Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Ο προορισμός του ανθρώπου
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 141-142
Ερχόμενος ο άνθρωπος εις την ζωήν της γης, έχει έναν προορισμόν. Ποίος είναι αυτός; Είναι πως πρέπει να εκτελεί τα καθήκοντά του απέναντι του ουρανίου Πατρός, εφ’ όσον με την βάπτισι έλαβε το άγιον μύρον και ενεδύθη χιτώνα φωτεινόν. Αυτό πρέπει να το σέβεται και να το υπολογίζει.
Να εκκλησιάζεται κανονικώς, να βοηθεί τον συνάνθρωπόν του με αγάπη πραγματική και να γίνεται συνετός και αβλαβής εις τας κοινωνικάς του υποχρεώσεις.
Διατί, τέκνα του Θεού, σπαταλάτε τις μέρες σας εις το παίγνιον; Δεν γνωρίζετε την φοβεράν αυτήν απόλαυσιν του Πονηρού πνεύματος, μόνον σπαταλάτε χρόνον προς ζημίαν ψυχικήν; Δεν ηξεύρετε ότι ο άνθρωπος είναι κτίσμα Θεού, πως είναι γεννημένος κατ’ εικόνα Θεού και οφείλει να γίνη συνετός και αβλαβής εις την ζωήν της γης, διά να ζήση ελεύθερος εις την ουράνιον και αιώνιον ζωήν;
Ποίαν θέσιν κρατείτε, απέναντι του Ουρανίου Πατρός;
Ποίαν βασικήν οδόν περιπατήσατε προς σωτηρίαν της ψυχής;
Ποίαν στοργήν δείξατε προς τους πάσχοντας;
Ποίαν θέσιν ετοιμάσατε στην ζωήν για τα παιδιά σας;
Ποίαν διδαχήν εφαρμόσατε προς το ζην;
Ας προσέξη ο καθείς, εν όσω ακόμη είναι καιρός.
Η ζωή του ανθρώπου είναι: “Ήλθον, είδον, απήλθον”
Βιβλίο «Απάνθισμα», σελ. 48-49
«Η ζωή του ανθρώπου είναι: “Ήλθον, είδον, απήλθον”. Δηλαδή ήρθαμε στη ζωή, ζήσαμε στην γη και είδαμε τα θαυμάσια της δημιουργίας του Θεού. Είδαμε τα υλικά αγαθά της φύσεως, διότι “Θεός φύσις και φύσις Θεός”. Ζήσαμε, αισθανθήκαμε την δύναμιν της δημιουργίας από τον Ύψιστον Θεόν και φύγαμε διά την αιώνιον ζωήν.
Προσέξαμε όμως, κατά το πέρασμά μας από την ζωήν, το κάθε τι πώς ήταν ή σκεφθήκαμε πώς έγινε; Όχι, διότι η σκέψις μας δεν αισθάνεται την φυγήν από την ζωήν της γης, αλλά αισθάνεται την ζώσα, δηλαδή την ζωήν που ζει στην γη, και αδιαφορεί διά την μέλλουσαν και παντοτεινήν. Εκεί που πρέπει να αναπαυθεί η ψυχή. Δι΄ αυτό προσέξετε, τέκνα, και λάβετε οριστικήν θέσιν στην ζωήν διά την αιωνιότητα και το πώς θα αντικρύσετε τον Ύψιστον Θεόν και Πατέρα ημών εν τοις Ουρανοίς. Διαλύσετε την κακίαν, την μοχθηρίαν, την πλεονεξίαν, τον εγωϊσμόν, την κοσμικήν δόξαν στην πορείαν της ζωής σας.
Διαλέξετε το ορθόν Χριστιανικόν πέρασμα της ζωής από την γη.
Τα πάντα θα σας διδάξω, διά να μελετάτε, το πώς να ζείτε στην ζωήν της γης. Να ζείτε με γαλήνην, με υπομονήν και ταπεινοφροσύνην που είναι το προνόμιον της αρετής, να αισθάνεσθε την Θείαν δύναμιν προς δόξαν Θεού και πάντων των Αγίων Αυτού.
Ο Θεός αγιάζει το Σύμπαν, όλη την οικουμένην.
Η οικουμένη είναι όλη η γη, όλη η δημιουργία που περπατάτε, την περιεργάζεσθε και βλέπετε τον ρυθμόν, την εξέλιξιν, δηλαδή την αίσθησιν της φύσεως.
Ώ, πόσον θα πρέπει να χαίρεσθε, τέκνα, στο πρωϊνό σας ξεκίνημα, στο κάθε βήμα σας και να λογικεύεσθε!
Όταν περπατάτε, θα φλέγεται ο νους και η καρδιά σας βλέποντας τα θαυμάσια του Ουρανίου Πατρός.
Η ζωή σας θα είναι φωτεινή. Το αστείρευτον φως θα σας φωτίζει στην αγάπην και θα δίνετε το παν στην αγάπη, διότι αγάπη είναι ο Θεός.
Σας τονίζω την λέξιν α γ ά π η, διά να παίρνετε θάρρος και υπομονήν στην ζωή σας.»
Ως άνθος μαραίνεται ο άνθρωπος
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 105-106
Ο άνθρωπος γεννιέται, αυξάνει σε ηλικία, δημιουργείται, αποκτά θέλησι, δικαιώματα, αγαθά, γνώσιν, επίγνωσιν, εργασίαν, καλωσύνην ή κακίαν, πλούτον ή πτωχείαν αλλά έρχεται ο καιρός, που όλα μαραίνονται ωσάν το άνθος και διαλύονται ωσάν καπνός. Τι μένει;
Μόνον η πνοή. Η πνοή αυτή λέγεται ψυχή.
Και διατί αυτή η πνοή μένει άφθαρτη;
Διότι είναι αθάνατος και ενώ το σώμα χάνει όλην του την σαρκικήν ωραιότητα, η ψυχή μένει.
Πού να το αποδώσωμεν αυτό;
Εις την δύναμιν του Θεού, διότι αυτός μας έπλασε, και μας εδίδαξε το τι πρέπει να κάνη ο καθείς.
Να τηρή τας δέκα εντολάς Του και να γίνεται πιστός δούλος της εκκλησίας Του.
Να αγαπά και τον συνάνθρωπόν του και να προσέχη το καθετί που θα βλάψη την ψυχήν του.
Με μίαν λέξιν να γίνωμεν πιστοί δούλοι της αγάπης, διότι το σώμα μαραίνεται και η ψυχή ζη. Δώσε στην ψυχήν σου χαρά να δη τα λαμπερά νερά. Δώσε χαρά, όταν ανθίζει η ζωή, διά να εύρης γαλήνη προοδευτική και να έλθουν Άγγελοι πολλοί, όταν θα φύγης από τον κόσμον αυτόν.
Φθείρεται η ψυχή χωρίς αγάπη εις την ζωήν. «Φθείρομαι» λέγει η ψυχή. Φθείρομαι και πονώ, γιατί δεν με προσέχετε, γιατί δεν με λυπάσθε. Μόνον τα γήινα κοιτάτε και εμένα με πετάτε».
Πρέπει από νωρίς να μπαίνη μέσα στην σκέψιν μας πως δεν θα μείνωμεν εδώ στην γη. Έτσι ο Χριστός μας λέγει:
«Διώχνετε, διώχνετε, τέκνα μου, όλην την πλεονεξίαν που καταστρέφει και φθείρει την αθάνατον ψυχήν. Σαν το λουλούδι το αγνό είναι η ψυχή σας. Προσέξετε πολύ την πρόχειρη ζωήν σας, μη σας θερμαίνουν οι ακμές της γήινης πατρίδος.
Κλαίω και οδύρομαι όταν εννοήσω τον θάνατον
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 115-117
Όταν βλέπωμεν τον νεκρόν, πρέπει αμέσως να ερωτώμεν τον εαυτόν μας: «Πού πήγε το άνθος, η ψυχή του, και δεν μας ομιλεί, δεν μας προσέχει; Πού πήγε η αξία του, πού πήγε η χαρά του; Πώς έμεινε νεκρός χωρίς να βλέπη τριγύρω του; Τι ήταν αυτό που έκανε το νεκρό σώμα να ανθίζει;
Η ψυχή του.
Είναι η ψυχή του που την έδωσε ο Θεός, όταν έπλασε τον άνθρωπο και τον εφύσησε τρεις φορές. Και πού πήγε η ψυχή; Σε ποίαν κατάταξιν; Εις την Πύλην του Παραδείσου ή εις τον χαμόν; Τα χρόνια που ήταν μέσα εις το σώμα, ποίαν σκέψιν και ποίαν φροντίδα εδώσαμε δι’ αυτήν, ενόσω ξεύραμε ότι μίαν ημέραν, αργά ή γρήγορα, θα αφήση το σώμα και θα εγκατασταθή εις την αιωνιότητα του ουρανού; Εφ’ όσον έχομε διαβάσει την φωνήν του Ευαγγελίου και μας λέγει καθαρά, ότι η ψυχή δε θα αποθάνη και θα μείνη αθάνατος, γιατί δεν την ακούμε, ώ άνθρωπε, την φωνήν αυτήν που είναι διαπεραστική και αντανακλά και μας γεμίζει την ζωήν αγάπη;
Τι έκαμες, ώ άνθρωπε, γι’ αυτήν; Ποίαν χαρά τής έδωσες; Αγαπούσες, βοηθούσες τους πάσχοντας, είχες την υπομονήν εις την θλίψιν της ζωής, φύλαγες τας εντολάς του Θεού, κοίταζες τους γονείς σου εις την ώραν του γήρατος; Παρηγόρησες φυλακισμένους, πότισες διψασμένους, που διψούσαν την διδασκαλίαν του Κυρίου; Έδωσες χείρα βοηθείας εις τους καταδικασμένους εκ της συκοφαντίας, έκρυψες την αγάπην σου και την σκόρπισες την ώρα της συμφοράς; Ώ άνθρωπε, σκέφτηκες την ώρα του αποχωρισμού της ψυχής από το σώμα, που θα κυλούν τα δάκρυα κρυφά και θα ζητάς την βοήθειαν του εύσπλαχνου Θεού;
Κλαίω και οδύρομαι όταν εννοήσω τον θάνατον. Διατί; Εφ’ όσον υπήρχεν η σωτηρία, διατί δεν έπραξες το ορθόν, μόνον άφησες την σκέψι σου αχαλίνωτον και η άνθισις της ψυχής σου εμαράνθη; Με πόνον και ροήν μας των δακρύων την ώρα αυτή παρακαλούμεν την Παναγία να μας λυτρώση.
Εσύ, Παναγία μου, όταν τρέχουν τα δάκρυα, Παναγία μου, μη με αφήσης. Εσύ που είσαι μητέρα του Χριστού και έχεις την αγάπη, μίλησε εις τον υιόν σου να ρίξη τη ματιά του να μας λυτρώση.
Στη ζωή του ανθρώπου υπάρχουν δύο σκέψεις και δύο δρόμοι
Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 100
Εδόθη και εγράφη 29 Οκτωβρίου 1963
«Αικατερίνη, στην ζωή του ανθρώπου υπάρχουν δύο σκέψεις και δύο δρόμοι. Ο ένας του καλού και ο άλλος του πονηρού. Για να μπορέσωμε να ακολουθήσωμε τον καλόν δρόμον, πρέπει να μην αφήσωμεν να επισκιάση την σκέψιν μας η μοχθηρία, η απιστία, η ανυπομονησία, και να μην ακολουθήσωμε τον κακόν δρόμον, καθιστάμενοι όργανα του πονηρού, αλλά να αφήσωμε την σκέψιν μας να την κυκλώνουν τα άφθαρτα στελέχη των δωρεών του Αγίου Πνεύματος, τα οποία χαρίζουν την γαλήνην στην ψυχήν».
Ο άνθρωπος που εργάζεται με πονηρήν σκέψιν
ποτέ δεν ευδοκιμεί
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 123
Ο άνθρωπος που έχει πονηρήν διάθεσιν, ποτέ δεν θα εξελιχθή στο καλό, εάν δεν απομακρυνθή με προσοχήν από το πονηρόν.
Η κακία είναι πονηρή ενέργεια, είναι ενέργεια του μη αγαθού.
Ο κακός άνθρωπος ποτέ δεν θα δη το φως της Αναστάσεως.
Ο κακός άνθρωπος είναι πάντοτε μπλεγμένος στα δίχτυα του Πονηρού.
Ο κακός άνθρωπος είναι πάντα κουρασμένος και σκλαβωμένος.
Ο μακράν του Θεού ευρισκόμενος
δεν γνωρίζει την αληθινήν χαράν
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 106-107
Ο άνθρωπος που είναι μακράν του Θεού έχει κάθε ημέραν κάτι να τον βασανίζη, αλλά δεν ημπορεί να αισθανθή, τι είναι αυτό το κάτι. Δεν έχει τον φόβον του Θεού και την πίστιν και προχωρεί εις τον δρόμον τον παραστρατημένον και εκτελεί τα δημιουργήματα του Πονηρού.
Γι’ αυτό, λίγο αν ερωτήσωμεν τον εαυτόν μας, αμέσως θα βρούμε, τι πρέπει να πράττωμεν διά την κάθε θλιβομένη ημέραν που περνούμε.
Είναι ανάγκη να στρέψωμεν προς την φωνήν του Θεού, να εγκολπωθούμε αυτήν, διά να περιπατώμεν εις το φως και όχι εις το σκότος.
Καλύτερα να είσαι αμαρτωλός και όχι απολωλός πρόβατον
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 49
Αυτοί που είναι μακράν του Θεού, λέγονται απολωλότα πρόβατα. Όχι αμαρτωλά, αλλά καταδιωκόμενα από το Πονηρόν. Διότι το Πονηρόν τους απομακρύνει από τον Θεόν και τους κάνει οπαδούς του. Καλύτερα να είσαι αμαρτωλός και όχι απολωλός πρόβατον. Ο αμαρτωλός δύναται να σωθή διά της μετανοίας του, αλλά το απολωλός εκ του Πονηρού, μόνον διά της θείας δυνάμεως ημπορεί να σωθή. Ο Κύριος, ήρθε στον κόσμο για να σώση το απολωλός.
Ελάτε, τέκνα μου, λέει ο Κύριος
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 159
Ελάτε, τέκνα μου, λέει ο Κύριος. Πλησιάσετε και ακούσετε τους λόγους μου, που πηγάζουν από τα ελατήρια της αγάπης, που αναβλύζουν και ρέουν μύρον εύοσμον και στοργικόν και ακαταμάχητον, που δεν ημπορεί η δημιουργία τού μη αγαθού να το εγγίση.
Ελάτε και λουσθήτε την ταπείνωσιν εσωτερικώς και εξωτερικώς και κρατήσετέ την κτήμα σας.
Κάνετε τα ελατήρια της καρδιάς σας να χτυπούν με ταπείνωσιν και αγάπην, με πίστιν ακλόνητον και στοργήν.
Ρίξετε έλαιον των πέντε Παρθένων, να λάμπουν, να ακτινοβολούν εντός σας και να πλημμυρίζουν φως.
Ώ! τέκνα μου, που είσθε πλασμένα με την αγάπην του Πατρός μου, μην πλανάσθε και χάνετε τον καιρόν σας που σήμερα βρίσκεσθε και μπορείτε να διαθέσετε αυτόν προς τον κλάδον τον φιλόστοργον. Τρέξετε όλοι μαζί ενωμένοι να καταποντίσετε τον φαύλον κύκλον που έχει δημιουργηθή εις ολόκληρον τον κόσμον και έχει δεσμεύσει τον άνθρωπον με την φθαρτήν ύλην, ώστε να βρίσκεται σε μεγάλον ωκεανόν.
Τι ποιήσει ο άνθρωπος εις την ζωήν της γης;
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 110-112
Ιδού, λέγει ο Κύριος: Την πράξιν την αγαθήν που θα συνοδεύεται με αγάπη.
Τι ποιήσει ο άνθρωπος διά να κληρονομήση την ουράνιον βασιλείαν; Την αλήθειαν, την αλληλεγγύην, την ταπείνωσιν και την εγκράτειαν.
Τι ποιήσει ο άνθρωπος διά να σώση την ψυχήν του; Την υπομονήν εις τας δοκιμασίας της ζωής.
Τι ποιήσει ο άνθρωπος διά να έχη μέσα του τον Χριστόν; Συνείδησιν καθαράν και αμόλυντον την σκέψιν του.
Ο άνθρωπος πρέπει να έχη φόβον Θεού μέσα του και να γίνεται απέναντι στον Θεόν ευγνώμων. Ο άνθρωπος που φροντίζει με επιμέλειαν την σαρκικήν του εμφάνισιν, λέγεται σαρκομανής, δηλαδή αφήνει τις σπουδαιότερες και ουσιώδεις φροντίδες και καταφεύγει εις την σαρκικήν λατρείαν. Λατρεύει την σάρκα και παραμελεί την ψυχήν. Νομίζει πως με αυτήν την τακτικήν δεν βλάπτει κανέναν.
Και όμως κάνει μεγάλο λάθος και πολύ κακό και γίνεται ένα κινητήριον όργανον του πονηρού πνεύματος. Αυτό διά να φύγη, χρειάζεται Θείαν επέμβασιν, που είναι το καταφύγιον της αγάπης και της σωτηρίας του ανθρώπου. Μόνον η Θεία δύναμις διαλύει τα βέλη του Πονηρού.
Μη γίνεσθε άρπαγες, μην γίνεσθε άθεοι και μολύνετε τον χριστιανισμόν με τις διάφορες αιρέσεις και απιστίες.
Μη γίνεσθε συμμέτοχοι εις τα μέρη που συναθροίζονται οι χιλιασταί. Απομακρυνθήτε, διότι η ώρα θα πλησιάση και θα γίνη η κρίσις απ’ τον Ουράνιον Πατέρα.
Μη συμμετέχετε εις τα βλαβερά και κρυφά και σκοτεινά μέρη του Πονηρού, που σας σκλαβώνουν την αίσθησιν της ζωής και σας δίνουν την ανώφελην οδηγίαν με τα βλαβερά τους βέλη, και κλονίζουν τον δρόμον της ζωής σας. Τρέξετε εις το άσβεστον φως, εις την εκκλησίαν του Χριστού.
Την κακήν σκέψιν να την αφήνετε απροστάτευτη διά να διαλύεται.
Την κακήν απάντησιν να την προσέχετε, να μην της δίνετε δρόμον ανοιχτόν και προχωρεί αλλά να την θανατώνετε με το όπλον του Σταυρού, να την καταποντίζετε και να την θάπτετε με την αγάπην. Την κακήν τάσιν της σκέψεως να την θανατώνετε με το όπλον της προσευχής, να την θανατώνετε προσευχόμενοι αδιαλείπτως.
Η αγάπη, είναι το ωραιότερον ένδυμα εις τον άνθρωπον.
(σχέδιο)
Μη φροντίζετε αδιαλείπτως
διά την οικονομικήν σας κατάστασιν
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 118-119
Μη σκέπτεσθε διά το αύριον και φροντίζετε με πεποίθησιν, ότι θα είσθε υγιείς.
Μη φροντίζετε διά τα φθαρτά υλικά και κουράζεσθε.
Μη φροντίζετε διά την εξασφάλισιν της ζωής σας, διότι αυτό μόνον ο Κύριος το γνωρίζει.
Φροντίζετε μόνον διά την καλήν πράξιν και όλα θα τα έχετε με την βοήθειαν του Θεού.
Οι λόγοι του Ουρανίου Πατρός δεν παίρνουν αναβολήν, εκτός από την ώρα του θανάτου, που δίνει ο Κύριος αναβολήν, διά να μετανοήση ο άνθρωπος, να γνωρίση τον Θεόν και να ζητήση την συγχώρησιν.
Ανήσυχος ο χριστιανός δεν ξεύρει τι να κάνη, ποιον δρόμον να διαβή, τον Άνω ή τον κάτω.
Άνω δρόμον εννοώ την αγάπην, την ευλογίαν, την καρτερίαν, την αφθαρσίαν της ψυχής.
Κάτω δρόμον εννοώ την Θεού κατάρα. Προσέξετε, τέκνα, να μην κλάψη ποτέ η καρδιά σας.
Λόγος Θεού το Σύμπαν.
Λόγος Θεού η ψυχή.
Λόγος Θεού η ζωή και όποιος δεν ακούει τον λόγον του Θεού, δεν θα έχη ποτέ την ευλογίαν του.
Μη θησαυρίζετε θησαυρούς εις την γην,
θησαυρίζετε θησαυρούς εν τω ουρανώ
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 131-132
Αγαπητά μου τέκνα,
Εδώ σ’αυτήν την ζωήν που ήρθαμε θα απολαύσωμε θησαυρούς, θα αποκτήσωμεν τα πάντα της φύσεως. Αλλά ποιο το αποτέλεσμα; Θα αποθάνωμεν και θα ταφώμεν εις την γην όπου από εκεί επλάσθημεν. Τι έγιναν οι θησαυροί; Ποία η βοήθειά τους εις το να παραμείνωμεν εδώ; Ουδεμία. Δι’ αυτό μας ομιλεί ο Θεός:
Μη θησαυρίζετε αγαθά εις την γην, διότι δεν απολαμβάνει η ψυχή. Θησαυρίζετε θησαυρούς εν τω Ουρανώ, διότι εκεί είναι η ατελείωτη ζωή. Μετριάσατε την σπατάλην της σκέψεώς σας εις την υλικήν ζωήν. Οργανωθήτε με το όργανο της αγάπης, που σαλπίζει διά την αναγέννησιν της ψυχής. Ποία είναι η οργανική σάλπιγξ; Είναι οι θεϊκοί λόγοι, οι οποίοι σαλπίζουν μεγαλοφώνως εις την εκκλησίαν. Μην κρατάτε την ζωήν σας μακράν της εκκλησίας. Φροντίσατε με το θεϊκό σάλπισμα να θησαυρίζετε θησαυρούς εις τους Ουρανούς.
Η πρόχειρη ζωή τελειώνει, και οι θησαυροί της ζωής τελειώνουν, αλλά οι θησαυροί του Ουρανού παραμένουν αιώνιοι. Τώρα θα έλθωμεν εις το ερώτημα: Με ποίον τρόπον θα τους απολαύσωμεν;
Με την αγάπην, με την ειλικρίνειαν, με την επίσκεψιν εις τους φυλακισμένους, στους αρρώστους ψυχής και σώματος. Ποία είναι η ψυχική αρρώστια; Η πλεονεξία, η αρπαγή, η συκοφαντία, η ανυπομονησία, η εγωϊστική επίδειξις, η μεγαλοφροσύνη, η ραδιουργία, η ατιμία και η αδιαφορία.
Αυτά όλα καλώς γνωρίζετε. Γιατί τα πράττετε, γιατί αφήνετε το πονηρόν πνεύμα να αποσπά την αγαθήν σκέψιν σας και να την κατρακυλά στο ανώμαλο έδαφος; Είθε η χάρις του Ουρανίου Πατρός να σας φυλάγη και να σας σκεπάζη με την Αγίαν Του σκέπην.
Κάνε καλή χρήσι του πλούτου σου
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 157-159
Και στα υλικά βοηθά ο Θεός, εάν τα κατατάξης όχι εις τα φαντασιώδη μέρη, αλλά στο κρεβάτι του πόνου. Πρέπει να ξέρης να τα μεταχειρισθής. Αν τα σκορπάς στα αγκάθια και στις πέτρες, λιγοστεύουν και χάνονται.
Όπως τα τάλαντα έτσι και τα πλούτη, αν τα εργασθής τίμια θα αυξηθούν. Αν τα σκορπάς σαν το άσωτον υιόν, τότε δεν έχουν αξίαν κι αν ακόμα σου τα δώση ο Θεός θα τα χάσης, διότι τα ξοδεύσεις ασκόπως και με φαντασίαν. Η φαντασία σε κάνει να βγαίνεις από τον δρόμον σου, να δημιουργής μίαν πλάνην με την σκέψιν σου, χωρίς να ξέρης, πού να οδηγήσης και να καταρτίσης την βοήθειαν αυτήν του Θεού.
Ο Θεός σε άλλους δίνει και σε άλλους τα παίρνει, όταν δεν έχουν σκέψιν μελετημένην και έχουν απερισκεψίαν.
Όταν κανείς ευεργετή εις τον οίκον του Θεού, έχει αξίαν και περισσότερην αξίαν, όταν σου το επιβάλη η θεία δύναμις να κάνης το έργον. Τα χρήματα χάνονται από τον άνθρωπον πολλές φορές σα μία καταιγίδα και μένει ό,τι χτίστηκε, αυτό που έγινε και αυτό φυσικά είναι προς όφελος ψυχικής υγείας. Εφ’ όσον υπάρχει σωματική υγεία, σου δίνεται και μία ευχέρεια διά ψυχικήν υγείαν που δε θέλει φάρμακα και κόπους, αλλά μίαν αυταρχικήν προσφοράν. Ενώ στην σωματικήν ασθένειαν, όταν υπάρχη στον άνθρωπο, χρειάζεται κόπος, διατυπώσεις, διαρρυθμίσεις, και τόσα άλλα, που τα χρήματα εξαντλούνται και δεν φέρνουν καμμίαν αποτελεσματικήν θεραπείαν πολλές φορές.
Ο κάθε άνθρωπος, τέκνα μου, έχει το δικόν του ταμείον, από χριστιανικής πλευράς. Ποίον είναι; Το να σκέπτεσαι και να εφοδιάζεσαι, πώς θα αντικρύσης το κρεβάτι του πόνου και πώς θα δώσης μια γλυκειά ματιάν, έναν παρήγορο λόγο, μίαν βοήθειαν υλικήν και πνευματικήν στον πονεμένο συνάνθρωπόν σου.
Ο κάθε άνθρωπος έχει το ταμείον του. Ταμείον είναι και η σκέψις η ηθική. Υπάρχει ταμείον μη ηθικόν, που η προσφορά του προσβάλλει τους αθώους ανθρώπους και τους κάνει να υποφέρουν και να αμαρτάνουν. Γι’ αυτό σε πολλές περιπτώσεις της ζωής σας, να καθρεφτίζεται εις την σκέψιν σας η ατομική σας ζωή. Όπως δεν θα ήθελες να σε πειράζουν, όπως δεν θα ήθελες να ήσουν εις μίαν κατάκρισιν, μην βλάπτης και μην κατακρίνης και μην αδικής τους άλλους.
[σχέδιο]
Σκέψου ορθά και λογικά κι έχε το ταμείον της ψυχής σου γεμάτο πίστιν, αγάπην και χαράν. Ποια χαρά; Αυτή που θα οδηγήση την ψυχήν σου στον τόπο τον φωτεινό και χλοερό, εκεί που είναι ο αληθινός Θεός, που γεννήθηκε για μας και σταυρώθηκε για μας και μεγάλος νικητής έφυγε στους ουρανούς με Αγγέλους οπαδούς.
Το σφάλμα είναι πολύ χειρότερο από το λάθος
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 139-140
Ο άνθρωπος πρέπει να προσέχη το ομιλείν, διότι πολλές φορές βλάπτει τον ακούοντα. Τον συνάνθρωπόν μας τον βλάπτουμε ποικιλοτρόπως. Το να βλάπτεις τον συνάνθρωπόν σου είναι σα να μην ομολογής την Γέννησιν, την Ταφήν και την Ανάστασιν του Κυρίου.
Για να μπορείς, άνθρωπε, να ομιλείς σωστά και να νουθετείς, χρειάζεται μελέτη. Δηλαδή, διάβασμα προσεκτικό, εμβάθυνσι, ώστε να βρίσκεις το αληθινό ερευνώντας κατά βάθος. Προσοχή, ώστε να μην ομιλείς αφηρημένα, και διάκρισι, δηλαδή, να κάνης ένα ξεχώρισμα και να βρίσκεις το σωστό.
Λέμε: Διάβασέ το, μελέτησέ το προσεκτικά, να το καταλάβης και να βρης τα καλά και τα άπρεπα, τα ορθά και τα λάθη. Όταν η σκέψι σου δεν είναι σωστή, δε θα πης: Η κακή μου σκέψι, αλλά η λανθασμένη μου σκέψι. Όταν ενεργήσεις με απροσεξία, κάνεις λάθος. Όχι σφάλμα. Το σφάλμα είναι χειρότερο από το λάθος. Το λάθος γίνεται από απροσεξία. Δεν πρόσεξα, λοξοδρόμησα.
Το σφάλμα, είναι αμάρτημα. Έχει ευρυτάτην έννοιαν, ενώ το λάθος είναι απροσεξία. Όταν προσέχης, λάθη δεν γίνονται. Το σφάλμα είναι πιο έντονο και κουραστικό, διότι σφάλλεις σε περιπτώσεις που είναι αδιόρθωτες. Συνηθίζομε βέβαια να λέμε: «Έκανα λάθος, έσφαλα». Αυτή όμως η έκφρασις, τέκνα μου, δεν είναι σωστή. Άλλο λάθος και άλλο σφάλμα. Το σφάλμα προετοιμάζεται. Λες: «Θα το κάνω και όπου θέλει ας πάη». Σφάλλεις επειδή πιστεύεις στην μεγαλοφυΐαν σου, σφάλλεις από ενθουσιασμόν υπερηφανείας, σφάλλεις γιατί θέλεις να εξυψώσεις τον εαυτόν σου. Και ο άσωτος υιός σφάλμα έκανε. Το μελέτησε να φύγη, έκανε προετοιμασίαν. Δεν έφυγε αυθορμήτως, αλλά σκέφτηκε πονηρά να πάρη την περιουσίαν του πρώτα. Έκανε σφάλμα προμελετημένο, γι’ αυτό και ζήτησε μετά συγγνώμην.
Προσέχετε, χριστιανοί, εις την ζωήν σας, να κυλήση χωρίς λάθη και περισσότερον χωρίς σφάλματα.
Οπές και κουφάλες
Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 153-156
Εδόθη ενώ αγιογραφούσα.
Τέκνον Αικατερίνη,
Το δέντρο έχει οπές και κουφάλες. Δέντρο είναι και η ζωή του ανθρώπου. Όταν τρυπηθή, είναι απλό πράγμα, αλλά όταν γίνη κούφιο, είναι πολύ χειρότερο, διότι την οπή θα βρης τρόπον να την καλύψης, αλλά για την κουφάλα δεν υπάρχει, δεν μπορούμε να την συναρμολογήσουμε. Τέκνα μου, γι’ αυτό και στη ζωή του ο άνθρωπος πρέπει να προσέξη, να προλάβη την κουφάλα, που δημιουργείται στον εσωτερικόν του κόσμον και παίρνει εκείνος τον κακό δρόμο και τρέχει…
(Την ώρα που μου υπαγόρευε αυτά η αγία φωνή, μπροστά μου, της αναξίας, είχε βάλει
ένα λιόδεντρο και στον κορμό του είχε ακουμπήσει έναν σκελετό ανθρώπινον
και μου έδειχνε την οπή και την κουφάλα).
Μέσα στην οπή, τέκνα μου, μαζεύονται διάφορα πράγματα, ή ρίχνουμε άμμο και σιγά σιγά γεμίζει. Το ίδιο και μέσα μας. Την οπή, με την προσευχή μας και την βοήθεια του Θεού, την γεμίζουμε. Την κουφάλα όμως με τι θα την γεμίσης, άνθρωπε;
Πρέπει να προσέχωμε πολύ, να μην έχουμε ούτε οπές ούτε κουφάλες στον εσωτερικόν μας κόσμο. Και αυτό θα το επιτύχουμε, όταν διαβάζουμε τον λόγο του Θεού και τον τηρούμε.
(Κείνη την ώρα είδα το δέντρο να γίνεται σώμα ανθρώπινο και πάνω του στίγματα,
τις οπές και μία κουφάλα, βαθειά… πολύ βαθειά… ένα χάος) και συνέχισε η Αγία φωνή:
Αυτό που βλέπεις, είναι το εσωτερικόν του ανθρώπου, που το βλέπει μόνον ο Θεός. Μόλις γεννηθή ο άνθρωπος, του δίνεται το φύσημα της θείας πνοής. Αυτό πρέπει να καλλιεργηθή, διότι αλλοιώς κουφαίνεται από τα μικρά χρόνια ο εσωτερικός άνθρωπος και δεν μπορεί να εξακριβώσει τους νόμους του Θεού, του ουρανού, της ζωής. Η κουφάλα δημιουργείται από βρεφικής ηλικίας, γι’ αυτό πρέπει να νουθετείται το παιδί από πολύ ενωρίς και αυτό πρέπει να το φροντίζουν οι γονείς.
Ο Θεός τιμωρεί τους ανοήτους. Προσέξετε να μη γίνετε κουφάλες. Οι οπές με την θείαν δύναμι διορθώνονται.
Άνθρωπε,
Το να φεύγεις από την ζωήν απότομα, είναι πολύ λυπηρόν. Να παρακαλήτε όλοι, να μη δώση ο Θεός ξαφνικόν θάνατον, αλλά να τον εννοήσουμε, δηλαδή να αισθανθούμε ότι αποχωριζόμαστε τα γήϊνα και πάμε εις τα αιώνια, διά να μετανοήσουμε. Να λέμε αδιαλείπτως:
Κύριε, φύλαξέ μας από ξαφνικόν θάνατον.