δίπλα στην κυρία είσοδο

υπήρχε μια γλάστρα με έναν ολάνθιστο βασιλικό.

Καθώς δε περνούσα από κοντά του και τον άγγιξε η άκρη του φορέματός μου,

αμέσως αισθάνθηκαν την ευωδία του να πλημμυρίζει τα γύρω και εγράφη η κάτωθι διδαχή:

 

Μέσα σ’ ένα περιβόλι υπάρχουν πολλά λουλούδια διαφόρων ειδών σε ποικίλα χρώματα και μεγέθη διάφορα, με πολλές και ωραίες μυρωδιές.

Μες στο περιβόλι αυτό υπάρχουν λουλούδια πάρα πολύ μυρωδάτα, που όταν περνάς από κοντά τους αφήνουν την μυρωδιά τους να ξεχειλίζη σε αφάνταστο βαθμό και μάλιστα χωρίς να τα εγγίσης αισθάνεσαι μίαν ακατανόητον ευωδίαν.

Τι να συμβαίνη με αυτό; Πρόσεξε: Το περιβόλι είναι η ζωή, λουλούδια είναι οι άνθρωποι, διάφορα λουλούδια είναι αι φυλαί του κόσμου. Τα πολύ εύοσμα λουλούδια είναι οι χριστιανοί. Τα μη εύοσμα λουλούδια είναι αυτοί που βρίσκονται μακράν του Θεού. Διατί τα εύοσμα λουλούδια όταν περνάς από κοντά τους και αφού δεν τα εγγίζεις ρίχνουν ευωδία; Διότι αυτά είναι ποτισμένα με το αθάνατο νερό της αγάπης του Χριστού. Αυτά δυναμώνουν και μας γεμίζουν ευωδία στο πέρασμα της ζωής μας.

Η ευωδία είναι κάτι το ανεξιχνίαστο και υπάρχει αδιαλείπτως μέσα σε κάθε ψυχή ανθρώπου, που είναι μελετημένος και αφωσιωμένος εις τον λόγον του Θεού.

Φρόντισε και συ, άνθρωπε, να γίνης σαν τα λουλούδια τα εύοσμα, που περνάς από κοντά τους και ευωδιάζουν με την ακατανόητον ευωδία, και που ζητάς πάντοτε να περνάς από κοντά τους. Φροντίσετε όλοι να καλλιεργήτε την αγάπη, την πίστιν και την ταπείνωσιν προς τον Δημιουργόν του Σύμπαντος κόσμου. Φροντίσετε το πέρασμα της ζωής σας ν’ αφήση την ευωδίαν αυτήν την ακατανόητον που σκορπά το άνθος, χωρίς να το εγγίσης και θυμίζει το είδος του.

 

sxedio did 56 sel87