ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ

 

 

PeriAgapis

 

 

«Αγάπη εστίν ο Θεός»

 

Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 116-117

 

«Αγάπη εστίν ο Θεός.

Αγάπη εστίν ο Χριστός.

Αγάπη εστίν το Άγιον Πνεύμα.

Αγάπη εστίν η Παναγία.

Αγάπη εστίν η ταπείνωσις.

Αγάπη εστίν η υπομονή.

Αγάπη εστίν η καλή πράξις.

Αγάπη εστίν η εγκράτεια της γλώσσης και της σαρκός.

Αγάπη εστίν η αλληλεγγύη.

Πρέπει να αγαπάμε με καθαρή καρδιά. Πρέπει να είμεθα ταπεινοί για να αγαπάμε τον πλησίον μας. Πρέπει να είμεθα ωπλισμένοι με υπομονήν, για να αγαπάμε κάθε συνάνθρωπόν μας.

Η αγάπη μακροθυμεί.

Η αγάπη ευλογεί.

Η αγάπη ζει.

Η αγάπη συντελεί.

Η αγάπη λύει τα δεσμά του πονηρού.

Η αγάπη σπείρει τον σπόρον του δικαίου αδελφού.

Η αγάπη συγχωρεί.

Η αγάπη αποδιώκει το κακόν.

Η αγάπη επιβάλλει στην σκέψι να αποδιώξη τον πονηρόν.

Η αγάπη αναγεννά.

 

«Αγάπη και πάλι Αγάπη»

Βιβλίο «Απάνθισμα», σελ. 65-66

 

«Τέκνον Αικατερίνη, ξεύρεις διατί ο Κύριος δέχεται και τον πρώτον και τον έσχατον το ίδιο; Από αγάπη.

Όταν η σκέψις του ανθρώπου προχωρεί στον δρόμο της αγάπης, ο Θεός δέχεται και τον έσχατον, όπως και τον πρώτον. Διότι ο Θεός είναι Αγάπη. Αγάπη είναι και η Εκκλησία Του, Αγάπη είναι και όλα, που πηγάζουν εκ της Θείας δυνάμεως. Όταν η σκέψις του ανθρώπου είναι στις εντολές του Ουρανίου Πατρός, ποτέ ο άνθρωπος δεν χάνει το θάρρος του. Διότι ο Θεός δίνει θάρρος, η Παναγία δίνει θάρρος και οι Άγιοι του Θεού έχουν την δύναμιν να δίνουν θάρρος. Οι Άγιοι έζησαν στην γη με όλες τις σωματικές αισθήσεις και θα μπορούσαν να κατατάξουν τον εαυτόν τους στις απολαύσεις της ζωής. Απολαύσεις υπάρχουν πολλές στην πορείαν της ζωής, για να βρίσκει η σάρκα ό,τι ποθεί.

Αλλά οι Άγιοι εγκατέλειψαν τα πάντα με την θέλησίν τους, διότι είχαν πίστη δυνατή να δοξάζουν τον Κύριον.

Δι΄ αυτό προσέξετε όλοι, τέκνα μου, να βρεθείτε άξιοι να αποκτήσετε αγάπην Ουράνιαν, να εγκαταλείψετε τα εγκόσμια, κατά δύναμιν. Μη γίνεσθε άρπαγες, μη μεριμνάτε για τα πάντα, μην ταλαιπωρείσθε αδίκως για το κάθε τι. Μόνο διά της καθαρής σκέψεως και αγάπης, θα γίνετε μιμητές των Αγίων και μέτοχοι των Ουρανίων αγαθών.

Η Χριστιανική ζωή θέλει αρχές που να ξεκινούν και να οδηγούν πάντα στην Αγάπη.

Να αγαπάτε τον συνάνθρωπόν σας, να τον βοηθάτε και να οδηγείτε την αμαθή του σκέψιν, ώστε να αισθανθεί την ανακούφισιν, να αισθανθεί αυτό που λέγεται αγαλλίασις ψυχής. Να αισθανθεί και αυτός την Αγάπην του Θεού.»

 

 

«Αγάπην ζητείτε»

 

Βιβλίο «Μηνύματα», σελ. 117

Πρέπει να αφήνωμεν την σκέψι μας να τρέφεται από την αγάπην του Χριστού.

 

 

Εκείνος που αγαπά τον Θεόν

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 39

 

Εκείνος που αγαπά τον Θεόν ζη εις την γην ζωήν αγγελικήν, με το να νηστεύη, να αγρυπνή, να προσεύχεται και γενικά να σκέπτεται πάντα το καλόν για κάθε άνθρωπον. Πρόσεχε, άνθρωπε, να μην λεκιάζης την ψυχήν σου με κακούς λογισμούς.

Ο Θεός είναι δημιουργός σου. Αυτόν λοιπόν πρέπει να τιμήσης με λατρεία, τον μόνον Θεόν, με αγάπη να ενωθής μαζί του και μέρα και νύχτα απ’ Αυτόν να ζητάς συγχώρησιν για τα θεληματικά και αθέλητα παραπτώματά σου. Αυτός ο μεγαλοδύναμος Κύριος, είναι γεμάτος φιλανθρωπία και μακροθυμία και είναι πολυέλεος. Έχει υποσχεθή να χαρίση εις τον άνθρωπον την Ουράνιον Βασιλείαν, που είναι αιωνία, χωρίς βάσανα και πικρίες και πόνους, εκεί που η ζωή είναι αθάνατη, φως που δεν σβήνει ποτέ. Εκεί είναι αιωνία ψυχική απόλαυσις, αρκεί ο άνθρωπος να εκτελή τας εντολάς του Ευαγγελίου.

sxedio did 33 sel39

 

 

«Χωρίς αγάπη και στοργή

εις τον συνάνθρωπόν σας

δεν έχετε αγαλλίασιν

στους μυστικούς σας πόνους»

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 40

 

Αγαπάτε και προσεύχεσθε υπέρ των εχθρών υμών.

Αγαπάτε και μην καυχάσθε το τι πράττετε.

Αγαπάτε και μη λαλήτε την κατάκρισιν.

Αγαπάτε και ελεείτε τον πτωχόν.

Αγαπάτε και μην υπερηφανεύεσθε εν ταις καρδίαις υμών.

Αγαπάτε και προσεύχεσθε, ώστε εν τη ημέρα της κρίσεως να μην κριθήτε.

Αγαπάτε και διδάσκετε τον λόγον του Θεού.

Αγαπάτε και αφίετε τα παραπτώματα υμών.

Αγαπάτε και προχωρείτε εις τον δρόμον της ταπεινοφροσύνης.

 

 

«Η αγάπη είναι το πρώτον στολίδι της ψυχής και

χωρίς αυτήν δεν ημπορούμε να προχωρήσουμε

εις καμμίαν πρόοδον εις την ζωήν μας»

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 40-41

 

Αγάπη πραγματική είναι να αγαπώμεν τον πλησίον μας χωρίς να υπολογίζωμεν τον εαυτόν μας. Πρέπει να ξεκινούμε με θερμή προσευχή εις τον Κύριον, διά να μας ενδυναμώνη εις την πραγματικήν αγάπην. Η αγάπη προς το συμφέρον είναι διά να απολαμβάνωμεν τα εγκόσμια αγαθά. Η αγάπη η εγωϊστική είναι προς βλάβην της ψυχής.

Ο Κύριος ευλογεί και συντηρεί την σκέψιν των τέκνων του πάντοτε διά το αγαθόν.

Ο Κύριος μακροθυμεί και γίνεται ευεργέτης εις εκείνον που είναι υπάκουος και υπομονετικός.

Ο Κύριος δίνει μίαν οδόν ακεραίαν, εις εκείνον που φυλάττει τας εντολάς του.

Ο Κύριος φροντίζει πάντα διά την ψυχική μας ωφέλειαν.

 

 

«Η αστραπόμορφος ανταύγεια της αγάπης

του Θεού σκορπά ανέσπερον φως εις τον νουν

του ανθρώπου»

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 41-42

Δειλινό, ενώ αγιογραφούσα

την εικόνα των Αγίων.

 

Είναι ανάγκη ο κάθε άνθρωπος να αφήση τας πολλάς κοσμικάς ανάγκας και ανέσεις, διότι είναι ανωφελείς διά την ψυχήν. Είναι ανάγκη να πλησιάσωμεν τον Θεόν και τους Αγίους. Να τους παρακαλούμεν πολύ θερμά, με τα γόνατα κλειστά, να μας βοηθούν και να μας οδηγούν εις τον καλόν δρόμον. Να αφήσωμεν την κακίαν, την πλεονεξίαν, την συκοφαντίαν και να σκεπτώμεθα μόνον να προσαρμόσωμεν την σκέψιν μας εις την διδασκαλίαν του Χριστού, την τόσο γεμάτη αγάπη προς ημάς. Να αφήσωμεν τα γήινα συντρίμματα, που μας θανατώνουν και μας γεμίζουν την ζωήν με φροντίδες ανώφελες και προς ζημίαν της ψυχής. Είναι ανάγκη να διώξουμε τα βέλη του Πονηρού από την σκέψιν μας και να την κατατάξωμεν εις το απέραντο και άσβεστον φως της αγάπης και της πίστεως.

Ξέρετε γιατί βάζομεν την λέξι «αγάπη» προ της λέξεως «πίστις»; Διότι, εάν δεν αγαπώμεν δεν πιστεύομεν. Διά τούτο, ας προσέχωμεν πάντα να μας φρουρή τον νουν και όλες μας τις αισθήσεις η αστραπόμορφος ανταύγεια της αγάπης του Θεού, που μόνον αυτή σκορπά το ανέσπερον φως και μας φωτίζει εις το αγνό και αμετάβλητον προσκλητήριον, προς σωτήριαν των ψυχών.

Καρτερεί ο Θεός τον άνθρωπον. Τον καρτερεί μετανοούντα. Τον καρτερεί ταπεινωμένον. Τον καρτερεί με καθαρόν διαλογισμόν. Τον καρτερεί άξιον των πράξεών του προς αλλήλους. Τον καρτερεί φωταγωγούντα τον πλησίον.

Η λέξις «φωταγωγούντα» έχει σημασίαν. Δηλαδή, να σε δυναμώνη η Θεία δύναμις προς βοήθειαν των συνανθρώπων σου.

 

 

«Μόνον διά της αγάπης προς τον πλησίον

εξιλεώνεται ο άνθρωπος»

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 42-44

 

Μέσα στην ανθρώπινη σκέψι, υπάρχει μία διπλή τάσις. Να ευχαριστής τον συνάνθρωπόν σου και να τον αναστατώνεις προς ζημίαν ψυχής. Η αναστάτωσις της σκέψεως προέρχεται εκ του Πονηρού. Το πονηρόν μικρόβιον κινείται μέσα στην ανθρώπινη φύσι και την περιπλέκει σε πολλά επικίνδυνα και ανώφελα οδηγήματα. Η πονηρή ενέργεια σε οδηγεί, σε φέρνει σε μίαν θέσιν ευχάριστον, που πλημμυρίζει την σκέψιν σου με ωρισμένος γήινους ενθουσιασμούς, χειροκροτήματα δόξης και μακαρισμούς εκ μέρους των άλλων.

Ο άνθρωπος που δέχεται τους μακαρισμούς των συναδέλφων του γίνεται ένα όργανον με πραγματικόν σύστημα του πονηρού μορίου, που παραπλανά την ανθρώπινη φύσι, τον εσωτερικόν μας κόσμο. Απομακρυνθήτε από τους μακαρισμούς και ενθουσιασμούς των αδελφών σας σχετικά με την θέσιν που βρίσκεσθε. Δοξολογείτε μόνον την θείαν δύναμιν, διότι μόνον θεού θέλοντος, ο άνθρωπος βρίσκει την ψυχραιμίαν να αντιμετωπίση τας δυσκόλους στιγμάς που ευρίσκει εμπρός του.

Φροντίζετε να γίνεσθε άνθρωποι καλής θελήσεως και να συλλαμβάνετε αυθόρμητα το ομιλείν με την καλήν συμπεριφοράν. Φροντίζετε να έχετε την θύραν της κενοδοξίας, εγωϊσμού, θυμού, οργής, αρπαγής, ραθυμίας, σκληρότητος, φθόνου, επιθυμίας, βλασφημίας, κερδοσκοπίας, φιλαργυρίας, υπερηφανείας, πάντοτε κλειστήν, ώστε να μη βρίσκει το μόριον του Πονηρού ουδέ ελαχίστην περίπτωσιν διά να εισχωρήση και να ζημιώση την πορείαν της ψυχής, που ζητεί έλαιον ειρήνης, καθώς εφρόντισαν αι φρόνιμοι παρθένοι.

Μόνον διά της αγάπης προς τον πλησίον εξιλεώνεται ο άνθρωπος.

Η αγάπη είναι το άνθος, η ταπείνωσις βλαστάρι, εγκράτεια και υπομονή είναι μαργαριτάρι.

Αυτά τα χαρίσματα ο Κύριος τα δίνει και τα φυτεύει στην ψυχή, για να την αναστήσει. Φυλάξετε, φυλάξετε, τέκνα, την ψυχήν σας, που είναι ό,τι πολύτιμον μέσα εις την ζωήν σας. Η ταπείνωσις είναι το άριστον των αρετών που συνδέει τα τρία ανεξάντλητα χαρίσματα, την αγάπην, την πίστιν και την υπομονήν. Αυτά τα τρία χαρίσματα συνδεδεμένα περιτυλίγουν την ζωήν του ανθρώπου και ευρίσκεται πάντοτε έτοιμος διά την αιώνιον ζωήν, όπου δεν υπάρχει λύπη και στεναγμός. Προσοχή λοιπόν και καρτερία, να μη χάσωμεν τον ανεξάντλητον αυτόν θησαυρόν της ψυχής.

Η ψυχή έχει ανάγκην από στολίδι˙ και ποίον είναι αυτό; Ιδού, η αγάπη.

Αγάπη να τρέχη στη ζωή, να ανοίξη, να βλαστήση, να κάνη άνθη και καρπούς με την φωνήν του Ευαγγελίου. Αυτά είναι τα αθάνατα κρίνα που μας γεμίζουν τους πόρους της ψυχής μας. Είναι το ανέσπερον φως που ανατέλλει από τον Τάφο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Είναι οι λόγοι του, που ευλογούν τα πάντα και θερμαίνουν τον κάθε Χριστιανόν και τον οδηγούν εις την αγάπην, διότι χωρίς την αγάπην ο δρόμος είναι αγκαθωτός.

 

 

Η δίψα της αγάπης

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 44-45

 

Εις την σημερινήν περικοπήν του Ευαγγελίου, τέκνα μου, ο Κύριος μας χαρίζει την αγαπητήν του διδασκαλίαν της δίψας της ψυχής προς την αγάπην.

Διψά, μας λέγει, ο χριστιανός και θέλει να πιη αυτήν, προς σωτηρίαν της ψυχής του.

«Ιδού, ελάτε κοντά μου εις την φωνήν μου, εις τους αθανάτους λόγους μου, εις την υπακοήν προς με».

Η δίψα μάς φλογίζει, μας αναστατώνει, μας κάνει όσον το δυνατόν να πλησιάζωμεν εις τον τόπον της ανακουφίσεως.

Λοιπόν, τέκνα, δίψα ζητά ο Κύριος να εγκολπωθή κάθε χριστιανός προς το «αγαπάτε αλλήλους».

Μόνον με τέτοιον φλογερόν πόθον, θα ανατινάξωμεν τα δεσμά της αμαρτίας. Τέτοιαν εργασίαν ζητά ο Κύριος να προσφέρωμεν εις τους αθανάτους λόγους του, που είναι γραμμένοι εις το ιερόν βιβλίον των Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων.

Τοιαύτην εργασίαν φλογερήν ζητά ο Κύριος από μας εις την πρόχειρον τούτην ζωήν, διά να αναγεννηθή η ψυχή μας εις την αιωνιότητα του Ουρανού.

 

 

Αγάπα τον πλησίον σου

 

Βιβλίο «Διδαχαί», σελ. 45-46

 

Όσα κι αν κάνη ο άνθρωπος μόνος του, όλα τα υπάρχοντά του κι αν τα δώση στους πτωχούς, δεν θα επικρατήση μέσα του καμμιά ευχέρεια προς αναγέννησιν ψυχής, αν δεν αγαπά τον πλησίον του, ως εαυτόν.

Εκείνο που δεν θέλεις να σου κάνουν και συ να μην το κάνης. Αυτό όταν εννοήση ο άνθρωπος, θα γίνη ευπρόσδεκτος προς τον Κύριον, δηλαδή θα έχη το ελεύθερον να τον αντικρύση, διότι αγαπά τον συνάνθρωπόν του ως εαυτόν. Αυτό θέλει ο Χριστός και αυτό πρέπει να κάνουμε, γιατί δεν γίνεται σε ωρισμένους ανθρώπους, οι οποίοι πλανεύονται και περιπλανώνται εις την σκέψιν της ατομικής αξίας των και λένε: «Είμαι άξιος, είμαι έξυπνος, έχω τάσιν προς το ομιλείν έχω τόσα χαρίσματα επάνω μου, που είμαι εις θέσιν να κάνω το κάθε τι, να με αισθάνωνται, να με καλοτυχίζουν, να με θαυμάζουν».

Αυτό, είναι λανθασμένο μόριο μέσα εις την ζωήν των, που προέρχεται εκ του Πονηρού πνεύματος, διότι το Πονηρόν πνεύμα αυξάνει τον άνθρωπον εις αυτήν την περίπτωσιν και ουχί η δύναμις του Κυρίου. Ενώ θάπρεπε ο κάθε άνθρωπος να ξέρη, ότι ο Θεός δημιουργεί τα πάντα και τα ελέγχει, και περισσότερον τον άνθρωπον, διότι θέλει να τον καταρτίση να γίνη ομοίωμά του και να έχη την ευλογίαν του. Για να γίνουν όμως αυτά πρέπει ο άνθρωπος να έχη φόβον Θεού μέσα του.

 

sxedio did 34 sel46