«Έβγαλα πάνω από δύο λίτρα μαύρο υγρό...»
Περικλής:
Ονομάζομαι Περικλής Μ. Μένω ..., Κερατσίνι. Το τηλέφωνο μου είναι ... Το 2017, εγώ είχα ένα μεγάλο πρόβλημα δύο με τρεις μήνες. Είχα πρόβληματα με την κίνηση, με την αντοχή μου, με τα πάντα. Σε βαθμό να μην μπορώ να κάνω τίποτα πια, δηλαδή έβλεπα έναν δρόμο να περάσω, ένα βήμα και δεν μπορούσα να κάνω καν το βήμα αυτό πια. Ήμουνα σε τέτοια φάση. Όποτε έπρεπε να δουλεύω έπεφτα κάτω, είχα πολλά προβλήματα αυτήν την περίοδο. Και δεν το παραδεχόμουνα κιόλας, ότι το είχα, για να μην ανησυχήσουνε όλοι οι άλλοι. Επιπρόσθετα, έπαθα καρδιακό επεισόδιο, πήγα εκτάκτως στο νοσοκομείο, και τελικά απεφεύχθη, αλλά από εκεί και πέρα εγώ ήμουνα χάλια.
Μια ωραία μέρα, πηγαίνουμε στους γιατρούς, μας λένε ότι έχω υγρό στον πνεύμονα, ήμουνα γεμάτος. Οι γιατροί μου δίνανε κάτι πολύ ισχυρά φάρμακα, τα οποία με χαλάγανε ακόμη περισσότερο και κάποια στιγμή ενώ πήγαινε, πήγαινε, πήγαινε η κατάσταση πολύ πιο χάλια και δεν μου βρίσκανε οι γιατροί κάτι να γίνω καλύτερα, δηλαδή ό,τι μου δίνανε χειρότερα γινόμουνα, και έπαιρνα και πολύ βαριές αντιβιώσεις.
Μία μέρα πριν του Αγίου Πνεύματος, την παραμονή δηλαδή, ημέρα Κυριακή, δεν μπορούσα πια να κουνηθώ και είχα τον φίλο μου εδώ να με σηκώνει για να πηγαίνω καν στην τουαλέτα εκείνη την ημέρα. Και η μητέρα μου, από την πολλή της στεναχώρια που είχα φτάσει σε αυτή την κατάσταση είχε έρθει εδωπέρα να παρακαλέσει στον Άγιο Ραφαήλ να με βοηθήσει, γιατί ήμουνα πολύ χάλια. Εκείνη την ημέρα ήμουνα πάρα πολύ χάλια. Δεν σηκωνόμουνα πια από το κρεβάτι. Όταν ήρθαν οι γονείς μου εδώ, εγώ δεν ήξερα τίποτα, εντελώς τίποτα, κρυφά μου το κάνανε, γιατί ξέρανε ότι εγώ δεν ήθελα να τους ταλαιπωρώ ουσιαστικά, γιατί είναι πολύ μακριά το Κερατσίνι από εδώ. Γύρω στο μεσημέρι, ενώ ήμουνα πολύ-πολύ χάλια, κάποια στιγμή δεν ξέρω τι γίνεται, κάτι ανακατεύεται μέσα μου και αρχίζω να βγάζω -έχω και μάρτυρα εδώ το φίλο μου και την οικογένειά μου, τη γυναίκα μου και την κόρη μου- μέσα σε μια λεκάνη χειρός ένα μαύρο υγρό, παραπάνω από δύο λίτρα μαύρο υγρό. Έβγαινε συνέχεια από το στόμα μου, έβγαινε. Την γέμισα μέχρι πάνω. Ήξερα ότι οι γονείς μου ανησυχούνε, κυρίως η μαμά μου. Και μόλις έβγαλα αυτό το υγρό άρχισα να νοιώθω πολύ-πολύ καλύτερα. Και χαίρομαι και γω, και από εκεί που δεν μπορούσα να κουνηθώ, με το μαύρο αυτό υγρό που έβγαλα, όλα τέλεια. Ήμουνα τόσο χάλια όταν έβγαλα το μαύρο υγρό που δεν κατάλαβα τί έγινε. Φανταστείτε πως δεν μπορούσα να περπατήσω από εδώ ως εκεί, δεν ένοιωθα τί είμαι αυτές τις στιγμές. Δηλαδή δεν κατάλαβα τί συνέβη, εγώ ένοιωθα πολλή χαρά, δεν ένοιωσα τίποτα περίεργο εκείνη τη στιγμή, ένοιωσα πολλή χαρά. Και επειδή ξέρω ότι αγχωνόντουσαν πολύ η μαμά μου με τον μπαμπά μου, τους πήρα και τηλέφωνο να τους πω ότι αισθανόμουνα πολύ καλύτερα. Γιατί δεν είχα δυνάμεις, ένοιωθα ότι δεν είχα δυνάμεις πια ως άνθρωπος.
Φίλος του:
Χρειάστηκε να τον σηκώσω για να πάμε στην λεκάνη να βγάλει τα υγρά και τελικά του δώσαμε μια μεγάλη λεκάνη χειρός μπροστά του, στα χέρια του και σιγά-σιγά έβγαλε όλο το μαύρο υγρό.
Περικλής:
Και μετά, παίρνω τηλέφωνο τη μάνα μου, μου το σηκώνει, μου λέει «ναι Περικλή» κλπ. Και γυρνάει και λέει «ευχαριστώ πάτερ». Kαι έκλαιγε που της είπα ότι είμαι καλύτερα. Λέω μέσα μου, «Τί λέει η μαμά μου τώρα. Τί έχει γίνει;». Και άρχισε να λέει «ευχαριστώ πάτερ» κλπ και συνειδητοποιώ ότι τη στιγμή που έβγαζα αυτό το μαύρο υγρό της έκανε ο πάτερ την ευλογία για μένα. Δηλαδή, την ίδια στιγμή. Και μετά από λίγο, βγάζει λίγο ακόμα μαύρο υγρό και τέλος.
Και το περίεργο ποιο είναι; Ότι παίρνω τηλέφωνο τους γιατρούς, κάποιοι δεν με πιστέψανε τότε. Κάποιοι πελάτες μου, γιατί στο επάγγελμα είμαι οικονομολόγος, που ήτανε γιατροί, δεν με πιστέψανε. Ο γιατρός ο οποίος με ήξερε όμως, είχε βγάλει τις πλάκες και με παρακολουθούσε, τον παίρνω τηλέφωνο και του λέω: «έγινε αυτό και αισθάνομαι τέλεια»! Και μου λέει: «Δεν υπάρχει να βγάλεις μαύρο υγρό. Δεν γίνεται να πάει κάτι στο στομάχι από τον πνεύμονα και μετά να το κάνεις εμετό και να βγάλεις μαύρο υγρό!! Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά που μου λες. Αυτό είναι καθαρά θαύμα!!! Τίποτα άλλο!!». Αυτός ο γιατρός πίστευε όμως. Θυμάμαι που πήγαινα στο γραφείο του και έβλεπα ότι ήταν γεμάτο εικόνες. Ήταν άνθρωπος που ήταν πολύ πιστός. Και μου λέει, πήγαινε αύριο κατευθείαν να βγάλεις νέα πλάκα. Η πλάκα μου η προηγούμενη, εν τω μεταξύ, ήταν κατάμμαυρη, όταν είχα πάει στον τομογράφο, εδώ η καρδιά μου πόναγε από το υγρό. Επειδή είχε γεμίσει το στήθος μου από το υγρό και είχε εγκλωβιστεί η καρδιά. Αφού εγώ αρχικά νόμιζα ότι είχε πρόβλημα η καρδιά μου...
Την επόμενη μέρα ήταν του Αγίου Πνεύματος οπότε δεν μπορούσα να πάω να βγάλω πλάκα. Και περίμενα την Τρίτη. Και πάω και βγάζω μία πλάκα που ήταν πεντακάθαρη. Και από τότε εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Εγώ είμαι σίγουρος, είναι θαύμα ένα εκατομμύριο τοις εκατό! Τσακώθηκα μάλιστα με έναν γιατρό που μου είπε ότι δεν υπάρχει αυτό. Του λέω, «εσύ λες ότι δεν υπάρχει, εγώ το έχω δει! Το έχει δει ο άνθρωπος εδώ ο δικός μου, η οικογένειά μου, δεν με νοιάζει τί λες». Κανείς δεν μου έχει πει μέχρι σήμερα ότι υπάρχει ιατρική εξήγηση και δεν υπάρχει βέβαια!
Μητέρα του:
Όταν έβγαλες τις πλάκες πραγματικά και ήταν πεντακάθαρες και πάμε στο γιατρό που σου έδωσε τα φάρμακα, που σε κοίταγε και όταν δείξαμε τις πλάκες ο άνθρωπος έμεινε! Και έκανε το σταυρό του. «Τί είναι αυτό;», λέει. Εγώ βλέπω μια πεντακάθαρη πλάκα. Τί γίνεται; Και του εξιστορήσαμε με λίγα λόγια το θαύμα του Αγίου Ραφαήλ εδώ στο Άνω Σούλι και ότι ήρθαμε με πόνο, με δάκρυα και πάνω απ’ όλα με πίστη, πιστεύαμε ότι θα γίνεις καλά και αυτό πιστέψαμε. Και έγινε!
Πατέρας του Περικλή, Διονύσιος:
Ήτανε Κυριακή απόγευμα, και επειδή έβλεπα το παιδί μου ότι δεν μπορούσε να κουνηθεί και μόνο με τη βοήθεια του φίλου του που πήγαινε εκεί και το βοηθούσε, είδα ότι η κατάσταση ήτανε πάρα πολύ σοβαρή και λέω στη γυναίκα μου «πάμε το απόγευμα στον Άγιο Ραφαήλ». Και μου λέει η γυναίκα μου, «εντάξει». Ξαπλώνουμε για μεσημέρι και μας παίρνει ο ύπνος. Και χτυπάει η πόρτα, 5 η ώρα. «Ποιος είναι;». Σηκωνόμαστε απάνω, δεν ήτανε κανένας. Και μετά λέω «ετοιμάσου, γιατί θα κλείσει η Εκκλησία». Και σηκωθήκαμε μάνι-μάνι και φύγαμε. Προφθάσαμε τελευταία στιγμή. Χάσαμε το δρόμο εδώ, για να έρθουμε στο Άνω Σούλι και πήραμε τηλέφωνο και μας καθοδήγησε ένας από τους πατέρες τηλεφωνικά και ήρθαμε.
Με κλάματα έρχομαι εδώ, γονατίζω και λέω «Θεέ μου σώσε το παιδί μου» και «Άγιε Ραφαήλ βοήθα τον»! Έκλαιγα με σπαραγμούς... Ήξερα ότι το παιδί μου χανότανε. Το καταλάβαινα. Και όταν τελειώσαμε από εδώ και πήγαμε κάτω στο Αρχονταρίκι για να μας δώσουν το λαδάκι του Αγίου Ραφαήλ, καθώς έδιναν το λαδάκι χτυπάει το τηλέφωνο και ήτανε ο γιος μου (ακόμα δεν είχε πάρει το λαδάκι στα χέρια της) και λέει «μισό λεπτό πάτερ, να δω τί θέλει το παιδί» και ακούει τον Περικλή και λέει «μαμά, πού είστε;».
(Περικλής: Ήτανε η στιγμή που είχα βγάλει το μαύρο υγρό... Εγώ τρελάθηκα που ήρθανε εδώ, δηλαδή δεν το ήξερα...)
Πατέρας του Περικλή: (συνεχίζει)
Λέει, λοιπόν, η γυναίκα μου στο παιδί: «Είμαι στον Άγιο Ραφαήλ και θα έρθουμε Περικλή να σε σταυρώσω με το λαδάκι του Αγίου Ραφαήλ». Λέει, «Καλά, μαμά». Παίρνουμε το λαδάκι του Αγίου Ραφαήλ. Όταν κατεβαίνουμε κάτω, ρωτάμε σε μία ταβέρνα από πού να πάμε για τον Πειραιά, και ενώ εγώ ρώταγα αυτόν που είχε την ταβέρνα να με καθοδηγήσει, γιατί εγώ οδήγαγα, η γυναίκα μου παίρνει τον Περικλή τηλέφωνο και λέει «Τί κάνεις Περικλή μου, τώρα γυρνάμε και ερχόμαστε στο σπίτι.». Και λέει ο Περικλής: «Μαμά, σηκώθηκα, δεν έχω τίποτα. Περάσανε όλα, δεν έχω τίποτα».
Περικλής:
Ναι θυμάμαι. Μου ήρθε μια τεράστια δύναμη. Ήμουνα μετά, λες και ήμουνα κανονικά στην υγεία μου, όπως είμαι και τώρα. Είχα γίνει καλά.
Πατέρας του Περικλή:
Δόξα σοι ο Θεός. Όσες φορές επικαλέστηκα τη χάρη του Αγίου Ραφαήλ όλα μου έρχονται όμορφα. Παρακαλώ να γραφτεί αυτό.